• ΕΕΥΕΔ 24.03.2022

Χαιρετισμός προέδρου ΕΕΥΕΔ.

Αγαπητοί Συνάδελφοι Μέλη της ΕΕΥΕΔ

Εορτάζουμε φέτος την 201η Επέτειο της Εθνεγερσίας της 25ης Μαρτίου 1821  με υψηλό Εθνικό φρόνημα αλλά και μεγάλη περισυλλογή.  Καμαρώνουμε για την Πατρίδα μας που είναι ελεύθερη και προκομένη, ανάμεσα στις πιο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου. Ο Ελληνικός λαός ζει καλά σε συνθήκες Δημοκρατίας και Ευρωπαϊκού κεκτημένου. Η πρόοδος – αν και έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει – είναι σαφέστατη σε σχέση με το παρελθόν. Όμως τα διεθνή προβλήματα δεν επιτρέπουν εφησυχασμούς. Πόλεμος στη γειτονιά μας, απειλές της Εθνικής μας ακεραιότητας δίπλα μας. Μεθοδευμένη ή αντιδραστική , ανεξέλεγκτη μετανάστευση σε συνδυασμό με την αλλαγή των δεδομένων στην Παιδεία, την Εθνική συνείδηση, τον  υπερκαταναλωτισμό που προώθησε το διαδίκτυο και η παγκοσμιοποίηση, είναι μεγάλα θέματα που δεν μας αφήνουν αδιάφορους. Η μισή Κύπρος παραμένει σκλαβωμένη, ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου δεν τυγχάνει της νόμιμης μεταχείρισης, ενώ ο ξεχασμένος Ελληνισμός της Κριμαίας και της Αζοφικής βιώνει τραγικές στιγμές επιβίωσης. Και η πανδημία του κορωνοιού  καλά κρατεί……..

Εύχομαι χρόνια πολλά σε όλους, υγεία χαρές και πρόοδο αλλά και περισυλλογή και ανασύνταξη δυνάμεων. 

Εύχομαι στην Πατρίδα μας ειρήνη και πρόοδο με αναβάπτιση στις αιώνιες αξίες του Ελληνισμού, που αποτελούν τη μεγάλη μας παρακαταθήκη. 

Και του χρόνου καλύτερα.! 

Αγαπητοί Συνάδελφοι, με ιδιαίτερη χαρά και τιμή σας παρουσιάζω τον επίσημο ομιλητή του Πανηγυρικού της Ημέρας για την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821.  

Dr Παπαγιαννόπουλος Νικ.

Υποστράτηγος.

Πρόεδρος ΔΣ/ΕΕΥΕΔ

---

Ο Αλέξανδρος  Υψηλάντης – Από το Ελληνικό Έθνος στο Ελληνικό Κράτος

Το Ελληνικό Έθνος έχει ιστορία μερικών χιλιάδων χρόνων με πολλούς και μεγάλους ιστορικούς σταθμούς και μεγάλη προσφορά στην Παγκόσμια ιστορία. Η Ελληνική Επανάσταση όμως, αγώνας των Ελλήνων, επικός και απελευθερωτικός συγχρόνως, είναι το μεγαλύτερο γεγονός της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, καθώς πέτυχε την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους και συνεπώς την παρουσία της Ελλάδας στον πολιτικό χάρτη του κόσμου, ύστερα από έκλειψη αιώνων. Εξάλλου είναι σπουδαίο πολιτικό γεγονός για τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, καθώς η τελική της επικράτηση ήταν περιφανής νίκη της ελευθερίας αλλά και της « αρχής των Εθνοτήτων », ενάντια μάλιστα στη θέληση της Ιεράς Συμμαχίας των πέντε Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής εκείνης.

