ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ ’40’

• – 2022.10.27
• – ΕΕΥΕΔ. –

Στα πλαίσια του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου, η ΕΕΥΕΔ προσκάλεσε τον Συνάδελφο και Μέλος της κ. Γκόνη Γεώργιο, Υποστράτηγο ε.α, να “εκφωνήσει” τον πανηγυρικό της 28ης Οκτωβρίου 1940. Σας παρουσιάζουμε τις εορταστικές σκέψεις του Συναδέλφου, με τον τίτλο “Δοξαστικόν του Έπους του ’40’. Είναι ένα εξαιρετικό κείμενο που πέρα από την παραστατική περιγραφή και αναφορά των γεγονότων της εποχής εκείνης αναδεικνύει και τις εκπληκτικές ομοιότητες με την σημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα μας.

---

ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ 40

Ξεχωριστή τιμή για εμένα η πρόσκληση για το δοξαστικό της επετείου της 28^ης Οκτωβρίου 1940. Ευχαριστώ τον Πρόεδρο, τον Γραμματέα και τα μέλη του ΔΣ της ΕΕΥΕΔ. Διαισθάνομαι και τολμώ το βάρος της τιμητικής πρόκλησης.

Συνεορτάζω μαζί με τους φίλους και όλους τους εκλεκτούς συναδέλφους.

Λίγοι λαοί έχουν την τιμή και το προνόμιο να γιορτάζουν εθνικές επετείους με το νόημα και το μεγαλείο που έχουν οι εθνικές γιορτές των Ελλήνων. Είναι βαριά η κληρονομιά για εμάς και στο ασταμάτητο γύρισμα του χρόνου είναι ανάγκη ν’ αναβαπτιζόμαστε συχνά στις κρυστάλλινες ιδέες και τα ιδανικά της φυλής μας, για να αντιλαμβανόμαστε πιο καλά τη θέση μας στο χώρο και στον χρόνο, σαν άνθρωποι και σαν Έλληνες. Η καθιέρωση επετείων δεν στοχεύει μόνον στην απόδοση τιμών σε εκείνους που μεγαλούργησαν και θυσιάστηκαν, κυρίως πηγάζει ως εσωτερική θεμελιώδης ανάγκη των επιγόνων.

Ζωτική ανάγκη η επίγνωση της συλλογικής μας ταυτότητας, μέσα από την διατήρηση ζωντανής και καθαρής της συλλογικής μας μνήμης. Όπως κάθε άνθρωπος υποβαθμίζεται δραματικά με κάθε έκπτωση της μνήμης του, έτσι και κάθε ξεθώριασμα της συλλογικής μνήμης οδηγεί σε απώλεια της ταυτότητας. Πάντα μια τέτοια απώλεια δρα φυγόκεντρα και διαλυτικά για κάθε κοινωνικό σύνολο. Χωρίς κοινή συλλογική μνήμη δεν δημιουργείται η αίσθηση του «ανήκειν», δεν υπάρχει αίσθηση ταυτότητας, δεν μπορεί να συγκροτηθεί έθνος. Μόνον μέσα από τις κοινές μνήμες και την ίδια γλωσσική έκφραση αναπτύσσονται δεσμοί και συνεκτική ταυτότητα.

Είναι επομένως ανάγκη, μέσα από τις γιορταστικές επετείους, να φρεσκάρουμε τις μνήμες μας ,να συνειδητοποιούμε ποιοι είμαστε. Να διατηρούμε την ταυτότητά μας.

Είναι ανάγκη να μελετούμε και να γνωρίζουμε τις αρετές μας σαν λαός και στηριζόμενοι σε αυτές να οικοδομούμε ένα λαμπρότερο μέλλον.

Είναι ανάγκη να αναγνωρίζουμε τις αδυναμίες και τα λάθη μας για να μην τα επαναλαμβάνουμε.

Μνήμη και τιμή, τα καίρια, σε κάθε δοξαστικό κάλεσμα!

