2020 ΟΚΤ. 14

Παύλος Διδάγγελος Γ.Γραμματέας ΕΕΥΕΔ

Ο Υπτγος (ΥΙ) ε.α. Σκαμπαρδώνης Γρηγόριος απεβίωσε την 12 Οκτωβρίου 2020

Δίδαξε Καρδιολογία στη Σχολή Νοσηλευτικής των Ε.Δ. Έχει δημοσιεύσει εργασίες καρδιολογικού περιεχομένου σε ελληνικά και ξένα περιοδικά. Αποστρατεύθηκε το 1989 με τον βαθμό του υποστρατήγου. Μετά την αποστρατεία του, παράλληλα με την άσκηση της ιατρικής, ασχολήθηκε με την ιστορία της Ελληνικής Ιατρικής. Από το 1991 είναι επιμελητής εκδόσεως του περιοδικού Ιστορίας της Ελληνικής Ιατρικής Δέλτος. Επίσης ασχολήθηκε με την Εξωτερική Ιεραποστολή (2004 – 2013) συνέγραψε άρθρα και συμμετέσχε στη συγγραφή βιβλίων σχετικών με αυτή. 

---

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΗ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗ 

Γεώργιος Ψημένος

Η τάξη του ’59 της Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής αποχαιρετούμε σήμερα τον αγαπητό συμμαθητή μας και αρχηγό της τάξεως, υποστράτηγο Γρηγόρη Σκαμπαρδώνη,

Ο Γρηγόρης γεννήθηκε στη Λάρισσα το 1935. Άριστος μαθητής στο 1ο Γυμνάσιο Αρρένων Λαρίσης, επρώτευσε στις εξετάσεις για υποτροφία δύο ετών και παρακολούθησε τα μαθήματα των δύο τελευταίων τάξεων του Γυμνασίου στο Αμερικανικό Κολλέγιο Αθηνών απ’ όπου απεφοίτησε με άριστα.

Τον Οκτώβριο του 1953 εισήχθη πέμπτος στη σειρά επιτυχίας από τους 50 εισαχθέντες στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή.

Η συντροφική, κοινοβιακή, ομαδική ζωή των έξι ετών στη Σχολή υπό συνθήκες στρατιωτικής πειθαρχίας και ταυτόχρονης φοίτησης στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, μας μεταμόρφωσαν απόανώριμους εφήβους σε ώριμους άνδρες αξιωματικούς/επιστήμονες, διαμόρφωσαν το χαρακτήρα μας, έδωσαν στον καθένα μας την ιδιαίτερη ταυτότητά του και σφυρηλάτησαν δεσμούς φιλίας που μας συνόδευσαν σε όλη μας τη ζωή.

Ο Γρηγόρης ήταν πάντα στην ηγετική ομάδα της τάξεως, αναγνωρισμένος από όλους μας για την αριστεία του στο Πανεπιστήμιο (περνούσε όλα τα μαθήματ την πρώτη εξεταστική περίοδο), το ήθος του, τη σεμνότητα, την αντοχή του στην καταπόνηση, την πολυμάθειά του, την φιλική διάθεσή του προς όλους, την ηρεμία του και την αυτοπεποίθησή του, που πήγαζε από την άδολη παιδική πίστη και θρησκευτικότητά του, τις οποίες είχε διατηρήσει ανέπαφες από την επίδραση του κόσμου της επιστήμης και της γνώσεως. Οι αρετές αυτές τον συνόδευαν και τον κοσμούσαν σε όλη τη ζωή του «άχρι θανάτου». 

Σταδιοδρόμησε ως αξιωματικός στο Υγειονομικό Σώμα του Στρατού Ξηράς, με κορύφωση της σταδιοδρομίας του τη θέση του Προέδρου της Ανωτάτης του Στρατού Υγειονομικής Επιτροπής, απεστρατεύθη εξαντλήσας την ιεραρχία, με τον βαθμό του υποστρατήγου το 1989.

