…την Εθνεγερσία,

………την Εθνική Παλιγγενεσία

……………..την Επανάσταση,

……………………τον Ιερό Αγώνα,

…………………………τον «ΑΓΩΝΑ»

…την «Ενδοξότερη Επανάσταση» όπως είπε η Μαρία Σέλεϋ*

*και το μετέφερε στον τίτλο του εξαίρετου βιβλίου του ο Αριστείδης Χατζής

*Αντίδωρο της ημέρας η κατάδυση σε όλες αυτές τις παλιές λέξεις και στην σημασία τους. Να μην ξεχνάμε πως είμαστε η μόνη κοινωνία ο μόνος Λαός, που ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στις Εθνικές Εορτές!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΛΟΙΠΟΝ … σε όλους μας!

(Έχει γίνει μεγάλη προσπάθεια να ακυρωθούν όσα και όποια σηματοδότησαν ό,τι μέχρι σήμερα υπάρχει και αυτό το λένε πονηρά «ιστορικό ρεαλισμό» η αν θέλετε «ιστορική αλήθεια»! Στηρίζεται και στηρίζει η προσπάθεια αυτή τα κάθε λογής συμφέροντα που υπηρετεί και την ίδια ώρα «ενοχοποιεί» για δικαιολογία τον «ελλείποντα κρίκο» της ιστορίας μας. Δεν λείπει όμως κανένας «κρίκος», δεν έχει μία μοναδική ανάγνωση η Ιστορία και η Αλήθεια της, δεν διαβάζονται όλα τα κεφάλαια με τον ίδιο τρόπο! Δεν πρέπει ούτε να το συζητάμε. Άλλο η ιστορική έρευνα έντιμων επιστημόνων στο Πανεπιστημιακό σπουδαστήριο-αρχείο και άλλο η τίμια «ιστορία της καρδιάς μας»!)

*Έτσι λοιπόν θα πούμε, για να γιορτάσουμε την ημέρα, απλά και τιμημένα….. ότι:

– Στις 25 Μαρτίου επαναστάτησε το Γένος, που στέναζε κάτω από τον πιο βάρβαρο ζυγό. Το Γένος που από το 1204 βρισκόταν μόνιμα σε εξέγερση ενάντια στην Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία. Η μία εξέγερση πισω από την άλλη, οι θυσίες χωρίς τελειωμό, οι κατακτητές δεν κοιμόντουσαν ήσυχοι, δεν υπήρξε ποτέ η «ειρήνη του ραγιά»!

-Δεν ζούσαν καλά οι Έλληνες στην Τουρκοκρατία , ήταν δυστυχείς , δεν είχαν καλές σχέσεις με τον «απλό τούρκικο λαό». Φτάνει πια αυτός ο μύθος ! Ήταν υπόδουλο το Γένος των Ελλήνων. Η «Εθνική συνείδηση» (που την είπε «εξ ίσου πατριωτισμό» ο «Ανεξάρτητος»), δεν δημιουργήθηκε αυτόματα, δεν υπάρχει ιστορική παρθενογένεση.

-Ο Μάρκος Μπότσαρης είπαν πως γεννήθηκε Αλβανός, έζησε Σουλιώτης και πέθανε Έλληνας! (πριν πεθάνει, με την βοήθεια του γραμματικού του έφτιαξε Ελληνοαλβανικό Λεξικό!). Ήταν Έλληνας το είπε και το απόδειξε. Πέρασε στην Ευρωπαϊκή ιστορική μνήμη ως ο «Botsaris»* τότε που οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες διψούσαν για αληθινούς ήρωες!

*Ας θυμηθούμε τον σταθμό του Παρισινού Μετρό …Botsaris!

-Το «Κρυφό Σχολειό» (αμαρτία να το παραγνωρίζουμε) και τα φανερά, τα σπουδαία σχολειά της κοινοτικής ζωής των Ελλήνων, μαζί με την εκκλησία διατήρησαν την γλώσσα και την παράδοση.

-Ο Αγώνας της Παλιγγενεσίας ήταν άνισος και υπονομευμένος από τα ελαττώματα της φυλής, (γιατί είμαστε φυλή και όχι γεωπολιτικός πολτός!) αλλά και τον δόλο των «ξένων». Λατινικό δόλο τον είπε μελαγχολικά ο Μπάϋρον στα «Νησιά της Ελλάδος». Λίγοι, πολλοί λίγοι ήταν οι αληθινοί φιλέλληνες, που οι περισσότεροι θυσιάστηκαν. Οι άλλοι ήταν «άνεργοι» των Ναπολεόντιων πολέμων. Όσο για τα Ευρωπαϊκά Ανακτοβούλια, τους σαράφηδες του Λονδίνου, της Φλάνδρας, της Γερμανίας, αλλά και της Αμερικής, καλλίτερα να μην συζητήσουμε !

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ!

…..και Αγία Λαύρα υπήρχε και Παλαιών Πατρών Γερμανός και όλοι οι άλλοι! Με άλλες ίσως ημερολογιακές καταγραφές….και λοιπόν; Με άλλες άβολες για τον καθημερινό άνθρωπο λεπτομέρειες και αφηγήσεις. Ας μην τον μπερδέψουμε άλλο τον συμπατριώτη μας αυτόν. Αρκετά τραβάει από την εξουσία που όχι μόνο δεν τον υπηρέτησε ποτέ της, αλλά τον καταπίεσε και τον εκμεταλλεύεται άγρια! Με τα ελαττώματα τους οι Αγωνιστές, με τις αδυναμίες τους, με όλα τους! Ακρότητες και προδοσίες κάθε τόσο. Ποιος αγώνας, ποιανού λαού, ποιας εποχής δεν είχε τέτοια;

Ας μείνουμε όμως στην θυσία, στο μεγαλείο, στον Διάκο, στον Καραϊσκάκη, στον Παπαφλέσσα, στον Δημ.Υψηλάντη και όλους τους άλλους. Να κάτσουμε μαζί με τον Ι.Καποδίστρια για να ακούσουμε, μαζί με τον Κολοκοτρώνη και τους οπλαρχηγούς, τον οιωνοσκόπο της αρνίσιας σπάλας, το Πάσχα του 1820 στην Αγία Μαύρα της Λευκάδας !

Ας διαβάσουμε τον ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ, την εφημερίδα του προγόνου μου (του παππού της Γιαγιάς μου!). Από το 1827 στην Ύδρα, μέχρι το 1859, δεν σταμάτησε να τα λέει όλα ! Τι πιο αληθινό από την πρώτη εφημερίδα που εκδόθηκε από ιδιώτη, που πολύ γρήγορα, έγινε ο πρώτος δημοσιογράφος που διώχθηκε από την διεφθαρμένη εξουσία και η εφημερίδα του η πρώτη που διατάχθηκε η παύση της έκδοσης της από το τρίτο φύλλο της! Ήταν η εφημερίδα που πάλεψε σκληρά τον «κοτζαμπασισμό», την Φαναριώτικη ίντριγκα και αμέσως μετά την Ξενοκρατία, με τους Βαυαρούς που έβαλε ο Μέττερνιχ να κυβερνήσουν την Ελλάδα, που μόλις είχε, με τόσες θυσίες, διώξει τους Τούρκους. Ήταν αυτοί και τα ντόπια συμφέροντα που εγκαλέσανε στα δικαστήρια τους, 48 φορές τον «Ανεξάρτητο», φυλάκισαν 28 φορές τον εκδότη του και 18 φορές τον γιό του Κωνσταντίνο! Ήταν τότε που ο περήφανος Αγωνιστής και όλη η οικογένεια, αλλάξανε το οικογενειακό επίθετο από Παντελή σε Ανεξάρτητο, έγιναν οικογένεια Ανεξαρτήτου, έτσι για να πικάρουν τους «Παυαρούς»*, όπως τους ονομάτιζαν κοροϊδευτικά!

*(Μπαβαρία ήτανε,στην πρώτη Ελληνική εκδοχή του, το όνομα της χώρας του Όθωνα. Αργότερα έγινε Βαυαρία ώς πιο εύηχο! Ο Ανεξάρτητος έκανε το Μπ. Π. ακολουθώντας την παιγνιώδη συνήθεια της εποχής.)

Ας θυμηθούμε τον Παντελή Κ. Παντελή τον χαλκέντερο εκδότη, τον ζόρικο Υδραίο, που γενήθηκε το 1802 και 17-18 χρονών μυήθηκε Φιλικός. Με την πρώτη τουφεκιά της Επανάστασης μπαρκάρισε στην «Αθηνά», το οικογενειακό μπρίκι και ξεκίνησε, με τον Ελληνικό πια Στόλο, το κυνηγητό των Τούρκων. Τραυματίστηκε δύο φορές στις ναυμαχίες του Καφηρέα και του Τσεσμέ, ακολουθώντας με όλη την οικογένεια την παράδοση του γενάρχη Χριστιανού Παντελή, «αμιράλιου» του στολίσκου του Λάμπρου Κατσώνη και τις διαταγές του Νικολάκη Παντελή του θείου του, που ήταν Υπουργός Πολέμου στην πρώτη Ελεύθερη Ελληνική Κυβέρνηση!

Έχοντας πάρει ο Παντελής Κ. Παντελή, αξιοπρόσεκτη μόρφωση ρίχτηκε τις δύσκολες ώρες του 1827 στην μάχη του Τύπου. Η «Ανεξάρτητος Εφημερίς της Ελλάδος» από την Ύδρα του 1827 μέχρι την Αθήνα του 1859 (που έπαψε να κυκλοφορεί), δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για Αρχές και Αξίες υπερασπίζοντας την Συνταγματική Τάξη και τα Δημοκρατικά Ιδεώδη. Η οικογένεια με τον πρωτότοκο Κωνσταντίνο, τον λαμπρό νομικό (από τους πρώτους διδάκτορες της Νομικής) και εξαίρετο αρθρογράφο, τον υποπρόξενο της Αλεξάνδρειας, μετά την ασθένεια του Παντελή, συνέχισε την πορεία της. Η εφημερίδα «Λαός» με διευθυντή τον Γεώργιο Ανεξάρτητο και αρχισυντάκτη τον Κωνσταντίνο συνέχισε, με την ευχή του γηραιού πλέον Παντελή*τους Δημοκρατικούς Αγώνες.

*Απεβίωσε το 1882 πλήρης ημερών!

Παράλληλα ο Ιωάννης Ανεξάρτητος Αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού και βουλευτής Θήρας μετέφερε στο κοινοβούλιο, ως επιφανής πολιτικός άνδρας, το Υδραίικο αγωνιστικό πνεύμα και την εντιμότητα των «Ανεξαρτήτων»!

Αυτή είναι η ιστορία και η πορεία της οικογένειας που τιμούμε σήμερα. Ανδρώθηκε στον Ιερό Αγώνα και δικαίωσε τον τίτλο τιμής της Ιστορίας για τον:

«Ανεξάρτητο την Δημοκρατική Εφημερίδα της Επανάστασης του 1821!».

Ας έχουμε την ευχή τους , σε δύσκολα χρόνια ζούμε, μας χρειάζεται !

Λ. Βαζαίος

*Το ιστορικό αφήγημα «Ανεξάρτητος η Δημοκρατική Εφημερίδα της Επανάστασης του 1821» εκδόθηκε από τον «Μένανδρο» (2018).

• Πρωτότυπο κείμενο σε μορφή pdf : εδώ
• Οι φωτογραφίες δεν περιέχονται στο αρχικό κείμενο, προστέθηκαν από την ΕΕΥΕΔ.
• Βιογραφικό του κ. Λάμπρου Βαζαίου (Μέλους της ΕΕΥΕΔ) εδώ
• Επιμέλεια ανάρτησης : Αργύρης Τασιόπουλος

Το πραξικόπημα, ο Αττίλας Ι από κοντά ο Αττίλας ΙΙ

• – 2024.02.18
• – Λάμπρος Βαζαίος

(Στον Οδυσσέα ¹ βρίσκονται περισσότερα, εδώ σημειώνονται μερικά από όσα δεν γράφηκαν.)

Στην Μεσούντα, στο «υπόγειο στρατηγείο»! (Θανάσης Σκλαβενίτης ο ταγματάρχης που ενώ ήταν «ο άνθρωπος του Ιωαννίδη» ήτανε σοβαρός, λογικός και αξιοπρεπής αξιωματικός). Εκεί και ο απερίγραπτος Νίκος Σαμψών που κατάφερε όμως να τον συμμαζέψει ο Σκλαβενίτης και να τον πείσει να παραιτηθεί! Μετά την προέλαση των Τούρκων βγήκαμε στο δρόμο για το Σανατόριο της Κυπερούντας (αφού διασταυρωθήκαμε με το Πυροβολικό που το είχαν στείλει οι αθεόφοβοι στην Πάφο για να κυνηγήσει τον Μακάριο που ήταν πλέον στο Λονδίνο αντί να μείνει στις θέσεις του στην Κυρήνεια!!) . Η Κυπερούντα ² μας περίμενε με νερό, δροσιά, τσαϊ ελιές και την φροντίδα της matron , της Λούση!

Ηρώ Μάγου η γλυκιά γιατρίνα σπουδασμένη στο Πανεπιστήμιο Πατρίς Λουμούμπα της Μόσχας. Λέγανε τότε πως εκεί σπουδάζανε νέοι από τις χώρες των «Αδεσμεύτων» και του Τρίτου Κόσμου. Ο καλός μας φαρμακοποιός, τα χειρουργεία, ο Μανώλης Εγγλεζάκης, ο Μανώλης Φουντουλάκης οδοντίατρος της Σχολής και ιστορικός-παλαιοντολόγος-ερευνητής στην Χαλκίδα.. Από καιρό δεν είναι μαζί μας ο Μανώλης..

Περίστροφο εγγλέζικο αστυνομικό Wembley με 9 μόνο(!) σφαίρες πήρα στο ΓΕΕΦ τότε που μοιράζανε χύμα Καλάσνικωφ και Τσέχικα αυτόματα., Παραξενεύτηκε και με κοίταξε με λύπηση ο αποθηκάριος όταν του ζήτησα να το χρεωθώ με 108! Το ραντάρ του Τρόοδος, η πισίνα του Παρκ και οι Γκούρκας, οι Πλάτρες, η Κυπερούντα.. Αδα και Αντρούλα οι sisters και η Αννίτα Μιχαηλίδου αδελφή της Άδας. Στην Ελλάδα αργότερα ο Μάκης Μπαλαούρας παντρεύτηκε την όμορφη Αννίτα που «έφυγε» πρόωρα αφήνοντας την γλυκιά Όλγα την κόρη της κοντά μας να νοιάζεται στον Δήμο για την πόλη σαν καλή πολεδόμος!).

