- – 2023.05.12
- – Λάμπρος Βαζαίος. Ταξίαρχος ΥΙ ε.α
Όταν ξεκίνησε η διαχείριση και η ανασύνθεση του πολιτικού παλίμψηστου, τα μέρη που ήδη είχαν αρχίσει να αυτονομούνται, φάνηκε πως ήθελαν να εμφανισθούν διεκδικώντας θέση στο φως. Δεν εξηγείται αλλιώς η μεταφυσική σχεδόν, επιμονή κάποιων ιδεών, κάποιων λειτουργιών να εμφανίζονται χωρίς να κρατούν προτεραιότητες, χωρίς να περιμένουν ποτέ σε καμιά ουρά! Είναι όσα νοικοκυρεύουν τις ψυχές, αδιάφορο αν είναι έργα δυνατών η «μεταξωτών ανθρώπων». Συχνά αυτοί οι τελευταίοι στην πορεία γίνονται οι πιο σκληροί, οι πιο ανθεκτικοί, οι πιο δυνατοί. Τους ατσαλώνει η εμμονή, η πίστη σε όσα αποφάσισαν να βάλουν σε ψηλό και απρόσιτο ερμάρι του χρηματοκιβώτιου της ζωής και της ψυχής τους.
Κάπως έτσι έγινε με τον Τύπο και την Επανάσταση του 1821! Σχεδόν αμέσως, μετά τις πρώτες κυριολεκτικά τουφεκιές των Επαναστατημένων Ελλήνων, κυκλοφόρησε η πρώτη χειρόγραφη εφημερίδα. Ένα σεμνό τετρασέλιδο, όσο γίνεται πιο καλλιγραφημένο, με πένα από ξυσμένο στην άκρη του φτερό χήνας και το αυτοσχέδιο μελάνι της ανάγκης, σε κάποια γωνιά της Ρούμελης. Δεν περίμενε όμως καθόλου ο τόπος για να αποκτήσει το πρώτο του πιεστήριο. Λίγες μόνο μέρες. Ο Δημήτριος Υψηλάντης το έστειλε με το Υδραίϊκο μπρίκι «Αθηνά», από την Τεργέστη, τις πρώτες μέρες του Απρίλη του 1821.
Ήταν ένα από τα πρώτα δώρα του στην επαναστατημένη Πατρίδα. Λίγες ακόμη μέρες, μετά από περιπετειώδη αναζήτηση τόπου εγκατάστασης, στην Καλαμάτα σ’ένα παλιό τζαμί στην είσοδο της πόλης, ο Κωνσταντίνος Τόμπρας με τους βοηθούς του τύπωσαν την προκήρυξη του Αλέξανδρου Υψηλάντη. Ήταν το πρώτο έντυπο, το πρώτο επίσημο έντυπο της Ελλάδας που αγωνιζόταν για την Ανεξαρτησία της.
Η εποποιία του Τύπου στον Ελληνικό χώρο άρχιζε. Είχε προϊστορία ο Ελληνικός Τύπος στην Ευρωπαϊκή Διασπορά των Ελλήνων. Η Βιέννη, το Παρίσι και άλλες Ευρωπαϊκές μητροπόλεις είχαν Ελληνικές Εφημερίδες με επίπεδο. Είχαν εμφανισθεί αυτές από καιρό και η κυκλοφορία τους στις Ελληνικές παροικίες σηματοδοτούσε την επιβεβαίωση δυναμικής παρουσίας Έθνους που δεν είχε μεν εδαφική υπόσταση λειτουργούσε όμως με θαυμαστό δυναμισμό σε όλους σχεδόν τους τομείς και δραστηριότητες των Ευρωπαϊκών και όχι μόνο κοινωνιών. Οι Έλληνες της «Ελλάδας της Διασποράς», δεν άφησαν να ξεχαστεί ο Ελληνισμός!