Διέπρεψε στη σταδιοδρομία του ως γιατρός, επέλεξε τη δύσκολη και απαιτητική ειδικότητα της καρδιολογίας, την οποία άσκησε με επιτυχία τόσο ως νοσοκομειακός γιατρός σε στρατιωτικά νοσοκομεία και στο Νοσηλευτικό Ίδρυμα Ταμείου Στρατού σε όλες τις βαθμίδες από βοηθός επιμελητής έως διευθυντής κλινικής, όσο και ως απλός οικογενειακός γιατρός στην πρωτοβάθμια περίθαλψη στο ιδιωτικό ιατρείο του. Χαιρόταν σχεδόν καθημερινά την απλή χαρά και ικανοποίηση που προσφέρει η άσκηση της ιατρικής, τη χαρά να ανακουφίζεις τον πόνο του αρρώστου, μερικές φορές να απαλύνεις την αγωνία του απ’ την ανίατη νόσο και το επικείμενο τέλος.

Με δυό λόγια απολάμβανε τη χαρά του ΚαλούΣαμαρείτη. Την ειδικότητά του τη συμπλήρωσε με τριετή μετεκπαίδευση στις ΗΠΑ στο αιμοδυναμικό εργαστήριο του Νοσοκομείου HANEMAN.

Για να καταπιάνεσαι καθημερινά με τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία που φέρνει η σοβαρή καρδιοπάθεια και ο κίνδυνος θανάτου, που τη συνοδεύει, πρέπει από κάπου να παίρνεις δύναμη και κουράγιο,

Ο Γρηγόρης έπαιρνε δύναμη από την πίστη του και την συμμετοχή του στην εκκλησιαστική ζωή, που είχε φθάσει ως τη συμμετοχή του στην εξωτερική Ιεραποστολή της Εκκλησίας στην Τανζανία και στο Καμερούν.

Έπαιρνε δύναμη από τη διαρκή ενημέρωσή στις εξελίξεις της καρδιολογίας από τα ιατρικά περιοδικά και συγγράμματα κι από τη συμμετοχή του στα ετήσια ελληνικά και διεθνή καρδιολογικά συνέδρια.

Τέλος έπαιρνε δύναμη από την ήρεμη οικογενεική ζωή του, τη γυναίκα του Ρούλα και τα τρία παιδιά τους, Γιάννη, Λίνα, Στέφανο και αργότερα τα εγγόνια τους Γρηγόρη, Μαριάλις και Αλέξη.

Χαρά και δύναμη του έδιναν και μερικές κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως η συμμετοχή του στη συντακτική ομάδα του περιοδικού Ιατρική Επιθεώρηση των Ενόπλων Δυνάμεων, η συμμετοχή του ως εταίρου στις δραστηριότητες της Εταιρείας Φίλων του Λαού και του Αμερικανικού Κολλεγίου Καρδιολογίας, η συμμετοχή του ως προέδρου στην Ένωση Επιστημόνων Χολαργού-Παπάγου και στις εκδηλώσεις της, η ιδιότητά του ως Γενικού Γραμματέα της Εταιρείας Φίλων του Μουσείου Ελληνικής Ιατρικής και η επίπονη δραστηριότητά του, από το 1991, ως επιμελητού έκδοσης του περιοδικού Ιστορίας της Ελληνικής Ιατρικής «Δέλτος».

Μετά την αποστρατεία μας χαρά παίρναμε όλοι μας από τις ετήσιες συναντήσεις της τάξεως στην επέτειο της εισόδου μας στη Σχολή (18-10-1953) που οργάνωσε ο Γρηγόρης. Οι συναντήσεις με την πάροδο του χρόνου αραίωσαν και όταν φτάσαμε τα 85 και μείναμε στη ζωή οι μισοί, σταμάτησαν εντελώς. Τώρα, συναντιόμαστε στις κηδείες, καθώς ο ένας μετά τον άλλο αποφοιτά απ’ την επίγεια ζωή και μεθίσταται, ελπίζουμε, στην άλλη, την επουράνια, την αιώνια.

