Αντιφώνηση του Υποστρατήγου (ΥΙ) ε.α. Μιχαήλ Γκιάλα

Αντιφώνηση του Υποστρατήγου (ΥΙ) ε.α. Μιχαήλ Γκιάλα στην προσφώνηση του Υποστρατήγου (ΥΙ) ε.α. κ. Χαράλαμπου Τσακιρίδη, Προέδρου της Επιστημονικής Ενώσεως Υγειονομικών Ενόπλων Δυνάμεων κατά την εκδήλωση της 11ης Ιανουαρίου 1997.

Ευχαριστώ θερμά για τη μεγάλη τιμή της σημερινής εκδηλώσεως.

Πρόσθετη είναι η χαρά μου διότι συγχρόνως τιμώνται δύο αγαπητοί μου φίλοι, εκλεκτοί συνάδελφοι : Οι Ταξίαρχοι Παναγιώτης Παπαδημητρακόπουλος και Ελλην Βασιλειάδης. Και με τους δύο με συνδέουν στενοί δεσμοί φιλίας και μακροχρονίου συνυπηρεσίας.

Με τον κ. Παπαδημητρακόπουλο, που φοιτήσαμε μαζί στη Σ.Ι.Σ Αθηνών, μας συνδέουν οι άρρηκτοι και ακατάλυτοι δεσμοί, που σφυρηλατούνται στα θρανία της Σ.Ι.Σ. κατά την 6ετή φοίτηση.
Με τον Παναγιώτη έχομε και κάτι κοινό : είμεθα και οι δύο παιδιά Δασκάλων και μπήκαμε στη Σχολή πριν συμπληρώσομε το 17ον έτος ηλικίας. Εγώ το 1928 και ο Παναγιώτης το 1929. Ετσι υπήρξαμεν και οι δύο οι νεώτεροι εις ηλικίαν των Τάξεών μας.

Με τον Ελληνα πάλι με συνδέει εκτός της πολυετούς συνυπηρεσίας μας στο Αλβανικό Μέτωπο, στο 424 ΓΣΝΕ και την ΣΣΑΣ και ένας θα έλεγα “πνευματικός δεσμός” : Το 1940 υπηρετούσε σαν Εφεδρος Ανθυπίατρος σε Τάγμα του 28ου Συντάγματος Πεζικού Σάμου, στην περιοχή του Πόγραδετς. Είχε υποβάλει αίτηση μονιμοποιήσεως και έπρεπε να ορκισθή. Η πλησιεστέρα Μονάς “μετόπισθεν”, γύρω στα 5 χιλιόμετρα από την πρώτη γραμμή, ήταν η Εδρα του 13ου Ορεινού Χειρουργείου. Εκεί κατέβηκαν ο ιερεύς του 22ου Συντάγματος Πεζικού πατήρ Χαράλαμπος Δέδες και ο Ελλην Βασιλειάδης και έγινε η ορκομωσία του. Ετσι κατά κάποιον τρόπο υπήρξα ανάδοχός του. Από τότε αρχίζει η λαμπρά σταδιοδρομία του στο Στρατό.