Τα χωριά Καλοπαναγιώτης, Αμίαντος, ΕΟΚΑ Β΄(και ο Μουστάκας!), Τάκης Μούρκας, Κώστας Κουτρούμπας, Καστανάκης, Αντώνης Πολυθοδωράκης, ο Αχιλλέας Κοντοάγγελος, Σταυροβούνι, Λεμεσσός, Λουρουντζίνα, Αθηαίνου, Μιχάλης και Φοίβος μεσήλικες ανθυπολοχαγοί του Κυπριακού Στρατού τότε που φτιάχθηκε με τον Παντελίδη τον Στρατηγό.

Νορ Ατλας, και κατάρριψη ³, ο οδηγός μου (καλόγερος το παρατσούκλι του) και ο καταδρομέας με το κάταγμα στην κνήμη, από το ατύχημα που προξένησε με τις μανούβρες του ασθενοφόρου ο κατατρομαγμένος καλόγερος! Αντί για συγνώμη ο αθεόφοβος να λέει στον λοκατζή, «άντε σε γλύτωσα από τον πόλεμο, θα πάρεις και αναρρωτική!»

Ο Λάμπρου στο πυροβολικό στην Αθαλάσσα,. ΄Ερριξε όλες τις οβίδες κουτουρού την ώρα που τον βομβαρδίζανε οι Τούρκοι, (όπως αργότερα μου είπε) μέσα στην Μια Μηλιά, αφού τα αντιαεροπορικά του το προηγούμενο βράδυ καταρρίψανε το Νορ Ατλας που πετούσε με σιγή ασυρμάτου γιατί οι ανόητοι της εθνοσωτήριας δεν βρήκαν άλλο τρόπο ειδοποίησης! Τόσα παλληκάρια τζάμπα και βερεσέ! Το ψυχιατρείο βομβαρδισμένο εκείνο το βράδυ και ο Λάμπρου πέθανε μετά λίγα χρόνια,, αφού βασανίστηκε πολύ από τύψεις που δεν του ανήκαν. Ο Λεμονιάς και οι σεφταλιές του, κονιάκ και ουϊσκυ, ποκεριζέ παίζανε στο ξενοδοχείο του Τρόοδος.

Η Λούση, η maitron ⁴, ξεφωνίζει στον δρόμο τον Σαμψών, γράφει και καταγγέλλει τον Βαλτχάϊμ πως δεν κάνει ό,τι πρέπει. Τον καταγγέλλει στον ΟΗΕ αδιαφορώντας για το γεγονός ότι είναι Γ. Γραμματέας του, και θυμίζει σε όλους το κακό παρελθόν του, τότε που στον πόλεμο ήταν αξιωματικός των SS! Θυμάται τα πάντα η τρομερή Λούσυ, που σπούδασε στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυττού και περηφανευότανε πως είχε αλληλογραφία με όλους τους τρανούς όπως τους αποκαλούσε. Είναι η αλήθεια πως τους τα έλεγε χύμα με τα ωραία παλαιομοδίτικα Αγγλικά της! Και όλοι ξέρανε τότε, πως μια-δυο φορές το μήνα τα λέγανε οι δυό τους ο Μακάριος και εκείνη. Στέρεη η σχέση, παλιά και δοκιμασμένη η φιλία τους. Ήταν απόλαυση να ακούς την τραγουδιστή Κυπριακή λαλιά της.. Ηγετική φυσιογνωμία του νησιού με «τον τρόπον της!». Της έλεγα να μην σπαταλάμε τα ακριβά αποροφήσιμα ζωϊκά ράμματα στο χειρουργείο και με μάλωνε λέγοντας…ξέρεις ντοκτόρ πόσο κάνει ό άνθρωπος που χειρουργείς; τι είναι το ράμμα μπροστά στον άνθρωπο; Με ρούμπωσε, τι να απαντήσω; Την έπιασα να κλαίει κρυφά με αναφιλητά για την προσφυγιά, έξω από το στρατόπεδο της Λάρνακας.

Δεν το άντεχε η περηφάνια της Κυπριακής ψυχής της. Έλπιζε …«Εν νάρθει ο Μακάριος πίσω να σιάξει τα πράγματα!». Έτσι το παρακαλούσε και το έλπιζε! Δεν της «βγήκεν όμως κι’έφυγεν με το παράπονον!» (έβαλα τα ν στις λέξεις στην μνήμη της!!) . Κοντά της συνέχεια ο άντρας της ο Χρήστος.. Κλασσική φιγούρα Ελλαδίτη μόνιμου επαρχιώτη υπαξιωματικού. Αθόρυβος, λιγομίλητος, παρών όλες τις ώρες, όλες τις μέρες. Καθόταν τα βράδια της πλήξης στην Κυπερούντα, τα μοναχικά βράδια με την Λούσυ, με το εργόχειρο του ο καθένας τους, μέχρι που ο πόλεμος και εμείς όλοι τους χαλάσαμε την ησυχία. Παντρεύτηκα μεγάλη έλεγε η maitron, γιατί ντοκτόρ μου λαλώ σου(!) όταν περνούν τα χρόνια δεν κάνεις μόνος, σκέψου ποιος θα φτιάχνει τις βαλίτσες στα ταξίδια ; ..και ο Χρήστος μόλις τελείωσε από την ΕΛΔΥΚ συνέχισε την θητεία του στην Κυπερούντα στο παλιό Αγγλικό Σανατόριο με την Λούσυ!

Ο Μανώλης Εγγλεζάκης ο γιατρός της ΕΛΔΥΚ παιδίατρος γλυκός και ευγενής συνάδελφος, ξεμπάρκαρε στην αυλή του Σανατόριου ένα μεσημέρι τότε στον Αττίλα ΙΙ, από το χιλιοτρυπημένο από βλήματα ασθενοφόρο του, κουβαλώντας απίστευτο κοπάδι στρατιώτες που μάζευε στο δρόμο. Δεν πιστεύεται πως κατάφερε να χωρέσει στην «αμπουλανς» όλους αυτούς. Μας θύμισε τα στοιχήματα που βάζανε για το πόσους στριμώχνονται σε τηλεφωνικό θάλαμο η στο μίνι –κουπερ! Άλαφιασμένος ο Μανώλης δεν μπορούσε να βγάλει κανένα ήχο. Η φωνή του είχε μπλοκάρει από την δίψα και την κούραση. Τον βάλαμε να πιει λίγο τσάι με το ζόρι και να κάνει μπάνιο. Μόλις ζωντάνεψε λίγο μας κοίταζε σαν να μας έβλεπε πρώτη φορά. Ανησυχήσαμε λίγο για το απλανές βλέμμα και ο Μούρκας του βάζει μπροστά του ένα φύλλο χαρτί και το μολύβι του, λέγοντας «έλα Μανώλη ζωγράφησε μας κάτι» Ο Εγγλεζάκης ο μανιώδης σκιτσογράφος από τα χρόνια της Σχολής τον κοίταξε με αμηχανία και ψιθύρισε «δεν μπορώ!» Τότε καταλάβαμε όλοι τι είχε περάσει για να φτάσει,, όπως έφτασε, κοντά μας!

Ό άλλος Μανώλης ο Φουντουλάκης, οδοντίατρος της ΕΛΔΥΚ χάθηκε στο δρόμο και όταν έφτασε εγώ χειρουργούσα και τον είδα να μπαίνει μισολιπόθυμος στο χειρουργείο. Δεν καταλάβαινε που βρισκόταν και ζητούσε νερό και τσιγάρο! Τον βοηθήσαμε να συνέλθει, πέρασε ο καιρός και αρκετά χρόνια μετά τον ξαναβρήκαμε ερευνητή παλαιοντολόγο στην Χαλκίδα.

Δάνειο στον Νίκο Τσουρή τις Κυπριακές λίρες που περνούσαν τότε μόνο στην Κύπρο! Ο θείος του ο κύριος Λουϊζου στην Ακαδημίας και Εμ.Μπενάκη, με τις ιατρικές μπλούζες, μου το επιστρέφει μόλις γύρισα. Ο Νίκος δρ. Αγροτικής Οικονομίας του Πανεπιστημίου Humbold του Ανατ. Βερολίνου, έστησε αμέσως επιχείρηση με θερμοκήπια για την παραγωγή ειδικής ποικιλίας γαρύφαλλων! Λίγο καιρό μετά μου έλεγε πως φόρτωνε ένα αεροπλάνο την εβδομάδα για την Γερμανία. Πολύ γρήγορα η δουλειά του έγινε πολύ πετυχημένη. Χρόνια μετά σκεφτόμουνα πως έκανα λάθος να μην συνεταιριστώ μαζί του. Βλέπεις ούτε εμπορικό μυαλό είχα και τα χρήματα τα χρειαζόμουν. Τα οικονομικά της οικογένειας καθόλου ανθηρά. Αβεβαιότητα, ανασφάλεια καμία δυνατότητα ακόμη ιδιωτικής δουλειάς. Κερασάκι στην τούρτα η μετάθεση στο Κιλκίς! Ποιό Κιλκίς όμως (!)… Μαυροκλήσι του Έβρου και μετά πάλι πίσω στο Κιλκίς! Οι συμπτώσεις όμως και η παράξενη καλή μου τύχη με γύρισαν πίσω στο 401 γρήγορα. Η αρρώστια του Ανδροκλή Ζερβάκη (ευτυχώς έγινε καλά γρήγορα ο καλός άνθρωπος και φίλος!) διόρθωσε τα πράγματα!

Μεταπολίτευση στην Κύπρο, Μεταπολίτευση στην Αθήνα. Επιστροφή με πλοίο, η Αύρα με ένα λουλούδι, εγώ με λινό σακάκι κατεβαίνω με τους τελευταίους. Καθυστέρησα κουβεντιάζοντας με την Μόνικα Βασιλείου την ηθοποιό αδελφή του μετέπειτα προέδρου.*

*αυτό μου το λένε συνέχεια από τότε στην οικογένεια,, δεν μου το συγχωρήσανε ποτέ!

Ταξιδεύοντας με την «Αργώ» της μέσα ζωής μου

49 χρόνια μετά!

Οι τελευταίες μέρες στην Κύπρο ήταν δύσκολες, αμήχανες ήταν παράξενες! Είχε αναποδογυρίσει κάθε τι. Οι Κύπριοι παραλογισμένοι από τις συμφορές που απανωτές ξεσπούσαν στα κεφάλια τους. Το ένα τουλάχιστον τρίτο του Λαού πρόσφυγες, αγνοούμενοι, σκοτωμένοι, βιασμένες γυναίκες, συλημένες εκκλησίες, ανασκαμμένα νεκροταφεία, νεκρή πόλη η Αμμόχωστος, σκλαβωμένη η Κερύνεια. Καταστροφές, ανασφάλεια και ερωτηματικά, μόνο ερωτηματικά. καμμιά τελεία, κανένα κόμμα πουθενά, ούτε για δείγμα κάποιο θαυμαστικό στους πικρούς αναστεναγμούς και τα λόγια της οργής. Τα σημεία στίξης κοιτάζανε απορημένα το κενό που απλώθηκε γύρω!

Η «Υπηρεσία» στον κόσμο της! Διαταγές από ‘δω κι’από κει, συχνά αντιφατικές, άλλοτε ακατανόητες. Να υποβάλλουμε, ζήτησε η Ηγεσία,, αναφορές για την δράση μας την περίοδο των επιχειρήσεων απόρρητες μας είπαν. Να υποβάλλουν προτάσεις οι μονάδες απονομής παρασήμων στα στελέχη τους! Όλα αυτά με μορφή επείγοντος. Τροχάδην εκτελέστηκαν οι διαταγές. Σε λίγες μέρες νέα διαταγή απόρρητη κι’αυτή. Να καταστρέψουμε κάθε αντίγραφο της έκθεσης που υποβάλλαμε πριν λίγο και κάθε τι που μπορεί να το αναπαραγάγει. Για τις τιμητικές διακρίσεις ούτε λόγος, τις καταχώνιασαν στα «επείγοντα αρχεία» του καλάθου των απορριμμάτων!

Στις αρχές του 2023, ειδοποιηθήκαμε όσοι μετείχαμε στις πολεμικές επιχειρήσεις Κύπρου το 1974 (έτσι το διατυπώσανε οι αρμόδιοι!), να κάνουμε σειρά ενεργειών για να αποδειχθεί η συμμετοχή μας τότε. Είχαν όμως περάσει 49 χρόνια! Αποφασίστηκε να δοθεί μηνιαία τιμητική οικονομική παροχή 200 ευρω και να απονεμηθεί αναμνηστικό μετάλλιο. Η πρώτη σκέψη ήταν να αρνηθώ την τόσο καθυστερημένη κίνηση της «Υπηρεσίας»! Συζητώντας όμως το θέμα με τον Δημήτρη Αλευρομάγειρο πείστηκα από τον καλό φίλο να αναθεωρήσω την αρχική άποψη μου. Ήταν δικαίωμα που είχε μεταβληθεί σε υποχρέωση μετά από 49 χρόνια! Από όλους τους συναδέλφους που βρεθήκαμε τότε στην Κύπρο μόνο εγώ είχα επιζήσει! Ο Πανδαμάτωρ είχε κατευθύνει στον Κάτω Κόσμο τους Συναδέλφους που όλοι ήταν μεγαλύτερης ηλικίας από μένα! Έπρεπε μάλλον να τους εκπροσωπήσω στην τόσο αργοπορημένη τιμητική κίνηση της «Υπηρεσίας»! Ο Μικρός Μαραθώνιος στην σύγχρονη ψηφιακή γραφειοκρατία των Στρατιωτικών Υπηρεσιών, που κατέληγε στην ΔΙΣ (Ιστορία Στρατού) είχε και ευχάριστες εκπλήξεις. Η λειτουργίες των υπηρεσιών δεν είχαν καμία σχέση με την άθλια κατάσταση που θυμόμουν από τον καιρό που ήμουν εν ενεργεία! Οι κτιριακές εγκαταστάσεις και κυρίως το προσωπικό έκαναν την διαφορά..

