• – 2023.12.02
• – Ευριπίδης Παπαθανασίου

. Ο αντιπτέραρχος (ΥΙ) εα ιατρός καρδιολόγος Ευάγγελος Σταθογιάννης της Τάξεως 1965 τιμήθηκε από τον Δήμο Παπάγου-Χολαργού διά του δημάρχου Ηλία Αποστολόπουλου στις 2/12/2023 για την προσφορά του στην πόλη.

Η βράβευσή του στα πλαίσια  των ”Ημερών Περικλέους 2023” έγινε γιατί υπήρξε από τους πρώτους εθελοντές γιατρούς των Δημοτικών Πολυιατρείων , τα οποία οργάνωσε και εξακολουθεί να στηρίζει γενόμενος παράδειγμα προς μίμηση.

Με τον πνευμονολόγο Π Δεμερτζή, με τον οποίον τιμήθηκαν μαζί για τον ίδιο λόγο, υπήρξαν για τον Δήμο πρωτοπόροι εθελοντές στην παροχή ιατρικών υπηρεσιών προς τους δημότες , δημιουργώντας εκτός των άλλων κοινωνικά πρότυπα για τους νεότερους.

Εξαιρετική η πρωτοβουλία του Δήμου , εξαιρετικό και το έργο των συναδέλφων.

• –2023.11.09
• –Λάμπρος Βαζαίος

Είναι το φθινόπωρο της ντροπής. Κανείς δεν ξέρει, ούτε δυστυχώς θέλει να μάθει,
ποιους βαραίνει και ακόμη ποιοι φταίνε που ξαμολήθηκε αυτή η ντροπή έτσι
αδιάκριτα πάνω σε όλους μας. Είναι κάποιοι που η Ιστορία τους δίνει δίκιο μεγάλο,
αλλά αυτοί με λύσσα το πολεμάνε και το χάνουν αμέσως με ουρλιαχτά
προπαγάνδας, με οιμωγές θυμάτων με τα κλάματα μωρών που πεθαίνουν με
άσχημο θάνατο. Βλέπουμε στις οθόνες τα ματάκια των παιδιών με τον επίδεσμο και
το, ακρωτηριασμένο ποδαράκι!
Και μετά;; άλλος αμέσως, άλλοι πιο διστακτικά, πάντως όλοι μας ξαναγυρίζουμε
στην ρουτίνα μας.
Δεν μπορώ να πω περισσότερα. Δεν έχω χώρο στην ψυχή μου. Θα σας πω μόνο μια
ιστορία. Πριν πολλά χρόνια, το 1951, γιορτάστηκαν στην Αθήνα, με πρωτοβουλία
του Καθηγητή της Θεολογίας Αμίλκα Αλιβιζάτου και του τότε Υπουργού Παιδείας
του φιλόσοφου Κωνσταντίνου Τσάτσου, τα 900 χρόνια από την «περιοδεία» του
Απόστολου Παύλου στην Ελλάδα. Σημαντικοί άνθρωποι της Διεθνούς
Επιστημονικής Κοινότητας πήραν μέρος και οι εκδηλώσεις σκαρφαλώσανε σε
ψηλό επίπεδο. Το Συνέδριο έγινε «εν πλω» ακολουθώντας τα βήματα του
Απόστολου των Εθνών. Η Εθνικότητα του Παύλου, η τελική άποψη, αν ήταν
Εβραίος η όχι, ή ακόμη αν ήταν Έλληνας και πόσο, ή αν η αναφορά του ως
«Απόστολος των Εθνών» ήταν πετυχημένη, καλύψανε μεγάλο μέρος των
συζητήσεων. Τα επιχειρήματα ήταν ενδιαφέροντα και αρκετά από αυτά σημαντικά.
Δυστυχώς όμως μπερδεύανε τόσο πολύ την πραγματικότητα που την συσκοτίζανε.
Οι μεν αντέκρουαν τους δε και δεν φαινόταν κανένα σημείο σύγκλεισης απόψεων
ακόμη και μεταξύ των πιο καταξιωμένων ερευνητών.
Ο σημαντικός Γάλλος ακαδημαϊκός δάσκαλος Clavier όμως έκανε την διαφορά.
Έχοντας βαθιά γνώση του έργου του Παύλου, απλοποίησε με επιτυχία το
πρόβλημα. Μίλησε για την σημασία συγκεκριμένου στοιχείου που αναφέρεται
συχνά στο έργο του Αποστόλου των Εθνών. Είναι η λέξη «συνείδηση». Η
παρατήρηση πως στην Εβραϊκή γλώσσα δεν υπάρχει αυτή η λέξη, του έδωσε την
ευκαιρία να επιχειρηματολογήσει ότι ο Παύλος σίγουρα δεν ήταν Εβραίος! Στην
προς Κορινθίους επιστολή όμως ο Απόστολος των Εθνών είχε προλάβει να υμνήσει
την Αγάπη καταλήγοντας στο συγκλονιστικό …. « Ου ζητεί τα εαυτής»!
Κρατώ με μεγάλο κόπο και δυσκολία αυτήν την θέση, που διατυπώθηκε σε
ανύποπτο χρόνο από έγκυρο επιστήμονα και την καταθέτω στην σημερινή
ειδησεογραφία για τις απώλειες των 3000 περίπου παιδιών και νηπίων από τούς
βομβαρδισμούς των Αμυντικών(!) Δυνάμεων του Ισραήλ, στην Γάζα!*

*Η Ιωάννα Τσάτσου αναφέρει τα ανωτέρω, στο βιβλίο για τον αδελφό της, τον
Γιώργο Σεφέρη.

ΥΓ. Οι φρικαλεότητες της Χαμάς με τους 1400 Ισραηλινούς νεκρούς και τους 230
περίπου ομήρους προηγηθήκανε ως ανατριχιαστικό πρελούδιο της σημερινής
τραγωδίας. Δεν είναι σίγουρα όλοι οι Παλαιστίνιοι μέλη η οπαδοί-μαχητές της
οργάνωσης όπως δεν είναι όλοι ο Εβραίοι σύμφωνοι με όσα γίνονται. Με κανένα
όμως τρόπο δεν είναι τα παιδιά και τα μωρά τρομοκράτες της Χαμάς. Φτωχά,
πεινασμένα πλάσματα είναι που ζουν από την φιλανθρωπία διάφορων
οργανώσεων και πεθαίνουν πριν ζήσουν, ή ακρωτηριάζονται άσπλαχνα,
βαφτισμένα από πάνοπλους επιτιθέμενους ως «Παράπλευρες Απώλειες»! Οι
Παλαιστίνιες Μανάδες γράφουν το όνομα πάνω στα χεράκια των παιδιών για να
τα ξεχωρίζουν όταν τα βρίσκουν σκοτωμένα τα συνεργεία και οι διασώστες, πριν τα
θάψουν!**

Αλήθεια όμως τι φταίξαν τα παιδιά στα χτυπημένα κιμπούτζ:; και δεν είναι λίγα
κι’αυτά! Σκοτωμένα ( δεν λένε πόσα) και κάποια όμηροι….Για τον θεό!
……και να μουρμουράει μέσα στο καφενείο ο γέρο-μάγκας,, παλιός ζόρικος της
πιάτσας …… Με τα παιδάκια τα βάλατε ρε άχρηστοι……φτου σας!

**Όσα γλυτώσουν μάλλον θα γίνουν τρομοκράτες λένε οι «αναλυτές» και
μηρυκάζουν οι «σχολιαστές» της δυστοπικής τηλεοπτικής δυσπεψίας!

______________________________________________________________________

• Βιογραφικό Λάμπρου Βαζαίου εδώ
• Επιμέλεια Ανάρτησης : Τασιόπουλος Αργύρης
• Στην σύνθεση της φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε φωτογραφία από το Ιστολόγιο Kids Charity Fund (https://thecharity.ca/stop-wars/)

• 2023.11.22
• ΕΕΥΕΔ

Απόσπασμα από το Βιβλίο του Άγγελου Τερζάκη Ελληνική Επομποιϊα 1940-1941:

Ηταν 22 Νοεβρίου, στὴν ᾿Αθήνα, εἶχε διαδοθεῖ ἀπὸ τὴ νύχτα πὼς ἡ Κορυτσᾶ πέφτει ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ κι’ ὁ πληθυσμὸς βρισκόταν στὸ πόδι. ᾿Από νωρὶς τὸ πρωί εἶχαν ἀρχίσει νὰ σημαιοστολίζουν, στοὺς δρόμους τριγύριζαν ἄνθρωποι που είχαν παρατήσει τις δουλειές τους καὶ περίμεναν νέα, ἔκαναν ὑποθέσεις, προεξοφλοῦσαν τὴν εἴδηση. Καθὼς τὸ μεσημέρι ζύγωνε καὶ ἀναγγελία ἐπίσημη δὲν γινόταν, ἄρχιζε κάτι σὰ διάχυτος ἐκνευρισμός. Ξάφνου ἀκούστε οἱ καμπάνες. Ὅλοι κατάλαβαν. Είταν ἡ ὥρα μία μετὰ τὸ μεσημέρι. Σὲ λίγα λεπτὰ κυκλοφόρησε καὶ παράρτημα. Τότε κύματα λαός, καὶ μαζὶ ἀγήματα ῎Αγγλοι στρατιώτες, Αυστραλοί, Καναδοί, ξεχύθηκαν στους κεντρικούς δρόμοὺς μὲ σημαῖες· οἱ διαβάτες ἀγκαλιάζονταν μεταξύ τους, ἔξω ἀπὸ τὸ ξενδοχεῖο τῆς Μεγάλης Βρεταννίας τὰ πλήθη συγκεντρωμένα ζητοῦσαν νὰ παρουσιαστεῖ ὁ πρωθυπουργός. ‘Ο Μεταξύ βγῆκε σ’ ένα παράθυρο, είπε συγκινημένος, γελαστός, πέντε λέξεις : «’Αγαπητοί μου, ἡ Κορυτσά κατελήφθη.

Οἱ ζητωκραυγὲς ξέσπασαν, έγιναν κύματα, ἁπλώθηκαν σ᾽ ὅλο τὸ μάκρος τῆς ὑπόλοιπης ἡμέρας. Οι δρόμοι τῆς ᾿Αθήνας ἀντιλαλοῦσαν ἀπὸ φιλαρμονικές καὶ θούρια. ᾿Απὸ τὸ ραδιόφωνο ἀκούγονταν διαγγέλματα: τοῦ Γεωργίου Β’, τοῦ πρωθυπουργού.

Καὶ καθὼς κανένας δὲν ἤξερε ποὺ ἀκριβῶς σὲ ποιό σημείο του μετώπο πολεμᾶνε οἱ δικοί του γιός, ἀδερφός, πατέρας, σύζυγος, ὁ καθένας να λογιζόταν μὲ βουρκωμένα μάτια πως κάτι ἀπὸ αὐτὴ τὴ νίκη, κάτι ἀπὸ ταύτῃ τὴν πράξη ὑψηλῆς δικαιοσύνης, χρωστιέται καὶ στὸν ἄνθρωπό του, στὰ σπλάχνα ποὺ τὸν ἔθρεψαν, στὴν ἀγκαλιὰ ποὺ τὸν ἀποζητοῦσε, στὸ χέρι ποὺ τὸν εἶχε εὐλογήσει τὴν ὥρα τοῦ ἀποχωρισμοῦ.

---

*Ακολούθησαν τὰ σχόλια τοῦ ξένου Τύπου, συμμαχικοῦ κι’ οὐδέτερου.

*Η «Daily Mail ἔγραφε: «Εἰς τὴν πόλιν αὐτὴν εὑρίσκετο τὸ γενικὸν στρατηγεῖον τῶν Ιταλῶν. Ο κόσμος ὁλόκληρος οφείλει συγχαρητήρια εἰς τὴν Ελλάδα. Αξίζει πράγματι νὰ δοθῆ εἰς τὸν λαὸν αὐτὸν πᾶσα βοήθεια *. Τὸ γόητρον τῆς Ἰταλίας οὐδέποτε είχε καταπέσει τόσον ἀπὸ τῆς καταλήψεως τῆς ἐξουσίας ὑπὸ τοῦ Μουσολίνι. θὰ ἔχει συνεπείας εἰς τὴν Ἰταλίαν».

Η κατάπτωσις τοῦ γοήτρου τοῦ Μουσολίνη ἀλλὰ κι’ ἀπὸ ἐπίσημα βῆμα, τῆς Βουλῆς τῶν λόρδων, ὁ ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν λόρδος Χάλιφαξ θὰ ἔλεγε: «Ποτὲ ἄλλοτε κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς μικρᾶς τῆς ἱστορίας τὸ ὄνομα τῆς Ἑλλάδος δὲν ἐστάθη τόσον ὑψηλὰ καὶ τὸ ὄνομα τῆς Ἰταλίας τόσον χαμηλά».

Στην Αμερική, ἡ ἀπήχηση τῆς νίκης δὲν εἶταν μικρότερη. «Ο ἑλληνικὸς στρατὸς — ἔγραφε ἡ «Κήρυξ – Βῆμα» – κατεδείχθη ἀντάξιος τῶν προγόνων του. Κατήνεγκε τὴν πρώτην μεγάλην ἧτταν, ἡ ὁποία ἐσημειώθη κατὰ τὸν μέγαν αὐτὸν πόλεμον, ὅστις διεξάγεται μεταξὺ ἰσχυρῶν κρατῶν καὶ τῶν μεγάλων αὐτοκρατοριῶν». Οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» παρατηροῦσαν ὅτι ἡ Κορυτσά θ᾽ ἀποτελέσει ἴσως τὴν ἀποφασιστική καμπὴ τοῦ πολέμου.