    Η περιφανής αυτή νίκη απ’ όλους αναγνωρίζεται σαν μια συνολική προσπάθεια όλων των Ελλήνων, των ραγιάδων της οθωμανικής αυτοκρατορίας και των Ελλήνων της διασποράς στις πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης. Τα κύρια πολεμικά γεγονότα έγιναν στη Νότια Ελλάδα που τελικά απελευθερώθηκε και απετέλεσε τον πυρήνα του Ελληνικού Κράτους, η έναρξη όμως της Επανάστασης έγινε στην άλλη άκρη της βαλκανικής, στη Μολδαβία και τη Βλαχία.

    Στον αμύητο που δεν γνωρίζει τις γεωφυσικές και κυρίως τις κοινωνικές, στρατιωτικές και πολιτικές καταστάσεις της εποχής εκείνης γεννώνται πολλά ερωτήματα, όχι μόνον αν ήταν σωστός ο τόπος έναρξης της επανάστασης, αλλά μήπως ήταν απλά ένα ρομαντικό ή και τελείως εξωπραγματικό σχέδιο, καταδικασμένο εξαρχής σε αποτυχία. Και ακόμη, ποιος ήταν ο ρόλος του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην εξέγερση του Έθνους; Ήταν αρχηγικός, δηλαδή πολιτικός, στρατιωτικός και εν τέλει επαναστατικός ή απλά ήταν μια ουτοπία;

    Τα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι καινούρια. Στο παρελθόν απασχόλησαν πολλούς σήμερα όμως, ύστερα από την απόσταση των πολλών χρόνων που μας χωρίζουν από τα γεγονότα εκείνης της εποχής, κυρίως ύστερα από τη νέα κατάσταση πραγμάτων που υπάρχει στη βαλκανική και την εγγύς Ανατολή, ίσως είναι ευκαιρία να προβούμε σε νέα αποτίμησή τους.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ

    Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης ήταν γόνος της μεγάλης φαναριώτικης οικογένειας των Υψηλάντηδων της οποίας οι ρίζες χάνονται στην αυτοκρατορία της Τραπεζούντος. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ανατράφηκε μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον έντονα πατριωτικό και υψηλά καλλιεργημένο, το οποίο πρωταγωνίστησε στα πολιτικά πράγματα της εποχής, αφού τόσο ο πατέρας του Κωνσταντίνος όσο και ο παππούς του Αλέξανδρος διετέλεσαν δραγουμάνοι (διερμηνείς) της Υψηλής Πύλης και ηγεμόνες τόσο της Μολδαβίας όσο και της Βλαχίας, με πολλές και μεγάλες υπηρεσίες στο υπόδουλο ελληνικό γένος. Ο ίδιος, νέος, έγινε δεκτός στο σώμα των Βασιλικών ακολούθων στην Πετρούπολη και διακρίθηκε τόσο στην κοινωνία της πρωτεύουσας της Ρωσίας όσο και στις μάχες εναντίον του Μεγάλου Ναπολέοντα, σε μια από τις οποίες απώλεσε το δεξί του άνω άκρο. Όπως πάλι χαρακτηριστικά γράφει ο ιστορικός Φιλήμων για τον Υψηλάντη “έκτοτε διέκρινον τούτον χαρακτήρ σοβαρός, βλέμμα ηρωικόν και πειστική ευγλωττία”. Τα προσόντα του κέρδισαν την εκτίμηση του Τσάρου Αλεξάνδρου και το 1817, σε ηλικία μόλις 25 ετών, έγινε υποστράτηγος και έλαβε την εμπιστευτική θέση του υπασπιστή του αυτοκράτορα.

    Όλοι όμως οι τίτλοι και η εκτίμηση των αρχόντων και του κόσμου προς το πρόσωπό του καθόλου δεν τον απέτρεψαν από την αφοσίωσή του προς την πατρίδα και το υψηλό αίσθημα χρέους που έτρεφε προς αυτήν. Θεωρούσε τον εαυτό του στρατευμένο στην υπηρεσία της υψηλής αποστολής – την απελευθέρωση των Ελλήνων, με την πρώτη κατάλληλη ευκαιρία.