Το οικονομικό μέρος τακτοποιήθηκε γρήγορα ενώ η παραλαβή του αναμνηστικού μεταλλίου με συστημένη επιστολή άργησε λίγο, κλείνοντας την διαδρομή της συμμετοχής μου στην τελευταία πολεμική περιπέτεια της Πατρίδας.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΕΥΕΔ

1. Ο Οδυσσέας στις στήλες του Ιανού, Εκδόσεις Μένανδρος, 2020, Λάμπρου Βαζαίου.
2. Το χωριό Κυπερούντα είναι το τρίτο ψηλότερο χωριό του νησιού μετά τα χωριά Πρόδρομος και Χανδριά. Οι βουνοκορφές που αγκαλιάζουν το χωριό έχουν ύψος μέχρι και χίλια πεντακόσια τριάντα έξι μέτρα, με υψηλότερο το βουνό Μαδαρή. Το βουνό αυτό δεσπόζει επιβλητικά στα βόρεια του χωριού ενώ οι βασικοί παραπόταμοι του Κούρρη διασχίζουν το χωριό δημιουργώντας στενές και βαθιές κοιλάδες. Εξαιτίας του μοναδικού κλίματος που κατέχει η Κυπερούντα σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, η Αγγλική Αποικιοκρατική Κυβέρνηση την είχε επιλέξει για ανέγερση Σανατόριου – σημερινού Νοσοκομείου. (https://www.cyprusalive.com/el/to-grafiko-xorio-kyperounta)
3. Επιχείρηση Νίκη : Μετά τη ματαίωση της αποστολής καταδρομέων με αεροσκάφη της Ο.Α., αποφασίστηκε να μεταβούν στην Κύπρο οι άνδρες της Α’ Μοίρας Καταδρομών από το Μάλεμε της Κρήτης, με μεταγωγικά της ΠΑ (βράδυ 21/7/1974). Η Εθνική Φρουρά της Κύπρου δεν ενημερώθηκε έγκαιρα για την άφιξη των NORATLAS και άργησε να ειδοποιήσει το Πυροβολικό. Η 184 και η 186 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού είχαν παραταχθεί στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας και δεν ειδοποιήθηκαν από το ΓΕΕΦ που δεν διέθετε ασύρματο δίκτυο προειδοποιήσεων. Από τα αντιαεροπορικά πυρά εναντίον των NORATLAS, το ΝΙΚΗ-6 καταρρίφθηκε. Τα μέλη του πληρώματός του και 27 από τους 28 καταδρομείς που μετέφερε σκοτώθηκαν. 
4. Η Διευθυντρια του Νοσηλευτικού Ιδρύματος
5. Οι φωτογραφίες προστέθηκαν από την ΕΕΥΕΔ, η πηγή τους αναφέρεται στον υπότιτλο τους.
6. Επιμέλεια Ανάρτησης : Αργύρης Τασιόπουλος.

• – 1 Δεκ. 2023
• – Λάμπρος Βαζαίος

_____Από προχθές που μαθεύτηκε πως δεν είναι πια μαζί μας, τα μηνύματα, οι αποχαιρετισμοί, οι επισημότητες έχουν περισσέψει και δεν φαίνεται να υπάρχει χώρος για πιο πολλά. Όλη την πρώτη μέρα του τελευταίου μήνα του χρόνου, (σκαλίζοντας όσα γίνανε την τελευταία μέρα του προτελευταίου μήνα), δεν κατάφερα να ξεκινήσω το «αντίο» που ήθελα να πω. Σήμερα όμως είδα πως δεν πρέπει να κάνω πως δεν κατάλαβα, δεν πρέπει να παραλείψω τα λίγα λόγια που τουλάχιστον εγώ πρέπει να πω!

Με τον Βασιλικό, έξη χρόνια μεγαλύτερο. «γνωριστήκαμε» το 1961. Ήταν τότε με το βιβλίο που το είπαν τριλογία (Το Φύλλο-Το Πηγάδι και Το Αγγέλιασμα*) και συζητιώτανε πολύ στον φοιτητικό μικρόκοσμο της Θεσσαλονίκης. Νομίζοντας πως ήτανε το πρώτο του, όπως διαδόθηκε λάθος, το ζήτησα έτσι στην βιβλιοθηκάριο της ΧΑΝ. Πολύ σοβαρά εκείνη με ενημέρωσε ότι ήταν η «Διήγηση του Ιάσονα» το πρώτο του νέου (τότε!) συγγραφέα και πως από εκεί έπρεπε να ξεκινήσω. Δανείστηκα και τα δύο και τον Ιάσονα μάλλον τον αδίκησα! Η Τριλογία ήτανε η πρώτη γνωριμία με τον συγγραφέα. Απόψε μετά 62 χρόνια, σκέφθηκα πως από τα περισσότερα από τα 100 βιβλία που έχει γράψει ο Βασιλικός τα πιο πολλά κυκλοφορούν στο σπίτι! «Το Φύλλο, Το Πηγάδι και το Αγγέλιασμα», μου γίνανε σχεδόν αμέσως,, πολύ οικεία. Ήταν παράξενος ο τρόπος που μιλούσανε στον αναγνώστη και ακόμη πιο παράξενος ο τρόπος που τον πλησιάζανε. Δεν άργησα να κουβεντιάζω όλα αυτά με φίλους που κάπως έτσι είχαν αρχίσει και αυτοί να λειτουργούν. Ήταν τα «μεταφυσικά» της νιότης μας!!!
Καταλήξαμε να κάνουμε Reperage στην οδό Αετοράχης μήπως εντοπίσουμε το σπίτι. Την ορολογία του Reperage την αγνοούσα, όπως είναι φυσικό, τελείως τότε. Για κάποιες εξερευνητικές βόλτες μιλάγαμε στην γειτονιά. Αυτό ήταν.

Ένα-ένα τα βιβλία του κυκλοφορούσαν. Κοντοστεκόμουν στα πιο πολλά μέχρι που «Ο Γλαύκος Θρασάκης*» με το πολυσέλιδο μικρό σχήμα και την μελαγχολική ψωτογραφία του συγγραφέα, με μπερέ και στολή φαντάρου στο εξώφυλλο, μου κράτησε συντροφιά ένα καλοκαίρι. Ήταν θυμάμαι καλή παρέα! (Φωτογραφία από “Ευριπίδης Βιβλιοπωλεία“)

Περάσανε πολλά χρόνια και γίνανε για όλους μας όλα όσα προέβλεπε να γίνουν η ζωή, (ακόμα και όσα δεν προβλεπόντουσαν γινήκανε), τα καλά, τα δυσάρεστα, τα συνηθισμένα, τα αλλιώτικά, τα περίεργα και τα παράξενα και ό,τι άλλο έτυχε μπροστά μας. «Ξανασυναντηθήκαμε» με τον Βασιλικό στο Παρίσι το 1969. Νιόπαντροι με την Λίνα ζήσαμε την πρώτη περιπέτεια της ζωής μας, τότε με το Ζ που είδαμε στο Triomphe του St. Elysee! Αξέχαστη περιπέτεια που την κουβεντιάσαμε και γελάσαμε με τον Βασιλικό 51 χρόνια μετά διαβάζοντας τον «Οδυσσέα στις στήλες του Ιανού»!

Το 2018 βρεθήκαμε στο «Αξιον Εστί». Ο Βασιλικός παρουσίασε το πρώτο μου βιβλίο τον “Ανεξάρτητο την Δημοκρατική Εφημερίδα της Επανάστασης του 1821». Στην πολύ καλή εκπομπή της ΕΡΤ ο Βασιλικός παρουσίαζε νέα βιβλία και τους συγγραφείς κουβεντιάζοντας μαζί τους. Ήταν για μένα, που τότε για πρώτη φορά εμφανίστηκα ως «γραφιάς», αποκάλυψη η συζήτηση με τον παλαίμαχο και μάλλον μπαρουτοκαπνισμένο συγγραφέα. Από τους πιο ευγενείς και ζεστούς ανθρώπους που είχα συναντήσει, ο Βασιλικός, έδωσε στο βιβλίο την σωστή ανάγνωση και πολύ απλά πέρασε στον τηλεθεατή και τον ακροατή το μήνυμα της πρώτης έντυπης δημοκρατικής προσπέλασης στην χώρα. Ήταν αποκάλυψη η αλίευση των βασικών εννοιών του βιβλίου μου, όπως την έκανε τότε ο Βασιλικός.

Οι συναντήσεις μας αν και σύντομες ήτανε τόσο όμορφα δοσμένες με την ευγένεια και την απόρριψη κάθε δυσάρεστου που τον διέκρινε. Δεν θα είναι πολύ να πω πως από τότε που το «Φύλλο» τσίγκλισε τα μεταφυσικά μου μέχρι σήμερα, περνώντας από την κάμερα του Τάκη Παπαγιαννίδη στον Παρνασσό, ο Βασίλης Βασιλικός είχε ρόλο στην ζωή μου.
Καλό του ταξίδι !
*Λέτε να καταφέρει να φτάσει στην χώρα των Μακάρων;

Ευχαριστώ Βασίλη για όλα!
Λ.Βαζαίος

ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕΥΕΔ

Ο Βασίλης Βασιλικός γεννήθηκε στην Καβάλα. Από το 1953 μέχρι σήμερα έχει εκδώσει περισσότερους από 120 αυτοτελείς τόμους βιβλίων (πεζογραφία, δοκίμιο, θέατρο, ποίηση). Είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος Έλληνας πεζογράφος μετά τον Νίκο Καζαντζάκη. Ανάμεσα στα χίλια βιβλία που πρότεινε πρόσφατα στους αναγνώστες της η αγγλική εφημερίδα The Guardian («1.000 novels everyone must read», 21/1/2009) περιλαμβάνονται δύο μόνο ελληνικά: το Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά του Νίκου Καζαντζάκη και το Ζ του Βασίλη Βασιλικού. Ήταν παντρεμένος με την υψίφωνο Βάσω Παπαντωνίου και έχουν μία κόρη, την Ευρυδίκη. Πηγή Athens Voice

Περισσότερα εδώ

Βιβλιογραφία εδώ

Γλαύκος Θρασάκης

Ένας ανώνυμος βιογράφος-ερευνητής αναλαμβάνει να ανασυστήσει τη ζωή και το έργο του Γλαύκου Θρασάκη που έζησε για χρόνια εξόριστος στο εξωτερικό. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα το οποίο συνδυάζει στοιχεία της λογοτεχνικής βιογραφίας με το δοκίμιο, αναμιγνύει μοτίβα του αστυνομικού μυθιστορήματος με το ψυχολογικό θρίλερ και τροφοδοτεί το πολιτικό ρεπορτάζ με έναν διάχυτο λυρισμό, συμφιλιώνοντας εντέλει την παραδοσιακή μυθιστοριακή απόλαυση με νεωτερικές και μετανεωτερικές αφηγηματικές τέχνες. Πηγή

Η Τριλογία

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως η τριλογία του Βασίλη Βασιλικού “Το Φύλλο”, “Το Πηγάδι”, “Τ’ Αγγέλιασμα”, δημοσιευμένη εν έτει 1961, αποτελεί μία από τις σημαντικότερες στιγμές του έργου του και δικαίως έχει επαινεθεί κατ’ επανάληψη από την κριτική τόσο του καιρού της όσο και των κατοπινών χρόνων.

H Τριλογία είναι η πολεμική φωνή ενός εξεγερμένου νέου των σίξτις. Κι όπως ακριβώς η ροκ μουσική εκείνης της περιόδου έτσι και η Τριλογία κατόρθωσε, χάρη στην αυθεντικότητα του ύφους της και την καθολικότητα των θεμάτων της, να διατηρήσει αυτή τη φωνή ζωντανή και πάντα ανατρεπτική στο μάκρος του χρόνου.
Στο Φύλλο, η Φύση εκδικείται τους πρώτους τυχόντες: τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας που συμβιβάζονται με την καταστροφή της.
Στο Πηγάδι, η Γη εκδικείται εκείνους που την απαρνούνται ασφαλισμένοι στην ψευδαίσθηση της τεχνολογίας.
Στο Αγγέλιασμα, η Ζωή εκδικείται όσους εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε μια άλλη ζωή (τη μεταφυσική ή εκείνη των αριστερών οραμάτων).
Το Φύλλο είναι ένα μανιφέστο ισοδύναμο της πιο ρηξικέλευθης σύγχρονης Οικολογίας το Πηγάδι είναι μια προφητική παρωδία της μεταβιομηχανικής εποχής με απηχήσεις από το δαντικό Καθαρτήριο το Αγγέλιασμα είναι μια τολμηρή καταγγελία του καπιταλιστικού κόσμου ως καθολικής απάτης.
Σε παράλληλη τροχιά με την Τριλογία του Στρατή Τσίρκα και το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου, η Τριλογία του Βασίλη Βασιλικού καταγράφεται ως ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα της Μεταπολεμικής περιόδου στον 20ό αιώνα.
Η έκδοση περιλαμβάνει 160 σελίδες με ανθολόγηση όλων των κατά καιρούς κριτικών, πλήρη κατάλογο μεταφράσεων κ.ά. (Από την παρουσίαση της έκδοσης – Βιβλιοπωλείο Πολιτεία)

Ζ

Το «Ζ» του 1966, μετά τρία χρόνια από την έκδοσή του μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά, έγινε το σημείο αναφοράς μιας πορείας 70 ετών γεμάτης από λέξεις και έντονα συναισθήματα.

Τον Δεκέμβριο του 2016 ο Αναστάσης Βιστωνίτης είχε γράψει στο Βήμα για τα 50 χρόνια από την κυκλοφορία του εμβληματικού μυθιστορήματος που αναφερόταν στα γεγονότα της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη. Ακολουθεί το κείμενο του όπως είχε δημοσιευτεί στο ΒΗΜΑ .

Επιμέλεια ανάρτησης : Αργύρης Τασιόπουλος

ΣΧΟΛΙΑ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΜΕΝΑ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Η Ιστοσελίδα δέχεται πλήθος μηνυμάτων υπό μορφή σχολίων. Τα σχόλια είναι γραμμένα σε διάφορες γνωστές και άγνωστες γλώσσες, στην πλειοψηφία τους είναι εγκωμιαστικά, πλην όμως σκοπό έχουν να προκαλέσουν δυσλειτουργίες με τον μεγάλο αριθμό τους. Η ΕΕΥΕΔ στα άρθρα που δέχονται επίθεση με SPAM σχόλια, απενεργοποιεί την λειτουργία υποδοχής σχολίων. Εάν επιθυμείτε αποστολή σχολίων τότε στείλετε τα στο email (eeyed.contact@gmail.com) και εμείς θα τα δημοσιεύσουμε.