Ήταν γρήγορη, πολύ γρήγορη η συνέχεια. Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης στην Καλαμάτα αρχικά, ο Μάγερ στο Μεσολόγγι , ο Ιωσήφ Κιάππε στην Ύδρα, η «Ανεξάρτητος» του Παντελή Κ. Παντελή στο πιεστήριο που δώρισε ο Didot στην ‘Υδρα την δυσκολότερη ώρα του Αγώνα το 1827 και όλοι οι άλλοι συνέχισαν με πείσμα την ενημέρωση του Λαού που αγωνιζόταν, που αγωνιούσε, που ζητούσε και δικαιούταν να μαθαίνει την αλήθεια. Οι άνθρωποι του Τύπου με όλα τα αρνητικά, με όλες αμαρτίες που φορτώθηκαν, σε τελική ανάλυση αγωνίστηκαν μαζί με τον εξεγερμένο Λαό από την πρώτη κυριολεκτικά στιγμή, στην πρώτη γραμμή. Ο Μάγερ θυσιάστηκε με την οικογένεια του στην Έξοδο, την ίδια τύχη είχε και ο τυπογράφος του, ο Δημ. Μεσθενεύς. Ο Παντελής-Παντελή-Ανεξάρτητος τραυματίστηκε δύο φορές σε ναυμαχίες, ο Κωνσταντίνος Τόμπρας και οι βοηθοί του την τελευταία στιγμή γλύτωσαν με το πλοίο του Τομπάζη από την σφαγή στις Κυδωνίες. Δεν ήρθαν λοιπόν οι άνθρωποι του Τύπου τότε στην Επανάσταση ως δημοσιογράφοι μετά την δράση, να κάνουν «ρεπορτάζ», να περιγράψουν τι έγινε με τους αντιμαχόμενους, ήταν οι ίδιοι εκεί, συμμετείχαν και αγωνιζόντουσαν. Αυτή ήταν η διαφορά.
Η εξουσία όμως, όποιο όνομα κι’αν είχε, ό,τι και αν εκπροσωπούσε, όποια σημαία κι’αν στόλιζε το «ανάκτορο» της, από την πρώτη στιγμή, παντού και σε κάθε περίπτωση δεν ανέχθηκε, ούτε συμβιβάστηκε με τον έλεγχο, με την κριτική και πόσο μάλλον με την πολεμική του Τύπου. Από την πρώτη στιγμή έδειξε τα δόντια της. Ο Θεόκλητος Φαρμακίδης τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας της «Ελληνικής Σάλπιγγας» διέκοψε την έκδοση. Δεν αποδέχθηκε τους περιορισμούς που επιχειρήθηκε να του επιβληθούν.
Η «Ανεξάρτητος Εφημερίς της Ελλάδος» από το τρίτο φύλλο της έγινε η πρώτη εφημερίδα που προσπάθησαν να κλείσουν για την κριτική της στις ενέργειες της εξουσίας και ο εκδότης της ο πρώτος δημοσιογράφος που διώχθηκε για «αδίκημα Τύπου». Μέχρι το τέλος της ζωής της εφημερίδας του ο Παντελής Παντελή- Ανεξάρτητος 48 φορές (1827–1859) διώχθηκε από την εκάστοτε εξουσία και 18 φορές φυλακίσθηκε, ενώ ο γιός του Κωνσταντίνος διώχθηκε 24 φορές για «αδίκημα Τύπου» και αυτός!
Η Ελευθεροτυπία δεν ήταν αυτονόητο δικαίωμα και υποχρέωση των λειτουργών του Τύπου. Η ιστορική εμπειρία είναι θλιβερή. Μόνο με αγώνες και σκληρή δουλειά των ανθρώπων του Τύπου εξασφαλιζόταν. Το τέρας της λογοκρισίας άμεσης, έμμεσης ή και μασκαρεμένης σε «λογική» αυτολογοκρισία ήταν και είναι παρόν, είναι από τα δύσοσμα αειθαλή άνθη της Ιστορίας.