    Η ευκαιρία του δόθηκε όταν του προσφέρθηκε η αρχηγία της φιλικής Εταιρείας το Μάρτιο του 1820. Δείχνοντας πολιτική ωριμότητα συμβουλεύθηκε πρώτα τον Καποδίστρια, υπουργό Εξωτερικών του Τσάρου από τον οποίο ενθαρρύνθηκε στην ανάληψη των καθηκόντων του, αφού πρώτα έγιναν δεκτοί οι όροι τους οποίους έθεσε. Ζήτησε ουσιαστικές και πλήρεις αρμοδιότητες ως ανώτατος αρχηγός, δείχνοντας έτσι ηγετικά προσόντα.

    Πράγματι ο Αλέξανδρος Υψηλάντης παρουσιάζεται να είναι το πιο κατάλληλο πρόσωπο για την ανάληψη της Αρχηγίας της Επανάστασης. Γόνος μεγάλης ελληνικής οικογένειας, πρίγκιπας, με οικογενειακές ρίζες που χάνονται μέσα στη μακραίωνη ιστορία του ελληνικού έθνους, με ηγετικά προσόντα, πολιτική ευελιξία, στρατιωτική εμπειρία, αίσθημα χρέους και υψηλό φρόνημα ήταν ο πλέον κατάλληλος για Αρχηγός στον αγώνα του Γένους.

    Με την ανάληψη της Αρχηγίας ξεπεράστηκε γρήγορα η κρίση εμπιστοσύνης για την άγνωστη “Αρχή” της Φιλικής Εταιρείας. Ξεπεράστηκαν οι αμφιβολίες, σταμάτησαν οι έριδες και οι τάσεις απειθαρχίας, αυξήθηκε το ηθικό και ο ενθουσιασμός των στελεχών και μυήθηκαν μέσα σε ένα χρόνο πολλά και σημαντικά στελέχη που μέχρι τότε τηρούσαν επιφυλακτική στάση.

    Η γρήγορη αυτή εξέλιξη της Φιλικής Εταιρείας, η άνδρωση και η γιγάντωσή της, ήταν η πρώτη και πολλή σπουδαία υπηρεσία του Υψηλάντη στην προσπάθεια του έθνους για την απελευθέρωσή του.

    Στην συνέχεια ο Υψηλάντης επεξεργάσθηκε εξαρχής και τελικά ενέκρινε το αποκαλούμενο “Σχέδιον Γενικόν” της Επανάστασης που είχαν συντάξει το Μάιο το 1820 στο Βουκουρέστι ο Παπαφλέσσας και ο Λεβέντης. Το σχέδιο αυτό στα κυριότερα σημεία του προέβλεπε:

α) να επιδιωχθεί η ταυτόχρονη εξέγερση των Σέρβων και Μαυροβουνίων, οι οποίοι ήδη από το 1815 είχαν δείξει τις επαναστατικές τους διαθέσεις,

β) να εκδηλωθεί επανάσταση στη Μολδοβλαχία με τον εμπειροπόλεμο Γεωργάκη Ολύμπιο, από τη συμμετοχή του, τα προηγούμενα χρόνια, στην Επανάσταση της Σερβίας. Συγχρόνως αυτός να συνεργασθεί με τον Θεόδωρο Βλαδιμηρέσκου και το Σάββα Φωκιανό,

γ) να γίνει στάση στην Κωνσταντινούπολη και να εμπρησθεί ο τουρκικός στόλος στο Nαύσταθμο και

δ) να αρχίσει η επανάσταση στην Ελλάδα, από την Πελοπόννησο, αφού προηγουμένως φτάσει σ’αυτήν ο ίδιος ο Υψηλάντης.

    Επειδή υπήρχαν πληροφορίες ότι είχε προδοθεί η ύπαρξη της Φιλικής Εταιρείας ο Υψηλάντης επέσπευσε την έναρξη της Επανάστασης στη Μολδοβλαχία συμμετέχοντας ο ίδιος προσωπικά, με απώτερο σκοπό την κάθοδο του στη Νότια Ελλάδα.