Αγαπητέ μου κ. Τασιόπουλε

Με χαρά, ή μάλλον με πολλή συγκίνηση, διάβασα όσα μας δώσατε. Έχετε πια ξεχωριστή θέση στον χώρο μας! Να είσαστε καλά και να δίνετε πάντα «το περίσσευμα της καρδιάς σας από το υστέρημα του χρόνου σας»! Η ιστοσελίδα αυτή είναι για όσους το καταλαβαίνουν αλλά και για ΄κείνους  που δεν τα καταφέρνουν, ό,τι καλλίτερο προέκυψε στον χώρο μας.

Από μένα Εύγε μαζί με μεγάλο ευχαριστώ και την ευχή να είμαστε «παρόντες» όσο γίνεται περισσότερο καιρό για να γιορτάζουμε  τις όμορφες αναρτήσεις που μας χαρίζει το ταλέντο  σας!

Λ.ΒΑΖΑΙΟΣ

ΥΓ. Σας σκανάρω το εξώφυλλο της συλλεκτικής πια, 1^ης έκδοσης του 1961 σχεδιασμένο από τον αξέχαστο Νίκο Κούνδουρο.  

• –2023.11.09
• –Λάμπρος Βαζαίος

Είναι το φθινόπωρο της ντροπής. Κανείς δεν ξέρει, ούτε δυστυχώς θέλει να μάθει,
ποιους βαραίνει και ακόμη ποιοι φταίνε που ξαμολήθηκε αυτή η ντροπή έτσι
αδιάκριτα πάνω σε όλους μας. Είναι κάποιοι που η Ιστορία τους δίνει δίκιο μεγάλο,
αλλά αυτοί με λύσσα το πολεμάνε και το χάνουν αμέσως με ουρλιαχτά
προπαγάνδας, με οιμωγές θυμάτων με τα κλάματα μωρών που πεθαίνουν με
άσχημο θάνατο. Βλέπουμε στις οθόνες τα ματάκια των παιδιών με τον επίδεσμο και
το, ακρωτηριασμένο ποδαράκι!
Και μετά;; άλλος αμέσως, άλλοι πιο διστακτικά, πάντως όλοι μας ξαναγυρίζουμε
στην ρουτίνα μας.
Δεν μπορώ να πω περισσότερα. Δεν έχω χώρο στην ψυχή μου. Θα σας πω μόνο μια
ιστορία. Πριν πολλά χρόνια, το 1951, γιορτάστηκαν στην Αθήνα, με πρωτοβουλία
του Καθηγητή της Θεολογίας Αμίλκα Αλιβιζάτου και του τότε Υπουργού Παιδείας
του φιλόσοφου Κωνσταντίνου Τσάτσου, τα 900 χρόνια από την «περιοδεία» του
Απόστολου Παύλου στην Ελλάδα. Σημαντικοί άνθρωποι της Διεθνούς
Επιστημονικής Κοινότητας πήραν μέρος και οι εκδηλώσεις σκαρφαλώσανε σε
ψηλό επίπεδο. Το Συνέδριο έγινε «εν πλω» ακολουθώντας τα βήματα του
Απόστολου των Εθνών. Η Εθνικότητα του Παύλου, η τελική άποψη, αν ήταν
Εβραίος η όχι, ή ακόμη αν ήταν Έλληνας και πόσο, ή αν η αναφορά του ως
«Απόστολος των Εθνών» ήταν πετυχημένη, καλύψανε μεγάλο μέρος των
συζητήσεων. Τα επιχειρήματα ήταν ενδιαφέροντα και αρκετά από αυτά σημαντικά.
Δυστυχώς όμως μπερδεύανε τόσο πολύ την πραγματικότητα που την συσκοτίζανε.
Οι μεν αντέκρουαν τους δε και δεν φαινόταν κανένα σημείο σύγκλεισης απόψεων
ακόμη και μεταξύ των πιο καταξιωμένων ερευνητών.
Ο σημαντικός Γάλλος ακαδημαϊκός δάσκαλος Clavier όμως έκανε την διαφορά.
Έχοντας βαθιά γνώση του έργου του Παύλου, απλοποίησε με επιτυχία το
πρόβλημα. Μίλησε για την σημασία συγκεκριμένου στοιχείου που αναφέρεται
συχνά στο έργο του Αποστόλου των Εθνών. Είναι η λέξη «συνείδηση». Η
παρατήρηση πως στην Εβραϊκή γλώσσα δεν υπάρχει αυτή η λέξη, του έδωσε την
ευκαιρία να επιχειρηματολογήσει ότι ο Παύλος σίγουρα δεν ήταν Εβραίος! Στην
προς Κορινθίους επιστολή όμως ο Απόστολος των Εθνών είχε προλάβει να υμνήσει
την Αγάπη καταλήγοντας στο συγκλονιστικό …. « Ου ζητεί τα εαυτής»!
Κρατώ με μεγάλο κόπο και δυσκολία αυτήν την θέση, που διατυπώθηκε σε
ανύποπτο χρόνο από έγκυρο επιστήμονα και την καταθέτω στην σημερινή
ειδησεογραφία για τις απώλειες των 3000 περίπου παιδιών και νηπίων από τούς
βομβαρδισμούς των Αμυντικών(!) Δυνάμεων του Ισραήλ, στην Γάζα!*

*Η Ιωάννα Τσάτσου αναφέρει τα ανωτέρω, στο βιβλίο για τον αδελφό της, τον
Γιώργο Σεφέρη.

ΥΓ. Οι φρικαλεότητες της Χαμάς με τους 1400 Ισραηλινούς νεκρούς και τους 230
περίπου ομήρους προηγηθήκανε ως ανατριχιαστικό πρελούδιο της σημερινής
τραγωδίας. Δεν είναι σίγουρα όλοι οι Παλαιστίνιοι μέλη η οπαδοί-μαχητές της
οργάνωσης όπως δεν είναι όλοι ο Εβραίοι σύμφωνοι με όσα γίνονται. Με κανένα
όμως τρόπο δεν είναι τα παιδιά και τα μωρά τρομοκράτες της Χαμάς. Φτωχά,
πεινασμένα πλάσματα είναι που ζουν από την φιλανθρωπία διάφορων
οργανώσεων και πεθαίνουν πριν ζήσουν, ή ακρωτηριάζονται άσπλαχνα,
βαφτισμένα από πάνοπλους επιτιθέμενους ως «Παράπλευρες Απώλειες»! Οι
Παλαιστίνιες Μανάδες γράφουν το όνομα πάνω στα χεράκια των παιδιών για να
τα ξεχωρίζουν όταν τα βρίσκουν σκοτωμένα τα συνεργεία και οι διασώστες, πριν τα
θάψουν!**

Αλήθεια όμως τι φταίξαν τα παιδιά στα χτυπημένα κιμπούτζ:; και δεν είναι λίγα
κι’αυτά! Σκοτωμένα ( δεν λένε πόσα) και κάποια όμηροι….Για τον θεό!
……και να μουρμουράει μέσα στο καφενείο ο γέρο-μάγκας,, παλιός ζόρικος της
πιάτσας …… Με τα παιδάκια τα βάλατε ρε άχρηστοι……φτου σας!

**Όσα γλυτώσουν μάλλον θα γίνουν τρομοκράτες λένε οι «αναλυτές» και
μηρυκάζουν οι «σχολιαστές» της δυστοπικής τηλεοπτικής δυσπεψίας!

______________________________________________________________________

• Βιογραφικό Λάμπρου Βαζαίου εδώ
• Επιμέλεια Ανάρτησης : Τασιόπουλος Αργύρης
• Στην σύνθεση της φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε φωτογραφία από το Ιστολόγιο Kids Charity Fund (https://thecharity.ca/stop-wars/)

• – 2023.10.18
• – ΛΑΜΠΡΟΣ ΒΑΖΑΙΟΣ
• – ΒΙΩΜΑΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ ΕΕΥΕΔ

Ο Γιώργος Σεφέρης το 1964, τότε με το Νόμπελ, μίλησε στο Αμφιθέατρο του Κεντρικού Κτιρίου του Πανεπιστήμιου της Θεσσαλονίκης του Αριστοτέλειου, εκεί που στο υπέρθυρο γράφει «Μούσαις χάρισι θύε»!

Πήγαμε όλοι εκείνο το πρωϊ, στριμωχτήκαμε και τον ακούσαμε, με μεγάλη προσοχή, όπως ταίριαζε στον θαυμασμό και τον σεβασμό που νιώθαμε για τον ομιλητή. Η πρωτόγνωρη για μας και τον χώρο ησυχία, κράτησε μέχρι το τέλος και ήταν τέτοια που το ζωηρό χειροκρότημα ήταν σαν να μην την άγγιξε.

Βαρύς και αγέλαστος ο ποιητής στο βήμα, με απώθησε από την αρχή, δείχνοντας (χωρίς ίσως να το θέλει) ότι μου έκανε παραχώρηση ή ότι όλη η υπόθεση ήταν αγγαρεία γι’αυτόν! Δεν θυμάμαι πια τον λόγο του, θυμάμαι μόνο πως όλους μας άγγιξε. Όλοι όσοι τον είχαμε ακολουθήσει διαβάζοντας τον και κυρίως ακούγοντας τα πρώτα ποιήματα του μελοποιημένα από τον Μίκη, χαρήκαμε την ζωντανή παρουσία ως ομιλητή πια. Δεν ήταν μικρό πράγμα ένα Ελληνικό Νόμπελ στο βήμα! Μέχρι εκεί όμως. Κάτι άρχισε να με χαλάει, και οι διπλανοί μου όπως φάνηκε με κάτι τέτοιο παιδευόντουσαν εκείνη την ώρα. Τον χειροκροτήσαμε στο τέλος ζωηρά, με αμφίσημη όμως διάθεση οι πιο πολλοί.

Βρεθήκαμε συμπτωματικά δίπλα-δίπλα στην έξοδο ο ποιητής και εγώ, μετά το τέλος της τελετής. Εκείνος άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά τετράγωνος, μουτρωμένος, μάλλον δυσκίνητος στο μπράτσο της Μαρώς (φωτ) και δεν απάντησε σε κανένα χαιρετισμό ούτε με νεύμα, ούτε ακόμη με μορφασμό.

Ο γνωστός σε όλους μας, συμπαθέστατος κουλουρτζής της εισόδου του κτιρίου, είχε την «έμπνευση» να του προτείνει, να του προσφέρει μάλλον, ένα κουλούρι. Ήμουν ακριβώς δίπλα του και κοντοστάθηκα παρατηρώντας την ενοχλημένη έκφραση άρνησης στο πλατύ, μάλλον πλαδαρό πρόσωπο του Σεφέρη, με τα χοντρά γυαλιά. Λίγη ώρα πριν, το Πανεπιστήμιο τον είχε τιμήσει επίσημα για το Νόμπελ, για το έργο του!

Προχώρησε ο ποιητής, κατέβηκε αμίλητος τα υπόλοιπα σκαλιά, προχωρήσαμε και εμείς όλοι, αμίλητος και ανέκφραστος εκείνος , μπήκε με την Μαρώ στο αυτοκίνητο που τον περίμενε. Εμείς σκορπίσαμε στα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια και μοναχά ο κουλουρτζής έμεινε στο πόστο του για να πουλήσει τα τελευταία κουλούρια της ημέρας!

*Αυτά γίνανε μια μέρα του 1964 στην Θεσσαλονίκη!

• – 2023.03.25
• – ΔΣ/ΕΕΥΕΔ

25η Μαρτίου, μια μεγάλη ημέρα του Ελληνισμού. Χρόνια Πολλά στους Συναδέλφους μας και σε όλους τους Έλληνες, Χρόνια πολλά Ελλάδα για την σημερινή διπλή γιορτή.

Το ΔΣ της ΕΕΥΕΔ , προσκάλεσε τον εκελεκτό Συνάδελφο και Μέλος της κ. Λάμπρο Βαζαίο, Ταξίαρχο ε.α , επίκουρο καθηγητή ουρολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων να εκφωνήσει διαδικτυακά τον πανηγυρικό της ημέρας για την εθνική εορτή της 25ης Μαρτίου.

Ο κ. Βαζαίος ανταποκρίθηκε προθύμως και μας απέστειλε ένα εξαιρετικό κείμενο, όπου με την χαρισματική του γραφή αναδεικνύει τον αγώνα της φυλής μας πέρα και πάνω από τις ύποπτες αμφισβητήσεις και παραχαράξεις νεόκοπων ιστορικών.

Το ΔΣ της ΕΕΥΕΔ ευχαριστεί τον κ. Βαζαίο. Βιογραφικό του εδώ.

202 χρόνια εφέτος μετά…

…την  Εθνεγερσία,

            …την Εθνική Παλιγγενεσία  

                                  …την Επανάσταση,

                                               …τον Ιερό Αγώνα,

                                                                    …τον «ΑΓΩΝΑ»

 …τον «Ενδοξότερο Αγώνα» όπως είπε η Μαίρη Σέλεϋ *

• και το μετέφερε  στον τίτλο του εξαίρετου βιβλίου του ο Αριστείδης Χατζής

Αντίδωρο  της  ημέρας  η  κατάδυση  στις  παλιές  λέξεις και  την  σημασία τους. Να μην ξεχνάμε πως είμαστε η μόνη κοινωνία ο μόνος Λαός,  που ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στις Εθνικές Εορτές!

ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ…….ΛΟΙΠΟΝ!  

(Έχει  γίνει  μεγάλη  προσπάθεια  να  ακυρωθούν  όσα  και όποια  σηματοδότησαν  ό,τι  μέχρι σήμερα  υπάρχει και αυτό το λένε πονηρά «ιστορικό ρεαλισμό» η αν θέλετε «ιστορική αλήθεια»! Στηρίζεται και στηρίζει η προσπάθεια αυτή  τα  κάθε  λογής  συμφέροντα  που  υπηρετεί  και την ίδια ώρα «ενοχοποιεί» για δικαιολογία τον  «ελλείποντα  κρίκο»  της  ιστορίας  μας. Δεν έχει όμως μία  μοναδική ανάγνωση η Ιστορία και η Αλήθεια της, δεν διαβάζονται όλα τα κεφάλαια με τον ίδιο τρόπο και δεν πρέπει. Άλλο η ιστορική έρευνα έντιμων επιστημόνων στο Πανεπιστημιακό σπουδαστήριο-αρχείο και άλλο η «ιστορία της καρδιάς μας»!)

