ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΑΠΟ ΥΓ/ΕΔ

ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ

* Προσθήκη φωτογραφιών σε εξέλιξη.

Το νέο Ελληνικό Κράτος που προέκυψε από τους αγώνες του Έθνους το 1821 έπρεπε να οργανωθεί. Η πρώτη προτεραιότητα ήταν η δόμηση σύγχρονων ενόπλων δυνάμεων που περιλάμβανε φυσικά και το Υγειονομικό. Πέρα από την συμμετοχή στους αγώνες του Έθνους που ακολούθησαν, το Υγειονομικό συνέβαλε καθοριστικά στην οργάνωση της υγειονομικής περίθαλψης στην χώρα. Για πολλά χρόνια το Α’ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών, με έναρξη λειτουργίας 5/4/1836, ήταν το καλύτερο νοσοκομείο της Ελλάδος.

Στελέχη του Υγειονομικού επάνδρωσαν τις Ιατρικές Σχολές (Ιωάννης Ολύμπιος, στρατιωτικός ιατρός και πρώτος Καθηγητής της χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών), πρωτοστάτησαν στην αντιμετώπιση της Ελονοσίας, της Χολέρας, οργάνωσαν δημόσιες υπηρεσίες. Ο Στρατιωτικός Ιατρός ήταν συχνά ο μόνος Ιατρός στα νέα εδάφη που προστέθηκαν στον κορμό του νεοσύστατου κράτους.

Το έργο και η προσφορά των Στρατιωτικών Ιατρών έδωσε το έρεισμα, στην κοινωνία των απλών πολιτών, να σχηματίσει μια εικόνα μυθικής πραγματικότητας, για όλους συνολικά τους Στρατιωτικούς Ιατρούς, που ακόμη και σήμερα είναι αισθητή η αντανάκλασή της.

Η ιστορία που έγραψαν οι παλαιότεροι είναι τιμή για το Υγειονομικό Σώμα των ΕΔ και αφορμή για τους νεότερους Συναδέλφους να αισθανθούν το βάρος και την ευθύνη που αντιπροσωπεύει ο όρος “Στρατιωτικός Ιατρός” που σαν γενικός όρος συμπεριλαμβάνει όλους τους Αξιωματικούς του Υγειονομικού Σώματος των ΕΔ.

“Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες” (Εμείς όμως θα γίνουμε καλύτεροι), δήλωναν στη αρχαία Σπάρτη οι νέοι.

Η βιογραφική καταγραφή των Στρατιωτικών Ιατρών, έχει ήδη πραγματοποιηθεί στο Βιβλίο “Μυθική Πραγματικότητα” των Δημητρίου Γ.Μπούκη Γενικού Αρχιάτρου ε.α Κωνσταντίνου Γρ. Κυριακόπουλου Υποστρατήγου ΥΙ. ε.α. Έκδοση ΕΕΥΕΔ 2022. Το Βιβλίο είναι ελεύθερα διαθέσιμο στην Ηλεκτρονική Βιβλιοθήκη της ΕΕΥΕΔ, εδώ

Στην μεταπολεμική περίοδο η παρουσία στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση Επιστημόνων που προέρχονται από το Υγειονομικό των Ενόπλων Δυνάμεων εξακολουθεί να είναι μεγάλη. θα παρουσιάσουμε στην σελίδα αυτή τα σύντομα βιογραφικά των Συναδέλφων που ήταν ή είναι στην Ακαδημαϊκή κοινότητα.

  • Για τους παλαιότερους θα χρησιμοποιήσουμε (παράλληλα ή και συμπληρωματικά) την “Μυθική Πραγματικότητα” και την λοιπή βιβλιογραφία.

  • Για τους νεότερους τα Βιογραφικά τους, που έχουν ήδη αποστείλει στην ΕΕΥΕΔ (Μέλη). Θα αναμείνουμε και βιογραφικά των υπολοίπων Συναδέλφων στο email eeyed.contact@gmail.com

Δυστυχώς το νομικό ασυμβίβαστο της ιδιότητας του εν ενεργεία Στρατιωτικού Ιατρού και της ενασχόλησής του στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση στερεί από τις ΕΔ ένα πολύτιμο κομμάτι ανθρώπινου δυναμικού.

Πατήστε πάνω σε κάθε όνομα του παρακάτω καταλόγου (click) για να μεταφερθείτε στην αντίστοιχη καταχώρηση

ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ

Θα επιχειρηθεί η καταγραφή των Υγειονομικών των ΕΔ που έχουν ολοκληρώσει Διδακτορική Διατριβή. Παρακαλούμε για την ενημερωσή μας στο email της ΕΕΥΕΔ, εάν είστε κάτοχος Διδακτορικής διατριβής και εμείς θα την αναζητήσουμε.

Κατάλογος Διδακτορικών Διατριβών : εδώ

ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΑΚΤΙΚΟΙ-ΕΠΙΚΟΥΡΟΙ

ΕΚΠΑ-ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ κ.α

  1. Βικελίδης Ιωάννης (1899-1978)

  2. Ζωγραφίδης Στέφανος (1878-1907)

  3. Κουρέτας Δημήτριος (1901-1984) Γ201

  4. Κρεμμύδας Βασίλειος (1910- ????)

