- – 2023.11.26
- – Γεώργιος Μηνόπουλος
_______Η ΕΕΥΕΔ δημοσιεύει απόσπασμα από το βιβλίο του Γεώργιου Μηνόπουλου ” Curriculum Vitae” 2021 που αναφέρεται στην ίδρυση, χωροθέτηση, ανέγερση και λειτουργία του Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου στην Αλεξανδρούπολη. Ήταν ένα μεγάλο έργο για την ακριτική μας περιοχή. Ενα έργο στον οποίο συνέβαλε ο Συγγραφέας.
Γιώργος Μηνόπουλος Ταξίαρχος ε.α, Ομότιμος Καθηγητής ΔΠΘ
Εισήχθει στη ΣΙΣ το 1958 (Α.Μ. 619 ) και αποστρατεύθηκε το 1991 με το βαθμό του Ταξιάρχου, ύστερα από αίτημα του,
Ειδικεύθηκε στη Χειρουργική. Υπηρέτησε ως Ειδικευόμενος ή Επιμελητής ή Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής στα Νοσοκομεία 401 ΓΣΝ, 424 ΓΣΝΕ, 120ΓΣΝ (Λήμνος), 404 ΓΣΝ (Λάρισα) και 216 ΚΙΧΝΕ ( Αλεξανδρούπολη) στο οποίο διετέλεσε δύο φορές και Διοικητής. Μετά την συνταξιοδότηση του εκλέχθηκε Πρόεδρος της Διευρυμένης Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ροδόπης Έβρου ( Υπερνομάρχης). Δείτε ολόκληρο το βιογραφικό εδώ.
Περιφερειακό Πανεπιστηµιακό Νοσοκοµείο Αλεξανδρούπολης
Η ίδρυση, χωροθέτηση, ανέγερση και λειτουργία του Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου στην Αλεξανδρούπολη ήταν επεισοδιακή και περιπετειώδης. Αν και η απόφαση της δηµιουργίας και κατασκευής Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου ελήφθη συγχρόνως µε τις άλλες Ιατρικές Σχολές της χώρας στην Αλεξανδρούπολη υπήρξε µεγάλη καθυστέρηση µε δυσµενείς συνέπειες οι οποίες επιδρούν στη λειτουργία του µέχρι σήµερα.
Με την ανακοίνωση της ίδρυσης του Νοσοκοµείου για τη χωροθέτηση του προτάθηκαν τρεις τοποθεσίες. Η µία, µεγάλης έκτασης, κοντά στο αεροδρόµιο, η δεύτερη µέσα στην πόλη στην περιοχή του Φυτωρίου και η τρίτη στην περιοχή της Δραγάνας. Η πρώτη τοποθεσία απορρίφθηκε λόγω γειτνίασης µε το αεροδρόµιο και του βαλτώδους εδάφους της περιοχής. Για τις άλλες δύο προέκυψε µεγάλη αντιπαλότητα µεταξύ του Δηµοκριτείου Πανεπιστηµίου Θράκης και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η αντιπαλότητα αυτή υπήρξε µακροχρόνια, µε ποικίλες διακυµάνσεις και τελικά την οριστική απόφαση της χωροθέτησης πήρε ο τότε Υπουργός Παιδείας Γεώργιος Παπανδρέου ορίζοντας οριστικά και τελεσίδικα το χώρο της Δραγάνας για την κατασκευή και λειτουργία του Νοσοκοµείου.
Την απόφασή του αυτή ανακοίνωσε στο Δηµοτικό Θέατρο της Αλεξανδρούπολης το απόγευµα της 19ης Δεκεµβρίου 1988 ενώ συγχρόνως εξήγγειλε πρόγραµµα χρηµατοδότησης και κατασκευής µόνιµων εγκαταστάσεων της Σχολής, πρόσληψη 41 Μελών Διδακτικού Επιστηµονικού (ΔΕΠ) Προσωπικού, πίστωση για προµήθεια εξοπλισµού και πρόβλεψη για την απαιτούµενη υποδοµή κατά το µεταβατικό στάδιο. Το Προεδρικό Διάταγµα της ίδρυσης του Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου στην περιοχή της Δραγάνας υπογράφηκε το Μάρτιο του 1990 η τελετή θεµελίωσης του όµως έγινε τον Ιούλιο του 1995, από τον τότε Υπουργό Υγείας και Πρόνοιας καθηγητή Δηµήτριο Κρεµαστινό.