Αξιοσηµείωτο είναι επίσης ότι ακόµα και σε ταινίες που γυρίζονταν εκείνη την περίοδο στο Hollywood γινόταν αναφορά στην ελληνική νίκη στην Κορυτσά, ανάμεσά τους και η ταινία του Όρσον Ουέλς, Πολίτης Κέιν.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Στις 7 Δεκεμβρίου του 1912, o Ελληνικός Στρατός εισέρχεται στην Κορυτσά αφού πρώτα απωθεί οθωμανικά στρατιωτικά τμήματα. Ωστόσο η μελλοντική επιδίκαση της περιοχής στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος, ήταν εκείνη που έθεσε τέρμα στον ενθουσιασμό των ντόπιων Ελλήνων που ανέμεναν οριστική λήξη του προβλήματός τους, με την ένωσή τους με τη Μητέρα Ελλάδα.

* Μετά τον Β’ ΠΠ όταν ήλθε η ώρα της διανομής περιοχών, οι Μεγάλες Δυνάμεις που λίγο πριν εκθείαζαν τον Ελληνικό Λαό για τις θυσίες του, χωρίς ντροπή, αγνόησαν την Ελληνικότητα της Βορείου Ηπειρου και της Νότιας Βουλγαρίας και με το άρθρο 14 της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (10.12.1947) επιδίκασαν στην Ελλάδα μόνο τα Δωδεκάνησα : «Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμουμένας, ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λειψών, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακειμένας νησίδας».

---

• ΠΗΓΕΣ
• Η Ελληνικη Εποποϊα 1940 – 1941 Άγγελου Τερζάκη
• Η Πρώτη απελευθέρωση της Κορυτσάς στις 7 Δεκεμβρίου 1912
• Η δεύτερη απελευθέρωση της Κορυτσάς στις 22 Νοεμβρίου του 1940 και η ιστορική της σημασία –

• – 2023.11.14
• – ΕΘΝΟΣ 19 ΝΟΕ 1940
• – Αποδελτίωση Α. Τασιόπουλος

---

H 14η Νοεμβρίου 1940 είναι ἀπὸ τὶς πιὸ ἀξιομνημόνευτες ημερομηνίες, τῆς Ελληνικής Ιστορίας. Την ημέρα αυτή , είχε ἀρχίσει η γενική Ελληνική επίθεση σ’ ὅλο τὸ πλάτος του μετώπου, ἀπὸ τὴ θάλασσα ίσαμε την Μεγάλη Πρέσπα. Οι επιτυχίες των Ελληνικών Δυνάμεων διαδεχόταν η μία την άλλη με αποκορύφωμα την απελευθέρωση της Κορυτσάς στις 22 Νοε. 1940. Ο Μουσολίνη γνώριζε την κατάσταση στο μέτωπο, την δυσμενή εξέλιξη και σε λόγο που εκφωνήσε την 18 Νοε. 1940, είπε μεταξύ άλλων ότι “οι Έλληνες μας μισούν και το μίσος τους είναι βαθύ και ανίατον. Τὸ διατί εἶνε μυστήριον“

“Μίσος Βαθύ και ανίατον” ήταν ο τίτλος άρθρου σε εφημερίδα “Εθνος” της 19ης Νοε. 1940. Σκωπτικά ο αρθρογράφος με τα αρχικά “Τ. ΜΩΡ” (Τίμος Μωραϊτίνης) απαντά έμεσα στον Μουσολίνη, με μονόστυλο και “αποδέκτη” τους αχάριστους Έλληνες :

……… Τί κακο σᾶς ἔκανε ἡ ᾿Ιταλία, κύριοι εζήτησε νὰ καταλύσῃ τὴν ἀνεξαρτησίαν σας καὶ ἀντὶ νὰ σπεύσετε νὰ τῆς τὴν προσφέρετε σεις καὶ νὰ τῆς πῆτε καὶ εὐχαριστώ, τῆς εἴπατε : «Μολών λαβέ».

“Επειτα σᾶς ἔστειλε μερικὰ ἀεροπλάνα, τὰ ὁποῖα ἐβομβάρδισαν εὐγενέστατα τις γυναίκες σας, τοὺς γέρους σας, τὰ μωρά καὶ ἐγκρέμισαν τὰ σπίτια. Καὶ ἀντὶ νὰ αἰσθανθῆτε χαράν καὶ εὐγνωμοσύνην, ἠσθάνθητε μίσος, μίσος «βαθὺ καὶ ἀνίατον»………. το πλήρες κείμενο του στην συνέχεια του άρθρου μας.

Τα ιστορικά γεγονότα της εποχής αυτής έχουν αναλυθεί και πολλά βιβλία έχουν γραφεί. Αυτό που δεν μπορεί να καταγραφεί είναι το “άρωμα της εποχής”. Η γενιά του ’40’, οι πρωταγωνιστές, που μπορούν να μας μεταφέρουν το άρωμα της εποχής, χρόνο με το χρόνο λιγοστεύουν και ο χρόνος αδυσώπητα θολώνει τις μνήμες των λίγων που αντιστέκονται σε αυτόν, επιπλέον η “Παγκοσμιοποίηση” στην πορεία της προς την ομογενοποίηση των λαών προσπαθεί να σβήσει τις ιστορικές μας μνήμες. Τι μας απομένει; μόνο σκόρπιες γραπτές μαρτυρίες και τα κιτρινισμένα φύλλα των εφημερίδων της εποχής.

Αποδελτιώσαμε από την εφημερίδα  ΕΘΝΟΣ της 19 Νοε. 1940, διάφορα άρθρα, διατηρώντας πιστά το κείμενο, ώστε να αισθανθούμε το «μοναδικό άρωμα» της εποχής εκείνης. Ας διαβάσουμε επιλεγμένα αποσπάσματα από την εφημερίδα έχοντας κατά νού ότι ήταν 19 Νοε. 1940 δύο ημέρες πριν την απελευθέρωση της Κορυτσάς. Στις 21 Νοεμβρίου οι Ιταλικές δυνάμεις, πιεζόμενες από τμήματα του 53ου συντάγματος Πεζικού της ΙΧ μεραρχίας του ελληνικού Γ’ Σ.Σ., υποχρεώθηκαν σε εγκατάλειψη του οροπεδίου της Κορυτσάς και σύμπτυξη προς το Πόγραδετς. 

---

«Το κήρυγμα του μίσους»

Ο κόσμος ἐκλήθη χθὲς ἀπὸ ὅλους τοὺς ραδιοφωνικούς σταθμοὺς τῆς Ιταλίας νὰ ἀκούσῃ τὸν Μουσσολίνι. Ο λόγος του, ἐκφωνηθεὶς ἐνώπιον τοῦ ἀνωτάτου φασιστικού συμβουλίου, διεβιβάσθη εἰς τὰς κυριωτέρας γλώσσας καὶ τὴν ἑλληνικὴν. Εν τούτοις ὁ λόγος αὐτός εἶχεν ἐκφωνήθῇ κυρίως διὰ τὴν ἐσωτερικὴν κατανάλωσιν.

Ὁ Μουσσολίνι ἐδιάλεξεν ἐπίτηδες τὴν ἐπέτειον τῆς ἐπιβολῆς τῶν κυρώσεων κατά τῆς Ιταλίας, ὅταν, ὡς γνωστόν, διεξῆγε τὸν πόλεμον κατά τῆς Αἰθιοπίας, διὰ νὰ ὁμιλήσῃ πρὸς τὸν Ιταλικὸν λαόν. Εχει καλλιεργηθῇ ὑπὸ τοῦ φασισμοῦ ἡ ἐντύπωσις ότι ἡ Ιταλία τότε τὰ ἔβγαλε πέρα μόνη της έναντίον 52 Κρατῶν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ  τρεῖς Μεγάλαι δυνάμεις.

«…..αφού λοιπὸν τότε ἀντιμετωπίσαμε 52 Κράτη καὶ ἐνικήσαμεν, πῶς τώρα δὲν θὰ τὰ βγάλουμε πέρα μὲ τὴν μικρὰν ῾Ελλάδα;»

Αὐτὸ ἦταν τὸ νόημα τοῦ λόγou του Μουσσολίνι, ὁ ὁποῖος ἐθεώρησεν ἀπαραίτητο να παρηγορήσῃ τὸν λαόν του διά τὴν οἰκτρὰν ἀποτυχίαν τῆς εκστρατείας του ἐναντίον τῆς Ελλάδος.

Εἶπεν ὅτι ὁ πόλεμος έναντίον τῆς ῾Ελλάδος θὰ διαρκέσῃ εἴτε δύο, εἴτε δώδεκα μήνας. Οὕτω ἡ ἀρχικὴ προθεσμία τῶν τριῶν ἑβδομάδων γίνεται δύο ἕως δώδεκα μηνῶν!

Κατὰ πόσον ἡ δήλωσις αὔτῇ θὰ ἱκανοποιήσῃ τὸν Ιταλικὸν λαὸν δὲν γνωριζομεν. ‘Εκεῖνο όμως ποὺ ἐξάγομεν ὡς ἀλάθητον συμπέρασμα ἐκ μιᾶς τοιαύτης δηλώσεως εἶνε ότι ό Μουσσολίνι καλεῖ τὸν λαόν του νὰ ἐγκαταλείψῃ ὁριστικῶς τὴν ἐλπίδα ὅτι ἐντὸς τοῦ ἐφετεινοῦ χειμῶνος θὰ δυνηθῇ νὰ έχῃ κάποιον ἀποτέλεσμα εἰς τὸ ἑλληνικὸν Μέτωπον.

Εἰς ἁπλούστερα λόγια τοῦτο δὲν εἶνε τίποτε άλλο παρὰ ὁμολογία τῆς ἥττης.

Γενικῶς δὲ ὁ λόγος τοῦ Μουσσολίνι, λόγος έκφωνηθεὶς ἐν «βρασμῷ ψυχῆς», μὲ ἀσυγκράτητον θυμόν, προδίδοντα τὴν ἀλλοφροσύνην εἰς τὴν ὁποίαν εὑρίσκεται ὁ θεατρικός ψευδοκαῖσαρ τῆς Ρώμης ἀπὸ τὸ πάθημά του εἰς τὴν Πίνδον, εἶνε θλιβερὸς λόγος ἡττημένου.

Διὰ τοῦτο τὸν βλέπομεν νὰ καταφεύγῃ εἰς κήρυγμα μισους, μὲ τὸ ὁποῖον ἐλπίζει νὰ διεγείρῃ τὸ πεσμένον ἠθικὸν φρόνημα τοῦ λαοῦ του, φύλαρχος τῆς ᾿Αφρικῆς δὲν θὰ ὡμίλει διαφορετικὰ πρὸς τὸ ἄξεστον πλῆθός του, τὸ ὁποῖον θὰ ἤθελε νὰ φανατίσῃ διὰ τῆς κηρύξεως ἱεροῦ πολέμου.

«῞Ολοι οι Ελληνες, εἶπεν ὠρυόμενος, μᾶς μισοῦν. Τὸ μισός των εἶνε βαθύ, ἀνίατον καὶ ἐμπνέει ὅλὰς τὰς τάξεις εἰς τὰς πόλεις καὶ εἰς τὰ χωρία. Τὸ διατί εἶνε μυστήριον».

Καὶ διὰ νὰ συγκινήσῃ περισσότερον τὸ Ιταλικόν του ἀκροατήριον προσέθεσεν, αλλάζων τὸν τόνον του εἰς ἑλαφράν εἰρωνείαν;

«Μᾶς μισοῦν ἴσως διότι o Σανταρόζα είχε τὴν ἀφέλειαν νὰ ἀποθάνῃ ἀγωνιζόμενος υπὲρ τῆς ῾Ελλάδος, ἴσως ἐπίσης διότι ἀργότερα τὸν ἐμιμήθη καὶ ὁ ᾿Αντώνιο Φράττι.. »

᾿Εν τούτοις ὁ Μουσσολίνι γνωρίζει καλλίτερα ἀπὸ πάντα άλλον Ιταλὸν ποίους μισεῖ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς καὶ διατί τοὺς μισεῖ· Γνωρίζει ἐπίσης ὅτι οἱ ῞Ελληνες τιμοῦν τὴν μνήμην τῶν φιλελλήνων, Ιταλῶν, τῶν ὁποίων τὰ ὀνόματα ὑπάρχουν εἰς τὰς ὁδοὺς τῶν Αθηνῶν, ὡς ἐπίσης γνωρίζει ὅτι ἡμεῖς δὲν έχομεν λησμονήση καὶ τὸν Γαριβάλδη, τὸν οποῖον αὐτὸς ἐξεπίτηδες έλησμόνησε. Καὶ τὸν ἑλησμόνησε διότι ὁ ᾽Ιωσὴφ Γαριβάλδης, ἀγωνισθεὶς ὑπὲρ τῆς ῾Ελλάδος, νεώτερος αὐτὸς κλάδος τῆς ἡρωϊκῆς οἰκογενείας, υιός τοῦ ἐπίσης ἀγωνισθέντος υπὲρ της Ελλάδος, Ριτσιότι Γαριβάλδη εξεπατρίσθη μετά την επικράτηση τοῦ φασισμού εἰς τὴν Ιταλίαν.