*Έτσι  λοιπόν  θα  πούμε,  για να γιορτάσουμε την ημέρα, απλά και τιμημένα….. ότι:

-Στις 25  Μαρτίου  επαναστάτησε  το  Γένος, που στέναζε  κάτω  από  τον  πιο  βάρβαρο  ζυγό. Το Γένος που από το 1204 βρισκόταν μόνιμα σε εξέγερση ενάντια στην Φραγκοκρατία και την Τουρκοκρατία.  

-Δεν  ζούσαν  καλά  οι  Έλληνες  στην  Τουρκοκρατία , ήταν  δυστυχείς , δεν  είχαν  καλές  σχέσεις  με  τον  «απλό  τούρκικο  λαό». Φτάνει  πια αυτός  ο  μύθος ! Υπήρχε το υπόδουλο  Γένος των Ελλήνων και η «Εθνική συνείδηση» (που την είπε «εξ ίσου πατριωτισμό» ο «Ανεξάρτητος»), δεν δημιουργήθηκε  αυτόματα, δεν υπάρχει ιστορική  παρθενογένεση.

-Ο  Μάρκος  Μπότσαρης  είπαν  πως  γεννήθηκε  Αλβανός, έζησε  Σουλιώτης  και  πέθανε  Έλληνας! (πριν  πεθάνει, με  την βοήθεια του γραμματικού του έφτιαξε  Ελληνοαλβανικό  Λεξικό!). Ήταν  Έλληνας  το  είπε   και  το  απόδειξε. Πέρασε στην Ευρωπαϊκή ιστορική μνήμη ως ο «Botsaris»* τότε που οι δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες διψούσαν για αληθινούς ήρωες!

*Ας θυμηθούμε τον σταθμό του Παρισινού Μετρό …Botsaris!

-Το  «Κρυφό Σχολειό» (αμαρτία να το παραγνωρίζουμε)  και  τα  φανερά, τα σπουδαία  σχολειά της κοινοτικής ζωής των Ελλήνων, μαζί  με  την  εκκλησία  διατήρησαν  την  γλώσσα  και  την  παράδοση.      

-Ο  Αγώνας της Παλιγγενεσίας   ήταν  άνισος  και  υπονομευμένος  από  τα  ελαττώματα της  φυλής, (γιατί  είμαστε  φυλή  και  όχι  γεωπολιτικός  πολτός!) αλλά  και  τον  δόλο  των  «ξένων». Λατινικό δόλο τον είπε μελαγχολικά ο Μπάϋρον στα «Νησιά της Ελλάδος». Λίγοι, πολλοί  λίγοι  ήταν  οι  αληθινοί  φιλέλληνες, (οι περισσότεροι  θυσιάστηκαν), οι άλλοι  ήταν «άνεργοι» των  Ναπολεόντιων πολέμων. Όσο  για  τα  Ευρωπαϊκά  Ανακτοβούλια, τους  σαράφηδες  του  Λονδίνου, της  Φλάνδρας, της Γερμανίας, αλλά  και  της  Αμερικής, καλλίτερα  να  μην  συζητήσουμε !

ΓΙΑΤΙ  ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ!

…..και  Αγία  Λαύρα  υπήρχε  και  Παλαιών  Πατρών Γερμανός  και  όλοι  οι  άλλοι! Με άλλες ίσως ημερολογιακές καταγραφές….και λοιπόν;  Με άλλες άβολες για τον καθημερινό άνθρωπο λεπτομέρειες και αφηγήσεις. Ας μην τον μπερδέψουμε άλλο όμως αυτόν, αρκετά  τραβάει από την εξουσία που όχι μόνο δεν τον υπηρέτησε ποτέ της, αλλά τον καταπίεσε και τον εκμεταλλεύτηκε άγρια! Με  τα  ελαττώματα  τους οι Αγωνιστές, με  τις  αδυναμίες  τους, με  όλα  τους! Ακρότητες  και  προδοσίες  κάθε  τόσο. Ποιος  αγώνας, ποιανού  λαού, ποιας  εποχής  δεν  είχε  τέτοια; Ας  μείνουμε  όμως  στην  θυσία, στο  μεγαλείο , στον  Διάκο, στον  Καραϊσκάκη,  στον Παπαφλέσσα, στον Δημ.Υψηλάντη και όλους τους άλλους.  Να κάτσουμε μαζί με τον  Ι.Καποδίστρια για  να  ακούσουμε  μαζί  με  τον Κολοκοτρώνη και τους οπλαρχηγούς, τον  οιωνοσκόπο  της  αρνίσιας  σπάλας, το  Πάσχα  του  1820  στην  Αγία  Μαύρα  της  Λευκάδας !   

Ας  διαβάσουμε  τον  ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ, την  εφημερίδα  του  παππού  της  Γιαγιάς  μου. Από  το 1827 στην Ύδρα, μέχρι  το  1859 στην Αθήνα,  δεν  σταμάτησε να  τα  λέει  όλα ! Τι  πιο  αληθινό  από  την πρώτη  εφημερίδα  που  εκδόθηκε  από  ιδιώτη, που  πολύ  γρήγορα  έγινε  ο  πρώτος  δημοσιογράφος  που  διώχθηκε  από  την  διεφθαρμένη  εξουσία  και  η  εφημερίδα  του  η  πρώτη  που  διατάχθηκε  η  παύση της  έκδοσης  της  από  το  τρίτο  φύλλο  της! Ήταν η εφημερίδα που πάλεψε σκληρά τον «κοτζαμπασισμό», την Φαναριώτικη ίντριγκα και αμέσως μετά την Ξενοκρατία, τους Βαυαρούς που έβαλε ο Μέττερνιχ να κυβερνήσουν την Ελλάδα, που μόλις είχε, με τόσες θυσίες, διώξει τους Τούρκους. Ήταν αυτοί και τα ντόπια συμφέροντα που εγκαλέσανε στα δικαστήρια τους, 48 φορές τον «Ανεξάρτητο», φυλάκισαν 28 φορές τον εκδότη του και 18 φορές τον γιό του Κωνσταντίνο! Ήταν τότε που ο περήφανος Αγωνιστής και όλη η οικογένεια, αλλάξανε το οικογενειακό επίθετο από Παντελή σε Ανεξάρτητο, έγιναν οικογένεια Ανεξαρτήτου, έτσι για να πικάρουν τους «Παυαρούς», όπως τους ονομάτιζαν κοροϊδευτικά!  

Ας θυμηθούμε τον Παντελή Κ. Παντελή τον χαλκέντερο εκδότη, τον ζόρικο Υδραίο που 17-18 χρονών μυήθηκε  Φιλικός και με την πρώτη τουφεκιά της Επανάστασης μπαρκάρισε στην «Αθηνά» το οικογενειακό μπρίκι και ξεκίνησε με τον Ελληνικό πια Στόλο το κυνηγητό των Τούρκων. Τραυματίστηκε δύο φορές στις ναυμαχίες του Καφηρέα και του Τσεσμέ, ακολουθώντας με όλη την οικογένεια την παράδοση του γενάρχη Χριστιανού Παντελή του αμιράλιου του στολίσκου του Λάμπρου Κατσώνη και τις διαταγές του Νικολάκη Παντελή του θείου του, που ήταν Υπουργός Πολέμου στην πρώτη Ελεύθερη Ελληνική Κυβέρνηση! Έχοντας πάρει αξιοπρόσεκτη μόρφωση ρίχτηκε τις δύσκολες ώρες του  1827 στην μάχη του Τύπου. Η «Ανεξάρτητος Εφημερίς της Ελλάδος» στη Ύδρα του 1827, δεν σταμάτησε να αγωνίζεται για Αρχές και Αξίες μέχρι την Αθήνα του 1859. Η οικογένεια με τον πρωτότοκο Κωνσταντίνο τον λαμπρό νομικό (από τους πρώτους διδάκτορες της Νομικής) και εξαίρετο αρθρογράφο, τον υποπρόξενο της Αλεξάνδρειας, μετά την ασθένεια του Παντελή, συνέχισε την πορεία της. Η εφημερίδα «Λαός» με διευθυντή τον Γεώργιο Ανεξάρτητο και αρχισυντάκτη τον Κωνσταντίνο συνέχισε, με την ευχή του γηραιού πλέον Παντελή τους Δημοκρατικούς Αγώνες. Παράλληλα ο Ιωάννης Ανεξάρτητος Αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού και βουλευτής Θήρας μετέφερε στο κοινοβούλιο, ως επιφανής πολιτικός άνδρας, το Υδραίικο αγωνιστικό πνεύμα και την εντιμότητα των «Ανεξαρτήτων»!

Αυτή είναι η ιστορία και η πορεία της οικογένειας που ανδρώθηκε στον Ιερό Αγώνα και δικαίωσε τον τίτλο τιμής του «Ανεξάρτητου» της Δημοκρατικής Εφημερίδας της Επανάστασης του 1821!                      

 Ας  έχουμε  την  ευχή  τους , σε δύσκολα χρόνια ζούμε, μας  χρειάζεται !

  Λ. Βαζαίος

  *Το ιστορικό αφήγημα «Ανεξάρτητος η Δημοκρατική Εφημερίδα της Επανάστασης του 1821» εκδόθηκε από τον «Μένανδρο» (2018).    

Φωτογραφία Εξωφύλλου από άρθρο του Army Voice.gr

Επιμέλεια Ανάρτησης : Τασιόπουλος Αργύρης. Υπτγος ε.α

• –  Λάμπρου Βαζαίου, Ταξιάρχου (ΥΙ)
• – Ημερομ. Ανάρτησης 2022.11.28

Ο 19ος αιώνας στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας έφερε την απελευθέρωση από τον Οθωμανικό ζυγό, κυρίως όμως πολιτική και κοινωνική αυτογνωσία. Είναι λυπηρό, που σήμερα λειψά ενημερωμένοι και εν πολλοίς ανύποπτοι, υποτιμούμε ή παραγνωρίζουμε όσους με αγώνες, θυσίες και κυρίως ανυποχώρητη γενναιότητα έθεσαν σε κίνηση το τροχό της ζωής του Έθνους αμέσως μόλις σίγησαν τα όπλα. Οι πιο πεισματάρηδες το ξεκίνησαν πριν ακόμη και τη ναυμαχία του Ναυαρίνου. Η ιδιότητα του πολεμιστή – αγωνιστή συνυπήρχε με την φλογερή γραφίδα ή την επιστημονική ιδιότητα σε πολλές περιπτώσεις. Ο Μακρυγιάννης , όχι τυχαία, μιλά για τον αγώνα «με το πέννα και το πάλα» Κι’ ήταν όσοι μορφώθηκαν με τόσες δυσκολίες , αγωνιστές που δεν δέχθηκαν «μύγα» στο σπαθί ή το κουμπούρι τους. Τόσα λίγα οι γενιές μας γνωρίζουν για τα ανυπότακτα και απολύτως ανεξάρτητα αυτά άτομα !

Η Εφημερίς «Ανεξάρτητος» εκδιδομένη από τον Π.Κ. Παντελή με αρχική κυκλοφορία το 1827 στην Ύδρα και εν συνεχεία στην Αθήνα, πρωτοστάτησε πάντοτε στους Αγώνες για το Σύνταγμα και κυρίως κατά της Βαυαρικής αυθαιρεσίας, χωρίς ποτέ να παραλείπει την μαχητική αναφορά σε όποια ατασθαλία των κρατικών ή κοινοτικών αρχών. Ιδρυτής και εκδότης του «Ανεξάρτητου» ήτο ο Παντελής Κ. Παντελή Υδραίος ναυτικός, Αγωνιστής του Ιερού Αγώνος. Στην πρώτη γραμμή του αγώνα της Ανεξαρτησίας με στέρεη οικογενειακή παράδοση ναυτοσύνης, μετεπήδησε αμέσως στο χώρο της δημοσιογραφικής μάχης υπέρ των δημοκρατικών ελευθεριών και κυρίως του δικαίου του Έθνους και των λαϊκών τάξεων ιδίως των αγωνιστών. Η επανάστασις της Γ΄ Σεπτεμβρίου τον βρίσκει εν φυλακίσει και την εφημερίδα του κατηργημένη.

Την 24η Σεπτεμβρίου επανεκδίδεται ο «Ανεξάρτητος». Στο πρώτο κύριο Άρθρο της νέας έκδοσης σημειώνει ο Π. Κ. Παντελή.

«Προ ολίγου καιρού ο Ανεξάρτητος έπαυσεν υποκύψας εις τας  εναντίον του τύπου καταδιώξεις του παρελθόντος συστήματος.  Ήδη αληθής Ανεξάρτητος εις ολόκληρον το Ελληνικόν Έθνος ,  δια να ενώσει αυτήν με την φωνήν του  υψώνει την φωνή του  και των  ελεύθερου ελληνικού τύπου της πρωτευούσης  Επαρχιών».  

Ήταν τέτοιας έντασης και έκτασης η διαμάχη της Εφημερίδος με τας  Βαυαρικάς αρχάς ώστε ο εκδότης της, άλλαξε το οικογενειακό του  όνομα Παντελή σε Ανεξάρτητος και έκτοτε η οικογένεια διατηρεί το  επίθετο αυτό λειτουργούσα ως «οικογένεια Ανεξαρτήτου».  

Στο φύλλο λοιπόν της 24ης Σεπτεμβρίου του 1843 καταχωρείται  και σχολιάζεται είδησις περί προσλήψεως ιατρών δια τας ανάγκας του  Ελληνικού Στρατού. Η περιγραφή των γεγονότων, οι κρίσεις , τα επίθετα  που χρησιμοποιούνται και το ύφος του συντάκτου είναι χαρακτηριστικά  της νοοτροπίας εποχής και της μαχητικότητας των ανθρώπων που  αντετάχθησαν στην Βαυαρική παρουσία στη χώρα. Η γενεά αυτή ώθησε  τη χώρα με γρήγορους ρυθμούς να συνταχθεί με το πνεύμα του  Ευρωπαϊκού διαφωτισμού. Την έφερε κοντά στα τότε σύγχρονα ρεύματα  της Συνταγματικής Δημοκρατικής τάξης της κοινωνικής προόδου και  δικαιοσύνης.

