ΕΕΥΕΔ 30.03.2022
- – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
- – Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΡΚΙΝΕ
- – ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΟΙΑ
- – Έκδοση 1η : ΣΕΠ. 2021
- – ISBN 978-618-5437-32-9
Ο Δημήτρης Αλειφερόπουλος ήταν πάντα ένας ξεχωριστός Συνάδελφος ! Αρχηγός τάξεως στην ΣΙΣ από την εισαγωγή του, Αρχηγός Σχολής και στην αποφοίτηση του! Με ένα μοναδικό παράστημα και απολλώνια ομορφιά, φάνταζε σαν “μοντέλο” στη Θεσσαλονίκη ! Η φωτογραφία του με τη θερινή στολή εξόδου ήταν το κεντρικό θέμα στη βιτρίνα του μεγαλύτερου φωτογραφείου της πόλης εκείνη την εποχή, τέλη της δεκαετίας του 60. ‘Ηταν σοβαρός, τυπικός, άψογος, αυστηρός, απαιτητικός πρωτίστως από τον εαυτό του και ύστερα από όλους τους άλλους, ήταν Αρχηγός! Ήταν πρότυπο, ήταν άπιαστος ! Την ίδια εποχή, η αδερφή του Μαρία Αλιφέρη μεσουρανούσε στα Media της Ελλάδας. Ήταν η εθνική Superstar και έμοιαζαν τόσο πολύ……
Ο “απόμακρος” Αρχηγός της Σχολής ήταν πολύ προσηνής και φιλικός Συνάδελφος μετέπειτα ως γιατρός στο 401 ΓΣΝΑ. Τότε τον γνώρισα καλά και απόλαυσα την συνυπηρέτηση μας στο ίδιο Νοσοκομείο. Όμως πάλι, νόμιζα ότι τον γνώρισα ……….. Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του “Σε ευχαριστώ καρκίνε” τότε τον γνώρισα πραγματικά !
Το βιβλίο είναι μία αυτοβιογραφία με μοναδική ειλικρίνεια με απολογητική διάθεση και με την ίδια πάντα αυστηρότητα προς τον εαυτό του. Προσεγγίζει τα γεγονότα της ζωής του με επιστημονική κριτική και ψυχαναλυτική μεθοδολογία. Οι ιδιαίτερες γνώσεις του στην κλασική ιατρική αλλά και στην παραψυχολογία μετατρέπουν το γραπτό του σε επιστημονικό δοκίμιο. Ο λόγος του είναι απλός αλλά και πλούσιος. Οι συμβολισμοί πολύ και βαθείς, ξεκινούν από το εξώφυλλο, όπου πάνω από μία γαλάζια ακρογιαλιά φαίνονται άχνα τα γαλάζια του μάτια………. κάτω στην αμμουδιά μία κλεψύδρα μετράει το χρόνο και μια πυξίδα, δίπλα, το δρόμο τού πεπρωμένου. Στο οπισθόφυλλο έχει μία πολύ ζυγισμένη περίληψη του έργου που την καταθέτω αυτούσια στο τέλος.
Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Αλειφερόπουλου είναι προσιτό και οικείο σε όλους τους αναγνώστες. Όλοι έχουν μία ανάλογη ιστορία στη ζωή τους ή στη ζωή των δικών τους ανθρώπων. Ο πόνος της νόσου, οι εσωτερικές συγκρούσεις που επιφέρει και η αγωνία θανάτου είναι κοινή υπόθεση όλων μας. Για αυτό ο αναγνώστης ανακουφίζεται βλέποντας ότι στο θέμα της βαριάς νόσου δεν είναι μόνος του. Διαβάζοντας το έργο του Δημήτρη Αλειφερόπουλου με τον αιχμηρό τίτλο “Σε ευχαριστώ καρκίνε” βλέπει πώς από μία τέτοια περιπέτεια μπορεί να βγει στο τέλος νικητής και καλύτερος άνθρωπος. Ο συγγραφέας δεν κρατάει τίποτα για τον εαυτό του. Ξεγυμνώνει την ψυχή του, εκφράζει τις αγωνίες του, αναλαμβάνει τις ευθύνες του, γίνεται αυτόματα ένας δικός σου άνθρωπος ένας κολλητός σου φίλος. Και προπάντων ένας ειλικρινής φίλος χωρίς καμία απολύτως σκοπιμότητα ή υστεροβουλία. Αυτά τα κατώτερα στοιχεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς δεν έχουν καμία ισχύ μπροστά στην αγωνία θανάτου και την νομοτελειακή κάθαρση.
