Μνήμες μιας εκδρομής
Η οδός του μαρτυρίου
Υπό Ανδρέα Κολιάκου, Ταξίαρχου (ΥΙ) ε.α.
Αλλη μια γεμάτη και ωραία εκδρομή της Επιστημονικής Ενωσης Υγειονομικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΕΥΕΔ) είναι πια παρελθόν. Είναι η διήμερη εκδρομή στο Νομό Δράμας, που είναι προικισμένος με υπέροχες φυσικές ομορφιές και σημαντικά ιστορικά μνημεία.
Η μνήμη μου, επηρεασμένη έντονα, αναγεννά συχνά εικόνες, στιγμιότυπα και πρόσωπα, που συνετέλεσαν στο να καταστεί αυτή η εκδρομή ευχάριστη, μορφωτική και εποικοδομητική γενικά.
Πάντοτε στο διάβα του χρόνου οι εντυπώσεις αμβλύνονται και τα συναισθήματα καταλαγιάζουν, τώρα όμως ένα μνημείο, όχι μόνο μένει αλώβητο, αλλά δημιουργεί ασίγαστες σκέψεις και συναισθήματα, οσάκις η μνήμη το ξαναφέρνει στην επιφάνεια.
Είναι το μνημείο “Η οδός του μαρτυρίου”, που όταν ο εκλεκτός συνάδελφος, φίλτατος κ. Ευάγγελος Βασιλείου, εκτελώντας γλαφυρότατα χρέη τοπικού ξεναγού στην πόλη της Δράμας, το ανέφερε μέσα στο πούλμαν, ακούστηκε σαν κάτι το απλό, το τετριμμένο. Μόλις όμως αρχίσαμε να περιεργαζόμαστε το απλό, απέριττο, πρωτότυπο, πανέμορφο, αριστουργηματικό αυτό μνημείο, σχεδόν κόπηκε η λαλιά μας. Μια ησυχία, μια κατανυκτική σιωπή απλώθηκε, μια ιερή συγκίνηση μας κυρίευσε σχεδόν όλους μας, που σταματήσαμε κάθε σχόλιο και επικοινωνούσαμε με βουβές, γεμάτες νόημα, ματιές.
Κάτι εσκίρτησε μέσα μας, μια χορδή βιολιού ήχησε, ένα καμπανάκι εσήμανε, μια σάλπιγγα εσάλπισε και μας συνεπήρε. Ολοι νοιώσαμε σα να είμαστε μπροστά σε μια ιερή λειψανοθήκη, που είχε μεταφερθεί εκεί από αγιασμένους τόπους. Και όταν βγήκαν τα κινητά τηλέφωνα και αρχίσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες, περιφερόμενοι στο οριζόντιο τμήμα του μνημείου, με βήματα προσεκτικά για να μη βεβηλώσουμε πατώντας την “Λειψανοθήκη”, άρχισαν να ακούγονται σαν ψιθυριστές κραυγές ονόματα τόπων, χωριών, πόλεων : “Ικόνιον, Τραπεζούντα, Αϊβαλή, Προύσα, Μαγνησία, Σμύρνη…..”, που είναι χαραγμένα σε μικρές μεταλλικές πλάκες, που φανερώνουν την προέλευση κάθε πέτρας, σα να της δίνουν και όνομα, να την βαπτίζουν.
Ατενίζοντας τις “βαπτιζόμενες” αυτές πέτρες η σκέψη μας φτερούγισε στα χρόνια του ξεριζωμού, τότε που χιλιάδες Ελλήνων άφηναν με δάκρυα και οδύνη τις επί χιλιετίες πατρογονικές τους εστίες, για να εγκατασταθούν σε άγνωστους γι’ αυτούς τόπους.
Οι πέτρες αυτές, ψυχρές και άψυχες, κρύβουν μέσα τους, η κάθε μιά με τα δικά της τοπικά χαρακτηριστικά, ιστορίες ζωής πολλών δεκάδων γενεών, αφού είναι ποτισμένες με ιδρώτα, δάκρυα και αίμα, είναι συνυφασμένες με κόπους, καημούς και στενοχώριες αλλά και στολισμένες με πολλές χαρές, πανηγύρια, γλέντια και ξεφαντώματα.
Αν μιλούσαν θα βροντοφώναζαν όλες μαζί πως μέσα τους είναι σφηνωμένο το Ελληνικό DNA και θα διατηρείται αναλλοίωτο “εσαεί”.
Δεν χάθηκαν οι πατρίδες τους, αφού γνωρίζουμε που είναι. Δεν υπάρχουν χαμένες πατρίδες. Αλησμόνητες, αξέχαστες, λατρεμένες, νοσταλγικές υπάρχουν.
Οι πέτρες της οδού του μαρτυρίου μας παροτρύνουν να ακολουθήσουμε την κατεύθυνση, που μας δείχνει η πυξίδα της Ορθοδοξίας για να φθάσουμε στο : “Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θάναι”.