Πρόσκληση από την κατασκευαστική εταιρεία (ΔΕΠΑΝΟΜ) προς τα µέλη ΔΕΠ (Πανεπιστηµιακούς Γιατρούς) έγινε για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2001 προκειµένου να επισκεφτούµε, να επιθεωρήσουµε τους χώρους και να καταθέσουµε τυχόν παρατηρήσεις µας.
Όταν επισκέφτηκα την Πτέρυγα Ενδοσκοπήσεων στον τρίτο όροφο έµεινα εµβρόντητος. Ενώ υπήρχε πολύς χώρος αυτός παραχωρήθηκε για µία πολύ µεγάλη αίθουσα συσκέψεων, αχρείαστη για το Εργαστήριο, και αντί για τις απαιτούµενες τρεις αίθουσες για την εκτέλεση των Ενδοσκοπήσεων (Ανώτερο Πεπτικό, Κατώτερο Πεπτικό και Χολαγγειογραφίες) υπήρχαν µόνο δύο. Με την έντονη αντίδραση, τη δική µου και της προϊσταµένης του Τµήµατος Βασιλικής Κατσιλάκη, υποβάλλαµε δικά µας σχέδια τα οποία υιοθέτησαν και πείσαµε τελικά τη ΔΕΠΑΝΟΜ. Από την πλευρά τους γκρέµισαν µία µεσοτοιχία µε τις υδραυλικές, ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές εγκαταστάσεις και κατασκεύασαν δύο νέες αίθουσες. Το Εργαστήριο Ενδοσκοπήσεων του Πεπτικού έγινε λειτουργικό όπως απαιτούν οι σύγχρονες επιστηµονικές απαιτήσεις χωρίς να παρακωλυθεί η λειτουργία των Ενδοσκοπήσεων του Αναπνευστικού και του Ουροποιητικού Συστήµατος.
Η µετεγκατάσταση του Νοσοκοµείου
Το κτίριο του Νοσοκοµείου εξωτερικά φαινόταν ολοκληρωµένο εσωτερικά όµως υπήρχαν πολλές ελλείψεις οι οποίες καθυστερούσαν τη µετεγκατάσταση. Αυτή έπρεπε να πραγµατοποιηθεί χωρίς να διακοπεί καθόλου η λειτουργία του Νοσοκοµείου γεγονός που προϋπέθετε την πλήρη λειτουργικότητα του. Η συναίνεση µας και η απόφαση για τη µετεγκατάσταση πάρθηκε από τον Πρόεδρο της Ιατρικής Σχολής Κων/νο Σιµόπουλο µε το επιχείρηµα ότι «αν δεν αποφασίσουµε τη µετάβαση µας στο Νοσοκοµείο, αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ». Συγχρόνως και ύστερα από αίτηµα του Διοικητή του Νοσοκοµείου, µε πρότεινε να αναλάβω επικεφαλής της Επιτροπής Μετεγκατάστασης του Νοσοκοµείου επειδή διέθετα τη σχετική εµπειρία εξαιτίας της προηγούµενης ιδιότητας µου ως Στρατιωτικού Ιατρού αλλά και της ίδρυσης και λειτουργίας Νοσοκοµείων Εκστρατείας ως υπεύθυνος χειρουργός στη Δυτική Θεσσαλονίκη κατά το σεισµό του 1978. Φυσικά δέχτηκα να συνδράµω στην υλοποίηση ενός έργου που χρόνια περιµέναµε.
Στο τέλος του Νοεµβρίου του 2002 δόθηκε το πράσινο φως για τη µετεγκατάσταση µε βασική προϋπόθεση να µην διακοπεί καθόλου η νοσηλεία των ασθενών και η λειτουργία των χειρουργείων, τουλάχιστον για τα επείγοντα περιστατικά. Τέσσερα ήταν τα βασικά προβλήµατα της µετεγκατάστασης:
- Η µεταφορά του βαρέως εξοπλισµού που απαιτούσε τη χρήση φορτηγών αυτοκινήτων.