Η 28 Οκτωβρίου, κάθε χρόνο, είναι ημέρα μνήμης, τιμής, δόξας, ημέρα περισυλλογής. Το ξεχωριστό αυτής της επετείου, για εμάς τους τωρινούς Έλληνες, έγκειται στην χρονική εγγύτητα των γεγονότων. Δεν εορτάζονται κάποια λαμπρά κατορθώματα μακρινών προγόνων. Δρώντες πρωταγωνιστές ήταν οι παππούδες ή και πατεράδες μας! Είναι πολύ νωπή η παρακαταθήκη, της γενιάς που μόλις έσβησε περνώντας σε αυτό που αποκαλούμε αιωνιότητα, για να ξεχαστεί. Πολλά τα μηνύματα της επετείου, μία η κορωνίδα. Υπέρτατη αξία η ελευθερία.

Μόνον οι ελεύθερα σκεπτόμενοι και δρώντες άνθρωποι μπορεί να είναι ευδαίμονες και να δημιουργούν πολιτισμούς υψηλής ποιότητας που να αντέχουν στον χρόνο και να στοχεύουν στο κάλος.

«Την γλώσσαν μου έδωσαν ελληνικήν», ομολογεί με τρυφερή υπερηφάνεια και ευθύνη ο ποιητής. Δεν μπορεί να μην αισθάνεσαι υπερήφανος όταν γνωρίζεις ότι μιλάς την γλώσσα με την οποία προσδιορίστηκαν, πρωτοπόρα και με εκπληκτική σαφήνεια, οι υπέρτατες αξίες του ανθρώπου. Με την ίδια γλώσσα αναζητήθηκε η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, με τη φύση, με τους συνανθρώπους του, με τον εαυτόν του. Εδώ, με το ίδιο όργανο επικοινωνίας και σκέψης, συγκροτήθηκαν οι πόλεις, αναπτύχθηκε πολιτισμός και προτάθηκε η Δημοκρατία. Συμπύκνωση του πολιτισμού των Ελλήνων αποτελούν τα προτάγματα της γενιάς του 40.

Πίστη και απόλυτη προτεραιότητα στην ελευθερία! Υπερηφάνεια να νοιώθεις Έλληνας!

Σε στιγμές κρίσης όταν τα ερωτήματα για την ανθρώπινη ύπαρξη προβάλουν αμείλικτα δεν έχουν θέση οι μέσες λύσεις και οι συμβιβασμοί. Τούτο βέβαια δεν πρέπει να λογίζεται ως αντίφαση, στην αριστοτελική προσέγγιση της αρετής, όπου, μέσα από την αναζήτηση του μέτρου, απορρίπτεται κάθε ακρότητα.

Σε στιγμές κρίσεις όλα θα πρέπει να απλοποιούνται. Κάθε ένας ξεχωριστά, κάθε λαός στο σύνολό του, θα πρέπει να επιλέγει το ιδανικό του και τις υπέρτατες αξίες του, ξεκάθαρες και γυμνές από όποια φτιασιδώματα και ωραιοποιήσεις.

Κανένα παράδοξο στην λογική ανακολουθία ότι «η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό και τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από τη ζωή, αλλά αν δεν υπάρχει και κάτι που να τοποθετείται ψηλότερα και από την ζωή, τότε η ζωή δεν αξίζει τίποτα». Με άλλα λόγια, όταν θα πρέπει να απαντήσεις στο ερώτημα της ελευθερίας, της τιμής, της αξιοπρέπειας, η απάντηση πρέπει να είναι αυθόρμητη, γρήγορη και ξεκάθαρη. Θα πρέπει να είσαι έτοιμος να πεθάνεις όρθιος για να μην ζήσεις γονατιστός. Ένα ναι ή ένα όχι, χαράζουν δύο τελείως διαφορετικές πορείες, χωρίς δυνατότητες επιστροφής.

Όταν την δραματική εκείνη νύχτα της 28^ης Οκτωβρίου 1940, και ενώ είχε ήδη αρχίσει η παράλογη και δραματική ανθρωποθυσία του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, ο Ιταλός πρέσβης επέδωσε το ιταμό τελεσίγραφο, στον τότε Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, ζητώντας την υποταγή της Ελλάδας, πήρε για απάντηση εκείνο το λακωνικό και αθάνατο «ΟΧΙ».

