- – 2024.12.08
- – Α. Πέρπερας, Λ. Βαζαίος
Την Τετάρτη 4 Δεκ. 2024 στο Πολεμικό Μουσείο έλαβε χώραν η Παρουσίαση του Βιβλίου
Τάξη 1957, Στρατιωτική Ιατρική Σχολή Σ.Ι.Σ. Τότε ……. και σήμερα. Βιώνοντας δύο κόσμους
Συγγραφέας του Βιβλίου είναι ο Αρχιπλοίαρχος ΠΝ (ε.α) Αντώνης Πέρπερας, Παθολόγος – Ηπατολόγος, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Ας αφήσουμε τον Συγγραφέα, που είναι και Μέλος της ΕΕΥΕΔ, να μας μιλήσει για το Βιβλίο και την παρουσίασή του.
Κατ’ αρχήν η πλέον διακεκριμένη και τιμητική για όλους παρουσία στη αίθουσα, υπήρξε
αυτή του Διευθυντού Υγειονομικού του ΓΕΕΘΑ (ΔΥΓ/ΓΕΕΘΑ) κ. Δημητρίου Κασίμου.
Την παρουσία συντόνισε ο Ταξίαρχος Π.Α ε.α Θεοδόσιος Δόσιος Αναπληρωτής καθηγητής
ΕΚΠΑ Θωρακοχειρουργός.
Αριστερά ο Υπτγος (ΥΙ) Δντης ΔΥΓ/ΓΕΕΘΑ Δρ. Δ. Κασίμος
Την έναρξη της παρουσιάσεως κήρυξε ο νύν ΔΥΓ του Π. Ναυτικού Υποναύαρχος Αντώνης Παπαγεωργίου Αγγειοχειρουργός, ο οποίος τίμησε επίσης με την παρουσία του, ιδιαίτερα εμένα προσωπικά που προέρχομαι από το ΠΝ.
ΔΥΓ/ΓΕΝ Υποναύαρχος Αντώνης Παπαγεωργίου
Στο πέρας της όλης παρουσίας έλαβαν χώρα δυο τρία σχόλια και αναμνήσεις από το ακροατήριο. Ιδιαίτερη νότα έδωσε από το ακροατήριο ο συμμαθητής μας της τάξεως 1957 Τάκης Οικονομίδης. Ο Τάκης λοιπόν με παρακάλεσε να εκπληρώσει σαν τελευταία επιθυμία του συμμαθητού μας και πολύ «κολλητού» φίλου του Τάκη, του Γιάννη Μίσιου που ζεί μόνιμα στην Σουηδία, πολύ βαριά ασθενής, να παίξει με την φυσαρμόνικά το «τραγούδι του Χορτιάτη» που άρεσε στον Γιάννη. Το έπαιξε λοιπόν στην αίθουσα!!
Τα σχόλια έκλεισε ο Υποστράτηγος ΔΥΓ ΓΕΕΘΑ κ. Κασίμος, ο οποίος, εμφανώς συγκινημένος, εξήρε το έργο της Σχολής, τονίζοντας την επάξια συνέχιση του έργου της, την οποία χαρακτήρισε με έμφαση ως το σημαντικότερο φυτώριο άξιων στελεχών, ιδιαίτερα των αξιωματικών Υγειονομικών Ιατρών που στελεχώνουν επάξια τις ΕΔ. Τόνισε δε ότι το παρόν βιβλίο είναι το 5ο που έχει ως κύριο θέμα την Στρατιωτική Ιατρική Σχολή.
Από τον Λάμπρο Βαζαίο,
για τον Αντώνη Πέρπερα που θυμάται τόσο καλά τα χρόνια που είμαστε όλοι «τόσο νέοι»!
Αγαπητέ μου Αντώνη, συνάδελφε, παλιέ καλέ μου φίλε!
————————————————
*Δεν είναι το κείμενο αυτό βιβλιοκρισία..