Υπήρχε όμως και υπάρχει ο άλλος ό διαφορετικός δρόμος για να μπορεί η εξουσία να κρύβει τις αμαρτίες της και να αποφεύγει τον Δημόσιο έλεγχο. Με «λίγη καλή θέληση» και σοβαρά ανταλλάγματα οικονομικά και άλλα κατόρθωνε να διαφθείρει ανθρώπους του Τύπου που δεν δίσταζαν να οργανώνουν αθλιότητες για τον επηρεασμό του Λαού έτσι ώστε να φέρνει «με νόμιμο» τρόπο στην εξουσία τους εγκάθεκτους των συμφερόντων. Οι αθλιότητες που έχουν καταγραφεί σε τέτοιου είδους συναλλαγές είναι απερίγραπτες. Μελετήθηκαν και ταξινομήθηκαν σε δύο ομάδες. Η πρώτη είχε ρόλο στην αποσιώπηση παρανομιών της εξουσίας και των ανθρώπων της, της κομματικής και ατομικής διαφθοράς. Ο Λαός δεν μάθαινε τίποτε από ότι συνέβαινε και με χαλκευμένες ψεύτικες ειδήσεις και πληροφορίες αναγκαζόταν να πιστέψει ό,τι του έλεγαν οι άνθρωποι που κερδοσκοπούσαν εις βάρος του. Έκαναν την μέρα νύκτα και το άσπρο μαύρο τότε οι καλά πληρωμένοι επίορκοι «δημοσιογράφοι»!
Η δεύτερη αφορά στην καλά χρηματοδοτουμένη άλωση μεγάλου μέρους των ΜΜΕ, η ακόμη και του συνόλου τους. Η δύναμη που αποκτά ο διεφθαρμένος Τύπος, είναι ικανή να φέρει στην εξουσία με «νόμιμο» δημοκρατικό(!) δήθεν τρόπο, οποιονδήποτε έχει τα κεφάλαια και την τεχνογνωσία κατάληψης της εξουσίας! Είναι τόσα πολλά και χωρίς πλέον προσχήματα όσα καταφέρνουμε να μάθουμε ότι γίνονται στο Διεθνές στερέωμα. Είναι ώρες που φαίνεται ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει από την έκδοση και κυκλοφορία της πρώτης εφημερίδας μέχρι σήμερα! Η προσθήκη των ηλεκτρονικών μέσων στα ΜΜΕ μάλλον χειροτέρεψε τα πράγματα, δίνοντας μεγάλες δυνατότητες στον «πονηρό» Τύπο. Το διακύβευμα είναι τα «οικονομικά» αντίδωρα για τους «μηδίσαντες» ανθρώπους του Τύπου και της ενημέρωσης, χωρίς να παραβλέπομε όμως και την εξουσία που απολαμβάνουν καμαρώνοντας μάλιστα όταν αποκαλούνται « η Τέταρτη Εξουσία»!
Ας ακολουθήσουμε όμως τον «Ανεξάρτητο» που κάνει την κατάθεση του για τις αρχές της Ελευθεροτυπίας. Χρησιμοποιώντας τον όρο μας θυμίζει ότι είναι από τις πρώτες φορές (αν όχι η πρώτη!) που ακούγεται το όνομα της στον Ελληνικό Δημόσιο λόγο:
Στο φύλλο της Κυριακής 28 Ιουνίου 1842 , ο Π.Κ.Παντελή καταχωρεί κείμενο με αυτόν τον τίτλο, «Ελευθεροτυπια!» . Αφορμή οι διώξεις από την Βαυαρική Διοίκηση όσων είχαν αντιπολιτευτική δράση η διακινούσαν αντικαθεστωτικές απόψεις . Ο «Ανεξάρτητος» έχοντας μακρά εμπειρία διεκδικήσεων και αγώνων για την ελευθερία έκφρασης και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών δια του τύπου, αναλύει τον όρο «Ελευθεροτυπία» και επιχειρηματολογεί για τον ρόλο του Τύπου στην πολιτική ζωή .