Έλεγε ο νεοκαίσαρας Μουσολίνη ότι έχει οκτώ εκατομμύρια λόγχες για να κατακτήσει την Μεσόγειο, αλλά εκείνο το βράδυ άκουσε το «ΟΧΙ» από οκτώ εκατομμύρια στόματα, που το χρέος τα καλούσε. Ήχησαν στις πόλεις και τα χωριά οι καμπάνες της ελληνικής χριστιανοσύνης, στέλνοντας κάλεσμα εγρήγορσης – θυσίας σε όλους και δέησης στην Μεγαλόχαρη.

Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αρκετές φορές, μεγαλύτερη σημασία έχει η απόφαση και η θέληση για αγώνα, παρά το αποτέλεσμα του ίδιου του αγώνα. Δεν είναι παράδοξο, επομένως, το ότι εμείς οι Έλληνες γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου και όχι την νίκη μας, με το τέλος του πολέμου, όπως συμβαίνει σε άλλες νικήτριες ευρωπαϊκές χώρες.

Μακριά από εμάς ότι επιχαίρουμε στον πόλεμο!

Γιορτάζουμε την απόφαση των προγόνων μας να προτάξουν την ελευθερία τους και την τιμή της πατρίδας, πάνω από την ζωή τους. Ο καθένας ξεχωριστά, και όλοι μαζί στο σύνολο, έβαλαν τις ίδιες προτεραιότητες. Η σωτηρία της πατρίδας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, έγινε ο υπέρτατος σκοπός. Το ιερό χρέος.

Έχει η ζωή τόσες αγάπες δυνατές και ποικιλόμορφες, τόσες πλανεύτρες χαρές που πολλές φορές θαμπώνουν τον δρόμο και ξεστρατίζουμε. Την γενιά όμως του 40 την φώτισε και την οδήγησε το ιερό χρέος. Οι μνήμες από την οδυνηρή και ανεπανόρθωτη καταστροφή του 22 ήταν κομμάτι της ζωής όλων. Ακραία ενωτικός, για εκείνη την πληγωμένη γενιά, ο άμεσος κίνδυνος της προσβολής της τιμής και του «αφανισμού» της ύπαρξης.

Φαίνεται ότι όποιος καταφέρνει να περάσει το κατώφλι που οδηγεί στο ιερό χρέος είναι έτοιμος για κάθε ηρωισμό. Η θυσία, η όποια θυσία, εάν και όταν έλθει, είναι θέμα τύχης. Κανένας εχέφρων δεν πάει στον πόλεμο για να πεθάνει, αρκεί να είναι έτοιμος και για αυτό.

Το αποτέλεσμα της αποφασιστικότητας των Ελλήνων δεν άργησε να φανεί. Εκείνο το πρώτο, ηχηρό στη σφιγμένη σιωπή του «ΟΧΙ», δεν παρέμεινε κενός λόγος. Έγινε πράξη, έγινε τιμωρία της πρόκλησης, της προσβολής, της αλαζονείας. Έγινε νίκη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Ο απλός περίπατος, που φαντασιώνονταν η φασιστική υπεροψία μετατράπηκε σε οδυνηρή περιπέτεια.

Ο Ελληνικός στρατός, τα παιδιά της Ελλάδος, πάνω στα κακοτράχαλα χιονισμένα βουνά της Ηπείρου, με το πείσμα που γεννά η αδικία, όχι μόνον απέκρουσαν τον εισβολέα αλλά περνώντας στην αντεπίθεση έφεραν την Ελληνική σημαία σε πατρίδες ποτισμένες με τον ιδρώτα Ελλήνων. Η Κορυτσά, το Αργυρόκαστρο, οι Άγιοι Σαράντα, η Χιμάρα, όλη η Βόρειος Ήπειρος, γιόρταζε μαζί με όλη την Ελλάδα. Οι νικηφόρες μάχες συνεπήραν όλους, και αυτούς πάνω στα βουνά και τους πίσω. Η φωνή της Σοφίας Βέμπο αντιλαλούσε ως θούριος, ως κλάμα, ως μοιρολόι, ως προσευχή, ως ελπίδα, ως χλευασμός, στον ιταμό εισβολέα. Οι μαχόμενοι λαοί της Ευρώπης, ελεύθεροι ή υπόδουλοι, αναθάρρησαν. Οι δυνάμεις του σκοτεινού ολοκληρωτισμού δεν ήταν αήττητες. Δεν ήταν τυχαίο που ο Ουίνστον Τσώρτσιλ όρισε το πως πολεμούν οι ήρωες! Σαν Έλληνες!