Δυό λόγια πολύ φιλικά, πολύ ζεστά στον φίλο που θύμισε τόσο πετυχημένα τα νιάτα μας!
———————————————–
Το βιβλίο που πρόσφατα μας χάρισες ήταν για όλους μας (ελπίζω να μην κάνω λάθος!) η πιο όμορφη διαδρομή επιστροφής και μνήμης. Η εκπληκτική καταγραφή των λεπτομερειών και η μνήμη, το θυμητικό σου, που πυροδοτήθηκαν από το έξοχο μνημονικό σου, με άφησαν έκπληκτο. Είναι από τα βιβλία που και ο πιο εθισμένος αναγνώστης δεν αφήνει από τα χέρια του μέχρι να το τελειώσει, μέχρι να γυρίσει το οπισθόφυλλο!
Ξαναθυμήθηκα τι λέγανε για την παλιά Σχολή, πως ζήσαμε όλοι μαζί στην καινούργια, το Μπακινχαμ(!), το δασάκι, το ΚΨΜ, το κουρείο,τα εστιατόρια, το οικουρείο και όλα όσα, με αρχαϊκής καθαρεύουσας ορολογία, είχαν τόσο παράξενα μπει τότε στην ζωή μας!
Ξαναθύμισες την αμφίδρομη σχέση που ζήσαμε με τον Στρατό και την φοιτητική Ζωή. Τα μαθήματα, τίς εξετάσεις, τις αγωνίες, τις επιτυχίες τις διαψεύσεις, τις αποτυχίες τις φιλίες, τους τσακωμούς, τα όνειρα μας.
Τα ευτράπελα, τα δύσκολα, τα Σουαρέ, όσα ξεχαστήκανε, ακόμα και όσα δεν ξεχνάμε γιατί δεν μπορούμε η δεν πρέπει να παραβλέψουμε!
Για την ζωή μετά την Σχολή δεν θα μιλήσω. Όλοι μας έχουμε κάτι να πούμε, κάτι να θυμηθούμε είναι η πορεία που σε παράλληλους δρόμους που καθένας μας χάραξε.
Πολύ ανοιχτά και σωστά μίλησες για την δική σου ζωή την πορεία σου και την τόσο πετυχημένη διαδρομή σου.
*Πιστεύω τελικά ότι το βιβλίο απευθύνεται σε όλους. Οι παλαιότεροι θα γυρίσουμε για λίγο πίσω τον χρόνο. Είναι καλό αυτό, ημερεύει τις ψυχές μας! Οι νεότεροι θα δούνε από που προέρχονται, ποιοι και πως καθήσανε στα ίδια θρανία, κοιμηθήκανε στους ίδιους θαλάμους (αλλάξανε βέβαια πολλά σήμερα), κάνανε όνειρα, μοχθήσανε, ζήσανε έντονα τα χρόνια της Σχολής! Θα το ξαναπώ ήτανε τα χρόνια της «αθωότητας»! .
Αντώνη φίλε μου Ευχαριστώ
Λ.Βαζαίος
« Η Τάξη του 1957
Η Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (Σ.Ι.Σ) »
Τότε και…σήμερα“
Α. Πέρπερας
Το βιβλίο βασικά διαπραγματεύεται τα δρώμενα και πεπραγμένα, κατά την μακρόχρονη πορεία των μαθητών και αργότερα γιατρών, της τάξεως Σ.Ι.Σ 1957. Το οδοιπορικό της δύσβατης διαδρομής τους, κάλλιστα συμπληρώνει πάνω από 8 δεκαετίες της ζωής καλύπτοντας 3 ολόκληρες γενιές, οδηγώντας τον κάθε αναγνώστη αντιμέτωπο με δυο κόσμους σχεδόν απόλυτα διαφορετικούς. Ο ένας κόσμος μας πηγαίνει δεκάδες χρόνια πίσω, σε εποχές που η τάξη του 57 βίωσε τα πρώτα παιδικά της βήματα, εποχές που οι συμμαθηταί ανδρώθηκαν, σπούδασαν, έγιναν γιατροί, ενώ ο άλλος κόσμος σημαντικά διαφορετικός, είναι η κοινωνία που ζούμε σήμερα.