«Ακρογωνιαίος λίθος θεωρείται ο ελεύθερος τύπος παντός ευνομουμένου κράτους ως ου μόνον συμβουλάς παρέχων τοις κυβερνώσι και τας καταχρήσεις των εν αξιώμασι φέρων εις φως, αλλά και ως έκφρασις της κοινής γνώμης τον δρόμον της Κυβερνήσεως επιστατών και ευκολύνων προς ασφάλειαν των αρχομένων και αρχόντων` όθεν δεν λείπει η σωτήριος αυτή βάσις ελευθέρου πολιτεύματος εις τους πεπολιτισμένους λαούς και όσοι υστερούνται αυτής εισέτι εν Ευρώπη επικαλούσιν επιμόνως την απόλαυσιν τοσούτου ευεργετήματος. Πολύ δε μάλλον είναι πρωτίστης ανάγκης η αιγίς της δημοσιογραφίας εις αρτισύστατον κοινωνίαν εξελθούσαν πολυχρονίου δουλείας και πολυωδύνου αγώνος , επειδή δι’αυτής μόνης δύναται να διαδοθεί το πνεύμα του πολιτισμού εις τας εσχατιάς του κράτους, να φωτισθή ο λαός περί των καθηκόντων αυτού προς τον θρόνον και τους εισαχθέντας νόμους, να προτρέπεται ο κλήρος και η νεολαία εις την παιδείαν και να ασφαλισθώσιν οι αδύνατοι από των καταπιέσεων των δυνατών. Πως άλλωστε δύναται να φθάση η φωνή του αδικουμένου, του τεθλιμένου , εις ακοήν του δι’ημάς υψίστου ειρηνοποιού, του Βασιλέως; Μέγιστον ούν αγαθόν η ελευθεροτυπία δια την Ελληνικήν κοινωνίαν και πρώτον όργανον εξευγενισμού, ηθικής και πολιτικής μεταρρυθμίσεως οίον ουδέν άλλον δύναται να γίνη`επειδή η φυσική του λαού προς την παιδείαν ροπή, αι ανάγκαι της διακρινώσεως(;)των δικαστικών πράξεων δι’ων μόνον στηρίζεται η αδιαφειλονίκητος ιδιοκτησία και η ατομική ασφάλεια αι θεμελιώδεις αρχαί της αντιπροσωπευτικής κυβερνήσεως ας δικαίως ελπίζομεν καθ’υπόσχεσιν του σεβαστού ημών Άνακτος ότι θέλει διατηρήσει κατ’ουσίαν τας αποφάσεις και τους νόμους των εθνοσυνελεύσεων κατέστησαν τας εφημερίδας τον προσφυέστερον μοχλόν προς φωτισμόν των αληθών συμφερόντων της κοινωνίας και επέτρεψαν τοις δημοσιογράφοις χρέη ιερά , αναντίρρητα και ωφέλιμα, τα οποία έπρεπε να αναγνωρίση φρόνιμος κυβέρνησις και να υποθάλψη όσον ένεστι την διάδοσιν των εφημερίδων !
Ο «Ανεξάρτητος» συνεχίζει να ακολουθεί την γραμμή της μάλλον φλύαρης και υπερβολικής εκδήλωσης σεβασμού, αγάπης και θαυμασμού στο πρόσωπο του Βασιλέως ενώ την ίδια στιγμή δεν παραλείπει να φιλοδωρεί με κάθε είδους υποτιμητικά επίθετα τους Βαυαρούς υπαλλήλους και τους Έλληνες που συντασσόντουσαν με αυτούς. Φαίνεται ανισοβαρής η τακτική αυτή. Στην ουσία όμως είναι ιδιαίτερα συνεπής με τις πολιτικές θέσεις των «Συνταγματικών», που ζητούσαν την «έξωσιν» της Γερμανόγλωσσης και Αυστριακών-Βαυαρικών συμφερόντων καμαρίλας και την αποδυνάμωση της εγχώριας πολιτικής τάσης που την στήριζε , με το αζημίωτο βέβαια αυτή! Ο Π.Κ.Παντελή και ο «Ανεξάρτητος» υπηρετώντας με συνέπεια την αρχή της υπεράσπισης της Συνταγματικής τάξης, είχαν ξεκάθαρη θέση. Στήριζαν τον Όθωνα και την Αμαλία, τους συνιστούσαν όμως να εξελληνιστούν τελείως, να απομακρύνουν τους Βαυαρούς από το Παλάτι και την κυβέρνηση και να στηριχθούν στην αγάπη του Λαού και τους άξιους Έλληνες που θα μπορούσαν θαυμάσια να στελεχώσουν το κράτος.