Όμως, τι ήταν άραγε αυτό που ανέτρεψε την λογική των αριθμών και των συσχετισμών;

Ναι, ήταν απόλυτα αναγκαία προϋπόθεση η πάνδημη απόφαση για αγώνα και η διάθεση για θυσία, όμως από μόνα τους αυτά δεν αρκούν. Ο ρεαλισμός επιβάλει να αναγνωρίσουμε ότι ίσως η απόφαση για θυσία, να γινόταν ατελέσφορη ανθρωποθυσία, αν δεν συνοδεύονταν από ρεαλιστική στρατιωτική ηγεσία και οργάνωση. Η πολεμική προπαρασκευή, με τον απαραίτητο, στα πλαίσια του εφικτού, εξοπλισμό, με την σιωπηρή κινητοποίηση, με την σωστή διάταξη των δυνάμεων, με τις κατάλληλες οχυρώσεις, με την εκπαίδευση και την ευελιξία προσαρμογής στις διαμορφούμενες καταστάσεις, υπήρξαν καθοριστικές παράμετροι. Σύμμαχος και εχθρός, συνάμα, ήταν οι χιονισμένες πλαγιές και λαγκαδιές, τα απόκρημνα ψηλά βουνά που δεν επέτρεψαν στον εχθρό ν΄ αξιοποιήσει την αριθμητική και υλική του υπεροχή.

Βαρύ το τίμημα σε ανθρώπινες ζωές και αμέτρητος ο πόνος. Την φρικτή εικόνα του πολέμου την «ζωγραφίζει» με συγκλονιστικούς στίχους, ο νομπελίστας ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης, που συμμετείχε, ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός, σε εκείνο το έπος.

Από την πλευρά των Ιταλών, το μέτρο του παραλογισμού του πολέμου μας το δίνει μια λέξη, μια κραυγή-στεναγμός, που διήρκεσε όσο μισή ανάσα. Ήταν ο καθολικός Ιερέας που κατόρθωσε να ψελλίσει “terribile” , όταν αντίκρισε την ανώφελη και αποκρουστική ανθρωποθυσία, με τα αμέτρητα διαμελισμένα νεανικά κορμιά μπροστά από το θρυλικό ύψωμα 731, στη μεγάλη εαρινή επίθεση των Ιταλών.

Η Ελληνική νίκη στην Αλβανία ήταν το πρώτο χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο μήνυμα για την νίκη των δυνάμεων της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Διαλύθηκε ο μύθος για το αήττητο του άξονα. Ο χρόνος άρχισε να μετράει υπέρ των συμμάχων. Ο Χίτλερ, κυνικός και αδίστακτος ρεαλιστής, αναγκάσθηκε να σπεύσει σε βοήθεια για να αποκαταστήσει το γόητρο του συμμάχου του και κυρίως να φέρει σε πέρας τον στρατηγικό -στρατιωτικό του στόχο. Έτσι τον Απρίλιο του 1941, η μικρή Ελλάδα, που αντιστάθηκε με όλες της τις δυνάμεις και τον ηρωισμό που άρμοζε στην ιστορία της, δεν μπορούσε παρά να λυγίσει υπό το βάρος της σιδηρόφρακτης ναζιστικής Γερμανίας. Κατάρρευση του μετώπου. Κατοχή!