Ενδοσκοπώντας λεπτομερέστερα το βιβλίο, το μεγαλύτερό του μέρος εύλογα καλύπτεται με την περιγραφή της εισόδου των νεαρών τότε μαθητών στη Σχολή, περιγράφονται οι σκληρές συνθήκες διαβιώσεώς τους, τονίζεται η αυστηρότης και ο σημαντικός βαθμός πειθαρχίας που επικρατούσαν την εποχή εκείνη, η «ειδική εκπαίδευση» που τότε εφαρμόζετο, περιγράφονται οι δυσκολίες των Πανεπιστημιακών σπουδών. Κουβαλώντας η τάξη μέσα της πάντα ένα ζωηρό παιδί, σε αρκετά σημεία του βιβλίου περιγράφονται και αρκετές ευτράπελες ιστορίες συνυφασμένες με την κλειστή διαβίωση των μαθητών, ιδιαίτερα με το «πνεύμα τάξεως».
Στην συνέχεια το οδοιπορικό ξεφεύγει από τα δρώμενα σπουδών και εκπαιδεύσεως, και περιγράφονται οι ξεχωριστές και θαυμάσιες εποχές που βίωσαν οι μαθηταί της τάξεως, των δεκαετιών 1960, 1970, ίσως και μέρος του 1980, εποχές επαναστατικών εξελίξεων, κάθε μορφής επιστήμης, των γραμμάτων, αλλά και του μουσικού πενταγράμμου. Υπήρξε μια θαυμάσια εποχή της αθωότητος, του ρομαντισμού, που οι άνθρωποι μακρυά από τηλέφωνα και μέσα κοινωνικής δικτύωσης επικοινωνούσαν μεταξύ τους, συνάμα και μια εποχή ενός διαρκούς χάσματος των γενεών.
Περιγράφεται η Μεταπολιτευτική περίοδος, μια εποχή ανακτήσεως της χαμένης ελευθερίας, της δημοκρατίας, συγχρόνως όμως και μιας παρατεταμένης περιόδου με εμφανή την άμβλυνση ηθικών αξιών και ιδανικών, που η τάξις του 1957 ευτυχώς αλώβητοι και θωρακισμένοι όλοι, με τις δικές τους αξίες, έτυχε να βιώσουν.
Έχοντας οι συμμαθηταί της τάξεως διανύσει τα 50 χρόνια της κοινής πορείας τους, είχαν την ευκαιρία να ξανά διαβούν την ίδια πύλη της Σχολής, δυστυχώς αρκετά λιγότεροι, ερχόμενοι αντιμέτωποι με άλλες πρωτόγνωρες καταστάσεις.
Ήλθαν αντιμέτωποι με μια Σχολή αγνώριστη, ποιοτικά σαφώς αναβαθμισμένη, με μοντέρνα δωμάτια μαθητών, με την διαβίωση εναρμονισμένη με τις συνθήκες των νέων της εποχής, οι έξοδοι από την Σχολή συχνοί.
Αργότερα η τάξη, στην δύση της ζωής τους όλοι, έμελλε να βιώσουν πρωτόγνωρες καταστάσεις κοινωνικές, διαφορετικές από εκείνες που έχουν ήδη ζήσει, νέες μορφές οικογενείας, οι νέοι να καθοδηγούνται από άλλα πρότυπα μάλλον επιζήμια, οι θαυμάσιες ελληνικές παραδόσεις να ατονούν, να αλλοιώνονται να «προοδεύουν», ξενόφερτες νοοτροπίες να κατακλύζουν την κοινωνία.
Η τάξη Σ.Ι.Σ 1957 έμεινε τελικά μάλλον… αναχρονιστική.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Επιμέλεια Ανάρτησης :
Αργύρης Τασιόπουλος
Γεν. Γραμματέας ΕΕΥΕΔ