Όπως στις εξετάσεις του μαθήματος της Ειδικής Νοσολογίας τραβούσαμε κλήρο μέσα από κληρωτίδα με 100 νοσήματα και εξεταζόμασταν στο μάθημα που έγραφε το χαρτάκι-κλήρος, έτσι και στη ζωή τραβάμε κλήρο για το νόσημα που θα μας αποτελειώσει, άλλος έμφραγμα, άλλος εγκεφαλικό κι άλλος καρκίνο.

Ο Γρηγόρης τράβηξε το χειρότερο, το δυσκολότερο κλήρο: οξεία λευχαιμία. Πρόγνωση για την ηλικία του το πολύ έξι μήνες ζωή. Πάλαιψε με σθένος και καρτερικότητα, σαν άλλος Ιώβ, δέχθηκε όλες τις δοκιμασίες, με υπομονή και ελπίδα, χημειοθεραπείες, κρίσεις απλασίας-λευκοπενίες, απειλητικές λοιμώξεις, θρομβοπενίες-μεταγγίσεις, πολυάριθμες νοσηλείες στην αρχή στο ΝΙΜΙΤΣ τον τελευταίο χρόνο στο Νοσοκομείο Αεροπορίας. Οι έξη μήνες, το πολύ επιβίωσης, έγιναν 7 χρόνια, εφτά χρόνια δοκιμασίας με τη Ρούλα δίπλα του να τον στηρίζει και τη βαθιά του πίστη να τον παρηγορεί: «καν αποθάνω ζήσομαι».

Το απόγευμα της Κυριακής 11 Οκτωβρίου έμεινε ξαπλωμένος. Δεν ήθελε να σηκωθεί, ούτε ήθελε να φάει. Είπε στην Ρούλα «άσε με να κοιμηθώ». Κοιμήθηκε κατάκοπος από εφτά χρόνων ταλαιπωρία και δεν ξύπνησε ξανά. Πέθανε, «έκοιμήθη», την επομένη 12 Οκτωβρίου στις 4 το απόγευμα.

Τώρα Γρηγόρη θα γνωρίζεις την απάντηση στο ερώτημα που θέτεις στον πρόλογο του βιβλίου σου «Λήθης Αντίδοτο» θα περισωθεί κάτι απ’ την περιπέτεια της ύπαρξής μας;».

Κάτι μου λέει πως δεν θα χαθούν όλα. Πιστεύω πως ότι αγαπήσαμε θα μείνει στη μνήμη του Θεού. Αυτό απ’ όλα όσα κάναμε φαίνεται είναι το μόνο που δεν υπήρξε μάταιο. Κι αυτό είναι το μόνο που μπορεί να μας κάνει να ελπίζουμε στην Άλλη Μέρα. Τη Μέρα του Θεού την «αβασίλευτη».

Αιωνία σου η μνήμη!

---

 

Το Ετήσιο Μνημόσυνο της ΕΕΥΕΔ υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων συναδέλφων Αξιωματικών του Υγειονομικού.

Την Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017 και στον Ιερό Ναό Των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Γ! Σ.Σ. τελέσθηκε το ετήσιο μνημόσυνο της Επιστημονικής Ένωσης Υγειονομικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΕΥΕΔ) υπέρ αναπαύσεως της ψυχής των κεκοιμημένων συναδέλφων Αξιωματικών του Υγειονομικού.
Στην τελετή παρέστη σύσσωμο το Δ.Σ. της ΕΕΥΕΔ καθώς και πολλά μέλη της, ο Διευθυντής του 424 ΓΣΝΕ Ταξίαρχος Μιχαήλ Ιωσηφίδης, ο Α! Υποδιευθυντής του 424 ΓΣΝΕ Ταξίαρχος Βασίλειος Κατζικάς, ο Β! Υποδιευθυντής του 424 ΓΣΝΕ Γενικός Αρχίατρος Γεώργιος Γκούβας, η Διευθύνουσα της Νοσηλευτικής Υπηρεσίας του 424 ΓΣΝΕ Σχης (ΥΝ) Μαρία Καλαφάτη και αντιπροσωπεία δέκα Αξιωματικών του Νοσοκομείου.
Επίσης παρέστη και ευάριθμη αντιπροσωπεία μαθητών της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων (ΣΣΑΣ).
Ακολούθησε δεξίωση στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΣΣΑΣ.