Τους νικητές του Αλβανικού έπους, όταν με φθαρμένες στολές, επέστρεψαν, πεινασμένοι και κατάκοποι οδοιπόροι, στα σπίτια τους, δεν τους περίμεναν οι δάφνες που αρμόζουν στους νικητές, αλλά η αμείλικτη πραγματικότητα. Είχε σβήσει το χαμόγελο, είχε χαθεί η αισιοδοξία. Δεν είναι καθόλου εύκολα αποδεκτό ο νικητής να ευτελίζεται από τον ηττημένο! Αγώνας για επιβίωση, για προστασία της οικογένειας. Λίγες φορές στην ιστορία μας, μια και μόνο λέξη φέρει τόσο βάρος και τόσο φρικτό περιεχόμενο, όσο η λέξη «ΚΑΤΟΧΗ». Πείνα, εξαθλίωση, θάνατος! Δεν είναι τυχαίο που από την γλώσσα του βάρβαρου κατακτητή, σχεδόν η μόνη λέξη που επιδερμικά «οικειοποιήθηκε» από τους απλούς ανθρώπους της εποχής, ήταν η λέξη “Kaputt” , συνώνυμη θανάτου.

Παρά τον ζόφο και την διάχυτη κατήφεια πολλοί, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, όλων των ηλικιών, άνδρες και γυναίκες, ένοιωθαν ότι το χρέος, προς την υπόδουλη πλέον πατρίδα, δεν είχε τελειώσει. Ίσα -ίσα που έγινε μεγαλύτερο. «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία», η παραίνεση-προσταγή του εθνικού μας ποιητή.

Η ένοπλη αντίσταση που οργανώθηκε σε πόλεις και χωριά δεν έδωσε κανένα περιθώριο εφησυχασμού και ανάπαυλας στον κατακτητή. Η περιφρόνηση και η παθητική αντίσταση απέναντι στον βάρβαρο δυνάστη ήταν καθολική. Το αδούλωτο φρόνημα του Ελληνικού λαού μετρήθηκε, και ήταν μεγαλειώδες, όταν, κάτω από τις κάννες των Γερμανών, σύσσωμος ο ελληνισμός, ακούμπησε στο φέρετρο του ποιητή Κωστή Παλαμά. Πιστός ο λαός, στο κάλεσμα του μεγάλου εκείνου Έλληνα. Με την δική του παρότρυνση, είχαν μεθύσει όλοι με το αθάνατο κρασί του 21!

Δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη ότι υπήρξαν και λίγοι, ελάχιστοι, που θέλησαν να συνεργαστούν με τον κατακτητή και να κερδοσκοπήσουν πάνω στην δυστυχία των υποδούλων Ελλήνων. Δοσίλογοι και μαυραγορίτες! Απερίφραστα και αμετάκλητα καταδικασμένοι από την Ιστορία και την συλλογική συνείδηση των Ελλήνων.

Το νικηφόρο έπος του 40, η εθνική αντίσταση που ακολούθησε σε όλη την χώρα, καθώς και η νικηφόρα και ουσιαστική συμμετοχή συγκροτημένου Ελληνικού Στρατού στο Ελ Αλαμέϊν και στο Ρίμινι, συνεισέφεραν πρόδηλα και ουσιαστικά στην ήττα του άξονα. Τούτο αναγνωρίζεται από όλους.

Η Ελλάδα είχε κάνει το καθήκον της!

