Αντιφώνηση του Υποστρατήγου (ΥΙ) ε.α. Μιχαήλ Γκιάλα στην προσφώνηση του Υποστρατήγου (ΥΙ) ε.α. κ. Χαράλαμπου Τσακιρίδη, Προέδρου της Επιστημονικής Ενώσεως Υγειονομικών Ενόπλων Δυνάμεων κατά την εκδήλωση της 11ης Ιανουαρίου 1997.
Ευχαριστώ θερμά για τη μεγάλη τιμή της σημερινής εκδηλώσεως.
Πρόσθετη είναι η χαρά μου διότι συγχρόνως τιμώνται δύο αγαπητοί μου φίλοι, εκλεκτοί συνάδελφοι : Οι Ταξίαρχοι Παναγιώτης Παπαδημητρακόπουλος και Ελλην Βασιλειάδης. Και με τους δύο με συνδέουν στενοί δεσμοί φιλίας και μακροχρονίου συνυπηρεσίας.
Με τον κ. Παπαδημητρακόπουλο, που φοιτήσαμε μαζί στη Σ.Ι.Σ Αθηνών, μας συνδέουν οι άρρηκτοι και ακατάλυτοι δεσμοί, που σφυρηλατούνται στα θρανία της Σ.Ι.Σ. κατά την 6ετή φοίτηση.
Με τον Παναγιώτη έχομε και κάτι κοινό : είμεθα και οι δύο παιδιά Δασκάλων και μπήκαμε στη Σχολή πριν συμπληρώσομε το 17ον έτος ηλικίας. Εγώ το 1928 και ο Παναγιώτης το 1929. Ετσι υπήρξαμεν και οι δύο οι νεώτεροι εις ηλικίαν των Τάξεών μας.
Με τον Ελληνα πάλι με συνδέει εκτός της πολυετούς συνυπηρεσίας μας στο Αλβανικό Μέτωπο, στο 424 ΓΣΝΕ και την ΣΣΑΣ και ένας θα έλεγα “πνευματικός δεσμός” : Το 1940 υπηρετούσε σαν Εφεδρος Ανθυπίατρος σε Τάγμα του 28ου Συντάγματος Πεζικού Σάμου, στην περιοχή του Πόγραδετς. Είχε υποβάλει αίτηση μονιμοποιήσεως και έπρεπε να ορκισθή. Η πλησιεστέρα Μονάς “μετόπισθεν”, γύρω στα 5 χιλιόμετρα από την πρώτη γραμμή, ήταν η Εδρα του 13ου Ορεινού Χειρουργείου. Εκεί κατέβηκαν ο ιερεύς του 22ου Συντάγματος Πεζικού πατήρ Χαράλαμπος Δέδες και ο Ελλην Βασιλειάδης και έγινε η ορκομωσία του. Ετσι κατά κάποιον τρόπο υπήρξα ανάδοχός του. Από τότε αρχίζει η λαμπρά σταδιοδρομία του στο Στρατό.
Το 1930 ο Στρατηγός Φραντζής, υπασπιστής του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Αλεξάνδρου Ζαίμη εξέδωσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο “ Τα αγκωνάρια ”. Εκεί κατέγραφε σαν το πρώτο αγκωνάρι για το στήριγμα του Εθνους το Στρατό, δεύτερο τους αγρότες, τρίτο τους Δασκάλους και τέταρτο τους ιερείς – τον κλήρο.
Σε μια επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη, ο Τούρκος ξεναγός μας, καθώς θαυμάζαμε τα Βυζαντινά Μνημεία μου είπε μυστικά : Αν το 1453 είχατε ακόμη 10.000 στρατιώτες επάνω στα Κάστρα της Πόλης μαζί με τον Αυτοκράτορα η Πόλη θα ήταν ακόμη δική σας.
Αυτή είναι η αξία του Στρατού.
Ο Ενοπλες Δυνάμεις πρέπει να είναι η πεμπτουσία, το ίνδαλμα και ο ακριβός θησαυρός του Εθνους.
Το 1991 ο τότε Διοικητής της ΣΣΑΣ Ταξίαρχος κ. Χατζάκης, με εισήγηση των κυρίων Ιωαννίδη και Μάνθου, μου επέδωκε την Τιμητική Πλακέτα της Σχολής.
Είπα τότε, η απονομή της Πλακέτας με πήγε 62 χρόνια πίσω, τον Οκτώβριο του 1928 όταν εμένα τον ασήμαντο νέο των 17 ετών, μόλις αποφοιτήσαντα του Γυμνασίου Χίου, με παράλαβε η Σ.Ι.Σ., ο Ελληνικός Στρατός και με εγαλούχησε επί 6 ολόκληρα χρόνια και με εσπούδασε υπό ζηλευτές πραγματικά συνθήκες, τις καλλίτερες, για ένα φοιτητή Ιατρικής, της εποχής εκείνης.
Παράλληλα με εφοδίασε με επιστημονικές γνώσεις και μου διεμόρφωσε τον χαρακτήρα ώστε, με την βοήθεια του Θεού, να μπορέσω να επιτελέσω το χρέος μου προς τον Στρατόν και να βρεθώ κοντά στον Ελληνα στρατιώτη κάθε φορά που με χρειαζόταν.
Με ετίμησαν με μετάλλια, παράσημα και διακρίσεις αλλά η Πλακέτα που μου απένειμε η Μητέρα υπήρξε η μεγαλύτερη τιμητική διάκρισις.
Και σήμερα στο τέρμα της Σταδιοδρομίας μου ή μάλλον της Ζωής μου, μου απονέμεται μία μείζων διάκρισις πάλιν από παλαιούς μαθητάς της Σ.Ι.Σ – Σ.Σ.Α.Σ.
Σας ευχαριστώ και σας ευγνωμονώ.
Εάν ήτο δυνατόν να γυρίσω 70 χρόνια πίσω και πάλι θα προσπαθούσα να επιτύχω την είσοδό μου στη Σχολή.
Ο Στρατιωτικός Ιατρός συνδυάζει την ιδιότητα του Αξιωματικού, που περικλείει την υψηλότερη έκφραση του καθήκοντος προς την Πατρίδα, με το λειτούργημα του Ιατρού, που εκφράζει την υψηλότερη μορφή Κοινωνικής Προσφοράς και Ανθρωπισμού.
Μ.Ι.ΓΚΙΑΛΑΣ
Σάββατο, 11 Ιανουαρίου 1997