Είχα την ιδιαίτερη τιμή να γνωρίσω τον αείμνηστο Υποστράτηγο (ΥΙ) ε.α. Παρμενίωνα Παπαθανασίου κατά την θητεία μου ως Υπίατρος στο 403 ΓΣΝ της Κοζάνης, όταν ο Παρμενίων Παπαθανασίου σαν Γενικός Αρχίατρος κατείχε την θέση του Διευθυντού Υγειονομικού του τότε Α! Σώματος Στρατού.

Από την πρώτη στιγμή μας αντιμετώπισε, εμένα και τον επίσης αείμνηστο φίλο και συμμαθητή Δημήτριο Πάπιστα, σαν να είμασταν παιδιά του!

Με πολλή αγάπη, διαρκή υποστήριξη, συγχωρητική διάθεση, απέραντη κατανόηση και πατρική φροντίδα, μας βοήθησε και μας προστάτευσε από δυσάρεστες καταστάσεις, που πάντα, στην αρχή της καριέρας κάθε νέου αξιωματικού και ιδιαίτερα ιατρού, συμβαίνουν !

Με έναν καλό του λόγο έδιωχνε πάντα την κατήφεια των υπηρεσιακών προβλημάτων και με το χαμόγελό του μας έδινε τη δύναμη να προχωρήσουμε !

Μετά την Κοζάνη οι δρόμοι μας χώρισαν, όμως διατήρησα την επικοινωνία μαζί του και όσες φορές τον συναντούσα γέμιζα με την ίδια υπέροχη αίσθηση του…..φύλακα άγγελου !!

Ο Θεός να τον αναπαύει

Καλό του Παράδεισο, γιατί είμαι βέβαιος ότι εκεί βρίσκεται !

Παύλος Διδάγγελος

Ταξίαρχος (ΥΙ) ε.α.

Παθολόγος Ογκολόγος

Γενικός Γραμματέας ΕΕΥΕΔ

Είμαι από τους πρώτους Ακτινολόγους που είχαμε την καλή τύχη να είμαστε ειδικευόμενοι το Ακτινολογικό Τμήμα του 417 ΝΙΜΤΣ, όταν την Διεύθυνσή του είχε ο τότε Αρχίατρος Παρμενίων Παπαθανασίου (1972-1975)

Ηταν ο μόνος Διεθυντής Ακτινολογικού Τμήματος στην Αθήνα τότε, που είχε συγκροτημένο πρόγραμμα εκπαίδευσης για τους ειδικευόμενους. Γι’ αυτό η προσέλευση ιδιωτών συναδέλφων για λήψη ειδικότητας κάθε χρόνο αυξανόταν. Η θεωρητική και πρακτική εκπαίδευση ήταν υποδειγματική. Η συμμετοχή σε παρουσίαση και συγγραφή εργασιών για δημοσίευση και οι ποικίλες παρουσιάσεις των ειδικών και ειδικευομένων σε συνέδρια αφορούσε όλους. Η προώθηση για μετακπαίδευση ήταν κάτι που τον γοήτευε και το ήθελε πολύ.

Ο γράφων, του είναι ευγνώμων, διότι αυτός συνηγόρησε και εγκρίθηκε η διετής μετεκπαίδευση στο Λονδίνο, στην Νευροακτινολογία και Αξονική Τομογραφία το 1976, γιατί εκτός των άλλων ήθελε ο Στρατός να έχει την πρωτοπορία.