  5. Μέρμηγκας Κωνσταντίνος  (1874-1942)

  6. Μισιρλόγλου, Αρχίατρος καθηγητής Χειρουργικής ΑΠΘ

  7. Παπαευαγγέλου Γεώργιος, καθηγητής ΥγιεινήςΕπιδημιολογίας

  8. Παπαστρατηγάκης Κωνσταντίνος (1891-1929) Γ196

  9. Πιλάβιος Γεώργιος (1851-1924)

  10. Σάββας Κωνσταντίνος (1861-1929)

  11. Σιγάλας Μαρίνος (1891- 1960)

  12. Σταυρόπουλος Κωνσταντίνος (1915-????) Γ265

  13. Συλλαϊδόπουλος Δημήτριος (1899-????) Γ202

  14. _____Χωρίς Περισσότερα Στοιχεία_________

  15. Μοίρας Κωνσταντίνος

  16. Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος Ταξ/χος ΥΙ Θωρακοχειρουργός επ.καθ, ΕΚΠΑ

  17. Ρωμανός Αλέξανδρος

ΣΙΣ – ΣΣΑΣ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ)

  1. Αγαμανώλης Δημήτριος, ΣΙΣ 1956/ΑΜ513

  2. Βαζαίος ΛάμπροςΣΙΣ 1959/ΑΜ0647

  3. Βακάλης Νικόλαος, ΣΙΣ 1962/ΑΜ775

  4. Βασιλάκης, Μ. Σοφοκλής, ΣΙΣ 1954/ΑΜ410

  5. Βασιλούδης Ιωάννης, ΣΙΣ 1961/ΑΜ742

  6. Βολανάκης Ιωάννης, ΣΙΣ 1956/ΑΜ 311 καθηγητής ΗΠΑ

  7. Βρίτσιος Αριστοτέλης, ΤρύφωναΣΙΣ 1947Β/ΑΜ 99Καθηγητής ΑΠΘ

  8. Βυσούλης Λάμπρος, ΣΙΣ 1949/ΑΜ171 – Υφηγητής

  9. Γερμάνης Ιωάννης, ΣΙΣ 1953/ΑΜ351

  10. Γκουρτσογιάννης Νικόλαος, ΣΙΣ 1961/ΑΜ740

  11. Δαδούκης Δημοσθένης, ΣΙΣ 1950/ΑΜ220

  12. Δασκαλόπουλος Ε. Γεώργιος, ΣΙΣ 1967/ΑΜ 975Καθηγητής Πνευμονολογίας Παν. Ιωαννίνων.

  13. Δεστούνης Φ. Νικόλαος, ΣΙΣ 1947Β/ΑΜ 59. Καθηγητής ψυχιατρικής του Παν. Αθηνών.

  14. Δόσιος Θεοδόσιος, ΣΙΣ 1957/ΑΜ564

  15. Εμμανουηλίδης Αναστάσιος, ΣΙΣ 1958/ΑΜ615 – Καθηγητής ΕΚΠΑ

  16. Κονκουρής Λέανδρος, ΣΙΣ 1948/ΑΜ124 – Καθηγητής Παθολογίας ΑΠΘ

  17. Κουκλάκης ΓεώργιοςΣΣΑΣ 1977

  18. Κουλούρης Σπυρίδων, ΣΙΣ 1954/ΑΜ356 – Καθηγητής ΗΠΑ νευροχειρουργός.

  19. Κουσκούκης Κωνσταντίνος, ΣΙΣ 1964/831

  20. Κωστής Ιωάννης, ΣΙΣ 1954/406.

  21. Μάνθος ΑναστάσιοςΣΙΣ 1965/ΑΜ0882

  22. Μανιάτης Αντώνιος, ΣΙΣ 1961/ΑΜ730

  23. Μπουντούλας Χαρίσιος, ΣΙΣ 1953/ΑΜ383

  24. Μπούρος ΔημοσθένηςΣΙΣ 1969/ΑΜ

  25. Μηνάς Αρίστιππος, ΣΙΣ 1955/ΑΜ468

  26. Μηνόπουλος Γεώργιος, ΣΙΣ 1958/ΑΜ061

  27. Μοίρας Ι. ΚωνσταντίνουΣΙΣ 1922

  28. Μυλωνάς Αργύριος, ΣΙΣ 1961/ΑΜ722

  29. Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος, Θωρακοχειρουργός επ.καθ, ΕΚΠΑ