Συνεχίζει ο «ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ» ανασκευάζοντας τα επιχειρήματα όσων διατείνονται ότι η ελευθερία του Τύπου προκαλεί κοινωνικές αναταράξεις και πολιτικά η ακόμη και πολιτειακά προβλήματα .
«Ότι δε ο ελεύθερος τύπος δεν είναι αίτιος της εκρήξεως δημοσίου μνησικακίας και των επαναστάσεων αποδείκνυσι σαφώς η ιστορία της β’ και γ’ δεκαετίας του καθ’ημας αιώνος επειδή ούτε η Ιταλία ούτε η Ισπανία και Πορτογαλλία ούτε η Γερμανία ούτε η Πολωνία έχαιρον την ελευθεροτυπίαν αλλ’αι αυτών κυβερνήσεις εδέσμευον επιμελώς τας ιδέας της δημοσιογραφίας και με όλον τούτο οι λαοί αυτών επαναστάτησαν και εν αυτή τη Γαλλία , ο μάλλον ελεύθερος τύπος προέτρεπε με φρονίμους συμβουλάς και αναπτύξεις τους Βουρβώνους, άς ακολουθούντες δεν ήθελον καταβεί από του θρόνου να μοιρασθώσι τον πικρόν άρτον της εξορίας.
Η επιχειρηματολογία του Π.Κ.Παντελή έχει συγκεκριμένο στόχο. Η κυβέρνηση ετοιμάζει νόμο για την λειτουργία του Τύπου που θα κωδικοποιεί τις υπάρχουσες διατάξεις. Η αντίθεση του εκδότη είναι σφοδρή, αλλά παρά τις συνήθειες του εκδηλώνεται με σχετικά ήπιο αν και ειρωνικό τρόπο :
«…δικαίως ούν λέγομεν ότι οι κατήγοροι του ελευθέρου τύπου εισίν οι ύπουλοι εχθροί του Ελληνικού Θρόνου και Έθνους. Προς την λεωφόρον τούτων των τυποκτόνων Θερσιτών φαίνεται ότι διευθύνεται το αργοκίνητον όχημα του ενεστώτος Υπουργείου και εν τη πορεία αυτού φαίνεται ότι πασχίζει να καταθλίψη τα φύλλα του περιοδικού τύπου των Αθηνών ίνα μη αναστηθώσιν πλέον υπό το βάρος των χρηματικών ποινών και καταδιώξεων, και ίνα φωτισθή μόνον το Κοινόν δια των αθώων τω πνεύματι γνωμικών του πολιτικού φωστήρος και υπουργικού αμαξηλάτου και Ταχυδρόμου του μόνου περιστρεφομένου ανεμομύλου εν τη τόσον λυπηρά κοινωνική ημών γαλήνη !
Το άρθρο τελειώνει έτσι με την ειρωνική επισήμανση ότι η Βασιλική Γραμματεία της Δικαιοσύνης που εισήγαγε ετερογενή στοιχεία στην Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή, προσπαθεί να απομιμηθεί τον Σόλωνα που συνέταξε τους Νόμους του με πρότυπα νόμους που γνώρισε στις μακροχρόνιες περιοδείες ανά τον τότε γνωστό κόσμο. Αναφέρει σαφώς πλέον, πως οι τυποκτόνες διατάξεις έχουν Βαυαρική προέλευση και επιβάλλονται από το Παλάτι για να ελεγχθεί κάθε πιθανή αντίδραση. Η Συνταγματική παράταξη, που εξέφραζε την γενικευμένη πλέον αντίθεση προς την Βαυαρική αυθαιρεσία στο επίπεδο της δημόσιας διοίκησης, απαιτούσε το οξυγόνο της Ελευθεροτυπίας για να λειτουργήσει σωστά .