Πρωτοπόρος ο ίδιος ήθελε και τους συνεργάτες του καταξιωμένους και προς τον σκοπό αυτό τους προέτρεπε και τους βοηθούσε.

Φλογερός πατριώτης και ακούραστος αγωνιστής για τα δίκαια της αγαπημένης του Ελλάδας και της ιδιαίτερης πατρίδας του της Χαλκιδικής.

Νουθετούσε και έδινε συγκεκριμένες οδηγίες και προστάτευε από ακρισίες και όλα αυτά δοσμένα, όπως πάντα χαρακτηριστικά έλεγε : ….και με αγάπη

ΑΙΩΝΙΑ ΣΟΥ Η ΜΝΗΜΗ

σεβαστέ και αγαπητέ μας δάσκαλε

Χρίστος Παπαγιάννης

Γενικός Αρχίατρος ε.α. – Ακτινολόγος

Πρόεδρος της ΕΕΥΕΔ

Υ.Γ  Στη φωτογραφία εικονίζονται από αριστερά προς τα δεξιά : Δημήτριος Μπούκης, Αναστάσιος Καζαντζής, Χριστόφορος Κουτρούμπας, Παρμενίων Παπαθανασίου, Νικόλαος Σίμηνας, Χρίστος Παπαγιάννης, Παναγιώτης Χουρμουζιάδης, Βασίλειος Λάμπρου, το σωτήριον έτος 1973.

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Δρ. ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ-ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Ι. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Υποστράτηγος Υγειονομικού-Ιατρός ε.α.

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη την Πρωτομαγιά του 1928.

Καταγόταν από τη μεριά του πατέρα του από παλαιά Μακεδονική οικογένεια αγωνιστών από τη Χαλκιδική, με ρίζες γνωστές από το 1750, αποτελούμενη από δασκάλους, ιερείς, αγρότες και στρατιωτικούς. Πολλά μέλη της είχαν λάβει μέρος στους απελευθερωτικούς και πατριωτικούς αγώνες με τίμημα θύματα και διώξεις. Από τη μεριά της μητέρας του Ματθίλδης Παπαθανασίου [το γένος Αθανασίου Ευαγγελίδη], κατάγονταν από εμπορική οικογένεια αγωνιστών της Θεσσαλονίκης με ρίζες γνωστές από το 1850 και επίσης με θύματα σε πατριωτικούς αγώνες. Σύσσωμη η οικογένειά της είχε λάβει μέρος στην ενθουσιώδη υποδοχή των Ελληνικών απελευθερωτικών στρατευμάτων τον Οκτώβριο του 1912 προσφέροντάς τους κάθε βοήθεια.

Κατά τη Γερμανική Κατοχή, σαν νεαρός έφηβος έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση [1941-45] και καταδιώχθηκε από τους κατακτητές

Υπήρξε από τους πρώτους αποφοίτους [Τάξις 1952, ή «τάξις των ιδρυτών», όπως ονομάζονταν] της Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης [ΣΙΣ] με Αριθμό Μητρώου 24. Ειδικεύθηκε στην Ακτινολογία –Ακτινοθεραπεία [Ογκολογία] και στα Ραδιοϊσότοπα. Συνέχισε μακρές ειδικές σπουδές σε Πανεπιστημιακά Ιδρύματα της Γαλλίας [Fondation Curie/Paris], Αγγλίας [Royal Marsden Cancer Hospital/ Λονδίνο] και των ΗΠΑ [Walter Reed Army Medical Center Ουάσινγkτων DC].

Υπηρέτησε ως Διοικητής Υγειονομικών Μονάδων στη Ζώνη Προκαλύψεως, ως Ιατρός Μοίρας Αλεξιπτωτιστών και ως Διευθυντής Υγειονομικού Σώματος Στρατού. Επίσης διετέλεσε επί μακρόν Διευθυντής Ακτινολογικών Εργαστηρίων Στρατιωτικών Νοσοκομείων μεταξύ των οποίων του 401[Aθήνα] και 424[Θεσσαλονίκη] και του Νοσηλευτικού Ιδρύματος Μετοχικού Ταμείου Στρατού[ΝΙΜΤΣ] όπου διακρίθηκε για το εκπαιδευτικό του έργο. Τιμήθηκε με διάφορα Στρατιωτικά Μετάλλια, μεταξύ των οποίων και το μετάλλιο της Εθνικής Αντιστάσεως.