  30. Παπαευαγγέλου Γεώργιος, ΣΙΣ 1949/ΑΝ205

  31. Παπάζογλου Ορθόδοξος, ΣΙΣ 1948/ΑΜ148

  32. Παπαναστασίου Ιωάννης, 1962/ΑΜ755

  33. Παράσχος Ανδρέας, ΣΙΣ 1950/ΑΜ235

  34. Πέρπερας Αντώνιος, ΣΙΣ 1957/ΑΜ580

  35. Ποτούπνης Μιχαήλ, ΣΣΑΣ 1982

  36. Ραϊδης Χρήστος, ΣΙΣ 1960/ΑΜ679

  37. Ράντσιος Απόστολος, ΣΙΣ 1956/ΑΜ550

  38. Ροκκάς Θεόδωρος, ΣΣΑΣ 1971

  39. Σταθάκης Νικόλαος, ΣΙΣ 1959/ΑΜ663

  40. Σταθόπουλος Ευστάθιος, ΣΙΣ 1964/ΑΜ833

  41. Συμεωνίδης Παναγιώτης ΣΙΣ 1947Β/ΑΜ0040

  42. Σφακιανάκης Γεώργιος, ΣΙΣ 1956/ΑΜ512

  43. Τριγωνίδης Γεώργιος, ΣΙΣ 1948/ΑΜ151

ΒΙΚΕΛΙΔΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (1899–1978)

Ο Ιδρυτής της Κτηνιατρικής Σχολής

Πηγή : Λυσίμαχος Γ. Παπάζογλου κτηνίατρος, PhD, MRCVS κ.α

Ο Ιωάννης Βικελίδης (1899–1978) ήταν διακεκριμένος επιστήμονας στον τομέα της κτηνιατρικής και υπήρξε από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ανάπτυξη της Κτηνιατρικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ).

H έλευση της εκμοντερνισμένης κτηνιατρικής χειρουργικής στην Ελλάδα αποδίδεται στον καθηγητή Ιωάννη Βικελίδη (1899-1978) του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Εικόνα 1). Ο καθηγητής Βικελίδης, απόφοιτος του πανεπιστημίου του Αλφόρ της Γαλλίας (1919-1923), έγινε ο πρώτος καθηγητής και ιδρυτής του τμήματος κτηνιατρικής χειρουργικής στην ηλικία των 52 ετών, στη νεοϊδρυθείσα τότε Κτηνιατρική Σχολή της Θεσσαλονίκης, στην Ελλάδα το 1951 (Georgakis 2002).

Ο καθηγητής Βικελίδης οργάνωσε και ανέπτυξε τη χειρουργική κλινική από την αρχή (Georgakis 2002). Το 1955 και 1956 ο Βικελίδης εκπόνησε τα πρώτα τρία εγχειρίδια κτηνιατρικής χειρουργικής στην  Ελληνική γλώσσα (Εικόνα). Το 1958 δημοσίευσε την πρώτη ελληνική εργασία κτηνιατρικής ορθοπεδικής που αναφερόταν στη χειρουργική σταθεροποίηση καταγμάτων στα ζώα συντροφιάς (Vikelidis 1958). Δύο έτη αργότερα δημοσίευσε άλλη μία μονογραφία που αναφερόταν στη θεραπεία των καταγμάτων στα παραγωγικά ζώα (Vikelidis 1960). Το 1964 το ενδιαφέρον του για την ουρολιθίαση οδήγησε σε μια δημοσίευση τριών περιστατικών σε σκύλους με λίθους στην ουροδόχο κύστη και στην ουρήθρα  (Vikelidis 1964).  

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Κρεμμύδας Βασίλειος του Νικολάου. Γεννήθηκε το 1910 στην Τρίπολη και τελείωσε με άριστα το δεύτερο Γυμνάσιο της πόλης.

Εισήχθη στην ΣΙΣ Αθηνών το 1929, αποφοιτήσας στις 27 Ιουνίου 1934, με ΑΣΜ 18339. Τελείωσε την Ιατρικὴ του ΕΚΠΑ με άριστα.

Υπήρξε αρχηγός της ΣΙΣ. Ανήλθε τις βαθμίδες της Ιεραρχίας μέχρι του βαθμού του Αρχιάτρου. Αποστρατεύθηκε μετά από αίτησή του το 1952. Τον επανάφεραν στις τάξεις του Στρατού σαν έφεδρο εκ μονίμων, όπου παρέμεινε επὶ 12 έτη. Προήχθη στον βαθμό του Γενικού Αρχιάτρου. Ειδικεύτηκε στην Τραυματιολογία και Ορθοπεδική. Έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο 1940-1941.Τότε σαν υπίατρος στο ΙΙβ ορεινὸ χειρουργείο μετέχοντας στις επιχειρήσεις στο μέτωπο της Πρεμετής. Σχετικὰ με την δράση του σαν χειρουργός αντιμετώπισε 4.018 τραυματίες και προέβη σε χειρουργικό καθαρισμὸ 562 τραυματιών με άριστα αποτελέσματα.

Υπήρξε από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας μετά τον πόλεμο μαζί με τον Ιωάννη Κυριακὸ του ΝΙΜΤΣ. Συμμετέσχε και στον Εμφύλιο 1946-1949. Το 1947 μετεκπαιδεύτηκε στην Αγγλία και το 1963 στις ΗΠΑ. Διετέλεσε Διευθυντής της Ορθοπεδικής Κλινικής στο 430 ΓΣΝ. Συνέγραψε πολλές εργασίες σχετικές με το γνωσιακό του αντικείμενο και ανακηρύχθηκε από τους πρώτους Υφηγητής στην έδρα της ορθοπεδικής του ΕΚΠΑ το 1958. Υπηρέτησε ως Διευθυντής Χειρουργικής κλινικής Στρατιωτικών Νοσοκομείων, μάλιστα του 430 ΓΣΝ το διάστημα 1962-1964.