Δὲν μισοῦμεν τὸ σύνολον τοῦ ιταλικοῦ λαοῦ, ἀλλὰ μισοῦμεν «βαθέως καὶ ἀνιάτως» τὸν δικτάτορα τῆς Ρώμης͵ καὶ τοὺς ἐκπροσώπους του, οἱ οποῖοι μετέβαλον τὴν Ιταλικὴν κατοχὴν τῆς Δωδεκανήσου εἰς τὴν αἰσχροτέραν ὑποδούλωσιν, τὴν ὁποίαν ἀναφέρει ἡ ιστορία.

Μισοῦμεν τὸν Μουσσολίνι καὶ τοὺς ἀνθρώπους του, οἱ ὁποῖοι ἐβομβάρδισαν τὰ γυναικόπαιδα εἰς τὴν ἀνοχύρωτον Κέρκυραν καὶ ἐζήτησαν ὡς λῃσταὶ λύτρα 50 ἑκατομμυρίων λιρεττῶν διὰ νὰ σταματήσουν τὴν περαιτέρω άνανδρον δρᾶσιν των·

Μισοῦμεν τὸν Μουσσολίνι διότι έστειλε τὸν πρεσβευτήν του ὡς διαρρήκτην εἰς τὰς τρεῖς τὸ πρωΐ νὰ ἐκβιάσῃ τὸν Πρωθυπουργὸν τῆς Ελλάδος διὰ νὰ δεχθῇ τὴν χειροτέραν ταπείνωσιν ποὺ ἐπρότεινε ποτε ἕνα Κράτος εἰς ἄλλο.

Αὐτὰ τὰ γνωρίζει ὁ δικτάτωρ τῆς Ρώμης, ἀλλὰ ἐν τῇ ἀλλοφροσύνῃ του ἐκ τῶν ἀτυχιῶν τοῦ ἑλληνικοῦ Μετώπου καὶ θέλων νὰ συσκοτίσῃ τὴν διαυγῆ κρίσιν τοῦ λαοῦ του, προέβη εἰς ἐμπαθὲς κήρυγμα μίσους, διὰ νὰ ἐξάψῃ τὰ καττώτερα συναισθήματα τῶν συμπατριωτών του καὶ νὰ τοὺς φανατίσῃ νὰ συνεχίσουν ἕνα ἀγῶνα ἄδικον καὶ καταδικασμένον εἰς ἀποτυχίαν.

᾿Αλλὰ εἰς τὸ κήρυγμά του ἔχει ἤδη τὴν ἀπάντησιν ἀπὸ τὴν Κορυτσᾶν μὲ τοὺς θριάμβους τῆς ἑλληνικῆς λόγχης, καὶ ἀπὸ τὴν Τεργέστην μὲ τὴν στάσιν τοῦ ιταλικοῦ συντάγματος, ποὺ δὲν ἤθελε νὰ σταλῇ εἰς τὸ «κατηραμένον Μέτωπον» τῆς Πίνδου,

Η Ελλὰς θὰ ἔχῃ τὴν μεγάλην τιμήν, ἀγωνιζομένη διὰ τὴν ἐλευθερίαν της, νὰ συντελέσῃ καὶ εἰς τὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ιταλικοῦ λαοῦ ἀπὸ τὸ καθεστώς τῶν συκοφαντῶν καὶ τῶν δολοφόνων.

---

Μίσος βαθὺ καὶ ἀνίατον

Στήλη ¨«Έθνους» ‘Αττικαὶ ἡμέραι, Τίμος Μωραϊτίνης

Ομιλῶν περὶ τῆς Ἑλλάδος. ὁ Ιταλός δικτάτωρ ἐτόνισε τὸ βαθύ, ἀνίατον καὶ γενικὸν μίσος κατὰ τῆς Ιταλίας, τὸ ὁποῖον συμμερίζονται ὅλαι αἱ ἑλληνικαὶ τάξεις εῖς εἰς τὰς πόλεις καὶ τὰ χωριά .

Καὶ ἐδοκίμασεν ὀδυνηρὰν ἔκπληξιν ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ αίσθημα αὐτό. Πολύ σωστά. Ευρέθη πρὸ τῆς ἀχαριστίας καὶ τῆς ἀγνωμοσύνης. Μᾶς ἐζήτησε τὸ σπίτι μας , τὴν ἀνεξαρτησίαν μας, την τιμήν μας καὶ τὴν ἐλευθερία μας καὶ ἀντὶ νὰ τοῦ πούμε, υποκλινόμενοι, «Περάστε, κύριε. Καθίστε. Τί θὰ πάρετε, καφέ ἢ μπύρα. Κανένα, όρεκτικό;» ἐπήραμε τὰ ὅπλα καὶ τὸν στρώσαμε στο κυνήγι. Πρωτοφανής ἀχαριστία καὶ ἐλεεινὴ συμπεριφορά. Καὶ ἐρωτᾷ δικαίως ὁ Κ. ᾿Αρχιφασίστας. ῞Ετσι φέρεται ὁ κόσμος ;

Έτσι συμπεριφέρεται ένας λαὸς ποὺ ζητοῦν νὰ τὸν ὑποδουλώσουν ;

Είχε τρόπους αὐτὸς, παρακαλώ :

Τὴν ἴδια ἔκπληξη και την ίδια, ἀπορία εκφράζει κάθε πολιτισμένος άνθρωπος. Τί κακο σᾶς ἔκανε ἡ ᾿Ιταλία, κύριοι Εζήτησε νὰ καταλύσῃ τὴν ἀνεξαρτησίαν σας καὶ ἀντὶ νὰ σπεύσετε νὰ τῆς τὴν προσφέρετε σεις καὶ νὰ τῆς πῆτε καὶ εὐχαριστώ, τῆς εἴπατε : «Μολών λαβέ».

“Επειτα σᾶς ἔστειλε μερικὰ ἀεροπλάνα, τὰ ὁποῖα ἐβομβάρδισαν εὐγενέστατα τις γυναίκες σας, τοὺς γέρους σας, τὰ μωρά καὶ ἐγκρέμισαν τὰ σπίτια. Καὶ ἀντὶ νὰ αἰσθανθῆτε χαράν καὶ εὐγνωμοσύνην, ἠσθάνθητε μίσος, μίσος «βαθὺ καὶ ἀνίατον»,

Χθὲς τὰ ἰταλικὰ ἀεροπλάνα ἐπολυβόλησαν πάλιν τοὺς κατοίκους ἑνὸς χωρίου καὶ ἐφόνευσαν τα πρόβατά τους, τις κατσίκες τους καὶ τὰ γατιά τους. Πῶς ἔπρεπε νὰ φερθῆτε εἰς τὴν περίστασιν αὐτήν Στοιχειώδης ευγένεια ἐπέβαλλε νὰ τηλεγραφήσετε πρός τὸν γενναιόφρονα δωρητὴν της βόμβας : «Θραύσματα βόμβας ἐλήφθησαν. Δύο γρῃὲς καὶ δέκα κατσίκες νεκρές. Εὐχαριστοῦμεν».

῎Αλλο : 500 ἄνθρωποι έφονευθησαν εἰς τὰς πόλεις καὶ 100 σπίτια φτωχῶν ἀνθρώπων ἐγκρεμίσθηκαν Χάθηκε μια κάρτ-στὰλ μὲ λίγα λόγια :

Τίποτε ἀπὸ αὐτά. “Αχάριστοι, ὅπως είμαστε, ἀντὶ ἐκφράσεων ἐνθουσιασμοῦ καὶ ἀντὶ ἀνθοδέσμης, τοῦ ἐστείλατε ἕνα τσάρούχι. (Τ ΜΩΡ.)

---

Γράμματα από το Μέτωπο :

Στα περισσότερα από τα γράμματα γίνεται αναφορά στην Παναγιά της Τήνου, δεν είναι τυχαίο ο λαός ποτέ δεν συγχώρησε την άναδρο πράξη τορπιλισμού της “Ελλης” ανήμερα της εορτής της Παναγίας. Ήταν μια βεβήλωση, μια Εθνική προσβολή και έπρεπε οι ένοχοι να πληρώσουν. Η προσβολή ήταν τεράστια οι Έλληνες, παραμέρισαν κάθε τι που τους χώριζε (σπάνιο φαινόμενο) και σαν μια γροθιά έκαναν το θαύμα.

Γράφει Στο «Έθνος» της 21/11/1940 ο Τίμος Μωραϊτίνης, “και το θαύμα έγινεν. Ένας ύμνος μυ­ριόστομος ανεβαίνει προς τον ολογάλανον ελληνικόν ουρανόν: “Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια”. Ένας λαός γονυκλινής προσεύχεται και ένας στρατός προχωρεί.”

---

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΚ ΤΗΣ 1ης ΣΕΛΙΔΟΣ)

………….γιὰ ὕπνο, οὔτε καὶ τὰ σπίτια μας ἀκόμα σκεπτόμαστε. Τόσο εἶνε τὸ ἄχτι ποὺ ἔχουμε όλοι μας νὰ ρεζιλέψουμε καὶ νὰ πετάξουμε στην θάλασσα τὴν παλιοφυλή που νόμισε ὅτι ἡ Ἑλλάδα εἶνε ‘Αβησσυνία. Όλος ὁ στρατός μας πολεμάει λεβέντικα. Εἶχα ἀκούσῃ ἀπὸ μάχες, ἀλλὰ δὲν φανταζόμουνα ὅτι ἡ νίκη δίνει τόση χαρὰ καὶ τόσον ἐνθουσιασμόν. ῞Οτι έκανα τὸ μέρος μου καλὰ, ἔχετε τὴν ἀπόδειξη ὅτι ὁ λοχαγός μου μὲ ἐπρότεινε γιὰ λοχία, ἐπειδὴ μὲ μιὰ περίπολο μάχης ἔπιασα ὀκτὼ αἰχμαλλώτους. Γιὰ κρύο καὶ κακουχίες μὴ φοβόστε. Ἐδῶ τὰ νεῦρά μας γίνονται ἀτσαλένια. Σεῖς θὰ φαντάζεσθε πράμματα φοβερὰ καὶ τρομερὰ ἐνῶ ἐμᾶς δὲν μᾶς νοιάζει καθόλου. Γι’ αὐτὸ νὰ μὴ στενοχωριέσθε. ῞Αλλως τε γιὰ ὅλα τὰ Ἑλληνόπουλα τοῦ Μετώπου φροντίζει ἡ Μεγαλόχαρη τῆς Τήνου νὰ τὰ κρατῇ γερὰ καὶ νὰ τοὺς δίνῃ νίκες και μόνο νίκες. Θέλω νὰ μοῦ γράφετε τακτικά.

---

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΝΕ. ΘΑ ΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΑΜΕ ΩΣ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.

«’Αγαπητέ μου Πατέρα, Ἐπήρα τὸ πρῶτό σας γράμμα καθὼς ἦρθα στὸ μέτωπο. Ξέραμε ὅτι τὸ ταχυδρομεῖο θὰ ἀργοῦσε νὰ ἔλθῃ, γιατὶ ὅλα τὰ τραῖνα κουβαλοῦσαν στρατὸ ὥστε νὰ προλάσουμε τὸν αἰφνιδιασμὸ τοῦ Ἰταλού. Τώρα, όμως τακτοποιήθηκαν όλα. Σ’ εὐχαριστώ, πατέρα, καθὼς καὶ τὴν μητέρα, γιὰ ὅσα καλὰ λόγια μοῦ γράφετε. Πιστεύω ὅμως ὅτι καὶ σεῖς θὰ εἶσθε εύχαριστημένοι ἀπὸ ὅσα καλὰ καὶ μεγάλα ἐκάναμε ἕως τώρα. Μιὰ καὶ τοὺς πήραμε τὸν ἀέρα ἀπὸ τὴν πρώτη μάχη, δὲν τοὺς φοβόμαστε πιά, ‘Απεναντίας αὐτοὶ μᾶς τρέμουν. Δὲν θὰ τοὺς ἀφήσουμε νὰ ἡσυχάσουνε, ἀλλὰ θὰ τοὺς κυνηγάμε όσο βαστάνε τὰ πλεμόνια μας καὶ τὰ πόδια μας. Πιάνουμε κάθε ἡμέρᾳ αἰχμαλώτους καὶ λάφυρα, ἀλλὰ κανείς μας δὲν θέλει νὰ μείνῃ πίσω, γιὰ συνοδεία αιχμαλώτων ἢ γιὰ περισυλλογή λαφύρων. Ολος ο στρατός έχει μια ψυχὴ καὶ μεγάλον ἐνθουσιασμόν…»

---

ΘΑ ΠΙΑΣΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΎΣ. ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΠΟΡΗΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΑΙΖΕΤΕ ΓΙΑΤ’ ΕΙΝΕ ΘΕΟΝΗΣΤΙΚΟΙ.

«Σεβαστέ μου Πατέρα, …Τώρα σὲ δικαιώνω, πατέρα, ποὺ μούλεγες ότι στα 1912 έως 1913 πολεμούσατε μὲ ορμὴ σαν νὰ εἴχατε φτερὰ καὶ δὲν λογαριάζατε καθόλου τις κακουχίες. ἐγὼ τὰ ἑνόμιζα γιὰ ὑπερβολὲς όταν μᾶς τὰ ἔλεγες, ἀλλὰ τώρα ἔχω καὶ ἐγὼ τὴν ἴδια γνώμη. Πιστεύω θὰ μαθαίνετε ὅλα τὰ νέα μὲ λεπτομέρειες . Τοὺς ταράξαμε τοὺς μακαρονάδες λένε ὅτι κουβαλοῦν στρατό. Τόσο τὸ καλλίτερο, γιατὶ θὰ πιάσουμε πιὸ πολλοὺς αἰχμαλώτους. Σκέπτομαι ὅτι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι ἔλεγαν, ὅτι θὰ μᾶς φέρουν τὸν πολιτισμό, αὐτοὶ ποὺ εἶνε φορτωμένοι ἀπὸ ψεῖρα καὶ ποὺ κατάκλεψαν σὰν διαρρῆκται ὅσα χωριά εἶχαν τὴν ἀτυχία νὰ ὑποστοῦν γιὰ λίγες μέρες τὸν ζυγό τους.»