Εξάντλησε κανονικά τη Στρατιωτική Ιεραρχία και απoστρατεύθηκε μετά από δική του αίτηση.

Μετά την αποστρατεία του διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του ΝΙΜΤΣ για δύο θητείες και περάτωσε τη “Νέα Πτέρυγα” το 1982. Διετέλεσε επίσης Πρόεδρος Δ.Σ του ΚΑΤ Κηφισιάς και υπηρέτησε αργότερα, στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό στον οποίον υπήρξε από τους πρωτοπόρους της «Τηλε-Ιατρικης» μεθοδεύοντας την αρχική εγκατάσταση και λειτουργία των πρώτων δικτύων Τηλε-Ιατρικής στα νησιά μας.

΄Ελαβε μέρος σε πολλά Ιατρικά Συνέδρια στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, δημοσιεύσας πολλές ανακοινώσεις. Εξέδωσε δύο συγγράμματα ακτινολογίας και τιμήθηκε με ειδικές επιστημονικές διακρίσεις.

Ήταν Διδάκτωρ Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών [1959]. Μέλος της Ελληνικής Ακτινολογικής Εταιρείας και της Ελληνικής Ογκολογικής Εταιρείας.

Εκτός από τις ιατρικές σπουδές και υπηρεσίες, διετέλεσε επίσης επί 2ετία Γενικός Γραμματέας του Δήμου Κηφισιάς και υπήρξε από τους πρωτεργάτες και τα ιδρυτικά μέλη [1985] της ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ [ΕΜΕΙΣ] της οποίας διετέλεσε μέλος του ιδρυτικού Δ.Σ, Ταμίας και Αντιπρόεδρος

Ήταν μέλος της υπό τον ΟΗΕ λειτουργούσης «Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών» [Federation Mondiale des Anciens Combattants– World Veterans Federation –FMAC/WVF] και έλαβε μέρος σε πολλές διεθνείς συγκεντρώσεις στις οποίες υπερασπίσθηκε τα ελληνικά δίκαια. Κατά την Παγκόσμιο Συνέλευση της Ομοσπονδίας αυτής στο Παρίσι το 2000,εξελέγη Εθνικός Αντιπρόσωπος της Ελλάδος.

Διετέλεσε μέλος του Διοικητικού συμβουλίου της Ελληνικής Βιοτεχνικής Εταιρείας – Διπλαρείου Σχολής.

Ήταν τακτικός συνεργάτης με πολλές δημοσιεύσεις, στο έγκριτο περιοδικό «ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ » επί σειράν ετών ενώ δημοσίευσε επίσης άρθρα πολιτικού-ιστορικού ενδιαφέροντος, ιδιαίτερα για τη Μακεδονία και για τους απελευθερωτικούς αγώνες κατά την κατοχή [1941-44] εναντίον των Γερμανο-Ιταλο-Βουλγάρων κατακτητών σε εφημερίδες των Αθηνών και άλλων πόλεων της Μακεδονίας.