Μετά την αποχώρησή του από τον Στρατό από το 1965 μέχρι το 1975 υπήρξε Διευθυντής της Δ ́ Τραυματολογικής και Ορθοπεδικής Κλινικής του ΚΑΤ. Το χειρουργικό του έργο υπήρξε επιβλητικό. Ενήργησε πάνω από 20.000 χειρουργικές επεμβάσεις όλων των ανθρωπίνων οργάνων. Υπήρξε πραγματικά γενικός χειρουργός. Συνέγραψε 271 επιστημονικές εργασίες και συνέβαλε στην εκπόνηση πολλών ιατρικών διατριβών. Το 1981 ονομάστηκε επίκουρος καθηγητής της χειρουργικής του ΕΚΠΑ. Διετέλεσε το 1971 πρόεδρος της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας.

Ανέπτυξε μεγάλη κοινωνική δράση ιδίως κατά την διάρκεια του Κυπριακού αγώνα. Χειρούργησε από το 1956 στο 430 ΓΣΝ και το ΚΑΤ 99 τραυματίες της ΕΟΚΑ, γεγονός για το οποίο τιμήθηκε με εύφημο μνεία από τον αρχηγό της ΕΟΚΑ Γρίβα-Διγενή. Υπήρξε παράδειγμα Στρατιωτικού Γιατρού, συμβάλλοντας πολλαπλώς στην ενίσχυση της μυθικής πραγματικότητας.

Πηγή : Μυθική Πραγματικότητα Δ. Μπούκη – Κ. Κυριακόπουλου

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Γεννήθηκε στον Κάμπο Οιτύλου το 1874. Φοίτησε στο ΕΚΠΑ, απ’ όπου έλαβε το πτυχίο της Ιατρικής στα 1894- 1895, με βαθμό άριστα. Κατατάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό στα 1896, με αριθμό μητρώου τον 4507. Ακολούθησε μία εκπληκτική πορεία ως επιστήμων Ιατρός. άνθρωπος και Στρατιωτικός Ιατρός.

Το 1896, διορίζεται Στρατιωτικός Ιατρός. ΦΕΚ 22/8/1896. Υπηρετεί ως ανθυπίατρος στην 1η Ταξιαρχία Πεζικού υπό τον Συνταγματάρχη I. Δημόπουλο, συμμετέχοντας στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Συμμετείχε ενεργά ως στρατιωτικός ιατρός στον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και όπως αναφέρει ο Γεώργιος Πουρναρόπουλος, «…Επολέμησε εις την πρώτη γραμμὴ κατὰ τον Ελληνοτουρκικὸ πόλεμο του 1897. Τότε επροτάθη η επ’ανδραγαθίᾳ προαγωγή του, διότι εις το μέσον του εχθρικού πυρὸς παρέμεινε πιστὸς εις το καθήκον και γενναίος κατὰ το φρόνημα, επιδένων μόνος τα τραύματα των Ελλήνων πολεμιστών….»

Το 1900, κερδίζει υποτροφία και πηγαίνει στο Βερολίνο για μετεκπαίδευση στην «Χειρουργική στις Στρατιωτικές Υγειονομικές Υπηρεσίας». Επιστρέφει στην Αθήνα. Ιδρύει τον σταθμό Α’ βοηθειών στον περίβολο της Βουλής. 1903-1904: Χειρουργός στο ιδιωτικό επάγγελμα στη Λάρισα. Το 1905 τοποθετείται χειρουργός στο Α΄ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Στα 1905-1910, εκδίδει πολλές διατριβές μέσα από τα περιστατικά του Α΄Στρατιωτικού Νοσοκομείου. Από την πείρα που απόκτησε με την συμμετοχή του στους πολέμους δημοσιεύει, διατριβές στο Deutchemilitatärische Zeitung. Στο χρονικό διάστημα 1903-1904, κατά την παραμονή του στην Λάρισα, έγραψε διατριβή, την οποία υποστήριξε στην Ιατρική Αθηνών το έτος 1905 ως διατριβή επί υφηγεσία με τίτλο «Ἡ χειρουργικὴ ἐν ταῖς ἐπαρχίαις»

Το 1912 συμμετέχει στους Βαλκανικούς πολέμους ως έφεδρος εκ Μονίμων, με τον βαθμό του Λοχαγού. Προάγεται σε επίατρο και παρασημοφορείται με τον Αργυρό Σταυρό των Ιπποτών το 1914. Το 1915, προβιβάζεται «ἐπὶ στρατιωτικῇ ἀρετῇ» σε Επίατρο και γίνεται Θεράπων ιατρός του Βασιλέως Κωνσταντίνου. Ανακηρύσσεται σε τακτικό μέλος της Φιλοδασικής Εταιρείας και εκλέγεται Τακτικός Καθηγητής της Χειρουργικής με το ΦΕΚ της 31/8/1915. Στα 1915-1925, εκδίδει σε 4 εκδόσεις την Γενική Χειρουργική Παθολογία και «το Επιστημονικό και ποιητικό έργο του Α. Αναγνωστάκη»