Η Δημοκρατία, που μετά τόσους αγώνες και θυσίες είναι εγκατεστημένη πλέον στην Ελλάδα, απέδειξε πως είναι ευαίσθητο αλλά όχι αδύναμο πολιτειακό σύστημα. Είναι νέα, πιο νέα από ότι μπορούμε να φαντασθούμε. Μόλις το 1974 αποκτήσαμε σε σταθερή και μόνιμη βάση, Έλληνα το γένος και εκλεγόμενο σύμφωνα με το Σύνταγμα, Ανώτατο Άρχοντα. Πάψαμε επί τέλους να τον αποκαλούμε «Ανεύθυνο Άρχοντα». Πάψαμε να επιτρέπουμε στους αλλοδαπούς βασιλιάδες, τις βασίλισσες, τους πρίγκηπες και στις Αυλές, (καμαρίλες τις έλεγε ο «Ανεξάρτητος») να ανακατεύονται στην πολιτική ζωή. Πάψαμε επί τέλους να τους διευκολύνουμε στις, ιστορικά πλέον καταγεγραμμένες, Ανακτορικές αθλιότητες που τόσο στοίχησαν στο Έθνος. Δεν έγινε σίγουρα υποδειγματικό κράτος η χώρα, δεν εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας, δεν λύθηκαν οι δεσμοί των μεγάλων συμφερόντων με την τις πολιτικές παρατάξεις που κυβερνούν την χώρα. Αθλιότητες, σκάνδαλα, διαφθορά υπάρχουν άλλοτε έντονα, άλλοτε συμμαζεύονται κάπως. Είναι όμως «ιδιοκτησία» μας, Ελληνικής κοπής πλέον και μένει στον Πατριωτισμό μας να τα διαχειριζόμαστε.
Ο Τύπος έχει βελτιώσει την εμφάνιση και τις δυνατότητες του από την εποχή του «Ανεξάρτητου» και του «Λαού» της δεύτερης Δημοκρατικής εφημερίδας της οικογένειας (1870-1886). Δεν μιλάμε πλέον αποκλειστικά για έντυπο λόγο. Τα ΜΜΕ με την ηλεκτρονική διάσταση τους κατέλαβαν πολύ ζωτικό χώρο στην ενημέρωση.
Οι δυσκολίες όμως και οι «αμαρτίες» του παρελθόντος δεν εξαφανίστηκαν. Άλλαξαν ίσως μορφή και «τρόπους». Το διακύβευμα της μάχης για την εξουσία και η πάλη κυριαρχίας των μεγάλων συμφερόντων με τα συμφέροντα των κοινωνιών και των λαών είναι ανατριχιαστικά το ίδιο. Προκαλεί ρίγος πράγματι η διαπίστωση ότι σχεδόν 200 χρόνια ακούμε στο πεδίο τα ίδια οικογενειακά ονόματα. Από την εποχή της Ιεράς Συμμαχίας μέχρι την σύσκεψη των 20 επώνυμων Γερμανών βιομηχάνων το 1933 με τον Γκαίρινγκ για την στήριξη των Ναζί και την κατάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ, τίποτε δεν άλλαξε! Οι ίδιοι, με τα ίδια ονοματεπώνυμα με τους ίδιους τρόπους με τα ίδια μυαλά! Ο «Τύπος» (απαραίτητα τα εισαγωγικά γι’αυτού του είδους τα έντυπα!), στην πλειονότητα του δυστυχώς βοήθησε τις αυταρχικές, τις αντιδημοκρατικές και δικτατορικές εξουσίες. Το Ιστορικό παιχνίδι όμως το έσωσαν διαχρονικά οι Δημοσιογράφοι και οι εφημερίδες του Δημοκρατικού χώρου, που με θυσίες και συνέπεια υπερασπίστηκαν την Δημοκρατική Τάξη. Στο σύγχρονο πεδίο οι εστίες έντιμης υπευθυνότητας των ΜΜΕ έκαναν και εκεί την διαφορά. Πάλεψαν μέσα σε εξοντωτικές συνθήκες και κράτησαν όρθια την ελπίδα της κοινωνίας. Τα θύματα δεν είναι λίγα και οι απώλειες χαρισματικών ανθρώπων του Τύπου επώδυνες. Όπως όμως και παλιότερα, από την πρώτη φυλάκιση δημοσιογράφου τον 18ο αιώνα μέχρι τις χωρίς προσχήματα δολοφονίες μαχητικών δημοσιογράφων του 21ου αιώνα, λίγα πράγματα αλλάξανε κι’αυτά προς το χειρότερο. Από την άλλη πλευρά η διαφθορά των ΜΜΕ και των ανθρώπων τους, που υπηρετούν ανοιχτά την εξουσία απαξιώνει καθημερινά τον κόσμο του Τύπου στα μάτια της κοινωνίας. Η Ελευθεροτυπία όμως και η δημοσιογραφική ηθική, θα συμπληρώσω τον «Ανεξάρτητο», είναι πάντα το οξυγόνο της Δημοκρατίας.