---

ΤΩΡΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΖΟΥΣΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ EΒΛΕΠΕ…(Επιστολὴ ἀξιωματικού)

«Σεβαστή μου Μητέρα, Ο συνταγματάρχης μου μὲ προέτεινε για προαγωγή στὸν ἀνώτερο βαθμὸ ἐπ᾿ ἀνδραγαθίᾳ, διότι ἐνεργήσας ἐξ ιδίας πρωτοβουλίας ἀντεπίθεσιν ἐναντίον υπερτέρου ἐχθροῦ, ἐξηνάγκασα αὐττὸν εἰς ἄτακτον ὑποχώρησιν, συλλαβὼν αἰχμαλώτους καὶ κυριέψας μίαν πολεμικὴν σημαίαν του έχει ὡς καὶ ἀλλὰ λάφυρα.

Τώρα, μητέρα μου, ἤθελα νὰ ἐζοῦσε ὁ πατέρας μου, γιὰ νὰ ἔβλεπε, αυτός που σκοτώθηκε δοξασμένος στο πεδίο της μάχης, οτι ήρθε τώρα ή σειρά του γυιού του νὰ ἐξακολουθήσῃ τὸν ἴδιο δρόμο. Ελπίζω να κάμω πιό πολλὰ ἀκόμη.»

---

Η ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ ΚΑΙ Η «ΕΛΛΗ»

Τ.Τ. 724, Την Τρίτη 11-1940.

‘Αγαπητέ αδελφέ Μανώλη. Σε φιλώ. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τὴν χαρὰ όλων μας των στρατιωτών για τα ηρωϊκά κατορθώματα τῶν συναδέλφων μας. Καθημερινώς, αδελφέ, ὅλοι μας φωναζομεν κάτω τα μακαρόνια και θὰ τοὺς πετάξωμεν ὅλους στὴ θάλασσα, όπως ὅλοι μας είμαστε άποφασισμένοι νὰ σκοτωθούμε μεχρις ἑνός. Γι’ αὐτό, ἀδελφέ, θὰ σου γράψω ένα ώραιο ποίημα τῆς «῞Ελλης», τοῦ ἱστορικού καραβιού μας. Θέλω νὰ τὸ διαβάσῃς μὲ προσοχή γιὰ νὰ τὸ καταλάβης.

Η «ΕΛΛΗ»

‘Ηταν ἡμέρα ἱερή, ἦταν ἡ ὥρα αγία

που οἱ Χριστιανοί προσεύχονταν μπροστὰ στὴν Παναγία.

῾Ο δολοφόνος κεῖ κοντὰ κρυμμένος μέσ’ τὸ κῦμα,

κρυφὰ μὲ δόλο καὶ ύπουλα σκυφτός κτυπᾷ τὸ θῦμα.

Κρότος πολὺς ἀκούστηκε, κακό, φοβερή  ἀντάρα.

Τὴν «Ἕλλην τορπιλλίσανε, ἀνάθεμα. κατάρα.

Τρέμουν ψηλὰ τὰ λάβαρα, ὅλες οἱ εικόνες τρίζουν,

ἡ Δέσποιναν πληγώνεται, τὰ μάτια της δακρύζουν,

ἐδάκρυσε ἡ Παναγιά, ἐπόνεσε ἡ καρδιά της.

Απλώνει τ’ ἅγια χέρια της, σκεπάζει τὰ παιδιά της,

γυρεύει ναῦρῃ τὸ φονιᾶ, γυρεύει νὰ τὸν πνιξη.

Μέσ’ τὰ σκοτάδια τὰ παχειά, στὸν ‘Αδη νὰ τὸν ρίξῃ.

Καὶ μεῖς ψηλὰ σηκώνουμε, στὸν Οὐρανὸ τὸ βλέμμα,

καὶ ὅρκο μεγάλο κάνουμε νὰ πάρουμε τὸ αἷμα.

Φίλησέ μου τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα. Σὲ φιλῶ γλυκά, ο ἀδελφός σου Κλέων Τσελεπιδάκης.»

---

ΘΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙΒΑΛΟΥΜΕ ME ΤΗΝ ΛΟΓΧΗ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ…

«’Αδελφέ Κώστα,

Μη στενοχωρεῖσαι ποὺ μᾶς ἐπῆρε ἡ ἐπίταξε τὸ αὐτοκίνητο. Πόλεμος εἶνε καὶ πρῶτ᾽ ἀπ’ όλα πρέπει νὰ σώσουμε την Πατρίδα μας ἀπὸ τὰ βρωμερὰ Ιταλικὰ νύχια κι ύστερα έχει ὁ Θεός. Θὰ ξαναφτιάξουμε τις δουλειές μας, καὶ θὰ ζήσουμε ἐλεύθεροι καὶ περήφανοι. ῎Αλλως τε όλες τις ζημιές μας θὰ μᾶς τις πληρώσῃ ὁ Μουσσολίνι ὅταν θὰ τοῦ ἐπιβάλουμε μὲ τὴν λόγχη μας τοὺς ὄρους τῆς εἰρήνης»

---

ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΟΧΟ ΜΟΥ

«Καίτη μου. Δὲν θέλω νὰ μοῦ στείλῃς φανέλλες και κάλτσες. Προτιμώ να μοῦ φτιάξης καὶ νὰ μοῦ στείλης μιὰ σημαία τῆς ξηρᾶς στὸ μέγεθος ποὺ ἔχουν τις σημαίες του στὰ σωματεῖα. Στὸ κέντρον μέσα σὲ ἕνα χρυσὸ κύκλο νὰ βάλῃς τὸν Ντίνο να να ζωγραφίσῃ τὴν Παναγία τῆς Τήνου. Μια τέτοια σημαία θέλω νὰ κάνω δώρο στο λόχο μας. Θὰ παραξενεύεσαι γιατί δὲν μὲ ἤξερες γιὰ θρήσκο. ἀλλὰ ἀπ’ ὅσα βλέπουν τὰ μάτια μου πιστεύω κ’ ἐγὼ ὅτι μιὰ θεϊκή δύναμις συντρόφεύει τὸν στρατόν μας. ῞Αλλως τε πῶς μποροῦσα νὰ μείνω μόνος ἐγὼ ἀσυγκίνητος μέσα στὸ κῦμα τῆς πίστεως ποὺ ἔχει ὅλος ὁ στρατός μας πρὸς τὴν Παναγία της Τήνου τὴν ὁποία πιστεύει προστάτιδά του…

---

Η ΖΩΗ ΣΤΑ ΜΕΤΟΠΙΣΘΕΝ

NA KATAΣKEΥAZOYN ΟΛΟΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ

Ὑπὸ τοῦ Ύφυπουργείου ᾿Ασφαλείας ἐξεδόθη ἡ κάτωθι ἀνακοίνωσις:

Φέρομεν εἰς γνῶσιν τοῦ Κοινοῦ, ὅτι ἡ ἐχθρικὴ ἀεροπορία δὲν φείδεται οὐδενὸς μέσου καὶ δὲν κάμνει οὐδεμίαν διακρισιν κατα τὰς αεροπορικὰς ἐπιδρομὰς έναντίον τοῦ ἀμάχου πληθυσμοῦ. Κατόπιν τούτου ὀφείλει ἕκαστος ιδιοκτήτης ἢ ἐνοικιαστὴς όπως ἐπισπεύσῃ τὴν κατασκευήν οἰκογενειακοῦ καταφύγιου, ἐκ διασκευῆς καταλλήλου χώρου.

᾿Ιδιαιτέρως ἐφιστῶμεν τήν προσοχὴν τῶν κατοίκων τῶν πόλεων ᾿Αθηνῶν καὶ Πειραιῶς, αἱ ὁποῖα ἐνδέχεται ν᾿ ἀποτελέσωσιν ἰδιαιτερον στόχον τῆς ἐχθρικῆς ἀεροπορίας καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐμφανίζεται ἐπείγουσα ἡ ἀνάγκη όπωςμεριμνήσωσι διὰ τὴν ἀπόκτησιν τοιούτων καταφυγίων, λίαν ἀπαραιτήτων διὰ τὴν αὐτοπροστασιαν αυτών.

Ωσαύτως ἐφιστῶμεν τὴν προσοχὴν τῶν κατοίκων, ὅπως συμμορφῶνται μὲ τὰς μέχρι τοῦδε περὶ συσκοτίσεως τῶν ἀκινήτων των ὁδηγίας

Επίσης οἱ ὁδηγοὶ παντὸς ὀχήματος ὀφείλουσι νὰ κινῶνται καὶ ΐστανται μὲ τὸν προκαθορισθέντα φωτισμόν.

Αἱ ἀστυνομικαὶ ᾿Αρχαὶ νὰ ἐν φαρμόσωσι μετὰ πάσης αὐστηρότητας τὰς μέχρι τοῦδε ἐκδοθείσας ὁδηγίας καὶ διαταγὰς καὶ νὰ διώξωσι μετά σκληρότητος τοὺς παρραβάτας αὐτῶν, διότι ἡ ἔστω καὶ ἐκ μέρους ἑνὸς ἀτόμου μὴ συμμώρφωσις, ἐνδέχεται νὰ ἔχη σοβαρώτάτας συνεπείας ἐπὶ τοῦ συνόλου.

Αἱ ἀστυνομικαὶ ᾿Αρχαὶ νὰ προβαίνωσι καὶ εἰς τὴν ἀφαίρεσιν τῆς ἀδείας τοῦ παραβάτου ὁδηγοῦ αὐτοκινήτου, ἐκτὸς τῆς ποινικής διώξεως αὐτοῦ.

᾿Αθῆναι τῇ 12 Νοεμβρίου 1940

Ο ὑφυπουργός Δημ. ‘Ασφαλείας Κ. ΜΑΝΙΑΔΑΚΗΣ

---

---

και μια διαφήμιση από την εφημερίδα, η ζωή συνεχιζόταν…..

---

22 Νοεμβρίου 1940

Ελεύθερο Βήμα
«METΩΠON HΠEIPOY, 22 Νοεμβρίου (του απεσταλμένου μας Π. Παλαιολόγου).

H Ήπειρος ολόκληρος εις μίαν ψυχήν πανηγυρίζει ενθουσιωδώς την κατάληψιν της Kορυτσάς. O Mητροπολίτης Iωαννίνων Σπυρίδων, εθναπόστολος, περιερχόμενος το μέτωπον, με ησπάσθη ψιθυρίζων: «Ωμίλησεν ο Θεός. Oύτοι εν άρμασιν, ούτοι εν ίπποις, ημείς εν ονόματι Θεού». Οι στρατιώται αγκαλιάζουν αλλήλους. Mε ψυχήν πλημμυρισμένην από συγκίνησιν και υπερηφάνειαν, συγκεντρώνω από τραυματίας αξιωματικούς στοιχεία από τας προχθεσινάς και χθεσινάς μάχας εις το μέτωπον της Hπείρου. Xρειάζεται νέος Όμηρος διά την περιγραφήν της σημερινής εποποιΐας. Zώμεν εις μίαν ατμόσφαιραν μέθης και παραληρήματος».

---

Πηγή : Εφημερίδα “Εθνος”, Τρίτη 19 Νοεμβρίου 1940, αριθμός φύλλου 9.368

Επιμέλεια ψηφιοποίησης – ανάρτησης : Αργύρης Τασιόπουλος

Σχόλια Απενεργοποιημένα

---

• – 2023.11.10
• – ΕΕΥΕΔ

ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ

Tην 7 Νοε 2023 έφυγε από την ζωή ο Συνάδελφος και Μέλος της ΕΕΥΕΔ, Ιατρός Χειρουργός, Ευάγγελος Βουγιούκας. Η εξόδιος ακολουθία και κηδεία τελέστηκε την Παρασκευή 10 Νοεμβρίου στα Κοιμητήρια Αναστάσεως Κυρίου, Θεσσαλονίκη παρουσία μεγάλου αριθμού Συναδέλφων του.

Τον επικήδειο λογο εκφώνησε ο ομότιμος Καθηγητής Χειρουργικής Γεώργιος Μηνόπουλος Ταξίαρχος (ΥΙ) ε.α, Τάξη ΣΙΣ 1958 (Α.Μ. 619 ) που υπηρέτησε επί μακρά σειρά ετών μαζί του. Ο κ. Μηνόπουλος διετέλεσε Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής και εκλεγμένος Υπερνομάρχης Έβρου – Ροδόπης .