Παραιτήθηκε από την ενεργό στρατιωτική υπηρεσία και διορίστηκε έκτακτος καθηγητής της Χειρουργικής Κλινικής του Εθνικού Πανεπιστημίου το 1915 και τακτικός καθηγητής της Εγχειρητικής και Τοπογραφικής Ανατομικής το 1922. Το 1935 έγινε καθηγητής της Χειρουργικής Κλινικής. Συνέγραψε αρκετές επιστημονικές εργασίες σχετικά με τη χειρουργική.

Ασχολήθηκε με την πολιτική και έγινε βουλευτής Λακωνίας το 1911, γερουσιαστής εκ μέρους του Πανεπιστημίου, της Ακαδημίας και των ανωτάτων σχολών το 1932. Εκλέχτηκε μέλος της Γερμανικής Ακαδημίας του Μονάχου το 1936 και πρόεδρος της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών (1923 – 1935). Διετέλεσε διορισμένος από τους Γερμανούς Δήμαρχος Αθηναίων από τον Ιούνιο έως την 1η Αυγούστου 1941. Παραιτήθηκε όταν αντιλήφθηκε πως ήταν ανέφικτη η σωστή δράση του ως δήμαρχος.

Απεβίωσε στην Αθήνα το 1942.

Πηγές :

  • Μυθική Πραγματικότητα Δ. Μπούκη, Κ. Κυριακόπουλου

  • Wikipedia

Επιστροφή σε αρχικό Κατάλογο


ΖΩΓΡΑΦΙΔΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ

 

  • Γεώργιος Γκόνης, Υποστράτηγος (ΥΙ), Χειρουργός

  • Από την παρουσίαση του βιβλίου του Α. ΔιαμαντήΛ. Βλαδίμηρου

Ο Στέφανος Ζωγραφίδης γεννήθηκε στην Μιτζέλα ή αλλιώς Αμαλιάπολη του Αλμυρού Μαγνησίας το 1878. Ο Ιατροφιλόσοφος πατέρας του εγκαταστάθηκε, με την οικογένειά του, στα Πριγκιποννήσια, στη Χάλκη, σε θέσεις ευθύνης, στην διάσημη Σχολή της. Εκεί, ο μικρός Στέφανος, είχε την ευκαιρία να τύχη βασικής εκπαίδευσης και παιδείας υψηλού επιπέδου, με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την πολυγλωσσία. Δηλαδή, αντικειμενικά τεκμαίρεται ότι, τόσο από το οικογενειακό όσο και από το σχολικό περιβάλλον, εκτός από τις γνώσεις και τις γλώσσες, είχε τις προϋποθέσεις και τα ερεθίσματα για να παγιώσει αρχές και αξίες που θα τον βοηθούσαν στη διαμόρφωση ακέραιου χαρακτήρα και προσωπικότητας. Αναμενόμενο επακόλουθο η ανάδειξη όλων των εγγενών πνευματικών του χαρισμάτων.

Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και ανακηρύχθηκε αριστούχος διδάκτωρ το 1899, δυο χρόνια μετά τον ατυχή Ελληνοτουρκικό πόλεμο του ‘97. Τότε, η εφημερίδα «Φωνή του Λαού», του Βόλου, της ιδιαίτερης πατρίδας του, έγραψε: «Εν τω προσώπω του κ. Ζωγραφίδη η επιστήμη του Ασκληπιού, αποκτά μύστην τέλειον πολλά υπέρ ταύτης υποσχόμενον…»

Πράγματι, ο Ζωγραφίδης ανεδείχθει άξιος μύστης και θεράπων της Ιατρικής επιστήμης. Το γεγονός ότι παρά το βραχύ του βίου του, πέθανε σε ηλικία 29 ετών, άφησε τέτοιο ανθρώπινο και επιστημονικό αποτύπωμα, που να αξίζει διερεύνησης και σχολιασμού σήμερα, μετά από 120 έτη, μαρτυρά το μέγεθος της χαρισματικής του προσωπικότητας.