«Η επί των Στρατιωτικών Γραμματεία της Επικρατείας δηλοποιεί,  Ότι επειδή ο Ελληνικός Στρατός έχει ανάγκην ιατρών,  προσκαλούνται όσοι επιστήμονες ιατροί Έλληνες το γένος  επιθυμούν να καταταχθούν εις την υπηρεσίαν αυτού, ν’ αναφέρωσι  περί τούτου όσον τάχιστα εις την Γραμματείαν ταύτην  

Αθήναι την 10 Σεπτεμβρίου 1843.  –

Έλλην Ιατρός ζητών θέσιν προσέφερεν εαυτόν εις στρατιωτικήν  υπηρεσίαν κατά την ανωτέρω κοινοποίησιν της Γραμματείας των  Στρατιωτικών, ο δε Γραμματεύς διευθύνει αυτόν εις τον υπάλληλόν   του υπόψιν φιλέλληνα Βαυαρού Τραίμπερ, δια να συνομιλήση μετ’  αυτού του εις την Γραμματείαν ακόμη υπαλλήλου Βαυαρού.  

Ο ρηθείς ούτος Βαυαρός κατά τον σύνηθες αυτού τρόπον,  εις συζήτησιν περί Ιατρικής θέσεως, ευθύς  πριν έμβωσιν  αναισχύντως και αφόβως με το πλέον αναιδή και Βαυαρικόν εκείνο  ύφος, λέγει προς τον ιατρόν Έλληνα τι εκάματε σεις με το  Σύνταγμα σας ; ο διευθυνόμενος προς τον Βαυαρόν τούτον ιατρός  τον απεκρίθη , ο λόγος εδώ δεν είναι περί συντάγματος, αλλά περί  ιατρικής θέσεως, ως ο Γραμματεύς απαίτει και σε διέταξεν τότε ο  ρηθείς Βαυαρός, απαντά προς τον Έλληνα ιατρόν με τον σύνηθες  αυτού περιφρονητικόν τρόπον δεν έχω εκγώ τέσιν τα εσέ αν τέλης  να στέλλη εγκώ εις το Καρπενήσιον (Καπερναούμ), ο ιατρός έλλην  τον απαντά να διατηρήση την θέσιν ταύτην δια τον εαυτόν του.  Ιδού πως περιφρονώνται οι Έλληνες, οι έχοντες αρκετά δικαιώματα  και μάλιστα αφού η επί των Στρατιωτικών Γραμματεία επροκάλεσεν  αυτούς δια να καταχθώσιν. Ιδού διατί κραυγάζουσι όλοι  ομοθυμαδόν ότι χρεωστείται γενική έξωσις διότι κάν μικρόν,  ελάχιστον μόλυσμα μείνει εις την Ελλάδα, είναι ικανόν να μολύνη  όλον το φύραμα της τρίτης Σεπτεμβρίου.  Αφήνομεν την κρίσιν ταύτην εις την επί των Στρατιωτικών  Γραμματείαν όπως δικαιώσει την αίτησιν του αγωνιστού τούτου  Έλληνος».  

Είναι απολαυστικό στην αμεσότητα του αυτό το κείμενο. Το γλωσσικό  ιδίωμα της εποχής, ο ενθουσιασμός της ακόμη νωπής Γ΄ Σεπτεμβρίου, η  ανάγκη προβολής στοιχείων πραγματικής φιλοπατρίας του δίνουν  εξαιρετική θέση στον σχολιασμό των τεκταινομένων τότε στη Δημόσια  Διοίκηση.  

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Η ΕΕΥΕΔ πρόσθεσε αποσπάματα από την το λήμμα της wikipedia με τον τίτλο η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου.

Οκτώ χρόνια μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, η κατάσταση στον ελλαδικό χώρο ήταν δραματική. Μεγάλα προβλήματα, όπως η αγροτική γη, οι εθνικές γαίες, η εκπαίδευση κ.ά. συνέχισαν να ταλανίζουν τη χώρα, με αποτέλεσμα την δικαιολογημένη δυσφορία του λαού. Η χώρα είχε περιέλθει σε δεινή οικονομική θέση, στα πρόθυρα πτωχεύσεως, λόγω αδυναμίας αποπληρωμής του δανείου 60 εκατομμυρίων γαλλικών φράγκων.

Η παραπάνω κατάσταση οδήγησε στην εκδήλωση κινήματος. Η αρχική ημερομηνία εκδήλωσης του κινήματος είχε ορισθεί να είναι η 25η Μαρτίου 1844, για να συμπίπτει με τον εορτασμό της επανάστασης. Ο ενθουσιώδης όμως Μακρυγιάννης διέδωσε το μυστικό σε πολλούς, με αποτέλεσμα να επισπευσθεί η εκδήλωση του κινήματος. Το κίνημα είχε αποφασισθεί να ξεσπάσει στους στρατώνες, έτσι ώστε να ακινητοποιηθούν άμεσα τα στελέχη του Οθωνικού καθεστώτος. Έτσι, τη νύχτα της 2ης προς 3ης Σεπτεμβρίου πολλά σημαίνοντα στελέχη του κινήματος κατευθύνθηκαν προς το σπίτι του Μακρυγιάννη για να δώσουν το τελικό σύνθημα. Η χωροφυλακή παρατήρησε τις ύποπτες κινήσεις γύρω από την οικία του και την περικύκλωσαν. Ο Καλλέργης, συνειδητοποιώντας την κρισιμότητα της κατάστασης, κατέφθασε στους στρατώνες και ξεσήκωσε τους αξιωματικούς με το σύνθημα “Ζήτω το Σύνταγμα“. Αμέσως διέταξε έναν λόχο να διαλύσει την πολιορκία του οίκου του Μακρυγιάννη και άλλον ένα να ανοίξει τις φυλακές του Μεντρεσέ, ενώ αυτός παράλληλα κατευθυνόταν με 2.000 στρατιώτες στα ανάκτορα. Επιπλέον είχε στείλει στρατιωτικά αποσπάσματα να καταλάβουν το νομισματοκοπείο, την Εθνική Τράπεζα, το Δημόσιο Ταμείο και τα διάφορα υπουργεία.

Η άφιξη του στρατού με ζητωκραυγές και συνθήματα συντέλεσε, ώστε να σπεύσουν προς τα ανάκτορα και οι κάτοικοι της Αθήνας και να ενωθούν με τον στρατό. Ο Βασιλιάς έστειλε τον υπασπιστή του Γαρδικιώτη Γρίβα και τον υπουργό στρατιωτικών Αλεξάκη Βλαχόπουλο να βολιδοσκοπήσουν την κατάσταση και να προσπαθήσουν να μεταπείσουν τους στρατιώτες. Κατά διαταγή όμως του Καλλέργη συνελήφθησαν αμέσως. Ο Όθωνας, φοβούμενος για τα χειρότερα, έστειλε τον Στάινστορφ, τον διαγγελέα του, στο Σχινά για να φέρει τα πυροβόλα. Ο τελευταίος όμως προτίμησε να συνταχθεί με τους επαναστάτες.

Στις 3 τα ξημερώματα προσήλθαν και οι πολιτικοί αποστάτες και μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας, ο Α. Μεταξάς, ο Α. Λόντος, ο Κ. Ζωγράφος, ο Ρ. Τζουρτζ, κάλεσαν τους υπόλοιπους συμβούλους της επικρατείας σε συνεδρία για να επικυρώσουν τις επαναστατικές πράξεις.^[2] Το συμβούλιο αναγνώρισε το κίνημα, καθόρισε τη σύγκληση Εθνοσυνέλευσης και διόρισε επιτροπή υπό τους Γεώργιο Κουντουριώτη, Λ. Μαυρομιχάλη, Γ. Λινιάνα, Γ. Ψύλλα, Ανδρέα Λόντο και Κ. Προβελέγγιο, η οποία θα παρουσίαζε τις αποφάσεις του στο Βασιλιά. Το νέο υπουργικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν στελέχη και από τα τρία μεγάλα κόμματα, είχε ως εξής (Κυβέρνηση Ανδρέα Μεταξά 1843): Πρόεδρος και υπουργός εξωτερικών Ανδρέας Μεταξάς, υπουργός στρατιωτικών ο Ανδρέας Λόντος, υπουργός Ναυτικών ο Κωνσταντίνος Κανάρης, υπουργός Δικαιοσύνης ο Λέων Μελάς, υπουργός εκκλησιαστικών & παιδείας ο Μιχαήλ Σχινάς, υπουργός Οικονομικών ο Δρόσος Μανσόλας και υπουργός Εσωτερικών ο Ρήγας Παλαμήδης.

Ο λαός και ο στρατός διαλύθηκαν στις 3 το μεσημέρι, αφού πληροφορήθηκαν ότι όλα τα αιτήματα έγιναν αποδεκτά. Τέλος, με βασιλικά διατάγματα η 3η Σεπτεμβρίου ανακηρυσσόταν σε μέρα εθνικής γιορτής, ενώ ο Δημήτριος Καλλέργης παρασημοφορούνταν, ως αρχηγός του επαναστατικού κινήματος.

Επεμέλεια Ανάρτησης : Τασιόπουλος Αργύρης

…..και μετά ο πόλεμος……και σήμερα ;

……όσο για το αύριο !

2022.10.23

Ταξιάρχου ΥΙ ε.α Βαζαίου Λάμπρου

Δεκαεπτά ακριβώς ημέρες πριν γεννηθώ, στις 13 Νοεμβρίου του 1940, τα ξημερώματα της 28 Οκτωβρίου για την ακρίβεια, άρχισε η μεγάλη περιπέτεια της χώρας και της κοινωνίας μας.! Αν και κάθε τι που αρχίζει στην ζωή συνηθίζει κάποτε να τελειώνει, δεν είμαι σίγουρος πως έτσι έγινε ή θα γίνει στην περίπτωση μας.

Μετά από 82 χρόνια, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, έχουμε την αίσθηση εκκρεμότητας που επιμένει. Κάτι δεν τελειώνει, κάτι δεν θέλει να τελειώσει, κάτι που δεν δίνει εξηγήσεις, κάτι που κυκλοφορεί άλλοτε τυχαία, άλλοτε απειλητικά, χωρίς να δείχνει πως βαρέθηκε, χωρίς να δείχνει καμία προθυμία για αποχώρηση έστω για διακριτική απομάκρυνση! Έγινε μέρος της Εθνικής μας Παθολογίας, μας συνήθισε όπως φαίνεται και πολύ φοβάμαι πως και εμείς το συνηθίσαμε. Αποφάσισα λοιπόν για φέτος να κουβεντιάσω γι’αυτό το «κάτι», να μιλήσουμε ήρεμα και χωρίς εντάσεις και προκαταλήψεις όλοι όσοι μπορούμε να καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, όλοι όσοι δεχόμαστε τους ίδιους κραδασμούς από τα ηχεία του χρόνου και της ζωής. Μαζί μας ο παλιός φίλος Σημειολόγος, ο μαθητής του Δάσκαλου, του Ουμπέρτο Έκο.

Εκείνα τα ξημερώματα λοιπόν την πόρτα του κήπου ενός μέτριου αστικού σπιτιού της Κηφισιάς χτύπησε ο σωφέρ του πρεσβευτικού αυτοκινήτου της Ιταλικής Πρεσβείας. Υπήρχε ένας, έτσι διαβεβαιώνουν οι σύγχρονοι, μόνον φρουρός χωροφύλακας στην είσοδο. Βαθειά νύκτα ήταν και μάλλον όλα λειτουργούσαν με την προβλεπόμενη νωχέλεια. Ο τρίχρωμος Ιταλικός επισείων μπέρδεψε τον φρουρό και μετάδωσε με το εσωτερικό τηλέφωνο στο εσωτερικό του σπιτιού πως ο πρεσβευτής της Γαλλίας ζητούσε να γίνει δεκτός εκτάκτως, τέτοια ώρα, από τον πρωθυπουργό Μεταξά. Η αξία της σημειολογίας είναι στην αποδελτίωση των λεπτομερειών και των μηνυμάτων που κουβαλάνε. Όσα μέχρι τώρα κατέγραψα έφτιαξαν το σκηνικό της βραδιάς και άρχισαν να ταιριάζουν τα κομμάτια της ιστορίας.

Δεν αναφέρθηκαν πολυπρόσωπες φρουρές, ή οργανωμένη υπηρεσία υποδοχής με άμεσες διαδικασίες. Το μικρό σαλόνι του σπιτιού με την απλή αστική αισθητική της εποχής υποδέχθηκε τον αμήχανο Γκράτσι. Στα απομνημονεύματα του ο Ιταλός διπλωμάτης αυτό αφήνει να εννοηθεί. Η αποστολή του και το μήνυμα που μετέφερε τον βάραιναν. Το ιταμό περιεχόμενο αλλά και η λωποδίτικη μεθόδευση της χρονικής παράβασης στην κήρυξη του πολέμου, του ήταν αφόρητα όπως έγραψε. Είναι λογικό ο ευπρεπής διπλωμάτης να ζορίζεται που τον ανάγκασαν να φερθεί έτσι οι αλητήριοι της φασιστικής νομεκλατούρας.

Ο Σημειολόγος βρίσκει λογική αλληλουχία στην σκηνή αυτή, με την επόμενη. Ο Πρωθυπουργός Μεταξάς παρουσιάζεται με την ρόμπα του, μόλις είχε ξυπνήσει, και υποδέχεται ήσυχα, ήρεμα, ευγενικά τον νυκτερινό επισκέπτη. Απροσδόκητη και έξω από κάθε έννοια κοινωνικής διαδικασίας συνάντηση δύο ηλικιωμένων κυρίων στο απλό καθημερινό σαλονάκι της Κηφισιάς. Δεν άλλαξε ο οικοδεσπότης, δεν φόρεσε το κοστούμι του, τον δέχθηκε με την ενδυμασία εκείνης της στιγμής, με την ρόμπα επάνω από το νυχτικό του. Μένει σε εμάς και τον Σημειολόγο να βρούμε την ερμηνεία. Δεν ήταν αστική απρέπεια προς τον επισκέπτη. Είχαν αγωγή οι άνθρωποι τότε. Ήταν μας λέει ο Σημειολόγος η υπενθύμιση της διατεταγμένης απρέπειας που διέπραξε ο Ιταλός. Νύχτα, ξαφνικά, απροειδοποίητα, χτυπάς το κουδούνι του Πρωθυπουργού και φέρνεις τον πόλεμο και τον όλεθρο στην χώρα του. Φαίνεται πως ο Μεταξάς, παλιά καραβάνα της πολιτικής, ήθελε να περάσει μήνυμα και το πέρασε.