    Η απόφαση για την έναρξη της Επανάστασης και η υλοποίηση της ήταν η δεύτερη και μεγάλη υπηρεσία του Υψηλάντη προς το Έθνος για την απελευθέρωση του.

    Ο Υψηλάντης διαθέτοντας πολιτικό αισθητήριο, πολύ έξυπνα, διάλεξε να αρχίσει η Επανάσταση από τη Μολδοβλαχία. Οι δύο χώρες, Μολδαβία και Βλαχία, από πολλά χρόνια ήταν αυτόνομες ηγεμονίες, ανάμεσα στη Ρωσία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι ηγεμόνες, που πολλές φορές ήταν Έλληνες Φαναριώτες, είχαν δικαίωμα να διατηρούν μικρές στρατιωτικές φρουρές για προσωπική ασφάλεια. Δεν υπήρχε όμως μεγάλος τακτικός Στρατός και εγγυήτριες Δυνάμεις για την αυτονομία ήταν η Ρωσία και η Οθωμανική αυτοκρατορία.

     Ο Υψηλάντης γνώριζε πολύ καλά ότι μια επανάσταση στην περιοχή θα οδηγούσε στη σύγκρουση των δύο εγγυητριών Δυνάμεων είτε γιατί οι Οθωμανοί θα εισέβαλαν για να την καταπνίξουν είτε γιατί οι Ρώσοι θα επενέβαιναν ως προστάτες των ομοθρήσκων τους ορθοδόξων λαών.

    Τελικά βέβαια η σύγκρουση αυτή δεν έγινε το 1821, οι Τούρκοι όμως, πιστεύοντας ότι θα εκδηλωθεί Ρωσική επίθεση, απασχόλησαν μεγάλο αριθμό τακτικών στρατευμάτων στην περιοχή αφήνοντας έτσι την επανάσταση στην Πελοπόννησο να εδραιωθεί και να επικρατήσει.

    Οι επιχειρήσεις κράτησαν μέχρι το Σεπτέμβριο του 1821 και σ’αυτές ο Υψηλάντης έδειξε τις στρατιωτικές του ικανότητες και εμπειρία.

    “Προέλασε αρχικά από το Ιάσιο μέχρι το Βουκουρέστι, στρατολογώντας εθελοντές. Όταν οι Τούρκοι πέρασαν το Δούναβη και εισέβαλαν με 30.000 τακτικού Στρατού έκανε « τακτική υποχώρηση » και οργάνωσε την άμυνα του σε ημιορεινή περιοχή έχοντας στα νώτα του την Αυστρία και με απώτερο σκοπό την κάθοδο του στην Ελλάδα. Η μάχη που δόθηκε στην περιοχή έγινε παρά τις δικές του διαταγές και η αυτοθυσία του Ιερού Λόχου έγινε από εμπλοκή των Ιερολοχιτών παρά τα στρατιωτικά του σχέδια.

    Τελικά οι Τούρκοι επικράτησαν στην περιοχή και ο Τσάρος αποκήρυξε τον Υψηλάντη. Αυτό όμως που δεν έγινε στην αρχή έγινε επτά χρόνια αργότερα, το 1828, οπότε οι Ρώσοι έφτασαν έξω από την Κωνσταντινούπολη. Έτσι, έστω και αργά, η εμπλοκή των Ρώσων οδήγησε τις Μεγάλες Δυνάμεις και το Σουλτάνο στην αναγνώριση του ελεύθερου Ελληνικού Κράτους.

    Μπορεί η Επανάσταση στη Μολδοβλαχία, όταν εξετάζεται σαν μεμονωμένο γεγονός να απέτυχε. Όμως η όλη επιχείρηση ήταν, όπως και προβλεπόταν στο ” Σχέδιον Γενικόν “, μια κίνηση αντιπερισπασμού που έδωσε όλο το χρόνο στην επανάσταση της Πελοποννήσου, όσο ακόμη ήταν ανίσχυρη, να εμπεδωθεί.