Το 1930 ο Στρατηγός Φραντζής, υπασπιστής του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας Αλεξάνδρου Ζαίμη εξέδωσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο “ Τα αγκωνάρια ”. Εκεί κατέγραφε σαν το πρώτο αγκωνάρι για το στήριγμα του Εθνους το Στρατό, δεύτερο τους αγρότες, τρίτο τους Δασκάλους και τέταρτο τους ιερείς – τον κλήρο.
Σε μια επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη, ο Τούρκος ξεναγός μας, καθώς θαυμάζαμε τα Βυζαντινά Μνημεία μου είπε μυστικά : Αν το 1453 είχατε ακόμη 10.000 στρατιώτες επάνω στα Κάστρα της Πόλης μαζί με τον Αυτοκράτορα η Πόλη θα ήταν ακόμη δική σας.
Αυτή είναι η αξία του Στρατού.
Ο Ενοπλες Δυνάμεις πρέπει να είναι η πεμπτουσία, το ίνδαλμα και ο ακριβός θησαυρός του Εθνους.
Το 1991 ο τότε Διοικητής της ΣΣΑΣ Ταξίαρχος κ. Χατζάκης, με εισήγηση των κυρίων Ιωαννίδη και Μάνθου, μου επέδωκε την Τιμητική Πλακέτα της Σχολής.
Είπα τότε, η απονομή της Πλακέτας με πήγε 62 χρόνια πίσω, τον Οκτώβριο του 1928 όταν εμένα τον ασήμαντο νέο των 17 ετών, μόλις αποφοιτήσαντα του Γυμνασίου Χίου, με παράλαβε η Σ.Ι.Σ., ο Ελληνικός Στρατός και με εγαλούχησε επί 6 ολόκληρα χρόνια και με εσπούδασε υπό ζηλευτές πραγματικά συνθήκες, τις καλλίτερες, για ένα φοιτητή Ιατρικής, της εποχής εκείνης.
Παράλληλα με εφοδίασε με επιστημονικές γνώσεις και μου διεμόρφωσε τον χαρακτήρα ώστε, με την βοήθεια του Θεού, να μπορέσω να επιτελέσω το χρέος μου προς τον Στρατόν και να βρεθώ κοντά στον Έλληνα στρατιώτη κάθε φορά που με χρειαζόταν.
Με ετίμησαν με μετάλλια, παράσημα και διακρίσεις αλλά η Πλακέτα που μου απένειμε η Μητέρα υπήρξε η μεγαλύτερη τιμητική διάκρισις.

Και σήμερα στο τέρμα της Σταδιοδρομίας μου ή μάλλον της Ζωής μου, μου απονέμεται μία μείζων διάκρισις πάλιν από παλαιούς μαθητάς της Σ.Ι.Σ – Σ.Σ.Α.Σ.
Σας ευχαριστώ και σας ευγνωμονώ.
Εάν ήτο δυνατόν να γυρίσω 70 χρόνια πίσω και πάλι θα προσπαθούσα να επιτύχω την είσοδό μου στη Σχολή.
Ο Στρατιωτικός Ιατρός συνδυάζει την ιδιότητα του Αξιωματικού, που περικλείει την υψηλότερη έκφραση του καθήκοντος προς την Πατρίδα, με το λειτούργημα του Ιατρού, που εκφράζει την υψηλότερη μορφή Κοινωνικής Προσφοράς και Ανθρωπισμού.

Μ.Ι.ΓΚΙΑΛΑΣ

Σάββατο, 11 Ιανουαρίου 1997


ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΑΠΟ ΕΕΥΕΔ

Ο Μιχαήλ ήταν το πρωτότοκο από τα επτά παιδιά του Ιωάννη Γκιάλα, ιερέα και δασκάλου στο χωριό Ελάτα της Χίου, και της Αμαλίας Γκιάλα, το γένος Μπιλίρη. Σπούδασε στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (τότε στην Αθήνα), όπου εισάχθηκε σε ηλικία 16 ετών (1928) με τον τρίτο υψηλότερο βαθμό μεταξύ 400 υποψηφίων.

Μετά την αποφοίτησή του το 1934, ο Γκιάλας άρχισε τη σταδιοδρομία του στη Δράμα. Η συμμετοχή του ωστόσο στο βενιζελικό Κίνημα του 1935 είχε ως συνέπεια την απόταξή του από το στράτευμα και έτσι συνέχισε ως βοηθός στην ιδιωτική κλινική του Μαρίνου Γερουλάνου στην Αθήνα. Κοντά σε αυτόν τον εξαιρετικό χειρουργό και δάσκαλο ο Γκιάλας ειδικεύθηκε επί χρόνια στη χειρουργική (πήρε και διδακτορικό με τίτλο διδακτορικής διατριβής Περί της εχινοκοκκιάσεως των οστών), μέχρι που ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος (1940-1941) και αναζήτησε εθελοντικά στη Χίο το σύνταγμά του (τότε τα συντάγματα επανδρώνονταν κατά νομό καταγωγής) ώστε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στο μέτωπο. Πράγματι, ορίστηκε αμέσως διοικητής του 13ου Ορεινού Χειρουργείου, πήγε και πέρασε στο μέτωπο 6 μήνες, κατά τους οποίους χειρουργούσαν κάθε μέρα, μέσα σε σκηνές εκτός όταν η θερμοκρασία έπεφτε κάτω από το 0, οπότε χρησιμοποιούσαν σπίτια αλβανικών χωριών. Υπό τη διοίκηση του Γκιάλα, το 13ο Ο.Χ. νοσήλευσε περί τους 4.000 τραυματίες πολέμου, κρυοπαγηματίες και, σύμφωνα με τον ίδιο[2], και ασθενείς από επιδημία μηνιγγίτιδας μια μικρή περίοδο.