Προσωπικά διαβάζοντας το βιβλίο του Δημήτρη Αλειφερόπουλου, παρακινήθηκα να τον προσεγγίσω και με την ιατρική μου σκέψη. Έβαλα πολλές φορές τον εαυτό μου στη θέση του κεντρικού ήρωα και σήκωσα τα διλήμματά του. Δεν είναι εύκολο, ούτε οι απαντήσεις είναι δεδομένες. Χρειάζεται μεγάλη εσωτερική μάχη για να επιλέξεις τη μία ή την άλλη αντίδραση. Από αυτήν την πρισματική γωνία το “Σε ευχαριστώ καρκίνε” είναι ένα βιβλίο για δύσκολους προβληματισμούς, τόσο σε ανθρώπινο επίπεδο όσο και σε επιστημονικό. Η εμπειρία που βίωσε ο συγγραφέας προσφέρεται στους αναγνώστες σαν μία πρόκληση προβληματισμού και ίσως ευκαιρία για ένα καλό μάθημα ζωής
Ευχαριστώ.
Δρ. Παπαγιαννόπουλος Νικόλαος
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου
Μια ιστορία παρμένη από την πραγματική ζωή, άλλοτε τρυφερή, ρομαντική και ονειροπόλα και άλλοτε σκληρή, αμείλικτη και αδυσώπητη.Μια ιστορία όπου αληθινά γεγονότα και προσωπικά βιώματα αναμιγνύονται γλυκά με μυθοπλασία και μεταφυσικές αναζητήσεις.
Ο κεντρικός ήρωας, ο επιτυχημένος γιατρός Οδυσσέας Ευόρας, χτυπημένος ξαφνικά από τον καρκίνο στην κορύφωση της καριέρας του, μετεωρίζεται ανάμεσα στο σκληρό παρόν με πολύ πιθανό έναν επικείμενο θάνατο, και στο μακρινό παρελθόν, στους υπέροχους γονείς του, στα όμορφα παιδικά χρόνια της ξεγνοιασιάς, στα ρομαντικά εφηβικά και νεανικά χρόνια του έρωτα. Σε αυτό το γοητευτικό οδοιπορικό μέσα στο χρόνο, ο Οδυσσέας νιώθει την ανίκητη ανάγκη να κάνει χωρίς να κρύβεται, από τη μία μεριά σκληρές ενδοσκοπήσεις και καταδύσεις στα κατάβαθα της ψυχής του εκεί που ποτέ μέχρι τότε δεν είχε φτάσει, και από την άλλη να κάνει ειλικρινείς απολογισμούς των πεπραγμένων του. Όμως συγχρόνως, το οδοιπορικό γίνεται και μια υπέροχη πτήση όπου ο Οδυσσέας θυμάται με ευγνωμοσύνη πόσο τυχερός και ευλογημένος υπηρξε στη ζωή του γιατί είχε ζήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα ζωή με πολλές διακρίσεις και καταξιώσεις, αλλά και πολλές περιπέτειες και εμπειρίες που δεν τον άφησαν ποτέ να πλήξει. Και κυρίως είχε αγαπήσει πολύ και είχε αγαπηθεί πολύ περισσότερα Και τέλος, μένοντας στο «Καθαρτήριο» για τουλάχιστον πέντε χρόνια όπου σχεδόν «στοίχειωσε», και αφού ανακάλεσε και αξιολόγησε τις ανθρώπινες αξίες και απαξίες και τις θρησκευτικές και κοινωνικές συμβάσεις στέκεται ξανά στα πόδια του, μαζεύει τα κομμάτια της ζωής του, «αυτομαστιγώνεται» αλύπητα και μετά εξηγεί de profundis γιατί νιώθει την ανάγκη να πει ξεκάθαρα και χωρίς φόβο: «Σ’ ευχαριστώ καρκίνε»
Από το βιβλίο του κ. Αλειφερόπουλου επιλέξαμε δύο ιστορίες, αφού εξασφαλίσαμε την άδειά του, τις αναρτήσαμε στις “Βιωματικές Ιστορίες” της Ιστοσελίδας μας. Τίτλοι τους :
- Ο Ηρακλής . Ενας μικρός γίγαντας (σελ. 237)
- Ο Αντωνίου (σελ. 248)
Ευχαριστούμε τον Συνάδελφο κ. Αλειφερόπουλο Δημήτρη για την δωρεά του Βιβλίου του στην Βιβλιοθήκη της ΕΕΥΕΔ.
Τεχνική επιμέλεια ανάρτησης Τασιόπουλος Αργύρης Γ. Γραμματέας ΕΕΥΕΔ