    Η παραπλάνηση του Σουλτάνου να θεωρήσει τη Μολδοβλαχία  σαν κύριο μέτωπο, ενώ ήταν δευτερεύον και την Πελοπόννησο σαν δευτερεύον ενώ ήταν κύριο, αποτελεί την τρίτη και μεγάλη υπηρεσία του Υψηλάντη προς το Ελληνικό  Έθνος.

    Υπάρχει όμως και τέταρτη μεγάλη υπηρεσία του Υψηλάντη Υπηρεσία προς το  Έθνος. Αυτή είναι η εξασφάλιση της ουδετερότητας της  Πενταπλής Συμμαχίας έναντι της επανάστασης του, την οποία επέτυχε με έξυπνους διπλωματικούς χειρισμούς, με τη συμβολή βέβαια και του Ιωάννη Καποδίστρια. Καταδικάστηκε ο Υψηλάντης από την Πενταπλή Συμμαχία όχι όμως και η Επανάσταση του, έτσι οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν επενέβησαν ενεργά για να την καταπνίξουν. Την ουδετερότητα αυτή επικαλέσθηκε αργότερα ο Τσάρος και ζήτησε και επέτυχε από τις άλλες Μεγάλες Δυνάμεις την ουδέτερη στάση τους και για την Επανάσταση της Πελοποννήσου, σαν ίσο μέτρο για ότι είχε προηγηθεί στη Μολδοβλαχία, περιοχή των ιδιαίτερων συμφερόντων του. Οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν επενέβησαν στρατιωτικά στην Πελοπόννησο για να καταπνίξουν την Επανάσταση που μόνο φραστικά καταδίκασαν.

    Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης μόνο για ένα χρόνο ηγήθηκε των Ελλήνων. Στο χρόνο αυτό, από το Μάιο του 1820 μέχρι τις 15 Ιουνίου του 1821, κατάφερε να οργανώσει τους Έλληνες της Φιλικής Εταιρείας, να κυρήξει την Επανάσταση, να παραπλανήσει του Τούρκους και να κρατήσει σε απόσταση της Μεγάλες Δυνάμεις της Πενταπλής Συμμαχίας.

Ο θάνατος του το 1828, ύστερα από επτά χρόνια φυλακής, μόνο σαν επισφράγισμα της μεγάλης του προσφοράς στη δημιουργία του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους μπορεί να λογίζεται. Ευτύχησε μόνο, πριν ξεψυχήσει, να μάθει ότι ο Καποδίστριας πήρε το δρόμο προς την Ελλάδα, ως ο πρώτος Κυβερνήτης της.

ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

    Και έτσι από το Ελληνικό Έθνος φθάνουμε στο Ελληνικό Κράτος. Ένα κράτος μικρό, αδύναμο, δύσκολα βιώσιμο, με πολλά και ανεκπλήρωτα όνειρα. Τίποτα όμως στον κόσμο δεν είναι πια το ίδιο. Όλα άλλαξαν για τους Έλληνες, για τα Βαλκάνια, για την Τουρκία, για την Ευρώπη. Έναντι των πολυεθνικών αυτοκρατοριών που κυριάρχησαν για χιλιετίες στον τότε γνωστό κόσμο, δημιουργήθηκε  το πρώτο εθνικό κράτος. Μέσα στα επόμενα 100 χρόνια, μέχρι το 1922, όλα θα αλλάξουν στην περιοχή. Από την απέραντη οθωμανική αυτοκρατορία που καταρρέει, η Ελλάδα θα ολοκληρώσει σχεδόν τα σημερινά της σύνορα (τα Δωδεκάνησα προσαρτίστηκαν από την Ιταλία μόλις το 1947, σαν επισφράγισμα της συμβολής μας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), θα δημιουργηθούν όμως πολλά άλλα εθνικά κράτη στη Βαλκανική, στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή. Τελικά από την εξαφάνιση της οθωμανικής αυτοκρατορίας από τον χάρτη του κόσμου θα προκύψει, από τον κεντρικό της πυρήνα, και το εθνικό κράτος της Τουρκίας.