Μετά την κατάρρευση του μετώπου, ο Γκιάλας πέρασε όλη την Κατοχή στη Χίο, όντας ο μοναδικός ιατρός που παρέμενε και εργαζόταν στην πρωτεύουσα του νησιού (Χίος ή «Χώρα»), καθώς οι υπόλοιποι είχαν καταφύγει στα χωριά από τον φόβο των πολύ συχνών βομβαρδισμών του λιμανιού από την αγγλική αεροπορία.

Μετά την απελευθέρωση, συνέχισε κανονικά τη σταδιοδρομία του στον ελληνικό στρατό. Κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο υπηρέτησε αρχικώς στην Κόρινθο, μετά για 1 έτος στα Τρίκαλα και στη συνέχεια στα στρατιωτικά νοσοκομεία Καστοριάς και Φλώρινας, ενώ επί ένα έτος διεύθυνε το 423 Νοσοκομείο, που ιδρύθηκε εκτάκτως στην Αθήνα και στεγάσθηκε στο Αρσάκειο του Ψυχικού με 700 από τις 1000 κλίνες του σε αίθουσες διδασκαλίας – σε αυτό το έτος έγιναν εκεί 17.000 εγχειρήσεις. Προάχθηκε σε αρχίατρο και διορίσθηκε διευθυντής του 427 Σ.Ν. Αλεξανδρουπόλεως. Μετεκπαιδεύθηκε στο Λονδίνο στην τραυματιολογία-αποκατάσταση για δύο χρόνια. Επιστρέφοντας, το 1952, διορίσθηκε διευθυντής στη χειρουργική κλινική στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και καθηγητής στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (που είχε μετεγκατασταθεί στην πόλη, σήμερα Σ.Σ.Α.Σ.), καθώς και διοικητής της (1964-1965). Αποστρατεύθηκε το 1968, αφού είχε φθάσει στον ανώτατο βαθμό του Υγειονομικού Σώματος, αυτόν του υποστρατήγου. Οι προαγωγές του ήταν όλες (πράγμα εξαιρετικά σπάνιο) «κατ’ απόλυτον εκλογήν» (παμψηφεί). Μετά την αποστρατεία του εργάσθηκε ως χειρουργός σε διάφορες ιδιωτικές κλινικές, μέχρι το 1986, ενώ διετέλεσε και δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Με πρωτοποριακές επεμβάσεις, διδακτική στάση προς τους μικρότερους και πλούσια εμπειρία από πολέμους, ο Μιχαήλ Γκιάλας θεωρείται μία από τις κορυφαίες προσωπικότητες της ελληνικής στρατιωτικής ιατρικής. Σε αυτόν οφείλεται η πρώτη εφαρμογή ενδομυελικού ήλου κατά Smith-Petersen σε κάταγμα αυχένα του μηριαίου οστού στην Ελλάδα, που έγινε το 1952.

Τιμητικές διακρίσεις

Στο νησί του, τη Χίο, ο Μιχαήλ Γκιάλας τιμάται με ορειχάλκινη προτομή στον Δημοτικό Κήπο (το «Βουνάκι») της πρωτεύουσας Χίου. Τα αποκαλυπτήρια της προτομής έγιναν στις 26 Ιουλίου 2009. Επίσης, στη Θεσσαλονίκη ένας δρόμος φέρει το όνομά του.

Την Παρασκευή 25 Μαΐου 2018, έλαβε χώρα η τελετή ονοματοδοσίας του αμφιθεάτρου του 424 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου Εκπαιδεύσεως, σε “Αμφιθέατρο Υποστρατήγου (ΥΙ) Μιχαήλ Γκιάλα”.

Πηγή

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B9%CF%87%CE%B1%CE%AE%CE%BB_%CE%93%CE%BA%CE%B9%CE%AC%CE%BB%CE%B1%CF%82