---

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ

Χρέος και όχι καθήκον με φέρνει στη δύσκολη αυτή θέση να αποχαιρετίσω το Βαγγέλη . Το όποιο κόμπιασμα στη φωνή και τα όποια δάκρυα στα μάτια δεν είναι αποτέλεσμα της ηλικίας αλλά της στέρησης ενός σπουδαίου συναδέλφου , ακόμη καλύτερου φίλου αλλά και ενός ξεχωριστού δασκάλου μου στη χειρουργική και στη ζωή .
Στη Σχολή συναντηθήκαμε όπως όλοι μας σε μια κοινή συμβίωση , η πραγματική μας όμως συμπόρευση άρχισε με τις εξετάσεις που δώσαμε στην Υπηρεσία για την έναρξη της Ειδικότητας της χειρουργικής . Μαζί αρχίσαμε την ειδικότητα αυτός όμως προηγείτο γιατί ήδη προϋπηρετούσε στο Νοσοκομείο για δύο χρόνια ενώ εγώ είχα έρθει από Στρατιωτική Μονάδα Πυροβολικού .
Από την πρώτη μέρα που τον συνάντησα είχε , ως βοηθός , την εποπτεία των ασθενών στις χειρουργικές Κλινικές οι οποίες ήταν υπό την Διεύθυνση των Αρχιάτρων Καρνή , Σωκρατείδη και Βλόντζου . Ανήσυχος, ενεργητικός και δραστήριος είχε κάνει τη χειρουργική τρόπο ζωής . Προβληματιζόταν με κάθε εγχείρηση και συζητούσε σαν ίσος προς ίσο με τους προϊστάμενους του , από τον Υποδιευθυντή του Νοσοκομείου χειρουργό Σεγκούνη μέχρι τον Ορθοπεδικό Ζαχαρόπουλο , προτείνοντας ιδέες βελτίωσης των επεμβάσεων . Ήταν τόσο παθιασμένος με τη χειρουργική ώστε όταν έκανε κάποια σπάνια εγχείρηση μου έλεγε την άλλη μέρα : Γιώργο , αλήθεια , ξαναέκανα την εγχείρηση στον ύπνο μου με κάθε λεπτομέρεια . Τον πίστευα γιατί ούτε ψέματα έλεγε ούτε υπερβολές.

Πέρα όμως από το κλινικό έργο είχε το ενδιαφέρον για επιστημονικές εργασίες και Διδακτορική Διατριβή συνεργαζόμενος κυρίως με τον Ζαχαρόπουλο και αργότερα με τον θωρακοχειρουργό Χρήστο Σαρηγιάννη που είχε επιστρέψει από την Αγγλία .
Στην ορμή του παρέσυρε και μένα . Με πήρε από κοντά σε ένα παράλληλο βηματισμό προσπαθώντας να μου μάθει , με ταχύρρυθμα μαθήματα , ότι αυτός ήξερε πριν από μένα . Πως να ξεχάσω την πρώτη ανάταξη εξαρθρήματος ισχίου ή την αίσθηση να διαπερνάς με ήλο Kuntcher το κνημιαίο κύρτωμα ! Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και αρχή για μένα ήταν ο Βαγγέλης , ο πρώτος μου Δάσκαλος στη χειρουργική.
Άλλα δύο χρόνια στο ΑΧΕΠΑ συμπλήρωσαν την μάθηση , όσο πληρέστερα γινόταν , γιατί ξέραμε ότι με το πέρας της 4ετίας θα βρεθούμε μακριά , μόνοι και υπεύθυνοι χειρουργοί . Όπως και έγινε . Μας πρόλαβε η Επιστράτευση του 1974 . Βρέθηκε στο Διδυμότειχο που ήταν επιλογή του αφού όμως πρώτα με ρώτησε αν το επιθυμούσα εγώ , γιατί ήταν κοντά στην πατρίδα μου , την Αλεξανδρούπολη . Όχι , προτίμησα το νησί , τη Λήμνο και φυσικά εκτίμησα την πολύ συναδελφική συμπεριφορά του .
Χώρισαν για κάποια χρόνια οι πορείες μας χωρίς όμως να χαθούν οι στενές επαφές . Μετά από τη μετεκπαίδευση μας στην Αγγλία ξανασμίξαμε στο 424 Στρατιωτικό Νοσοκομείο ως Διευθυντές των χειρουργικών Κλινικών , αυτός της πρώτης , εγώ της δεύτερης . Ιδιαίτερη ικανοποίηση όχι για την όποια καταξίωση αλλά για τη χαρά να διευθύνεις και να συνεργάζεσαι με ικανούς και άξιους
νεότερους συναδέλφους .

Όταν αρχίσαμε την ειδικότητα μου είχε πει : Γιώργο , με το να είμαστε οι χειρουργοί τόσο λίγοι , θα υπηρετούμε αναγκαστικά συνέχεια σε νοσοκομεία . Αυτό πράγματι συνέβη σε μένα ,όχι όμως σε αυτόν . Αυτός ο ικανός χειρουργός , αυτός ο γάτος της χειρουργικής που έπιανε πουλιά στον αέρα , αυτό το αστέρι της χειρουργικής , στερήθηκε αρκετά χρόνια υπηρεσίας στα Νοσοκομεία μας .
Φθόνος ή φόβος ; Για κάποιους φαίνεται ότι νεότερος στο βαθμό και καλύτερος στη χειρουργική δεν μπορούν να συνυπάρξουν . Φθόνος ή φόβος λοιπόν δεν τον άφησαν να τους πλησιάσει στο Νοσοκομείο . Ποιος έχασε , ο Βαγγέλης ή η Υπηρεσία ;

Η επαγγελματική όμως σταδιοδρομία δεν είναι αρκετή για να χαρακτηρίσει έναν ολοκληρωμένο άνθρωπο . Είναι και οι ανθρώπινες σχέσεις με το άμεσο και το ευρύτερο περιβάλλον .

Χαρακτήρας ήπιος , ήρεμος , καλοπροαίρετος και καλοσυνάτος , ευδιάθετος και με χιούμορ και συγχρόνως δυναμικός , παντού έκανε έντονη την παρουσία του , στην Υπηρεσία , στο Χειρουργείο , στις παρέες και τις συναναστροφές . Ιδιαίτερα στο οικογενειακό περιβάλλον δεν μπορούμε να τον φανταστούμε χωρίς την Τέτα . Βαγγέλης και Τέτα, Τέτα και Βαγγέλης το ίδιο είναι . Σύζυγος και σύντροφος για μια ζωή , με δυο παιδιά και πολλά εγγόνια , δυναμική , ευχάριστη και αγαπητή , αναζητούσαμε και αυτήν στην παρέα μας . Στη Θεσσαλονίκη , στο Διδυμότειχο , στα Λάβαρα Διδυμοτείχου , ξανά στη Θεσσαλονίκη και στις εκδρομές των Αποστράτων από το Καρπενήσι μέχρι τη Σαμοθράκη , πάντοτε και οι δυο τους, ήταν περιζήτητοι και ευχάριστοι στην παρέα .
Τώρα όμως ;
Βαγγέλη , σε τιμούν με τη παρουσία τους πολλοί συνάδελφοι και φίλοι για ένα αντίο και ελάχιστη παρηγοριά στην ωραία , μεγάλη σου οικογένεια .

Βαγγέλη μου λείπεις , μου λείπεις και πονάω . Βαγγέλη μας λείπεις . . . Μας λείπεις , γιατί σε αγαπάμε και σε εκτιμάμε .

Μαζί μας όμως θα είσαι όσο υπάρχουμε .

Παρηγοριά ευχόμαστε στην Οικογένεια σου .

Καλό παράδεισο , φίλε μου .

---

---

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ ΓΕΣ

• ΓΕΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΣΤΡΑΤΟΥ
• ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ
• Αθήνα, 08 Νοε 2023

Ο Ταξίαρχος (ΥΓ) ε.α. Βουγιούκας Ευάγγελος του Κορνηλίου με Αριθμό Μητρώου, 36387 γεννήθηκε στην πόλη της Δράμας του νομού Δράμας το έτος 1940, εισήλθε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (ΣΙΣ) το 1957 με Αριθμό Μητρώου 579 και ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός το έτος 1964.

Προήχθη μέχρι και το βαθμού του Ταξιάρχου (ΕΔΥΕΘΑ 92/1989). Υπηρέτησε σε διάφορες Μονάδες και Επιτελικά Γραφεία ανάλογα κάθε φορά του βαθμού του. Διοίκησε τις Μονάδες ή Διευθύνσεις Επιτελείου:

• Διευθυντής Β΄ Χειρουργικής Κλινικής 424 ΓΣΝΕ,
• Διευθυντής ΔΥΓ/ΧVΙ ΜΠ
• Διευθυντής ΔΥΓΝΙ ΜΠ
• Διευθυντής Α΄ Χειρουργικής Κλινικής 424 ΓΣΝΕ

Φοίτησε κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του στα διάφορα σχολεία του Όπλου του, καθώς επίσης και στην Σχολή Ειδικών Όπλων Ενόπλων Δυνάμεων (ΣΕΟΕΔ)

Τιμήθηκε με τα παρακάτω παράσημα και μετάλλια για τις υπηρεσίες που προσέφερε

• Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας Β’ Τάξεως
• Σταυρός των Ταξιαρχών του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικος

Ο Ταξίαρχος (ΥΓ) ε.α. Βουγιούκας Ευάγγελος υπήρξε ένα άξιο στέλεχος του Στρατού μας, που εκπληρώνοντας καθημερινά το καθήκον του, τίμησε με την προσφορά του την Υπηρεσία. Εδώ, σήμερα, η οικογένεια του Στρατού μας, η δική του οικογένεια, αποχαιρετά ένα αγαπημένο μέλος της. Οι συνάδελφοί του νοιώθουμε βαθύτατη θλίψη μπροστά σε αυτήν την απώλεια. Με σεβασμό στον πόνο και την οδύνη, εκφράζουμε τα θερμά και ειλικρινή μας συλλυπητήριά στην οικογένειά του, στην οποία δηλώνουμε την αμέριστη στήριξη και συμπαράστασή μας. Ευχόμαστε από καρδιάς ο Θεός να τονδίνει δύναμη, κουράγιο και υπομονή στα αγαπημένα του πρόσωπα.

---

ΨΗΦΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΕΔ

Το ΔΣ /ΕΕΥΕΔ, με την ανακοίνωση της αποδημίας από την ζωή του εκλεκτού Συναδέλφου και Μέλους μας, Ταξιάρχου (εα) Βουγιούκα Ευάγγελου, συνήλθε διαδικτυακά και αποφάσισε ομόφωνα :

1. Να εκφράσει δημοσίως την θλίψη του΄μέσω της ιστοσελίδας της.

2. Να παραβρεθεί στην εξόδιο ακολουθία και να συλλυπηθει την οικογένεια του εκλιπόντος.

3. Να καταθεσει στεφάνι στη σωρό του εκλιπόντος.

4. Να αναθέσει την εκφώνηση επικήδειου λόγου στο Μέλος μας  Καθ. Ιατρικης ΔΠΘ, πρ. Υπερνομαρχη Ροδόπης-Εβρου Ταξίαρχο(εα) κ.Μηνοπουλο Γεώργιο.

________________________________________________________

Εστάλει από Δημήτρη Καραμήτσο με την ένδειξη ” Με τον Βαγγέλη σε θερινή διαβίωση στην Καλλικράτεια. Παίζαμε τάβλι και σκάκι.”

• – 2023.10.18
• – ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΖΑΙΟΣ
• – ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΕΕΥΕΔ

Ο Γιώργος Σεφέρης το 1964, τότε με το Νόμπελ, μίλησε στο Αμφιθέατρο του Κεντρικού Κτιρίου του Πανεπιστήμιου της Θεσσαλονίκης του Αριστοτέλειου, εκεί που στο υπέρθυρο γράφει «Μούσαις χάρισι θύε»!

Πήγαμε όλοι εκείνο το πρωϊ, στριμωχτήκαμε και τον ακούσαμε, με μεγάλη προσοχή, όπως ταίριαζε στον θαυμασμό και τον σεβασμό που νιώθαμε για τον ομιλητή. Η πρωτόγνωρη για μας και τον χώρο ησυχία, κράτησε μέχρι το τέλος και ήταν τέτοια που το ζωηρό χειροκρότημα ήταν σαν να μην την άγγιξε.

Βαρύς και αγέλαστος ο ποιητής στο βήμα, με απώθησε από την αρχή, δείχνοντας (χωρίς ίσως να το θέλει) ότι μου έκανε παραχώρηση ή ότι όλη η υπόθεση ήταν αγγαρεία γι’αυτόν! Δεν θυμάμαι πια τον λόγο του, θυμάμαι μόνο πως όλους μας άγγιξε. Όλοι όσοι τον είχαμε ακολουθήσει διαβάζοντας τον και κυρίως ακούγοντας τα πρώτα ποιήματα του μελοποιημένα από τον Μίκη, χαρήκαμε την ζωντανή παρουσία ως ομιλητή πια. Δεν ήταν μικρό πράγμα ένα Ελληνικό Νόμπελ στο βήμα! Μέχρι εκεί όμως. Κάτι άρχισε να με χαλάει, και οι διπλανοί μου όπως φάνηκε με κάτι τέτοιο παιδευόντουσαν εκείνη την ώρα. Τον χειροκροτήσαμε στο τέλος ζωηρά, με αμφίσημη όμως διάθεση οι πιο πολλοί.

Βρεθήκαμε συμπτωματικά δίπλα-δίπλα στην έξοδο ο ποιητής και εγώ, μετά το τέλος της τελετής. Εκείνος άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά τετράγωνος, μουτρωμένος, μάλλον δυσκίνητος στο μπράτσο της Μαρώς (φωτ) και δεν απάντησε σε κανένα χαιρετισμό ούτε με νεύμα, ούτε ακόμη με μορφασμό.