Δύο χρόνια μετά την λήψη του πτυχίου του, κατετάγη στο Βασιλικό Πολεμικό Ναυτικό, το 1901, ως Ανθυπίατρος. Η ναυτοσύνη του και το βαθύτατο αίσθημα ευθύνης τον οδήγησαν, πολύ νωρίς, στην σύνταξη εγχειριδίου περί «Ναυτικής Υγιεινής και συναφών ζητημάτων», που εκδόθηκε από το Υπουργείο Ναυτικών. Για την συγγραφή του εγχειριδίου στηρίχθηκε σε εκείνο του Γαλλικού Ναυτικού, του Αρχιάτρου Ζυλ Ροσάρ. (Jules Rochard). Προσέθεσε όμως τα σημαντικά κεφάλαια για την Νόσο των Δυτών, τον τρόπο απολύμανσης των πλοίων και τα μέτρα προστασίας από νόσους των θερμών χωρών. Επίσης προσέθεσε σημειώσεις για τα πλωτά νοσοκομεία και την λειτουργία της υγειονομικής υπηρεσίας σε περίοδο πολέμου. Το βιβλίο αυτό δεν υστερούσε σε σύγκριση με το αντίστοιχο του οργανωμένου και πανίσχυρου Βρετανικού Ναυτικού. Στην βιβλιοκριτική της εποχής διαβάζουμε «…το έργον πληροί μέγα κενόν υφιστάμενον εν τη χώρα ημών και έσται πολύτιμον εις τε το ημέτερον πολεμικόν ναυτικόν ως και εν γένει εις τους ναυτιλλομένους δι’ όπερ πολλών επαίνων άξιος εστίν ο φιλοπονώτατος συγγραφεύς».

Είναι φανερό ότι με την κατάταξή του στο Ναυτικό, αντιλαμβανόμενος την ευθύνη της αποστολής του, και με υψηλό αίσθημα καθήκοντος, εργάσθηκε πέρα και πάνω από το αναμενόμενο για έναν αρχάριο γιατρό και νεαρό αξιωματικό.

Συμμετείχε στις αποστολές υποστήριξης των Ελλήνων σπογγαλιέων, με το πλοίο «Κρήτη», στα παράλια της Αφρικής, όπου λειτουργούσε και πρόσκαιρο νοσοκομείο. Η διετής και πλέον συμμετοχή του ήταν ουσιώδης στην φροντίδα των δυτών. Θαυμαστή όμως απεδείχθη και η ιατρική επιστημονική διερεύνηση και κατανόηση της Νόσου των Δυτών.

Έτσι, το 1906, στο 5 ο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο, παρουσίασε εργασία με τίτλο «Συμβολή εις το ζήτημα της λεγομένης Νόσου των Δυτών».

Μέσα από κλινικές παρατηρήσεις σε νοσούντες, μέσα από νεκροτομικά ευρήματα και μέσα από ιστολογικά παρασκευάσματα νωτιαίου μυελού θανόντων, κατέληγε σε ουσιώδη και πρακτικά συμπεράσματα.

  • Η χορήγηση οξυγόνου δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα.

  • Η βραδεία και σταδιακή αποσυμπίεση είναι ο τρόπος πρόληψης της νόσου.

Οι σχετικές μελέτες του δημοσιεύθηκαν σε έγκριτα Γαλλικά και Αγγλικά Ιατρικά περιοδικά και έτυχαν διεθνούς αποδοχής και αναγνώρισης. Στις μελέτες αυτές υπήρξαν διαχρονικές αναφορές από πολλούς ερευνητές. ( citations)
Είναι φανερό ότι ο νεαρός Ζωγραφίδης έβαζε τις πρώτες βάσεις για την ανάπτυξη της ειδικότητας της Υπερβαρικής και Καταδυτικής Ιατρικής στη Χώρα μας. Ακόμη και σήμερα, μεγάλα Κέντρα Υπερβαρικής και Καταδυτικής Ιατρικής, όπως εκείνο στο San Diego, αναφέρονται με θαυμασμό στις πρωτοποριακές παρατηρήσεις και μελέτες του.

Εδώ θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το ερέθισμα, η ευκαιρία, δόθηκε-προέκυψε στον Ζωγραφίδη για να ασχοληθεί με το θέμα της νόσου των δυτών, επειδή το τότε Πολεμικό Ναυτικό μετέβαινε στα βόρεια παράλια της Αφρικής, για να προστατεύσει και να συνδράμει ποικιλοτρόπως τους Έλληνες σπογγαλιείς. Φανταστείτε, η πρόσφατα ηττημένη Ελλάς παρείχε προστασία στους Έλληνες σπογγαλιείς από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που ήταν ακόμη υπό τον Οθωμανικό ζυγό. Δηλωτικό του αδάμαστου ελληνικού πνεύματος και της ναυτικής αλληλεγγύης.

Το ανήσυχο και ερευνητικό πνεύμα του Ζωγραφίδη, βοηθούμενο από την γλωσσομάθειά του, τον έφερε αρκετές φορές στο Βρετανικό Ναυτικό Νοσοκομείο της Μάλτας. Αντικείμενο μελέτης οι νοσούντες από τον πυρετό της Μεσογείου. Έτσι, το 1903 και 1904 στο Πανελλήνιο Ιατρικό Συνέδριο, έκανε ανακοινώσεις για το πυρετό της Μάλτας οι οποίες και δημοσιεύθηκαν σε έγκριτο Γαλλικό Ιατρικό περιοδικό. Τελικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, για την νόσο από το βακτήριο της Βρουκέλλας, επεκράτησε ο όρος Μελιταίος Πυρετός, από το όνομα της αρχαίας πόλης Μελίτη της Μάλτας.