Εξέδωσε δίτομο έργο με τίτλο “Για τον Ελληνικό Βορρά- Αντίσταση και Τραγωδία”, Εκδόσεις. Παπαζήση. Αθήνα 1988 η 1^η έκδοση και 1997 η 2^η, που και εξαντλήθηκαν αμέσως. Το έργο στηρίζεται σε πρωτογενές ιστορικό υλικό και στο ημερολόγιο-αρχείο του πατέρα του, Ιωάννη Παπαθανασίου, ο οποίος, με τον βαθμό του ταγματάρχη τότε, υπήρξε από τους πρωταγωνιστές της Αντίστασης με το ψευδώνυμο «΄Αθως» και ιδρυτικό μέλος της πρώτης αντιστασιακής οργάνωσης στη Μακεδονία με το όνομα ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑΙ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ [ΥΒΕ] και ημερομηνία ίδρυσης 10.7.41 Το έργο αυτό θεωρήθηκε από διαπρεπείς ιστορικούς ότι “συμπληρώνει πολύ μεγάλο ιστορικό κενό προσφέροντας σημαντικότατες πληροφορίες και λεπτομέρειες σ’ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά και σκοτεινό θέμα” (Professor John Iatrides Departement of Political Science, Connecticut State University, 1998). Εγινε πολύ καλά δεκτό και αναφέρεται ευρύτατα στη σχετική ελληνική βιβλιογραφία, στην οποία θεωρήθηκε βασική πηγή για την εποχή και τους αγώνες στη Μακεδονία. Αναφέρεται και στην ξένη βιβλιογραφία. και σχολιάζεται ευμενώς στην ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ [Εκδοτική Αθηνών 1999 ,Τόμος ΙΣΤ, σελ 160.]

Επίσης μετέφρασε και εξέδωσε στην ελληνική, το έργο του Βρετανού Καθηγητή του Cambridge NICHOLAS G. L. HAMMOND «Δυτική Μακεδονία-Αντίσταση και Συμμαχική Στρατιωτική Αποστολή 1943-44» [Εκδ. Παπαζήση,Αθήνα 1990], το οποίο στηρίζεται σε αρχειακό υλικό του Βρετανού Ιστορικού, ο οποίος υπηρέτησε τότε ως έφεδρος ταγματάρχης- σύνδεσμος, με τους έλληνες αντάρτες. Μετά από ευγενή παραχώρηση του Ν. Ηammond προς τον Π. Παπαθανασίου, με τον οποίον και απέκτησαν φιλικούς δεσμούς, η ελληνική μετάφραση κυκλοφόρησε παγκοσμίως πρώτη, πριν από την αγγλική έκδοση.

΄Ελαβε μέρος με ειδικές ανακοινώσεις, στα παρακάτω ειδικά Ιστορικο-Πολιτικά συνέδρια για τη δεκαετία 1940-1950.

1. Συνέδριο «Πτυχές του Εμφυλίου Πολέμου 1946-49» που οργάνωσε το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ του ΠΑΝΤΕΙΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ στις 23-26/9/1999 στο Καρπενήσι [Καθηγ. Κλεομ. Κουτσούκης] 2. Συνέδριο της ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΕΛΕΤΩΝ ΑΝΩ ΒΟΪΟΥ «Η δεκαετία 1940-50 στη Δυτική Μακεδονία», Τσοτύλι 30-31 Αυγ και 1^η Σεπτεμβρίου 1999 3. ΔΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «Οι εμφύλιοι: τοπικές πτυχές του ελληνικού εμφυλίου» που οργάνωσε το «Δίκτυο για τη Μελέτη των Εμφυλίων Πολέμων» Τσοτύλι 16-17 Ιουνίου 2001.

Ήταν παντρεμένος με τη Σταυρούλα το γένος Δημητρίου Σπηλιάκου με την οποία και απέκτησαν 3 παιδιά και 8 εγγόνια.

Ο Παρμενίων Ι. Παπαθανασίου έδωσε το παρών σαν αξιωματικός, σαν γιατρός, σαν δάσκαλος και σαν μελετητής της ιστορίας. Δραστήριος, ακούραστος, μεθοδικός και αποτελεσματικός στην εργασία του σε όλους τους τομείς, ποτέ δε σταμάτησε μπροστά σε δυσκολίες. Πάντοτε προχώρησε και άφησε έργο και παρακαταθήκες.