    Έτσι φθάσαμε από το ελληνικό έθνος στο σημερινό ελληνικό κράτος. Αυτό όμως έγινε, θα λέγαμε, μέσα από πολλά ιστορικά παράδοξα.

    Άλλαξε μια αντίληψη και μια αρχή διακυβέρνησης των λαών, η αρχή δηλαδή των πολυεθνικών αυτοκρατοριών ( του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των διαδόχων του, της ρωμαϊκής, της βυζαντινής, της οθωμανικής, του Καρλομάγνου, της Πολωνίας, της Σουηδίας, της Αυστροουγγαρίας, της Ρωσίας, του Μεγάλου Ναπολέοντα.). Προέβαλε μια άλλη αντίληψη, αυτή των εθνικών κρατών, των απαλλαγμένων από άλλες εθνότητες και άλλες μειονότητες.

        Πρώτη πρακτική εφαρμογή το ανεξάρτητο ελληνικό κράτος του 1830. Μικρό και αδύναμο που μέχρι τη σημερινή του ολοκλήρωση βρίσκεται πάντα στην πρωτοπορία των γεγονότων και όσο θα μεταλλάσεται από το αλύτρωτο έθνος στο ελεύθερο κράτος θα περάσει μέσα από συμληγάδες πέτρες.

    Το έθνος έχει την πρωτεύουσα του, την Κωνσταντινούπολη. Το κράτος όμως αναζητά τη δική του. Ύστερα από έκλειψη χιλιετιών θα αναγεννηθεί η Αθήνα. Η οποία όσο θα μεγαλώνει και θα ολοκληρώνεται σαν μητρόπολη του ελληνισμού θα δρα ανταγωνιστικά προς την άλλη πρωτεύουσα, την Κωνσταντινούπολη. Όλα κρίνονται το 1922 όταν η Κωνσταντινούπολη θα χάσει τα μεγάλα ερείσματα της του ελληνισμού στη Μ. Ασία, στον Πόντο, στην ίδια τη Θράκη. Η χαριστική βολή θα δοθεί το Σεπτέμβριο του 1995, Θα μείνει ο καημός στους Έλληνες ότι μόνοι αυτοί, από όλους τους βαλκανικούς λαούς δεν απελευθέρωσαν την πρωτεύουσα τους, τη Βασιλεύουσα, που τόσα χρόνια κυριάρχησε στην Ελληνική και Παγκόσμια Ιστορία.

    Άλλο πρόβλημα που θα προκύψει με τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους είναι η ονομασία, Εμείς, οι Έλληνες, διατηρούμε το όνομα Ελλάδα. Οι ξένοι όμως, οι Μεγάλες Δυνάμεις έχουν άλλα σχέδια. Για να περιορίσουν τα “επεκτατικά” μας, κατ’ αυτούς, σχέδια, τα απελευθερωτικά για μας όνειρα έναντι των υποδούλων αδελφών, μας αντιδιαστέλλουν από τους Ρωμιούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μας βαπτίζουν “Γραικούς”. Εμείς μπορεί τα ονόματα Έλληνες και Γραικοί να τα θεωρούμε ισοδύναμα, για τις Μεγάλες Δυνάμεις, όμως και για την πολιτική τους είχαν άλλη έννοια και άλλη σημασία, θέλοντας έτσι να περιορίσουν τις φιλοδοξίες μας για την απελευθέρωση των Ρωμιών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ως εάν επρόκειτο για άλλο φυλετικά λαό. Το παράδοξο συμπληρώνεται με την ονομασία που μας επέδωσαν οι Τούρκοι. Γιουνάνοι  και  Γιουνανιστάν, δηλαδή  Ίωνες και Ιωνία.