Ο γνωστός σε όλους μας, συμπαθέστατος κουλουρτζής της εισόδου του κτιρίου, είχε την «έμπνευση» να του προτείνει, να του προσφέρει μάλλον, ένα κουλούρι. Ήμουν ακριβώς δίπλα του και κοντοστάθηκα παρατηρώντας την ενοχλημένη έκφραση άρνησης στο πλατύ, μάλλον πλαδαρό πρόσωπο του Σεφέρη, με τα χοντρά γυαλιά. Λίγη ώρα πριν, το Πανεπιστήμιο τον είχε τιμήσει επίσημα για το Νόμπελ, για το έργο του!

Προχώρησε ο ποιητής, κατέβηκε αμίλητος τα υπόλοιπα σκαλιά, προχωρήσαμε και εμείς όλοι, αμίλητος και ανέκφραστος εκείνος , μπήκε με την Μαρώ στο αυτοκίνητο που τον περίμενε. Εμείς σκορπίσαμε στα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια και μοναχά ο κουλουρτζής έμεινε στο πόστο του για να πουλήσει τα τελευταία κουλούρια της ημέρας!

*Αυτά γίνανε μια μέρα του 1964 στην Θεσσαλονίκη!

---

• – 12 ΟΚΤ. 2023
• – ΒΑΖΑΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

 «Πριν  78 χρόνια , τέτοια μέρα έφυγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα και έληξε επισήμως η Γερμανική  Κατοχή»

 ( η «Κατοχή» όπως μονολεκτικά καθιερώθηκε να αναφέρεται παραλείποντας το εθνικό πρόσημο του κατακτητή , μάλλον πονηρά !).

Αυτά για τα επίσημα ή τα ημιεπίσημα κείμενα ή ακόμη για όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν αλλιώς τα πράγματα ! Άλλωστε για πολλά χρόνια ήταν ξεχασμένη επέτειος . Όχι ακριβώς ξεχασμένη , αλλά καθώς αντιμετωπιζόταν με την μέθοδο της παράλειψης το γεγονός άφηνε πάντα ερωτηματικά. Ο χρόνος όμως, μη αλλάζοντας την κυκλική διαδρομή του και οι άνθρωποι μη εγκαταλείποντες την «ιδιοκτησία» της μνήμης τους κάνουν διαφορετική ανάγνωση του ημερολόγιου, του βιβλίου των επετείων. Μου έχει γίνει πεποίθηση από καιρό, ότι σ’αυτήν  αλλά και σε ανάλογες περιπτώσεις γίνεται προσπάθεια, πετυχημένη δυστυχώς προσπάθεια, να αναφερθούν «κομψά» οι παντός είδους συμμετέχοντες στα γεγονότα, οι ένοχοι δηλαδή . Ακούσαμε για το ΟΧΙ του ’40 , για την Εθνική  Αντίσταση , για τις ολέθριες εμφύλιες διαμάχες και στο τέλος ακροθιγώς  για «αποχώρηση» των γερμανών. Δηλαδή ήρθαν κάποτε και στις 12 Οκτωβρίου φύγανε, έτσι απλά; Σίγουρα κάτι συμβαίνει, κάτι που μυρίζει  κάτι που δεν θέλω να το αναλύσω τώρα . Ίσως και να μην χρειάζεται να μπω στον κόπο για τον απλό λόγο ότι όλοι ζούμε στην «ίδια γειτονιά» και γνωριζόμαστε .

Θα επιχειρήσω την δική μου ανάγνωση για την επέτειο, με προσλαμβάνουσες προσωπικές, έξω από κάθε άμεση ή έμμεση εξάρτηση και δέσμευση, που ποτέ δεν είχα και πολύ περισσότερο τώρα στην ηλικία μου και την θέση μου!

Το βραδάκι της μέρας της Απελευθέρωσης η μητέρα μου με πήγε ένα μικρό περίπατο στο Σύνταγμα . Ήταν ο συνηθισμένος τόπος  που έπαιζα εκείνο τον καιρό. Αυτή την φορά όμως πήραμε άλλη κατεύθυνση. Είχε σουρουπώσει και περάσαμε στην οδό Σταδίου από την Κολοκοτρώνη . Εκεί με περίμενε η έκπληξη, εκεί μαζί με όλους όσοι βρέθηκαν εκείνη την ώρα κοντά μας , είδα τον δρόμο φωτισμένο από τα εκατοντάδες λαμπιόνια του Δήμου στις φωτεινές αψίδες της Σταδίου. Το τετράχρονο αγοράκι που σε όλη την Κατοχή δεν χώνεψε ποτέ τα σκοτάδια της συσκότισης που επιβάλανε οι κατακτητές , ρώτησε την μητέρα του : Αυτό είναι η Απελευθέρωση μαμά ; θα έχουμε πια φως ; Η απάντηση που δεν πήρα αλλά και η χαρά που πήρα περπατώντας στην φωτισμένη Σταδίου με ακολουθούν 78 χρόνια , μέχρι σήμερα . Δεν έπαψε να με ακολουθεί  ακόμη, η ανακούφιση που ένιωσα όταν λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως δεν θα ξανακούσω εκείνα τα τρομακτικά , τα γεμάτα βάρβαρους ήχους γερμανικά εμβατήρια, που ξεφώνιζαν οι γερμανοί φαντάροι που περνούσαν κάτω από το σπίτι της οδού Ευαγγελιστρίας βροντολογώντας τα πέταλα τους. Οι ήχοι των γεμάτων σύμφωνα γερμανικών  λέξεων  ενόχλησαν τόσο την αισθητική της ακοής μου που μέχρι σήμερα τους θεωρώ ό,τι πιο αποκρουστικό. Για μένα ήταν οι «για-για-γιάδες» στην παιδική μου διάλεκτο,  από τα επαναλαμβανόμενα για, για, των φράσεων τους ! Οι στερήσεις που επέβαλλε το γερμανικό σχέδιο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων, άγγιξαν και το δικό μου σπίτι,  αν και οι γονείς μου τα κατάφεραν να μην επηρεασθεί το παιδί τους . Ένα δυνατό αγόρι υποδέχθηκε με τον δικό του τρόπο την Απελευθέρωση !

*Δυό λόγια για το γερμανικό σχέδιο εξόντωσης του Ελληνικού πληθυσμού .

Από τα αρχεία του Αμερικανικού Πενταγώνου αλιεύτηκε σχετικά πρόσφατα και μεταξύ άλλων, γερμανικό κείμενο γραμμένο μάλιστα στην Γοτθική γερμανική «καθαρεύουσα», γεγονός που δυσκόλεψε την ανάγνωση του. Πρόκειται για λεπτομερές σχέδιο, εξαίρετα τεκμηριωμένο οργανωτικά, που αναφέρεται στην εξόντωση μεγάλου μέρους του Ελληνικού πληθυσμού με όπλο τον υποσιτισμό και την ΠΕΙΝΑ! Πρόκειται προφανώς για «μεταρρυθμίσεις του επισιτιστικού μοντέλου»,  όπως θα έλεγαν σήμερα κομψά οι σύγχρονοι γερμανοί «άρχοντες» της Ευρώπης  και οι εγχώριοι παρατρεχάμενοι τους ! Δεν μας διαφεύγει βέβαια η διαχρονική εμμονή τους στον όρο «μεταρρύθμιση», αντί του πραγματικού «σαδιστική τιμωρία και κακία» και στην απαίτηση από τα θύματα τους αλλά και τους εκάστοτε εγκαθέκτους τους να αποδέχονται την «ιδιοκτησία» των «μεταρρυθμίσεων». Με σχολαστική αναφορά σε θερμίδες ανά μονάδα τροφίμου και άλλα θαυμαστά , και με δολοφονική σκληρότητα που ξεχείλιζε αρρωστημένα από παντού, εξόντωσαν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες καλών Ελλήνων. Δεν τους αφαίρεσαν απλά την ζωή, τους οδήγησαν στον θάνατο μέσα από την πιο εξευτελιστική για τον άνθρωπο διαδικασία…. την ΠΕΙΝΑ.

Πέρασαν έτσι το μήνυμα του παντοδύναμου Γερμανισμού και το διάνθισαν με τις φρικαλεότητες στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο,  στην Μέρλιν, στο Χαϊδάρι, στην Κάνδανο , στην εξόντωση των Εβραίων συμπολιτών μας και όπου αλλού τους οδηγούσε ο αρρωστημένος σαδισμός τους .

Σε όλη την διάρκεια της  γερμανικής Κατοχής, η ομάδα των μηχανικών και πολεοδόμων του Υπουργείου Δημοσίων Έργων , η ομάδα Δοξιάδη με τον Σκέπερς  επικεφαλής, δούλεψε κάτω από απίστευτα δύσκολές συνθήκες. Κατέγραφε, αξιολογούσε και αποδελτίωνε όλα όσα έκαναν στην χώρα και τον λαό της οι γερμανοί κατακτητές. Επιστήμονες υψηλής κατάρτισης και αξίας δούλευαν σαν πεισμωμένα μυρμήγκια, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες και αμέσως, το εννοώ…αμέσως, παρουσίασαν το έργο τους . Είναι ο τόμος που γραμμένος σε τέσσερις γλώσσες, Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ρωσσικά (και βέβαια όχι γερμανικά …..δεν χρειαζόταν, αυτοί που τα έκαναν τα ήξεραν καλά  και είχε τον τίτλο :

*(«συμβολικά» χρησιμοποιείται πεζό στοιχείο «γ» για τις λέξεις που αναφέρονται σε «γερμανία και γερμανούς» εκείνης της εποχής)

«Αι θυσίαι της Ελλάδος  στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» 

Ήταν ένα από τα «διαπιστευτήρια» της Ελλάδας για την είσοδο της στον ΟΗΕ , στην διάσκεψη του  Σαν Φραντσίσκο. Το έργο εκτύπωσε άψογα η «Ασπιώτης – Έλκα» το 1945 σε συνθήκες σίγουρα απερίγραπτες !Δεν ξέρω γιατί το κειμήλιο αυτό είναι άγνωστο στους περισσότερους και ακόμη γιατί δεν αποτέλεσε βασική σχολική ιστορική ύλη . Μήπως γιατί τα λέει ΟΛΑ ! Ποιοι άραγε θέλουν να μην γνωρίζουμε ;

**Πρίν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε σε ανατύπωση μικροτέρου σχήματος ως ένθετο εφημερίδας .

Από την χαρά της γιορτής της Απελευθέρωσης εκείνη την ημέρα ,  έλλειπαν αρκετοί από όσους πάλεψαν με τα τέρατα που είχαν σκλαβώσει την χώρα. Ήταν όσοι έδωσαν την ζωή τους , όσοι έπεσαν πολεμώντας ο καθένας στο πόστο του . Έλειπαν οι νεκροί νικητές της Αλβανίας, της γραμμής Μεταξά, της Μάχης της Κρήτης, όλων των μαχών του πολέμου. Έλειπαν και όσοι έπεσαν πολεμώντας με κάθε τρόπο τον κατακτητή , οι Έλληνες που δεν συνθηκολόγησαν , που αγωνίστηκαν στα βουνά και στις πολιτείες, στις θάλασσες και στην έρημο , οι καταδρομείς του Ιερού Λόχου που εκείνες τις ώρες απελευθέρωναν ένα-ένα τα νησιά μας .

 Από  την γιορτή της Αθήνας  έλειπε η Λέλα Καραγιάννη , ο Κώστας Περρίκος , η Ιουλία Μπίμπα και οι σύντροφοι τους της ΠΕΑΝ, έλειπε ο Αντώνης Μυτιληναίος (αυτός είχε δραπετεύσει τρεις φορές από τους γερμανούς και τους Ιταλούς),  που με τους δυναμίτες του δεν επέτρεψε την στρατολόγηση από τους Ναζί ΟΥΤΕ ΕΝΟΣ Έλληνα για το Ανατ. Μέτωπο .

• …. Και να λέει τότε απορημένος ο αρμόδιος Σοβιετικός Στρατηγός (Γιάκοβλεφ λεγόταν νομίζω), πως είδε στους αιχμαλώτους του γερμανικού Στρατού μετά την ήττα τους, ξένους μαχητές από όλες, μα όλες τις εθνικότητες της Ευρώπης, εκτός από Έλληνες . Δεν υπήρχε ούτε ένας τέτοιος είπε χαρακτηριστικά !

Έλλειπε ο Γιάννης Τσιγάντες που προδομένος αντιστάθηκε μέχρι την τελευταία του σφαίρα χωρίς να αποχωρισθεί το μονόκλ του ! Για λίγες ώρες δεν πρόλαβε την γιορτή και η Ήβη Αθανασιάδου, που η αθλιότητα της ρηχής συνείδησης του Γερμανού Στρ. γιατρού, της έκοψε το νήμα της ζωής στα 16 της χρόνια, στην γωνία του δρόμου του σπιτιού μου. Ήταν εκείνο ακριβώς το πρωϊ που η κοπελίτσα και οι  συμμαθήτριες της χαιρόντουσαν και γελούσαν βλέποντας τους τελευταίους γερμανούς να φεύγουν από την παραλιακή του Φαλήρου! Δεν άντεξε ο γερμανός φονιάς την χαρά των κοριτσιών και με μια ριπή σκότωσε το χαμόγελο της κοπελίτσας.