Ηταν μελετητής και βαθύς γνώστης της ελληνικής ιστορίας ιδιαίτερα της νεώτερης. Υπήρξε προσωπικότητα ακέραια, ολοκληρωμένη και ισχυρή, αποζητούσε και ενεθάρρυνε την επικοινωνία, και είχε βαθύ πηγαίο πλούσιο συναισθηματισμό και απέραντη τρυφερότητα. «Αυστηρός αλλά δίκαιος» ήταν ένας χαρακτηρισμός που συχνά ακούγονταν για αυτόν από συνεργάτες και φίλους ή απλά γνώριμους. Λάτρης της πατρίδας, της ελευθερίας και της οικογένειας την οποία ονόμαζε « η μικρή μας πατρίδα» παρέμεινε πάντοτε προοδευτικός, ανυποχώρητος πατριώτης, υπερασπιστής των παραδόσεων και των αρχών της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Οραματιστής, συνεπής αγωνιστής και ανιδιοτελής, πρόμαχος των εθνικών ιδανικών με κίνδυνο της ζωής του από νεαρή ηλικία αλλά και αργότερα, υπήρξε πάντοτε «ελεύθερος πατριώτης» όπως συχνά αποκαλούσε τον εαυτό του.

Υπερήφανος, συνεπής, με ειλικρίνεια χαρακτηριστική των ελλήνων του βορρά και προικισμένος με Αθηναϊκό διαλογισμό ο Παρμενίων Ι. Παπαθανασίου υπήρξε ασυμβίβαστος σε κάθε προσπάθεια υπονόμευσης της πατρογονικής κληρονομιάς την οποία παρέδωσε ακέραια στους απογόνους του.

Ίσως μπορούμε να αποδώσουμε την όλη «φιλοσοφία της ζωής του» με τη βαθιά πίστη του στην οικογένεια αλλά και στη «μεγαλύτερη οικογένειά του, την ελληνική πατρίδα» όπως συχνά επαναλάμβανε.

Αιωνία αυτού η μνήμη 

 

Ο ταξίαρχος Λεωνίδας Ι. Βασιλάκος, εισήλθε στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή ( ΣΙΣ) την 01.10.1948 από όπου και αποφοίτησε με σειρά επιτυχίας 3 την 26.09.1954 ως Ανθυπίατρος, ενώ από την Ιατρική Σχολή του Αριστοτελειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αποφοίτησε με βαθμό ΛΙΑΝ ΚΑΛΩΣ στις 10.07.1954.

Ελαβε ακολούθως την ειδικότητα της Ειδικής Παθολογίας στην Αθήνα και άσκησε την Ιατρική απο τις 22.12.1961.

Κατέλαβε όλους τους βαθμούς της ιεραρχίας μέ καταληκτικό αυτόν του Ταξιάρχου.

Διοίκησε τις ακόλουθες Μονάδες και Διευθύνσεις Στρατιωτικών Σχηματισμών :

– Διοικητής 206 Τάγματος Υγειονομικού.

– Διευθυντής Υγειονομικού της ΙΙης Μεραρχίας Πεζικού.

– Διευθυντής του 424 ΓΣΝΕ.

– Διευθυντής Υγειονομικού του 4ου Σώματος Στρατού.

– Διευθυντής Υγειονομικού της 4ης ΤΑΞΥΠ.

Φοίτησε κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του σε διάφορα σχολεία καθώς και στη :

– Σχολή Εφαρμογής Υγειονομικού ( ΣΕΥ)

– Ανωτέρα Σχολή Πολέμου

Τιμήθηκε με τα παρακάτω παράσημα και μετάλλια για όσα προσέφερε στη Στρατιωτική Υπηρεσία :

– Χρυσός Σταυρός του Βασιλικού Τάγματος του Γεωργίου Α’.

– Μετάλλιο της Στρατιωτικής Αξίας Γ’ Τάξεως

Διετέλεσε Πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της Επιστημονικής Ενωσης Υγειονομικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΕΕΥΕΔ).

Απεβίωσε στις 20 Ιανουαρίου 2015.

ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