    Έτσι σήμερα, στη διεθνή κοινότητα φέρουμε τρία ονόματα, Έλληνες για εσωτερική κατανάλωση, Γραικοί (Greece, Greque, Crihenland, κ.λ.π.) για τις πρεσβείες μας στο εξωτερικό και Ίωνες  (Γιουνάνι ) για όλο τον μουσουλμανικό κόσμο.

    Η όποια σύγχυση και προσπάθεια αντιδιαστολής των Γραικών της κυρίως Ελλάδας προς τους Ρωμιούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, δηλαδή τους ορθοδόξους υπό τον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης, θα επιδεινωθεί με την Βαυαρικής έμπνευσης ανακήρυξη της   «Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος ».

    Έτσι οι Έλληνες, μάλλον χωρίς να το αντιληφθούμε, χωριστήκαμε στους Ρωμιούς, δηλαδή τους Ορθόδοξους Χριστιανούς, που υπάγονται εκκλησιαστικά απ’ ευθείας στον Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης και στους αυτοδιοικούμενους Έλληνες Ορθοδόξους της Ελεύθερης Ελλάδας. Στην ελληνική συνείδηση και τη θρησκευτικότητα μας αυτό δεν είχε καμία συνέπεια, ίσως  όμως ήταν αφορμή, κακό παράδειγμα, για τη δημιουργία αργότερα της Εξαρχίας της Βουλγαρίας, που οδήγησε στην αφύπνιση της εθνικής συνείδησης των Βουλγάρων. Βέβαια το πολιτικό παιχνίδι γίνεται πολύ πιο σύνθετο όταν η Ρωσία απομακρύνεται από το ρόλο του προστάτη των Ορθοδόξων και γίνεται προστάτιδα δύναμη των Σλάβων, διαβλέποντας στους Έλληνες αντίπαλο δέος στα σχέδια της για την κάθοδο στο Αιγαίο Πέλαγος.

    Το πιο σοβαρό όμως πρόβλημα, για τα νέα εθνικά κράτη που γεννώνται, είναι η ομοιογένεια του πληθυσμού τους. Οι Έλληνες αυτό το επεδίωξαν με απελευθερωτικούς πολέμους προσπαθώντας να συμπεριλάβουν σε ένα ενιαίο κράτος όλους τους υπόδουλους αδελφούς. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με άλλα κράτη ή αυτοκρατορίες, πολυεθνικές στη δομή τους. Οι γενοκτονίες ήταν το μέσον αφανισμού των μειονοτήτων, οι ανταλλαγές πληθυσμών ακολούθησαν κυρίως μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

    Σε ότι μας αφορά από τα κράτη της περιοχής μας, η Οθωμανική αυτοκρατορία αφού θα χάσει όλες τις κτήσεις της θα μεταμορφωθεί και αυτή σε εθνικό κράτος. Επιχειρεί την εθνική της κάθαρση με γενοκτονίες, των Αρμενίων πρώτα, των Ελλήνων αργότερα που πραγματοποιούνται λίγο πριν ή κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η εποχή το επέτρεπε, αν δεν το επέβαλε, αφού θεωρείται ότι, η αρχική ιδέα τουλάχιστον, ήταν ξενοκίνητη (κάπου από την Κεντρική Ευρώπη).

    Αργότερα, μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλάζουν οι αντιλήψεις και οι ενέργειες. Δημιουργούνται πολλά νέα μικρά κράτη. Με την προτροπή των Μεγάλων Δυνάμεων και με το πνεύμα υποτίθεται της “Κοινωνίας των Εθνών” η ομοιογεννοποίηση των πληθυσμών των κρατών αυτών επιχειρείται με ανταλλαγές των πληθυσμών των μειονοτήτων. Είναι φαινόμενο πανευρωπαϊκό, και όχι μόνο, και αφορά βέβαια και Έλληνες, Τούρκους και Βουλγάρους στη δική μας επικράτεια. Φεύγουν από την Ελλάδα πολλές χιλιάδες Τούρκων, λιγότερες Βουλγάρων, και έρχονται  σ’αυτήν 1,5 εκατομμύριο Έλληνες.