Μετά την ανάγνωση, του μόλις προ ολίγου αποκρυπτογραφηθέντος κειμένου που ουσιαστικά ήταν συρραφή ανακριβειών, αθλιοτήτων και ύπουλων απειλών του φασιστικού υπόκοσμου, έγινε για λίγο σιγή, όπως περιγράφουν οι ίδιοι. Την σιωπή έσπασε ο Μεταξάς λέγοντας πολύ ήσυχα, σκουπίζοντας τα γυαλιά του «alorsc’estlaguerre!». Τέσσερεις λέξεις Γαλλικά, που σφράγισαν την μοίρα δύο λαών, την ζωή χιλιάδων ανθρώπων που δεν τους ρώτησαν άν ήθελαν να πεθάνουν η να πάψουν να είναι αρτιμελείς, η ακόμη περισσότερο αν είχαν την διάθεση να γίνουν ήρωες, η δειλοί, η λιποτάκτες, ή περήφανοι μαχητές, η ακόμη χειρότερο να υποθηκεύσουν τον τρόπο ζωής τους, το μέλλον των παιδιών τους και ότι άλλο είναι η πραγματική περιουσία του πολίτη μιας χώρας . Οι προσεκτικά μελαγχολικές αναφορές στα απομνημονεύματα των δύο ανδρών είναι απίστευτα ακριβείς σημειολογικά. Φαίνεται πως οι δύο έμπειροι πολιτικά και κοινωνικά άνδρες τα σκέφθηκαν όλα αυτά και καταγράφουν πως χώρισαν αμίλητοι και βαθειά σκεπτικοί. Ο Σημειολόγος τους ακολούθησε μέχρι την πόρτα του κήπου. Ο σκοπός χωροφύλακας μάλλον χαιρέτησε τον επισκέπτη της νύχτας, το αυτοκίνητο ξεκίνησε και το σπίτι πίσω τους ξύπνησε για να ετοιμασθεί για όσα ερχόντουσαν.

Αυτό ήταν το ΟΧΙ ! Εκκωφαντικό στην χαμηλόφωνη και κοινωνικά καθώς πρέπει εκδοχή της σκληρής απάντησης του Πρωθυπουργού. Εδώ ο Σημειολόγος ψάχνεται και αναρωτιέται μαζί με τον δημοσιογράφο που λίγο μετά έγραψε:

«Ο Μεταξάς είπε το Όχι, ενώ ήταν αυτός που δικαιολογημένα, από ιδεολογική άποψη, μπορούσε να πει το Ναι. Στην περίπτωση αυτή στο Υπουργικό Συμβούλιο που ακολούθησε όλοι οι υπουργοί θα συμφωνούσαν, φιλώντας με σεβασμό το χέρι του!».

Δεν είναι εύκολο για τον Σημειολόγο μας να χωνέψει την αντίφαση. Το φασιστικό Ιταλικό καθεστώς, κηρύσσει τον πόλεμο στο φασιστικό Ελληνικό καθεστώς γιατί το τελευταίο αρνείται να υποταχθεί. «Alorsc’estlaguerre» απαντά ο Έλληνας ηγέτης της φασιστικής δικτατορίας στον πρεσβευτή του Ιταλικού φασιστικού κράτους! Ο μαθητής του Ουμπέρτο Εκο σήκωσε τα χέρια! Μετά από πολλή κουβέντα όμως καταλήξαμε. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις την διαδρομή ψυχή – μυαλό του Έλληνα, του διαχρονικού ΄Ελληνα. Από τον ανυπάκουο Προμηθέα, την Αντιγόνη των θεσμών και της θυσίας, από τον Λεωνίδα και και τον Θεμιστοκλή στο Μεσολόγγι και το Κούγκι, από το «έθος ει αεί στασιάζειν οι Έλληνες», στον φόνο του Καποδίστρια, μια ανάσα δρόμος είναι για γυρίσματα του χρόνου! Έτσι ο Ντούτσε που ήταν δάσκαλος στο επάγγελμα κατάφερε γελοιοποιούμενος να αποδειχθεί απίστευτα ανιστόρητος. Ο Σημειολόγος άρχισε τώρα να μουρμουράει μήπως πρέπει να συνδέσει το μοναδικό χιουμοριστικό ξεφάντωμα της Ελλάδας σε βάρος των Ιταλών με την αμφίεση του Μεταξά στην συνομιλία με τον Γκράτσι! Εδώ εγώ δεν μπορώ να τον βοηθήσω. Αρκετά έχω εκτεθεί με τις σημειολογικές ακροβασίες του φίλου μου.

Είναι όμως ώρα να ζητήσω κατανόηση και συγνώμη από τους διακεκριμένους ιστορικούς, τους στρατηγικούς αναλυτές, τους σοβαρούς πολιτικούς επιστήμονες . Οι μελέτες, οι απόψεις και οι θέσεις τους σεβαστές, ακριβείς και τεκμηριωμένες έχουν οριοθετήσει το περίγραμμα της ιστορίας και της πορείας της χώρας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Σημειολόγος όμως με παρέσυρε για να μου δείξει πως με τα δικά του εργαλεία μπορούμε να ανοίξουμε τις κλειδαρότρυπες της ιστορίας και να κρυφοκυττάξουμε τα κρυμμένα της. Θα ομολογήσω την αμαρτία μου. Είναι ελκυστικό το ταξείδι με τον μαθητή του Ουμπέρτο Εκο. Στον δρόμο μου θύμισε πως δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Γιάννη Τσιγάντε που δεν αποχωρίστηκε το μονόνκλ του ούτε την ώρα που προδομένος, αγωνίστηκε μέχρι την τελευταία του σφαίρα ξεπαστρεύοντας τους καραμπινιέρους που τον είχαν ζώσει στο σπίτι της στάσης Αγγελοπούλου. Πρόλαβε έτσι και κατέστρεψε όλο το αρχείο της οργάνωσης . Δεν ήταν όμως στην εκκλησία για να ακούσει να λένε, στο μνημόσυνο το δικό του και του μεγάλου του αδελφού, του Χριστόδουλου , του Χριστόδουλου Τσιγάντε του Ιερού Λόχου:

«Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν πως τέτοιους άνδρες βγάζει το Έθνος μας , θα λένε για σας!»

Την Τρίτη 29 Οκτωβρίου 1940 ο Γεώργιος Βλάχος το κύριο άρθρο της Καθημερινής το επιγράφει: «ΤΟ ΣΤΙΛΕΤΟΝ».

Γράφει …….Τον πόλεμον τούτον δεν τον εζητήσαμεν, δεν τον προκαλέσαμεν, δεν τον ηθελήσαμεν. Μας επεβλήθη. Μας επεβλήθη κατά τον χυδαιότερον και κατά τον σκαιότερον τρόπον……

και πιο κάτω….. «θα το υποδεχθώμεν, το υπεδέχθημεν ήδη – με το μέτωπον υψηλά, με το στήθος προτεταμένον, με τας χείρας ενόπλους, με κάτι ανώτερον από τον χάλυβα , τα αεροπλάνα και το πετρέλαιον. Με το θάρρος και τα πτερά της ψυχής. Θα αποθάνομεν όλοι χωρίς να πρέπει και χωρίς να το θέλομεν. Αλλά εάν οι Ιταλοί κατορθώσουν να νικήσουν ένα λαό ο οποίος έχει αποφασίσει να αποθάνει , έ τότε θα είναι η από αιώνων πρώτη μεγάλη και παράδοξος νίκη των! Αλλ’αυτό δεν θα συμβή. Η Ελλάς θα νικήση, θα νικήση η αυτοθυσία, το θάρρος, η Ιδέα – και το στιλέτον θα ηττηθή».

Ο Σημειολόγος το απάγγειλε θριαμβευτικά. Το στιλέτον, λέει και εξηγεί, είναι το όπλο των ύπουλων, των δειλών. Στην συνέχεια μιλώντας με δασκαλίστικο ύφος επιμένει: Άκου για να μαθαίνεις λοιπόν. Ο Γ.Α.Β. λίγες ώρες μετά την κήρυξη του πολέμου κάνει την υπέρβαση. Μιλά για τους Ιταλούς φασίστες που κρατούν το όπλο των κακοποιών της νύχτας! Με το δεδομένο πως οι ομάδες των Facio, κρατούσαν και χρησιμοποιούσαν στιλέτα, αυτόματα οι συνειρμοί οδηγούν εκεί που πρέπει. Το κοινωνικό στίγμα συνοψίζει ο Σημειολόγος είναι σαφές και ανεξίτηλο. Κακοποιοί της νύχτας, ύπουλοι και θρασύδειλοι οι ντροπιασμένοι της Αλβανίας!

Οι Έλληνες όμως λέει λαχανιασμένος από την ταχύτητα του λόγου του, κατάλαβαν γρήγορα με τι είχαν να κάνουν. Η χλεύη και το ρεζίλεμα των «φρατέλων» τους βόηθησε όσο τίποτε να ξεπεράσουν τις απίστευτες, τις τραγικές δυσκολίες.

Πάλι στον Γ.Α.Β. της Καθημερινής μας πηγαίνει διαβάζοντας συγκινημένος και ας μην το δείχνει…..

«….Δεν είμεθα όλοι μέχρι της παραμονής της ημέρας αυτής ούτε ήρωες ούτε φανατικοί πατριώται. Μέτριοι άνθρωποι, φρόνιμοι της φαμίλιας και της δουλειάς, όχι το σπίτι και τα παιδιά και τους εαυτούς μας αλλά ούτε και το περιεχόμενο της τσέπης μας είμεθα πρόθυμοι να πετάξωμεν εις τον έρανον της Πατρίδος. Και επαρουσιάσθη ο έρανος του αίματος το αξέχαστον εκείνο πρωϊ. Και η Ελλάς αμέσως χωρίς λογαριασμούς, χωρίς σκέψιν άνοιξε όλες τις φλέβες της. Ήταν αγών υπέρ της Πατρίδος. Αυτήν ηγάπησαν έξαφνα με οργήν και με πάθος, αριστεροί και δεξιοί, αστοί και κομμουνισταί, εθνικόφρονες και αναρχικοί, …..την Ελλάδα».

Έχει μεγάλη και δυνατή συνέχεια η ράτσα μας, ο τόπος μας, η ιστορία μας, η ιστορία της καρδιάς μας, σχολίασα στον «Ανεξάρτητο».

Το θύμισα μετά απαντώντας και συμφωνόντας με τον φίλο Σημειολογο.

Εδώ εγώ θα κλείσω.

Ο φίλος Σημειολόγος επιμένει πως τα είπαμε όλα.

Του χρόνου, να είμαστε καλά να ξαναθυμηθούμε όλα αυτά που πρέπει να μην ξεχνάμε γιατί……

«Είναι υποθήκευση του μέλλοντος η άρνηση του παρελθόντος».

Θα κλείσω λοιπόν για να πάμε να ακούσουμε όλοι έστω για λίγο την Σοφία Βέμπο

και τι λέτε ; πάμε στην παρέλαση ;

ΛΑΜΠΡΟΣ

ΥΓ. Και μετά ήρθαν οι Γερμανοί !

Και μάλλον δεν ξανάφυγαν, Ο Θεός να μας φυλάει .

• Επιμέλεία Ανάρτησης : Τασιόπουλος Αργύρης

2022.10.12

Βαζαίος Λάμπρος, Στρατιωτικός Ιατρός ε.α

«Πριν 78 χρόνια , τέτοια μέρα έφυγαν οι Γερμανοί από την Αθήνα και έληξε επισήμως η Γερμανική Κατοχή»

( η «Κατοχή» όπως μονολεκτικά καθιερώθηκε να αναφέρεται παραλείποντας το εθνικό πρόσημο του κατακτητή , μάλλον πονηρά !).

Αυτά για τα επίσημα ή τα ημιεπίσημα κείμενα ή ακόμη για όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δουν αλλιώς τα πράγματα ! Άλλωστε για πολλά χρόνια ήταν ξεχασμένη επέτειος . Όχι ακριβώς ξεχασμένη , αλλά καθώς αντιμετωπιζόταν με την μέθοδο της παράλειψης το γεγονός άφηνε πάντα ερωτηματικά. Ο χρόνος όμως, μη αλλάζοντας την κυκλική διαδρομή του και οι άνθρωποι μη εγκαταλείποντες την «ιδιοκτησία» της μνήμης τους κάνουν διαφορετική ανάγνωση του ημερολόγιου, του βιβλίου των επετείων. Μου έχει γίνει πεποίθηση από καιρό, ότι σ’αυτήν αλλά και σε ανάλογες περιπτώσεις γίνεται προσπάθεια, πετυχημένη δυστυχώς προσπάθεια, να αναφερθούν «κομψά» οι παντός είδους συμμετέχοντες στα γεγονότα, οι ένοχοι δηλαδή . Ακούσαμε για το ΟΧΙ του ’40 , για την Εθνική Αντίσταση , για τις ολέθριες εμφύλιες διαμάχες και στο τέλος ακροθιγώς για «αποχώρηση» των γερμανών. Δηλαδή ήρθαν κάποτε και στις 12 Οκτωβρίου φύγανε, έτσι απλά; Σίγουρα κάτι συμβαίνει, κάτι που μυρίζει κάτι που δεν θέλω να το αναλύσω τώρα . Ίσως και να μην χρειάζεται να μπω στον κόπο για τον απλό λόγο ότι όλοι ζούμε στην «ίδια γειτονιά» και γνωριζόμαστε .

Θα επιχειρήσω την δική μου ανάγνωση για την επέτειο, με προσλαμβάνουσες προσωπικές, έξω από κάθε άμεση ή έμμεση εξάρτηση και δέσμευση, που ποτέ δεν είχα και πολύ περισσότερο τώρα στην ηλικία μου και την θέση μου!