Ας είμαστε αισιόδοξοι, φαίνεται πως είναι οξυγόνο που ανανεώνεται συνέχεια, όσο υπάρχει ο πολιτισμός των έντιμων ανθρώπων της ενημέρωσης, των αγωνιστών της Αλήθειας! Της Αλήθειας που υπηρέτησε ο Παντελής Παντελή-Ανεξάρτητος, ο πρόγονος μου και οι διάδοχοι του, με το πρόταγμα των Ηθικών Νικομάχειων του Αριστοτέλη που είχε ως προμετωπίδα στην «Ανεξάρτητο Εφημερίδα της Ελλάδος» το 1827.
«Όσιον προτιμάν την Αλήθειαν».
*Το ιστορικό αφήγημα «Ανεξάρτητος η Δημοκρατική εφημερίδα της Επανάστασης του 1821», εκδόθηκε το 2018 από τον «Μένανδρο».
Σημείωμα του Λάμπρου Βαζαίου.
Aγαπητοί φίλοι
Η προεκλογική αυτή περίοδος μου φαίνεται ατελείωτη. Απίστευτη λογοδιάρροια, συνεχής κακοποίηση της γλώσσας και της αισθητικής που μάλλον θα είναι ελκυστικά θέματα για τον μεταπτυχιακό φοιτητή του μέλλοντος που θα ψάχνει θέμα για διδακτορικό!
Δεν είναι φυσικά όλοι έτσι. Ο καθένας μας νομίζει πως οι «δικοί του» είναι εξαιρέσεις του κανόνα και πορεύεται ανάλογα! Δεν θα το κουβεντιάσω αυτό τώρα. Λέω όμως την γνώμη μου…(δεν αντέχω στον πειρασμό) έτσι για ποικιλία. Κάποιοι που τους ξέρω καλά δεν είναι όπως κάποιοι άλλοι!!!
Σκέφθηκα να ξαναθυμίσω την Ελευθεροτυπία, την «Μεγάλη Ταλαιπωρημένη» όλων των προεκλογικών, και όχι μόνο αυτών, περιόδων. Η πατρίδα μας έχει ιστορία, έχει παράδοση στην κακοποίηση της Αλήθειας, στην χρήση κάθε θεμιτού και αθέμιτου για να περάσει η άποψη της Εξουσίας. Στις μέρες μας γύρισε το παιχνίδι. Δεν είναι τι λέγεται στον Δημόσιο Λόγο, είναι περισσότερο «ΤΙ ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ».
Είναι οι Αμερικανιές, είναι οι «Ψευδαγγελίες» που έλεγε ο Ξενοφώντας τότε στην «Κάθοδο των Μυρίων»*και άλλα πολλά.
*αυτές σε απλά Ελληνικά είναι τα fake news!!!
Είναι πολύ σοβαρό το θέμα, Η Δημοκρατία είναι ευαίσθητο αλλά όχι ευάλωτο σύστημα. Εκδικείται σκληρά, αν και αργεί, όσους την πειράζουν. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να μείνουμε στην σωστή πλευρά της ζωής.**
**μην μπερδευτούμε με αυτούς που μιλάνε για την «σωστή πλευρά της Ιστορίας». Σίγουρα δεν έχουν ιδέα από Ιστορία αυτοί, λένε ό,τι τους κατέβει !!
Λ.ΒΑΖΑΙΟΣ
Επιμέλεια ανάρτησης : Τασιόπουλος Αργύρης