 Ήταν  πολλές οι ψυχές , πάρα πολλές που χάρηκαν και γιόρτασαν μαζί με τους ζωντανούς. Δεν είναι δυνατόν να τους αναφέρουμε έναν-έναν. Δεν χρειάζεται άλλωστε  δεν μας παρεξηγούν , εδώ έδωσαν την ζωή τους και δεν λογάριασαν τίποτε,  είναι δυνατόν να κουβεντιάσουν για εγωϊσμούς και πρωτοκαθεδρίες . Οι ήρωες μας,  οι δικοί μας άνθρωποι μάλλον γελούν με τέτοια καμώματα  εκεί στην γειτονιά των Αγγέλων που βρέθηκαν όλοι μαζί.          

  Οι ψυχές που χάρηκαν και γιόρτασαν μαζί με τους ζωντανούς την μεγάλη ημέρα τότε , σήμερα όμως μου φαίνεται πως θέλουν κάτι να μας πουν . Μάλλον θέλουν να μας θυμίσουν πως σε κάποιες σκοτεινές γωνιές βρυκολακιάζουν οι ανάπηρες από την κακία και την μοχθηρία τους σκιές αυτών που γλύτωσαν από την οργή των Ευμενίδων , αυτών που κρύφτηκαν , αυτών  που κλωσούνε τα αυγά των φιδιών .

Ο σοφός Σαμάνος της στέπας έλεγε : «Δεν ακούστηκε ποτέ από φίδι να γεννηθεί αηδόνι , πάλι φίδι γεννιέται !»

   Ας προσέχουμε λοιπόν, άς έχουμε φυλαχτό την ευχή όσων θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι (ή περίπου ελεύθεροι για τους απαισιόδοξους !!!) και να μην τους ξεχνάμε , ήταν οι δικοί μας άνθρωποι !

Ας μην μείνουμε μόνο στα κορίτσια του Λυκείου των Ελληνίδων που κάθε τέτοια μέρα αναβιώνουν την μεταφορά του πέπλου της Παλλάδας στα Μεγάλα  Παναθήναια, φέρνοντας την Γαλανόλευκη για να την υψώσουν στον Ιερό βράχο.

Πρέπει να μην ξεχάσουμε ποτέ την αντιπαθητική φιγούρα του του λιπόσαρκου ( η αθλιότητα της Γκαιμπελικής Γερμανίας ήταν να εμφανίσουν αδύνατο Γερμανό στην πεινασμένη Αθήνα!). Αυτός λοιπόν βιαστικά, κατέβαινε τον δρόμο των Προπυλαίων κρατώντας την Σβάστικα που μόλις είχε υποστείλει αγκαλιά, φορώντας ο μασκαράς ένα σεμνό τάχα δίκωχο!

Ας μην ξεχάσουμε τα παιδιά που με μανία μάδησαν αμέσως το στεφάνι, που δήθεν από σεβασμό κατέθεσαν οι κατακτητές (μία ακόμη σιχαμένη υποκριτική τους χειρονομία) στον Άγνωστο.

Ας μην ξεχάσουμε αυτούς που κρυφά η φανερά δεν ήθελαν την Απελευθέρωση, τους έπεφτε βαριά η Ελευθερία. Δωσίλογους τους έλεγαν και τους λένε. Αυτοί και οι κλώνοι τους ντρόπιασαν το Γένος. Κανόνισαν οι άθλιοι, κάποιοι απ’ αυτούς να τιμωρηθούν κάπως, να «κατακάτσει ο κουρνιαχτός» που έλεγε ο γιός της Καλόγριας, (την ευχή του να’χουμε) και μετά αυτοί και οι κλώνοι τους που λέγαμε, καλοκάθησαν πάλι στον σβέρκο μας. Το «αεί στασιάζειν οι Έλληνες», η διχόνοια και η παραδοσιακή όμως φαγωμάρα στοίχειωσαν τότε την Πατρίδα που μόλις είχε ελευθερωθεί. Η Κοινωνία ξέπνοη, τραυματισμένη, η Δημοκρατία λαχανιασμένη. Χρειάστηκαν νέοι αγώνες, καινούριες θυσίες για να σταθεί η Πατρίδα στα πόδια της.       

Μην ξεχνάμε τον ποιητή στο «Κατά Σαδδουκαίων» να παραπονιέται πως :

«…ελευθερία ανάπηρη πάλι μας τάξαν…»

 …και να μας παραγγέλνει:           

 «…μην αμελήσετε

Πάρτε  μαζί σας νερό

Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».

….και ο Μανώλης Αναγνωστάκης, μετά τον Μιχάλη Κατσαρό  

κλείνει το φετεινό επετειακό…..

«..ο μύθος της διαρκούς προόδου,  —-  ( προειδοποιώντας μας όμως για…

«…την τόση κακότητα εν ονόματι του ανθρωπισμού ….»( που φέρνει )«…..στην απόφαση της ήττας! 

---

Οι φωτογραφίες στο άρθρο του κ. Βαζαίου προστέθηκαν από Τασιόπουλο Αργύρη Γ. Γραμματέα ΕΕΥΕΔ

Μια ματιά 80 χρόνια πριν.

• 2023.10.12
• Τασιόπουλος Αργύρης

---

Μια αναίτια εκτέλεση – δολοφονία, Έλληνα πολίτη  από τους Γερμανούς είναι ένα  ασήμαντο γεγονός, εμπρός στις χιλιάδες εκτελέσεις που πραγματοποίησαν οι κατακτητές την περίοδο της Κατοχής. Ωστόσο οι μικρές αυτές ιστορίες, τα ήθη, οι συμπεριφορές των ανθρώπων, όλα μαζί, διαμόρφώσαν το «άρωμα της εποχής» που βοηθά στην κατανόηση των καταγεγραμμένων μεγάλων γεγονότων.

Οφείλουμε, τις μικρές, ασήμαντες, για πολλούς ιστορίες,  να τις μνημονεύουμε για να διασωθούν από την λήθη και την αφάνεια που διαφορετικά θα έλθει με το δικό μας τέλος.

Σας μεταφέρω την ιστορία, όπως μου την διηγήθηκε η μητέρα μου Μαρία Καραλέτου – Τασιοπούλου, που μπροστά της δολοφονήθηκε η αδελφή της, μαζί με μια μικρή περιγραφή των συνθηκών που επικρατούσαν στην περιοχή και των γεγονότων.  

Ο ΒΟΛΟΣ – ΠΗΛΙΟ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

21 Απριλίου 1941 (Δευτέρα του Πάσχα) μετά από συνεχείς βομβαρδισμούς της πόλης του Βόλου, τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν το λιμάνι του Βόλου, η τυπική παράδοση της πόλης έγινε την Τετάρτη του Πάσχα. Τα χρόνια  που ακολούθησαν ήταν  πολύ δύσκολα. Συσσίτια, πείνα, λογοκρισία …κατοχή.

Η αντίσταση αρχίσε και μαζί της τα αντίποινα των κατακτητών. Όσο πλησίαζε το τέλος της κατοχής τόσο αυξανόταν οι βαρβαρότητες των κατακτητών, ενδεικτικά συμβάντα:

Το κάψιμο των Μηλεών στις 4 Οκτ. 1943 και οι εκτελέσεις δεκάδων κατοίκων με αφορμή την εκτέλεση από τους αντάρτες δύο Γερμανών στρατιωτικών, σε ενέδρα στο Πήλιο.

Την «σφαγή» στη Δράκεια Πηλίου στις 17 και 18 Δεκέμβρη του 1943, που ήταν πέρασμα ανταρτών.  Εκτέλεσαν 118  Δρακιώτες, σε αντίποινα για τον θάνατο 6 Γερμανών Στρατιωτών από τις δυνάμεις των ανταρτών,  με βάση το δόγμα της συλλογικής ευθύνης (https://ethniki-antistasi-dse.gr/drakeia-piliou.html) 

Μέσα στο Βόλο οι Γερμανοί επιτάξαν κτίριο και το μετατρέψαν σε χώρο  βασανιστηρίων και κρατητήριο ανθρώπων. Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις δεν έκαμψαν το φρόνιμα των κατοίκων και συνέχισαν να αντιστέκονται με όποιον τρόπο μπορούσαν. Το κτίριο αυτό, η «Κίτρινη Αποθήκη» (καπναποθήκη) κτίστηκε το 1926 για λογαριασμό της εταιρείας καπνών America Tobacco. Το κτίριο χαρακτηρίστηκε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το ΥΠΠΟ το 1993, ως δείγμα Βιομηχανικής Αρχιτεκτονικής της εποχής του στενά συνδεδεμένο με την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής, την πρόσφατη ιστορία του τόπου, είναι ένα από τα σύμβολα αντίστασης του λαού του Βόλου στους κατακτητές..

27  Απριλίου 1944, γίνεται το φοβερό μπλόκο στον Άνω Βόλο (Αγιος Γεώργιος Ιωλκού στους πρόποδες του Πηλίου), εκεί όπου διαδραματίσθηκε μερικούς μήνες αργότερα η ιστορία μας. Πιάνουν εκατοντάδες πολίτες και τους οδηγούν στην Κίτρινη Αποθήκη. Ένας κουκουλοφόρος με μαύρο ράσο και μαύρα γάντια ξεχωρίζει πενήντα από τους κρατούμενους. Παίρνουν τους πενήντα και τους οδηγούν σε άλλη αίθουσα. Τους κρατάνε για τρεις ώρες όρθιους κι αμίλητους. Ύστερα τους υποχρεώνουν να πέσουν μπρούμυτα.  Αρχίζουν να τους χτυπούν με τις μπότες και τους βούρδουλες. Τους παίρνουν ρολόγια, δαχτυλίδια, κοσμήματα.  Η εντολή ήταν να εκτελεστούν είκοσι, σε αντίποινα για τον τραυματισμό ενός Γερμανού αξιωματικού. Η εντολή εκτελέστηκε κατά γράμμα. Μέσα στην Κίτρινη Αποθήκη, θανάτωσαν το βράδυ εκείνο δεκαοχτώ και άλλους δυο στην Πλατεία Ελευθερίας.  Μεταξύ των συλληφθέντων και ο πατέρας της Ολυμπίας Καραλέτου, Αργύρης Καραλέτος, ο οποίος αργότερα αφέθηκε ελεύθερος.

Άνω Βόλος – Άγιος Γεώργιος Ιωλκού.

Ο Άνω Βόλος είναι προάστιο του Βόλου στους πρόποδες του Πηλίου. Πολλές δεκαετίες πριν υπήρχαν διάσπαρτα αγροκτήματα, με την οικία μέσα στο αγρόκτημα, που τροφοδοτούσαν με οπωροκηπευτικά την αγορά της πόλης. Μετά το 1970 η αγροτική παραγωγή συρρικνώθηκε και τα αγροκτήματα εγκαταλείφθηκαν. Παρά τη εγγύτητα στο πολεοδομικό συγκρότημα του Δήμου Βόλου η περιοχή είναι ακόμη και σήμερα αραιοκατοικημένη, σχεδόν όπως ήταν πριν 80 χρόνια. Το αγρόκτημα και η αγροικία (φωτ 6 & 7) που διαδραματίσθει η αδικαιολόγητη εκτέλεση υπάρχουν και σήμερα, ερειπωμένα. Η θέση των σημειώνεται με το κίτρινο βέλος μέσα στον κόκκινο κύκλο.

Η ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Ηταν 12 Οκτωβρίου 1944, ημέρα Πέμπτη, η Αθήνα ήδη είχε απελευθερωθεί και γιόρταζε την απαλευθερωσή της. Στους κατοίκους του Ανω Βόλου φθάνει η ειδοποίηση ότι Γερμανοί ψάχνουν τις αγροικίες της περιοχής. Πριν λίγες ημέρες οι Γερμανοί, στις 5 Οκτ. 1944, είχαν κάψει την Πορταριά και το Κατηχώρι, δύο χωριά σε πολύ μικρή απόσταση, πάνω από τον Άνω Βόλο”. Με τον φόβο

επανάλειψης των όσων συνέβησαν στην προηγούμενη επιδρομή, την 27η Απρ. 1944, οι άνδρες έφυγαν προς το βουνό, οι γυναίκες παρέμειναν, ένιωθαν ασφαλείς. Μια ομάδα γυναικών είχε συγκεντρωθεί στη αυλή της αγροικίας του Αργύρη Καραλέτου.

Εμφανίσθηκαν δύο ένοπλοι Γερμανοί στρατιώτες. Επέλεξαν από την ομάδα των γυναικών  την Ολυμπία Καραλέτου, 18 ετών, την οδήγησαν στο πίσω μέρος της αγροικίας όπου υπήρχε ο βοηθητικός χώρος πλύσης των οπωροκηπευτικών (φωτ 7), πίσω τους έτρεξε η αδελφή της Μαρία (φωτ. 9 ). Χωρίς λόγια, εν ψυχρό, εκτέλεσαν την Ολυμπία (φωτ. 8) με  πυροβολισμό στο κεφάλι. Η Μαρία γονάτισε και αγκάλιασε το άψυχο πλέον κορμί της αδελφής της. Ο εκτελεστής έβαλε το όπλο στο κεφάλι της Μαρίας, τον απέτρεψε όμως ο άλλος Στρατιώτης λέγοντας “φτάνει η μία”.

Η εκτέλεση – δολοφονία της Ολυμπίας άφησε στην οικογένεια και στην μικρή τοπική κοινωνία αναπάντητα ερωτήματα. Λίγες ημέρες μετά την δολοφονία, στις 19 ΟΚΤ 1944, ο Βόλος απελευθερώνεται, οι κατακτητές φεύγουν, τα ερωτήματα όμως παρέμειναν και παραμένουν…..