- Η σχολαστική καθαριότητα των χώρων στους οποίους επρόκειτο να µεταβούµε.
- Η µεταφορά του ευαίσθητου ιατροχειρουργικού εξοπλισµού και
- Η µεταφορά των ασθενών.
Ειδικότερα:
α) Η µεταφορά του βαρέως εξοπλισµού αποδείχθηκε η ευκολότερη εργασία διότι στο καινούργιο νοσοκοµείο υπήρχε πλήρης εξοπλισµός σε όλους τους χώρους (αίθουσες χειρουργείου, ακτινολογικά εργαστήρια, θάλαµοι νοσηλείας κτλ.)
β) H καθαριότητα των χώρων όπου θα λειτουργούσαµε έπρεπε να είναι σχολαστική. Αυτή πρακτικά δεν µπορούσε να γίνει µε εξωτερικά συνεργεία. Έγινε και ολοκληρώθηκε µε την εθελοντική προσφορά εργασίας του Νοσηλευτικού Προσωπικού, πριν ή µετά το πέρας της 8ωρης εργασίας τους στο παλιό Νοσοκοµείο.
γ) Η µεταφορά των ευαίσθητων ιατρικών µηχανηµάτων έγινε και πάλι µε προσωπική πρωτοβουλία του Ιατρικού και Νοσηλευτικού προσωπικού µε τη χρήση των ιδιωτικής χρήσης αυτοκινήτων τους.
δ) Η µεταφορά των ασθενών ήταν ένα πιο σύνθετο πρόβληµα. Αρχικά για µικρό χρονικό διάστηµα έπαυσαν οι επεµβάσεις στα χρόνια χειρουργικά περιστατικά.
Με το µοναδικό ασθενοφόρο του Νοσοκοµείου έγινε η µεταφορά των βαρέως πασχόντων στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας. Για τους υπόλοιπους ασθένειες και ύστερα από πρότασή µου, ο Διοικητής του Νοσοκοµείου ζήτησε τη συνδροµή του Στρατού για τη χρησιµοποίηση ασθενοφόρων οχηµάτων. Αυτά διατέθηκαν, µε συνοδεία ειδικευµένων Στρατιωτικών Ιατρών και σε φάλαγγα. Μέσα σε δύο πρωινά έγινε η µεταφορά των υπολοίπων ασθενών από το παλιό Νοσοκοµείο στο καινούργιο. Σε λιγότερο από δέκα ηµέρες, στις αρχές Δεκεµβρίου, είχε ολοκληρωθεί η µετεγκατάσταση από το παλιό νοσοκοµείο στο καινούργιο. Ευτυχώς όλα πήγαν κατ’ευχήν, χωρίς κανένα δυσάρεστο συµβάν. Η πραγµατοποίηση ενός παλιού ονείρου, να µετεγκατασταθούµε επιτέλους και εµείς σε ένα καινούργιο σύγχρονο Νοσοκοµείο απελευθέρωσε ενθουσιασµό και δυνάµεις που οδήγησαν σε αυτό το πολύ θετικό αποτέλεσµα. Η πρώτη εγχείρηση πραγµατοποιήθηκε στις 18-12-2002.
Εκτός των άλλων αποτελεσµάτων υπήρξαν και θετικές οικονοµικές συνέπειες. Από τα 110 εκατοµµύρια δραχµές που είχαν προϋπολογιστεί ως δαπάνη για τη µετεγκατάσταση το κόστος µόλις που ξεπέρασε τα 12 εκατοµµύρια!
Χαρά και δηµιουργία στους καινούργιους χώρους εργασίας στο ιατρικό, στο νοσηλευτικό και στο διδακτικό έργο µία σκιά όµως άρχισε να διαφαίνεται επάνω στη λειτουργικότητα του Νοσοκοµείου. Δυστυχώς το νοσηλευτικό προσωπικό ήταν αριθµητικά λιγοστό και υπάρχει η εξήγηση.