   

 Το προσφυγικό πρόβλημα είναι τεράστιο, οι πατρίδες χιλιετιών γίνονται αλησμόνητες, το πλήγμα της φυλής μεγάλο. Μέσα όμως από αντίξοες συνθήκες, δείχνοντας οι Έλληνες μια καταπληκτική δεξιότητα για προσαρμογή σε νέες καταστάσεις και συνθήκες, μέσα από πολέμους Παγκόσμιους ή και χειρότερα εμφύλιους, θα φθάσουν στο σημερινό κράτος με σχεδόν ανύπαρκτες πλυθυσμιακές μειονότητες μέσα σ’ αυτό. Μειονότητες που όμως είναι υπαρκτές και μεγάλες στη γείτονα Τουρκία.

    Οι καιροί όμως αλλάζουν. Αφού περάσαμε από τις γενοκτονίες και τις ανταλλαγές των πληθυσμών, η σύγχρονη κοινότητα, τουλάχιστον τα σύγχρονα δημοκρατικά κράτη, εστιάζουν πλέον το ενδιαφέρον τους στα ανθρώπινα δικαιώματα των μειονοτήτων.

    Και αν στην Ελλάδα μιλάμε για πρόβλημα μειονότητων στη Θράκη, τι πρέπει να λέμε για τη γείτονα Τουρκία; Η οποία δείχνει ότι ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μειονότητες γειτονικών κρατών, όπως στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και στο Κοσσυφοπέδιο, καταπιέζει όμως σκληρά τους δικούς της πολίτες κάτω από το πνεύμα του Κεμαλισμού, του Κεμαλισμού ο οποίος διακηρύσσει την ενιαία φυλετική σύνθεση του λαού της Τουρκίας ως εάν τα προβλήματα των εθνοτήτων να λύνονται με στρατιωτικές εντολές”.

    Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί Συνάδελφοι

    Όταν ο Υψηλάντης άρχιζε την Επανάσταση από τη Μολδοβλαχία είχε κατά νούν τον ελληνισμό, ολόκληρο το Έθνος, όπως άλλωστε όλοι οι σύγχρονοι του και όσοι προηγήθηκαν απ’ αυτόν όπως για παράδειγμα ο Ρήγας Φεραίος.

    Μετά από την Επανάσταση όμως του 1821 προέκυψε το Ελληνικό Κράτος. Μικρό και αδύναμο αρχικά, με εκατομμύρια αλύτρωτους αδελφούς. Μέσα από αγώνες, θυσίες, συμφορές αλλά και επικά κατορθώματα φθάσαμε στο σύγχρονο Ελληνικό Κράτος.

    Μέσα στην Παγκόσμια Κοινότητα αυτό το κράτος μας φαίνεται πολλές φορές μικρό και αδύναμο. Από μια άποψη ίσως και να είναι έτσι, δεν μπορούμε όμως να αρνηθούμε το γεγονός ότι βρίσκεται και πάλι στην πρωτοπορία των κρατών της περιοχής.

    Με την κατοχυρωμένη δημοκρατία μας λειτουργούμε και διεκδικούμε ισότιμη θέση στις χώρες της Ευρώπης μέσα στα πλαίσια της ONE. Είναι πλέον η σύγχρονη αντίληψη της στενής συνεργασίας των Εθνικών Κρατών που με δεσμούς οικονομικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς τείνει να οδηγήσει στην Ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης.

    Η Ελλάδα καλείται και εδώ να παίξει το σύγχρονο της ρόλο.

Μηνόπουλος Γεώργιος

---

---