Ποια ήταν η αιτία της επιλεγμένης δολοφονίας.

Ειπώθηκε πως οι Γερμανοί θα έπαιρναν το άλογο της οικογένειας. Μετά την δολοφονία όμως έφυγαν χωρίς να το πάρουν.

Ειπώθηκε πως ήταν εκδίκηση, διότι η Ολυμπία βοηθούσε τους αντάρτες μεταφέροντας τρόφιμα στην Μακρυνίτσα μαζί με άλλες συμμαθήτριες της, δεν ήταν όμως η μόνη που το έκανε, ούτε ήταν ενεργό μέλος της αντίστασης.

Ακόμη και πως ήταν εκδίκηση για ερωτική απόρριψη του εκτελεστή ή φίλου του (Οι Γερμανοί μιλούσαν Ελληνικά, γεγονός που παραπέμπει ίσως σε στρατιώτες των Ταγμάτων Ασφαλείας. Είδε Σημείωση 3).

Ποτέ δεν απαντήθηκαν τα ερωτήματα αυτά, κάθε ένας έδινε την δική του πιθανή ή απίθανη εξήγηση που καμιά όμως δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την εν ψυχρό εκτέλεση. Μερικοί διατείνονταν πως γνώριζαν τον ηθικό αυτουργό, ποτέ όμως δεν τον κατονόμασαν.

Το Γερμανικό κράτος αναγνώρισε την δολοφονία και με απόφαση του Ελληνικού Πρωτοδικείου επιδικάστηκε αποζημίωση ⁶ (αν μπορεί να αποζημιωθεί η απώλεια).

Τι ακολούθησε….

Την επώμενη ημέρα , 13 Οκτωβρίου 1944, βομβαρδίζεται το λιμάνι του Βόλου, από Αγγλικά αεροσκάφη, οι Γερμανοί υφίστανται μεγάλες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Η αρχή του τέλους έφθασε. Στις 19 Οκτ. Ο Βόλος έχει απαλλαγεί πλέον από την εγκληματική τους παρουσία. Τεράστιο το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και υποδομές.

Απέναντι από τον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Ιωλκού, πάνω και δεξιά στον εικονιζόμενο δρόμο, ενταφιάστηκε η Ολυμπία Καραλέτου και στήθηκε ένα απλό, απέριτο μνημείο. Χρόνια αργότερα, με πρωτοβουλία του Ιερέα Στεφάνου Σπύρου,  κατεδαφίσθηκε, τα οστά μεταφέρθηκαν ή καλύτερα πετάχτηκαν στο Νεκροταφείο του Βόλου και χάθηκαν στο χωνευτήρι. Το μνημείο για κάποιο λόγο ενοχλούσε…..

Στη θέση του μνημείου  σήμερα υπάρχει ο χώρος στάθμευσης του ΙΝ. Αγίου Γεωργίου Ιωλκού. Τι ωραίο θα ήταν να υπήρχε ακόμη το μνημείο αυτό στη θέση αυτή ή στο προαύλιο του Ναού, να θυμίζει, στις γενιές που έρχονται, στον διαβάτη που περνά εμπρός από τον Ιερό Ναό,  την βαρβαρότητα των κατακτητών Γερμανών, τις θυσίες και την αντίσταση των απλών πολιτών, την ιστορία μας !!!

Ο πατέρας της Ολυμπίας, Αργύρης Καραλέτος ήταν δραστήριο Μέλος της Κοινότητας, διετέλεσε πρόεδρος της Κοινότητας επί πολλά έτη, ήταν αξιομνημόνευτη η συμβολή του στην αναστύλωση του Ιερού Ναού του Αγίου Γεωργίου, στην υδροδότηση της κοινότητας κ.α. Απεβίωσε το 1970 πριν δει την καταστροφή του Μνημείου.

Όλη η Ελλάδα ήταν τόπος μαρτυρίου. Οποιαδήποτε περιγραφή δεν μπορεί να αποδώσει τις θυσίες και τα βάσανα του λαού.

Με τα παραπάνω πιστεύω πως έβαλα μία ακόμη ψηφίδα στην διατήρηση της ιστορικής μνήμης που την συνθέτουν ο απλός λαός και οι ιστορίες του, ήρωες και προδότες, δωσίλογοι και εγκληματίες Γερμανοί Αξιωματικοί όπως ο Φρούραρχος Κουρτ Ρίκερτ που διέταξε την σφαγή στις Μηλιές (4/10/1943), στην Δράκεια 18/12/1943), στο Δίστομο (10/6/1944) ο λογαχός Σμά Κουχ που εκτελούσε ο ίδιος με περισσή αγριότητα τους Δρακιώτες με πολυβόλο.

Εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν όπως :

• Ο Γερμανός Πρόξενος Ελμουτ Σέφελ που διέσωσε την Εβραϊκή κοινότητα του Βόλου που μετά την Ζάκυνθο είχε στο Βόλο τις λιγότερες απώλειες, που απέτρεψε την ολοκληρωτική καταστροφή των υποδομών του Βόλου κατά την αποχώρηση των Γερμανών.
• Δύο ανώνυμοι Γερμανοί στρατιώτες (αδέλφια), που αρνήθηκαν να λάβουν μέρος στην «σφαγή της Δράκειας» και πέρασαν στρατοδικείο.
• Τον Γερμανό Στρατιωτικό, που μην αντέχοντας την βαρβαρότητα, εκτέλεσε Γερμανό Στρατιώτη που προσπαθούσε να πετάξει μέσα στο καιόμενο σπίτι, στην Πορταριά, παιδί που έτρεχε να σωθεί από τις φλόγες (Μετά αυτομόλυσε στις ανταρτικές ομάδες της περιοχής).

  

Πηγές

1. Νίτσα Κολιού : Μαθητριών ιστορίες στο Αμιγές Θηλέων. 2001 – Εκδόσεις ΚΩΔΙΚΑΣ
2. Άρθρο του Χαράλαμπου Κ. Αλεξάνδρου, Προέδρου του Κ.Ι.ΠΟ. Κερασιάς για το ολοκαύτωμα στις Μηλιές, 80 χρόνια μετά. εδώ
3. Η Μαγνησία στο Πέρασμα του χρόνου εδώ και εδώ
4. Κίτρινη αποθήκη η Μαύρη ιστορία του Κτηρίου, Αρθρο (2019) Άρτεμις Καλαμογιώργου εδώ
5. Τάγματα Ασφαλείας εδώ
6. Γερμανικές αποζημιώσεις – ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ εδώ
7. Μαρτυρίες Μαρίας Καραλέτου – Τασιοπούλου.

---

Σημείωση 1 : Η φωτογραφία 1 δείχνει τα ερείπια παλιού μύλου και ξενοδοχείου κοντά στον Σταθμό που κάηκαν από τους Γερμανούς και προέρχεται, καθώς και η αφήγηση του γεγονότος, από το βιβλίο “Μηλιές, Κώμη του Πηλίου όρους” της Ελένης-Φαίης Σταμάτη, Εκδόσεις Αθηναίος, 1989. Το απόκομμα της εφημερίδας και οι πληροφορίες για τις εκτελέσεις στο Βόλο είναι από το βιβλίο “Τυπο-φωτο-γραφικό πανόραμα του Βόλου”, τόμος Β’ της Νίτσας Κολιού, 1991.

Σημείωση 2 : Η φωτογραφία 7α προέρχεται από “Την Μαγνησία στο πέρασμα στου χρόνου” ο συντάκτης του χετικού άρθρου συνοδεύει την φωτογραφία με το παρακάτω κείμενο “Ο κ. Γκαβαρδίνας μας είπε ότι η φωτογραφία «τραβήχτηκε από Γερμανό στρατιώτη, προφανώς από το κτίριο Παπαστράτου στην παραλία και παρεδόθει το φιλμ προς επεξεργασία σε γνωστό φωτογραφικό κατάστημα του Βόλου (Ανέστη Σολομωνίδη). Ο άνθρωπος που εκτύπωσε τη φωτογραφία κράτησε και δυο αντίτυπα για τον εαυτό του, αλλά δυστυχώς σε πολύ μικρό σχήμα (4Χ6) γιατί το φωτογραφικό χαρτί ήταν δυσεύρετο την εποχή εκείνη. Λίγο πριν πεθάνει είχε την καλοσύνη να μου χαρίσει τη μια από τις δύο και έτσι σήμερα την μοιράζομαι μαζί σας». Τον ευχαριστώ πολύ!…”

Σημείωση 3 : Ταγματα Ασφαλείας ⁵ δημιουργήθηκαν από την κατοχική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη. Ήταν παραστρατιωτικές μονάδες που έδρασαν στην Ελλάδα κυρίως μετά το 1943. Ηταν εξοπλισμένες από τον Γερμανικό Στρατό, με Γερμανό διοικητή (από 28/101943 ήταν ο Υποστράτηγος Βάλτερ Σιμάνα). Δείτε περισσότερα στο σύνδεσμο 5

Τασιόπουλος Αργύρης,

Υποστράτηγος ε.α

---

• – 2023.07.09
• – ΕΕΥΕΔ

Με θλίψη σάς ανακοινώνουμε, ότι έφυγε από την ζωή ο Συνάδελφος Σπύρος Παπαδόπουλος, Ψυχίατρος, στις 6 Μαρτίου2023.

Ο Σπύρος Παπαδόπουλος  γεννήθηκε στη Δράμα το 1931 και εισήλθε την Στρατιωτική Ιατρική Σχολή,  το 1951 με AM ΣΙΣ 278. Αποφοίτησε το 1957.

Υπηρέτησε στον Στρατό Ξηράς, μετεκπαιδεύτηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Διετέλεσε βουλευτής Καβάλας της ΝΔ το διάστημα 1985-1993.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια σε όλους τους συγγενείς , φίλους και Συναδέλφους του, που τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του.

Ο Θεός ας τον αναπαύσει.

ΔΣ/ΕΕΥΕΔ

• – 2023.07.01
• – ΕΕΥΕΔ

Με θλίψη σάς ανακοινώνουμε, ότι έφυγε από την ζωή, ο Ταξίαρχος (εα) Υγειονομικού Κτηνίατρος,  Ιωάννης Ασίκης.

Ο Ιωάννης Ασίκης, εισήλθε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή, στο Κτηνιατρικό Τμήμα της το 1954 με (ΑΜ Σχολής 441)

Αργότερα έλαβε το πτυχίο Χημικού και υπηρέτησε επί σειρά ετών στα Χημικά Τμήματα των Εργαστηρίων Ελέγχου τροφίμων των Κτηνιατρικών Μονάδων.

Μετά την αποστρατεία του, το 1986 με τον Βαθμό του Ταξιάρχου, ιδιώτευσε πραγματοποιώντας ορμονολογικές εξετάσεις συνεργαζόμενος με ιδιωτικό εργαστήριο

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια σε όλους τους συγγενείς , φίλους και Συναδέλφους του, που τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του.

Ο Θεός ας τον αναπαύσει

ΔΣ/ΕΕΥΕΔ

• – 2023.06.15
• – ΔΣ/ΕΕΥΕΔ

---

Με θλίψη σάς ανακοινώνουμε, ότι έφυγε από την ζωή ο Συνάδελφος Ιατρός, Παιδίατρος , Δημήτρης Μιχαλοδημητράκης.

Ο Δημήτρης Μιχαλοδημητράκης γεννήθηκε το 1940 στην Φλώρινα, εισήλθε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή το 1958 με ΑΜ 592.

Υπήρξε καταδρομέας. Μετά την αποστρατεία του δραστηριοποιήθηκε ως σύμβουλος μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας εξασκώντας παράλληλα την παιδιατρική, χωρίς αμοιβή, ως προσφορά στην κοινωνία.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια σε όλους τους συγγενείς , φίλους και Συναδέλφους του, που τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του.

Ο Θεός ας τον αναπαύσει

---

• – 2023.05.27
• – ΕΕΥΕΔ

Έφυγε από κοντά  μας ο Συνάδελφος και Μέλος της  ΕΕΥΕΔ, Αντιστράτηγος ε.α Καρανάσσος Θωμάς μετά μακροχρόνια και επίπονη νόσο.

Ο Καρανάσσος Θωμάς, εισήλθε στην Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων στις 10.ΟΚΤ.1970, με ΑΜ  1140, ήταν ορθοπεδικός χειρουργός. Διετέλεσε Δντης Υγειονομικού της 9ης ΤΑΞΥΠ, Δντης Ορθοπεδικών Κλινικών  και Δντης του 424 ΓΣΝΕ., Διοικητής της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων, Διευθντής της Ανωτάτης Στρατού Υγειονομικής Επιτροπής (ΑΣΥΕ) , Διευθυντής Σχολής Εφαρμογής Υγειονομικού, Πρόεδρος της Ορθοπεδικής Εταιρίας Μακεδονίας, Θράκης.

Ήταν ο καλός Συνάδελφος, ο φίλος, ο γιατρός μας, ο γιατρός που, πάντα με το χαμόγελο, έδινε την καλύτερη λύση στα ορθοπεδικά προβλήματα.

Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια σε όλους τους συγγενείς , φίλους και Συναδέλφους του, που τον γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί του.

Ο Θεός ας τον αναπαύσει.

Δ.Σ ΕΕΥΕΔ

---

Η εξόδιος ακολουθία θα τελεσθεί σημερα, Σάββατο 27 Μαίου και ώρα 17:00 στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου στην Ιερισσό.