Στις άλλες πόλεις όπου υπάρχουν Πανεπιστηµιακά Νοσοκοµεία (Ηράκλειο Κρήτης, Πάτρα, Λάρισα, Γιάννενα), σε ξεχωριστό κτίριο στεγάζεται το νοσοκοµείο του ΕΣΥ και σε άλλο το Πανεπιστηµιακό, µε το δικό τους αυτόνοµο νοσηλευτικό προσωπικό. Δυστυχώς σε εµάς στο ίδιο κτιριακό συγκρότηµα συστεγάζονται τα δύο Νοσοκοµεία. Αυτό δεν είναι πρόβληµα, το πρόβληµα είναι ότι η Κεντρική Εξουσία δεν διέθεσε το επιπλέον απαιτούµενο νοσηλευτικό προσωπικό µε αποτέλεσµα το Νοσοκοµείο από τότε µέχρι και σήµερα να υπολειτουργεί νοσηλευτικά (το τονίζω και πάλι, ποσοτικά όχι ποιοτικά). Αν και η Αλεξανδρούπολη πήρε πρώτη την έγκριση κατασκευής Πανεπιστηµιακού Νοσοκοµείου, εξαιτίας της εσωτερικής διαµάχης ανάµεσα στις επιλογές Δραγάνας ή Φυτώριου, αυτό ολοκληρώθηκε τελευταίο. Χάθηκε πολύτιµος χρόνος, χάθηκε η ευκαιρία του απαιτούµενου επιπλέον νοσηλευτικού προσωπικού. Παρά τα όποια κατασκευαστικά και λειτουργικά προβλήµατα επρόκειτο για άλλο Νοσοκοµείο, άλλους χώρους εργασίας, άλλο ιατροχειρουργικό εξοπλισµό, άλλες συνθήκες εργασίας και παράλληλα νέος ενθουσιασµός προσφοράς. Πλήρης αναβάθµιση του παρεχόµενου Ιατρικού, Νοσηλευτικού, Εκπαιδευτικού και Διδακτικού Έργου.
Τα αποτελέσµατα ήταν άµεσα εµφανή αλλά και αργότερα. Το αναβαθµισµένο νοσηλευτικό έργο πολλαπλασιάστηκε και οι δηµοσιεύσεις σε ελληνικά ή ξένα έγκριτα ιατρικά περιοδικά γνώρισαν µεγάλη ποσοτική και ποιοτική αύξηση. Το καινούργιο Νοσοκοµείο, ως µεγάλος µοχλός έλξης, συγκέντρωσε και µεγάλα Ιατρικά Συνέδρια στην πόλη µας. Υπήρχαν όλες οι άλλες προϋποθέσεις. Εύκολες συγκοινωνίες µε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, πολύ καλός ξενοδοχειακός εξοπλισµός στην πόλη, όµορφος και φιλόξενος τόπος. Και φυσικά υψηλό επιστηµονικό επίπεδο για να τα υποστηρίξει.
Το Βιβλίο υπάρχει στην Ηλεκτρονική και Φυσική Βιβλιοθήκη της ΕΕΥΕΔ
Επιμέλεια άρθρου : Αργύρης Τασιόπουλος.
Γεώργιος Μηνόπουλος says
Ευχαριστώ πολύ τον κ. Τασιόπουλο , την Ομάδα των Διαχειριστών και την Ένωση μας για την ανάρτηση του Κεφαλαίου που αναφέρεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αλεξανδρούπολης από το βιβλίο μου Curriculum Vitae .
Είναι τιμή για μένα και με την ευκαιρία θέλω να τονίσω δύο πράγματα :
1. Τη μεγάλη καθυστέρηση στην κατασκευή του Νοσοκομείου ως συνέπεια της αντιπαλότητας των μή επαϊόντων ( Τοπική Αυτοδιοίκηση ) προς τους επαϊοντες ( Τ0 Πανεπιστήμιο ) με δυσμενείς συνέπειες . Δεν φταίει πάντα το Κέντρο ( η Αθήνα ) , φταίμε και εμείς , οι Τοπικοί Παράγοντες .
2. Τον Εθελοντισμό και την υπέρβαση εαυτών όλου του προσωπικού κατά τη μετεγκατάσταση του Νοσοκομείου και την αθόρυβη αλλά ουσιαστκή συμβολή του Στρατού στην διακομιδή των ασθενών .