Με τις σωστές κατευθύνσεις και προτροπές των πνευματικών ανθρώπων της, με τις επιλογές της ηγεσίας της, πολιτικής και στρατιωτικής, και κυρίως με τις θυσίες του συνόλου των Ελλήνων, βρέθηκε στο τραπέζι των νικητών. Δυστυχώς δεν αποκόμισε όλα όσα θα μπορούσε και εδικαιούτο. Το χειρότερο όμως ήταν ότι βρέθηκε διχασμένη και αιμορραγούσα. Την απαράμιλλη εθνική ενότητα που επιβεβαιώθηκε και σφυρηλατήθηκε με το έπος του 40, στα βουνά της Ηπείρου, την διαδέχθηκε η εμφύλιος έρις. Αδελφοκτόνος η σύγκρουση. Οι ιδεοληψίες και η τυφλότητα που προκαλεί η φανατική προσήλωση σε μεσσιανικές πολιτικές αντιλήψεις, οδήγησαν αρκετούς έξω από τα προτάγματα των συντελεστών του έπους του 40. Η υπέρτατη αξία της ελευθερίας και η αγάπη για την πατρίδα τέθηκαν σε αμφισβήτηση! Η πλάνη ήταν ολοφάνερη. Οι ευθύνες τεράστιες. Ο ερυθρός ολοκληρωτισμός επιχείρησε αυτό που επέβαλε στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Νίκησε η παραμονή της πατρίδας μας στις φιλελεύθερες Δημοκρατίες του Δυτικού Κόσμου. Όμως κανείς δεν λογίζεται νικητής μετά από εμφύλια σύγκρουση. Ήταν τραγωδία! Το απόλυτο λάθος! Δεν υπάρχει ίσως κανένα ιστορικό προηγούμενο, ένας λαός, αντί να πανηγυρίζει για την νίκη του και να σχεδιάζει την ευημερία της ειρήνης, να παρασέρνεται σε εμφύλιο πόλεμο!. Μεγάλα και ποικίλα τα διδάγματα από το έπος του 40 και της εθνικής αντίστασης, αλλά και από τα εμφύλια πάθη που ακολούθησαν. Πηγή αισιοδοξίας τα όσα εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες καταφέραμε, στα τόσα χρόνια ειρήνης που ακολούθησαν. Ζηλευτή και ευημερούσα η πατρίδα μας, παρά τις αρκετές και αδικαιολόγητες αποτυχίες και παλινδρομήσεις μας.

Κατά μία άποψη, την ιστορία την συνθέτουν πάντοτε δύο στοιχεία. Τα γεγονότα και το πνεύμα, το «άρωμα», της εποχής που τα συνοδεύει και τα διαποτίζει.

Τα γεγονότα μπορεί κάποιος να τα διερευνήσει, να τα διασταυρώσει, να τα αναπλάσει, σε όλες τους σχεδόν τις λεπτομέρειες, μελετώντας όλα τα στοιχεία που τα καταμαρτυρούν και τα περιγράφουν.

Το «άρωμα» όμως που τα συνοδεύει δεν είναι εύκολο να το νοιώσεις εάν δεν ζήσεις την εποχή και εάν δεν είσαι προικισμένος με ευαίσθητες αισθητήριες κεραίες. Ίσως από τα λίγα αχνά, αλλά αδιάψευστα σημάδια, που μπορούν, εμάς σήμερα, να μας οδηγήσουν σε εκείνο το μεθυστικό άρωμα του έπους του 40 να είναι μερικές φωτογραφίες που έχουν παγώσει, όχι μόνον τον χρόνο, αλλά και τα κυρίαρχα συναισθήματα των δρώντων.

-Πλατύ, γεμάτο σιγουριά, το χαμόγελο του φαντάρου, που γατζώνεται από το τραίνο για να φθάσει, ζωντανή ασπίδα, στα σύνορα.

–Ακίνητη, διαπεραστική, η ματιά της Ηπειρώτισσας, που με σφιχτά χείλη, και σφιχτοδεμένο βαρύ φορτίο, ανεβαίνει, ακολουθώντας το μικρό κομβόι, τον ανήφορο του χρέους.

–Συγκλονιστικός ο τόνος, το ύφος και το περιεχόμενο της τελευταίας ελεύθερης εκπομπής του ραδιοφωνικού σταθμού της Αθήνας.

Μεθάμε και εμείς σήμερα από το άρωμα εκείνου του έπους, διδασκόμαστε από τα γεγονότα του.

Η ταραγμένη εποχή και περιοχή που ζούμε, μας καλούν σε επαγρύπνηση, προετοιμασία και άμεση ετοιμότητα. Μερικοί πίστεψαν στο τέλος της ιστορίας. Οι πιο αισιόδοξοι απέκλεισαν την επανάληψη της βαρβαρότητας του πολέμου στην ήπειρό μας, θεωρώντας την ειρηνική συμβίωση των λαών σχεδόν αυτονόητη. Δυστυχώς τα γεγονότα τους διαψεύδουν. Οι Δημοκρατίες μας έχουν να αντιμετωπίσουν ανελεύθερα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δραματική υποστροφή στην βαρβαρότητα. Ο κίνδυνος πυρηνικού ολοκαυτώματος επισείετε πάνω από τις κεφαλές μας.