Το βραδάκι της μέρας της Απελευθέρωσης η μητέρα μου με πήγε ένα μικρό περίπατο στο Σύνταγμα. Ήταν ο συνηθισμένος τόπος που έπαιζα εκείνο τον καιρό. Αυτή την φορά όμως πήραμε άλλη κατεύθυνση. Είχε σουρουπώσει και περάσαμε στην οδό Σταδίου από την Κολοκοτρώνη . Εκεί με περίμενε η έκπληξη, εκεί μαζί με όλους όσοι βρέθηκαν εκείνη την ώρα κοντά μας , είδα τον δρόμο φωτισμένο από τα εκατοντάδες λαμπιόνια του Δήμου στις φωτεινές αψίδες της Σταδίου. Το τετράχρονο αγοράκι που σε όλη την Κατοχή δεν χώνεψε ποτέ τα σκοτάδια της συσκότισης που επιβάλανε οι κατακτητές , ρώτησε την μητέρα του : Αυτό είναι η Απελευθέρωση μαμά ; θα έχουμε πια φως ; Η απάντηση που δεν πήρα αλλά και η χαρά που πήρα περπατώντας στην φωτισμένη Σταδίου με ακολουθούν 78 χρόνια , μέχρι σήμερα . Δεν έπαψε να με ακολουθεί ακόμη, η ανακούφιση που ένιωσα όταν λίγο αργότερα συνειδητοποίησα πως δεν θα ξανακούσω εκείνα τα τρομακτικά , τα γεμάτα βάρβαρους ήχους γερμανικά εμβατήρια, που ξεφώνιζαν οι γερμανοί φαντάροι που περνούσαν κάτω από το σπίτι της οδού Ευαγγελιστρίας βροντολογώντας τα πέταλα τους. Οι ήχοι των γεμάτων σύμφωνα γερμανικών λέξεων ενόχλησαν τόσο την αισθητική της ακοής μου που μέχρι σήμερα τους θεωρώ ό,τι πιο αποκρουστικό. Για μένα ήταν οι «για-για-γιάδες» στην παιδική μου διάλεκτο, από τα επαναλαμβανόμενα για, για, των φράσεων τους ! Οι στερήσεις που επέβαλλε το γερμανικό σχέδιο σχέδιο εξόντωσης των Ελλήνων, άγγιξαν και το δικό μου σπίτι, αν και οι γονείς μου τα κατάφεραν να μην επηρεασθεί το παιδί τους . Ένα δυνατό αγόρι υποδέχθηκε με τον δικό του τρόπο την Απελευθέρωση !

*Δυό λόγια για το γερμανικό σχέδιο εξόντωσης του Ελληνικού πληθυσμού .

Από τα αρχεία του Αμερικανικού Πενταγώνου αλιεύτηκε σχετικά πρόσφατα και μεταξύ άλλων, γερμανικό κείμενο γραμμένο μάλιστα στην Γοτθική γερμανική «καθαρεύουσα», γεγονός που δυσκόλεψε την ανάγνωση του. Πρόκειται για λεπτομερές σχέδιο, εξαίρετα τεκμηριωμένο οργανωτικά, που αναφέρεται στην εξόντωση μεγάλου μέρους του Ελληνικού πληθυσμού με όπλο τον υποσιτισμό και την ΠΕΙΝΑ! Πρόκειται προφανώς για «μεταρρυθμίσεις του επισιτιστικού μοντέλου», όπως θα έλεγαν σήμερα κομψά οι σύγχρονοι γερμανοί «άρχοντες» της Ευρώπης και οι εγχώριοι παρατρεχάμενοι τους ! Δεν μας διαφεύγει βέβαια η διαχρονική εμμονή τους στον όρο «μεταρρύθμιση», αντί του πραγματικού «σαδιστική τιμωρία και κακία» και στην απαίτηση από τα θύματα τους αλλά και τους εκάστοτε εγκαθέκτους τους να αποδέχονται την «ιδιοκτησία» των «μεταρρυθμίσεων». Με σχολαστική αναφορά σε θερμίδες ανά μονάδα τροφίμου και άλλα θαυμαστά , και με δολοφονική σκληρότητα που ξεχείλιζε αρρωστημένα από παντού, εξόντωσαν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες καλών Ελλήνων. Δεν τους αφαίρεσαν απλά την ζωή, τους οδήγησαν στον θάνατο μέσα από την πιο εξευτελιστική για τον άνθρωπο διαδικασία…. την ΠΕΙΝΑ. Πέρασαν έτσι το μήνυμα του παντοδύναμου Γερμανισμού και το διάνθισαν με τις φρικαλεότητες στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο, στην Μέρλιν, στο Χαϊδάρι, στην Κάνδανο , στην εξόντωση των Εβραίων συμπολιτών μας και όπου αλλού τους οδηγούσε ο αρρωστημένος σαδισμός τους .

Σε όλη την διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, η ομάδα των μηχανικών και πολεοδόμων του Υπουργείου Δημοσίων Έργων , η ομάδα Δοξιάδη με τον Σκέπερς επικεφαλής, δούλεψε κάτω από απίστευτα δύσκολές συνθήκες. Κατέγραφε, αξιολογούσε και αποδελτίωνε όλα όσα έκαναν στην χώρα και τον λαό της οι γερμανοί κατακτητές. Επιστήμονες υψηλής κατάρτισης και αξίας δούλευαν σαν πεισμωμένα μυρμήγκια, κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες και αμέσως, το εννοώ…αμέσως, παρουσίασαν το έργο τους . Είναι ο τόμος που γραμμένος σε τέσσερις γλώσσες, Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ρωσσικά (και βέβαια όχι γερμανικά …..δεν χρειαζόταν, αυτοί που τα έκαναν τα ήξεραν καλά και είχε τον τίτλο :

*(«συμβολικά» χρησιμοποιείται πεζό στοιχείο «γ» για τις λέξεις που αναφέρονται σε «γερμανία και γερμανούς» εκείνης της εποχής)

«Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο»

Ήταν ένα από τα «διαπιστευτήρια» της Ελλάδας για την είσοδο της στον ΟΗΕ , στην διάσκεψη του Σαν Φραντσίσκο. Το έργο εκτύπωσε άψογα η «Ασπιώτης – Έλκα» το 1945 σε συνθήκες σίγουρα απερίγραπτες !Δεν ξέρω γιατί το κειμήλιο αυτό είναι άγνωστο στους περισσότερους και ακόμη γιατί δεν αποτέλεσε βασική σχολική ιστορική ύλη . Μήπως γιατί τα λέει ΟΛΑ ! Ποιοι άραγε θέλουν να μην γνωρίζουμε ;

**Πρίν λίγα χρόνια κυκλοφόρησε σε ανατύπωση μικροτέρου σχήματος ως ένθετο εφημερίδας .

Από την χαρά της γιορτής της Απελευθέρωσης εκείνη την ημέρα , έλλειπαν αρκετοί από όσους πάλεψαν με τα τέρατα που είχαν σκλαβώσει την χώρα. Ήταν όσοι έδωσαν την ζωή τους , όσοι έπεσαν πολεμώντας ο καθένας στο πόστο του . Έλειπαν οι νεκροί νικητές της Αλβανίας, της γραμμής Μεταξά, της Μάχης της Κρήτης, όλων των μαχών του πολέμου. Έλειπαν και όσοι έπεσαν πολεμώντας με κάθε τρόπο τον κατακτητή , οι Έλληνες που δεν συνθηκολόγησαν , που αγωνίστηκαν στα βουνά και στις πολιτείες, στις θάλασσες και στην έρημο , οι καταδρομείς του Ιερού Λόχου που εκείνες τις ώρες απελευθέρωναν ένα-ένα τα νησιά μας .

Από την γιορτή της Αθήνας έλειπε η Λέλα Καραγιάννη , ο Κώστας Περρίκος , η Ιουλία Μπίμπα και οι σύντροφοι τους της ΠΕΑΝ, έλειπε ο Αντώνης Μυτιληναίος (αυτός είχε δραπετεύσει τρεις φορές από τους γερμανούς και τους Ιταλούς), που με τους δυναμίτες του δεν επέτρεψε την στρατολόγηση από τους Ναζί ΟΥΤΕ ΕΝΟΣ Έλληνα για το Ανατ. Μέτωπο .

• …. Και να λέει τότε απορημένος ο αρμόδιος Σοβιετικός Στρατηγός (Γιάκοβλεφ λεγόταν νομίζω), πως είδε στους αιχμαλώτους του γερμανικού Στρατού μετά την ήττα τους, ξένους μαχητές από όλες, μα όλες τις εθνικότητες της Ευρώπης, εκτός από Έλληνες . Δεν υπήρχε ούτε ένας τέτοιος είπε χαρακτηριστικά !

Έλλειπε ο Γιάννης Τσιγάντες που προδομένος αντιστάθηκε μέχρι την τελευταία του σφαίρα χωρίς να αποχωρισθεί το μονόκλ του ! Για λίγες ώρες δεν πρόλαβε την γιορτή και η Ήβη Αθανασιάδου, που η αθλιότητα της ρηχής συνείδησης του Γερμανού Στρ. γιατρού, της έκοψε το νήμα της ζωής στα 16 της χρόνια, στην γωνία του δρόμου του σπιτιού μου. Ήταν εκείνο ακριβώς το πρωϊ που η κοπελίτσα και οι συμμαθήτριες της χαιρόντουσαν και γελούσαν βλέποντας τους τελευταίους γερμανούς να φεύγουν από την παραλιακή του Φαλήρου! Δεν άντεξε ο γερμανός φονιάς την χαρά των κοριτσιών και με μια ριπή σκότωσε το χαμόγελο της κοπελίτσας.

Ήταν πολλές οι ψυχές , πάρα πολλές που χάρηκαν και γιόρτασαν μαζί με τους ζωντανούς. Δεν είναι δυνατόν να τους αναφέρουμε έναν-έναν. Δεν χρειάζεται άλλωστε δεν μας παρεξηγούν , εδώ έδωσαν την ζωή τους και δεν λογάριασαν τίποτε, είναι δυνατόν να κουβεντιάσουν για εγωϊσμούς και πρωτοκαθεδρίες . Οι ήρωες μας, οι δικοί μας άνθρωποι μάλλον γελούν με τέτοια καμώματα εκεί στην γειτονιά των Αγγέλων που βρέθηκαν όλοι μαζί.

Οι ψυχές που χάρηκαν και γιόρτασαν μαζί με τους ζωντανούς την μεγάλη ημέρα τότε , σήμερα όμως μου φαίνεται πως θέλουν κάτι να μας πουν . Μάλλον θέλουν να μας θυμίσουν πως σε κάποιες σκοτεινές γωνιές βρυκολακιάζουν οι ανάπηρες από την κακία και την μοχθηρία τους σκιές αυτών που γλύτωσαν από την οργή των Ευμενίδων , αυτών που κρύφτηκαν , αυτών που κλωσούνε τα αυγά των φιδιών .

Ο σοφός Σαμάνος της στέπας έλεγε : «Δεν ακούστηκε ποτέ από φίδι να γεννηθεί αηδόνι , πάλι φίδι γεννιέται !»

Ας προσέχουμε λοιπόν, άς έχουμε φυλαχτό την ευχή όσων θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι (ή περίπου ελεύθεροι για τους απαισιόδοξους !!!) και να μην τους ξεχνάμε , ήταν οι δικοί μας άνθρωποι !

Ας μην μείνουμε μόνο στα κορίτσια του Λυκείου των Ελληνίδων που κάθε τέτοια μέρα αναβιώνουν την μεταφορά του πέπλου της Παλλάδας στα Μεγάλα Παναθήναια, φέρνοντας την Γαλανόλευκη για να την υψώσουν στον Ιερό βράχο.

Πρέπει να μην ξεχάσουμε ποτέ την αντιπαθητική φιγούρα του του λιπόσαρκου ( η αθλιότητα της Γκαιμπελικής Γερμανίας ήταν να εμφανίσουν αδύνατο Γερμανό στην πεινασμένη Αθήνα!). Αυτός λοιπόν βιαστικά, κατέβαινε τον δρόμο των Προπυλαίων κρατώντας την Σβάστικα που μόλις είχε υποστείλει αγκαλιά, φορώντας ο μασκαράς ένα σεμνό τάχα δίκωχο!

Ας μην ξεχάσουμε τα παιδιά που με μανία μάδησαν αμέσως το στεφάνι, που δήθεν από σεβασμό κατέθεσαν οι κατακτητές (μία ακόμη σιχαμένη υποκριτική τους χειρονομία) στον Άγνωστο.

Ας μην ξεχάσουμε αυτούς που κρυφά η φανερά δεν ήθελαν την Απελευθέρωση, τους έπεφτε βαριά η Ελευθερία. Δωσίλογους τους έλεγαν και τους λένε. Αυτοί και οι κλώνοι τους ντρόπιασαν το Γένος. Κανόνισαν οι άθλιοι, κάποιοι απ’ αυτούς να τιμωρηθούν κάπως, να «κατακάτσει ο κουρνιαχτός» που έλεγε ο γιός της Καλόγριας, (την ευχή του να’χουμε) και μετά αυτοί και οι κλώνοι τους που λέγαμε, καλοκάθησαν πάλι στον σβέρκο μας. Το «αεί στασιάζειν οι Έλληνες», η διχόνοια και η παραδοσιακή όμως φαγωμάρα στοίχειωσαν τότε την Πατρίδα που μόλις είχε ελευθερωθεί. Η Κοινωνία ξέπνοη, τραυματισμένη, η Δημοκρατία λαχανιασμένη. Χρειάστηκαν νέοι αγώνες, καινούριες θυσίες για να σταθεί η Πατρίδα στα πόδια της.

Μην ξεχνάμε τον ποιητή στο «Κατά Σαδδουκαίων» να παραπονιέται πως :

«…ελευθερία ανάπηρη πάλι μας τάξαν…»

…και να μας παραγγέλνει:

«…μην αμελήσετε

Πάρτε μαζί σας νερό

Το μέλλον μας έχει πολλή ξηρασία».

….και ο Μανώλης Αναγνωστάκης, μετά τον Μιχάλη Κατσαρό κλείνει το φετεινό επετειακό…..

«..ο μύθος της διαρκούς προόδου, —- ( προειδοποιώντας μας όμως για…

«…την τόση κακότητα εν ονόματι του ανθρωπισμού ….»( που φέρνει )

«…..στην απόφαση της ήττας!

Το παραπάνω άρθρο είναι μέρος του κειμένου που μας απέστειλε ο κ. Βαζαίος με τίτλο 12 Οκτωβρίου…οι δύο επέτειοι. Περιλάμβανε αναφορά στην Τάξη ΣΙΣ που κατατάχθηκε στις 12.10.1959 και δεύτερο το άρθρο που αφορά την επέτειο της Απελεθέρωσης των Αθηνών στις 12.101944.

Η Προσαρμογή, προσθήκη φωτογραφιών και ανάρτηση στην Ιστοσελίδα πραγματοποιήθηκε από Γ. Γραμματέα ΕΕΥΕΔ Τασιόπουλο Αργύρη.

Το πρωτότυπο κείμενο της επιστολής του κ. Βαζαίου Λ. είναι εδώ.