Επίσης ο Ζωγραφίδης, ως ειδικός γραμματέας του «Συλλόγου Περιστολής Ελωδών Νόσων», υπό τον Καθηγητή και πρώην Στρατιωτικό Ιατρό Κωνσταντίνο Σάββα, μετέφρασε το έργο: “Προφύλαξις από των ελωδών πυρετών δια της καταστροφής των κωνώπων» του νομπελίστα Σκωτσέζου καθηγητή Sir Ronald Ross. Η εκστρατεία ενημέρωσης, συνοδευόμενη με την διανομή του βιβλίου, αποτέλεσε σημαντικό βήμα για την καταπολέμηση της ελονοσίας στη χώρα μας. Βέβαια ο Ζωγραφίδης δεν ήταν μόνον πρωτοπόρος για την Νόσο των Δυτών και για τον Μελιταίο Πυρετό. Η πολύπλευρη προσωπικότητά του και η γλωσσομάθειά του εκδηλώθηκαν ποικιλοτρόπως με στόχο την Ιατρική πρόοδο και κοινωνική διαφώτιση και αναβάθμιση. Δεν είναι τυχαία η θαρραλέα και μπροστά από την εποχή του παραίνεση-προσταγή: «κυρίαι και κύριοι, μορφώσατε την γυναίκα, όσον μορφώνετε και τον άνδρα»!

Από τα φοιτητικά χρόνια αρθρογραφούσε στην Φωνή του Λαού, της Μαγνησίας με αισθητικά δοκίμια και χρονογραφήματα. Υπήρξε λάτρης των εικαστικών και της αισθητικής καθώς και οπαδός της φιλοσοφίας και της ψυχολογίας. Οι θέσεις του για την ανάγκη ύπαρξης «Λαϊκής Πινακοθήκης» και οι σχολιασμοί
του για «το γυμνόν εν τη τέχνη», μαρτυρούν το πόσο μπροστά από την εποχή του, σκεπτόταν και ενεργούσε.

Πριν την κατάταξή το στο ναυτικό δημοσίευσε μελέτη με τίτλο «Φυσιογνωμία και Φυσιογνωμική», για την οποία ο εκδότης του περιοδικού Ιατρική Πρόοδος, σχολίασε: «μονογραφία αξιανάγνωστος, γεγραμμένη με ικανήν χαριτολογίαν όσον και επιστημονικό πνεύμα….».

Υπήρξε βασικός συνεργάτης και συντάκτης του 15νθημέρου περιοδικού «Ιατρικός Μηνύτωρ», με κύρια θέματα Στρατιωτική και Ναυτική Ιατρική.

Η γλωσσομάθεια του και ο ζήλος του τον οδήγησαν σε μεταφράσεις σπουδαίων ξένων συγγραμμάτων, εμπλουτίζοντας το περιεχόμενο τους με δικές του εύστοχες παρατηρήσεις – προσθήκες.

«Tα κατά συνθήκη ψεύδη του καθ’ ημάς πολιτισμού» του διάσημου, εβραϊκής καταγωγής, Αυστριακού γιατρού – κοινωνιολόγου, Νορντάου (Nordau), ήταν από τις πρώτες εμβληματικές του μεταφράσεις. Στο σημαντικό αυτό έργο, του οποίου υπήρξαν πολλές επανεκδόσεις, θίγονται πολλά κοινωνικά και ιατρικά θέματα. Αναγνωρίζεται ο ρόλος της κληρονομικότητας και αναζητείται η ευγονική. Για τον ελληνικό λαό, ο Νορντάου σχολιάζει: «έχει υπέρ αυτού το δαιμόνιον, τα δίκαια και την αμάραντον ζωτικότητα».

Σημαντική ήταν και η μετάφραση από τα Γαλλικά της μονογραφίας του Νικολάου Καλλικούνη, περί «ορροθεραπίας». Πολλά ήλπισαν οι τότε ιατροί, και ο Ζωγραφίδης μαζί, στην εφαρμογή της ορροθεραπείας. Μην ξεχνάμε ότι τότε δεν υπήρχαν αντιβιοτικά. Εκείνο που σίγουρα έμεινε, από εκείνες τις έρευνες, ήταν η κατανόηση ότι υπάρχουν τοξίνες, αντιγόνα, αντιτοξίνες, αντισώματα, και αυτοκυτταροτοξίνες, αυτοαντισώματα, που κυκλοφορούν στον ορό, καθώς και ότι υπάρχει ανάμνηση νόσησης. Αυτό που ονομάσθηκε αργότερα, ανοσολογική μνήμη.

Ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η μετάφραση του βιβλίου: «Ιατρού εξομολογήσεις. Λάθη και απροσεξίαι των ιατρών» του Ρώσου αντικαθεστωτικού Ιατρού Βερεσάιεφ, το οποίο βέβαια μεταφράστηκε και σε πολλές άλλες γλώσσες, με ποικιλότροπες επιδράσεις.