Ο Τούρκος στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, την Ιωνία, την κοιτίδα των Ελλήνων προσωκρατικών φιλοσόφων, ανιστόρητος, απολίτιστος, αλαζόνας και μεγαλομανής έχει ξεθηκαρώσει! Οι ομοιότητες και αντιστοιχίες με την εποχή λίγο πριν το 1940 είναι εξόφθαλμα ανατριχιαστικές.

• Mare Nostrum, αποκαλούσε όλη την Μεσόγειο, κομπάζοντας από τα μπαλκόνια, ο Μουσολίνι.
• Mavi Vatan, σχεδιάζουν, στους επιδεικνυόμενους χάρτες τους, οι Τούρκοι.
• Ζωτικό χώρο αναζητούσε ο Χίτλερ.
• Τα σύνορα της καρδιάς του ονειρεύεται και διεκδικεί ο Ερντογάν.

Ο Ισλαμοφασισμός τους φαντασιώνεται ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η πολιτισμική οπισθοδρόμηση είναι κάτι άγνωστο και αδιάφορο για τους γείτονές μας. Δυστυχώς, στη βάση του πολιτισμού των γειτόνων μας βρίσκεται, το ακατανόητο για εμάς, δίκαιο της κατάκτησης. Ιστορικά, η κατάκτηση για αυτούς έχει το κύρος ιδρυτικής πράξης και γένεσης. Κανένα ίχνος πρόσληψης, αφομοίωσης και προσαρμογής σε υπέρτερους πολιτισμούς. Η καταστροφή, ο σφετερισμός και η ιδιοποίηση, αποτελούν διαχρονικά χαρακτηριστικά. Η ροπή προς την «δεσποτεία» και η αποδοχή του αυταρχισμού εμφανής.

Ανεξάρτητα όμως από τα όρια της αρπακτικής βουλιμίας των γειτόνων μας, τα ερωτήματα και οι ιστορικές ευθύνες βαραίνουν εμάς.

Τι «άρωμα» θα διαποτίσει τα επερχόμενα;

Πόσο καλά είμαστε προετοιμασμένοι, σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς, για να αποτρέψουμε ή να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία την όποια επιβουλή; Ο πατριωτισμός δεν μετριέται με τις μεγαλοστομίες, αλλά με το πόσο άριστα γνωρίζω – κάνω την δουλειά μου και με το πόσο έτοιμος είμαι να υπερβώ τα καθημερινά όριά μου, υπηρετώντας αξίες υπέρτερες της ύπαρξής μου.

Το έπος του 40 μας δείχνει τον δρόμο!

Ο ελληνικός πολιτισμός είναι πολιτισμός ειρήνης. Σε αυτόν στηριζόμαστε, ειρήνη προσδοκούμε! Ο ιδρώτας μας, η μεθοδικότητα και φαντασία μας, η αλληλεγγύη μας, ο πολιτισμός μας, είναι τα δικά μας όπλα και μέσα. Πασχίζουμε για την δική μας μικρή πανανθρώπινη συνεισφορά στην ειρηνική προσπάθεια προόδου, ευτυχίας, ανθρωπισμού και αλληλοκατανόησης.

Όμως, αναφαίρετο δικαίωμα και ιερή μας υποχρέωση είναι η σημαία μας να κυματίζει υπερήφανη στις στεριές και στις θάλασσές μας, στις πόλεις και στα χωριά μας καθώς και στα πέρατα της οικουμένης, με τα ποντοπόρα πλοία μας.

Όλους μας αγκαλιάζει και μας ενώνει η γαλανόλευκη.

Ας κυματίζει αδιάλειπτα και στις καρδίες μας!

Μπορούμε με αισιοδοξία, ενωμένοι και υπερήφανοι για το έθνος μας, να βροντοφωνάξουμε το

«ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ»

Δρ. Γεώργιος Φ. Γκόνης

Χειρουργός – Υποστράτηγος (ΥΙ) ε.α.

---

• Επιμελεια Ανάρτησης – Φωτογραφιών : Τασιόπουλος Αργύρης