Η μετάφραση του βιβλίου, 400 σελίδων, του Γερμανού Ιατρού Λέσσερ για τα αφροδίσια νοσήματα ήταν, για τότε, πρακτική αναγκαιότητα. Μην ξεχνάμε επίσης ότι στις αρχές του 20 ου αιώνα υπήρξε
μεγάλο ενδιαφέρον και άνθιση στους τομείς της νευρολογίας, της ψυχιατρικής και ψυχολογίας. Ο Ζωγραφίδης δεν θα μπορούσε να υστερήσει. Έχοντας μελετήσει το έργο του Γερμανού καθηγητή Έρμπ, και όχι μόνον αυτό, προχώρησε το 1902 στην έκδοση του βιβλίου «Υγιεινή των Νεύρων και των Ψυχικών λειτουργιών». Το βιβλίο αυτό, που προλόγισε ο ίδιος ο Γερμανός καθηγητής, αποτελεί αξιόλογο ιατρική, κοινωνιολογική και ανθρωπολογική μελέτη, εστιάζοντας τόσο στις κληρονομικές όσο και στις περιβαλλοντολογικές παραμέτρους.

Όλα τα παραπάνω, και όχι μόνον αυτά, πρωτότυπα και σημαντικά, τα έκανε σε μόλις οκτώ χρόνια Ιατρικής δράσης, με τις δυσκολίες και τα πενιχρά μέσα εκείνης της εποχής. Είναι εντυπωσιακό ότι στο βιβλίο για το οποίο μιλάμε, παρατίθεται κατάλογος της επίσημης εργογραφίας του Στέφανου Ζωγραφίδη, που όπως θα δείτε, φθάνει στον αριθμό 81.

Δυστυχώς, ο λαμπρός αυτός Ιατρός του Ναυτικού, με το ανήσυχο, άοκνο, δημιουργικό πνεύμα προσφοράς και επιστημονικής αναζήτησης, έφυγε νωρίς. Το 1907, σε ηλικία 29 ετών, πέθανε στην Ρώμη, καθ΄οδόν προς την Ελλάδα, ύστερα από την συμμετοχή του στο Διεθνές Συνέδριο Φυσιολογίας στη Χαϊδελβέργη. Στη Γερμανία είχε μεταβεί με έξοδα της κυβέρνησης. Μίλησε στα Γερμανικά, για την νόσο των δυτών και με τίτλο «περί του αέρος εις το αίμα». Αιτία θανάτου: Ο τοπικός τύπος του Βόλου έγραψε:

«Τηλεγραφούν εκ Ρώμης ότι απεβίωσεν εκεί ο υπίατρος του Βασιλικού Ναυτικού μας Στέφανος Ζωγραφίδης καταγόμενος εκ Νέας Μιτζέλης, όστις προσεβλήθη εκ μελιταίου πυρετού, απολήξαντος εις φυματιώδη κατάστασιν». Είναι φανερό και ειρωνεία της τύχης ότι ο σπουδαίος αυτός γιατρός, υπήρξε θύμα της νόσου που προσπάθησε να κατανοήσει και να θεραπεύσει!

Τελειώνοντας, και για να έλθουμε πιο κοντά στις μέρες μας θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ σε ένα μικρό αλλά εμβληματικό βιβλίο του Καθηγητή Ιατρικής Σπύρου Δοξιάδη που κυκλοφόρησε το 1990 με τίτλο «Ο ρόλος του γιατρού στην κοινωνία». Σε αυτό, ο σημαντικός αυτός Έλληνας καθηγητής προβάλλει τον γιατρό ως θεραπευτή, ως ερευνητή, ως παιδαγωγό και ως πνευματικό άνθρωπο.
Χωρίς καμιά αμφιβολία, ο Ζωγραφίδης πληρούσε, και με το παραπάνω, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως διαχρονική ηθική παρακαταθήκη.

Επιπρόσθετα, ο Ζωγραφίδης, με την κατάταξή του στο Ναυτικό απέδειξε έμπρακτα την φιλοπατρία του, μη ακολουθώντας τον εύκολο δρόμο της επαγγελματικής ιατρικής καριέρας. Σίγουρα με τον πρόωρο θάνατό του, ο ίδιος δεν πρόφθασε να χαρεί τις ομορφιές και ηδονές της ζωής, αλλά και η πατρίδα μας, όπως και η Ιατρική, έχασαν έναν ταλαντούχο άνθρωπο που πολλά θα μπορούσε να προσφέρει.

Επιστροφή στον αρχικό κατάλογο


ΚΟΥΡΕΤΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1901. Σε ηλικία 17 ετών εγγράφεται μετά από εξετάσεις στην Ιατρική του ΕΚΠΑ. Το 1919, μετά από εξετάσεις, επιτυγχάνει και εγγράφεται στην Στρατιωτική Ιατρική της Λυών. Τελειώνει τις σπουδές του και το 1924, επιστρέφει στην Ελλάδα και ονομάζεται ανθυπίατρος. Γαλουχήθηκε στη Γαλλική Ψυχιατρική Σχολή του Μεσοπολέμου, εμβαθύνοντας στον ψυχικό κόσμο του ασθενούς και στην δομή του. Αναζητούσε βαθύτερα κίνητρα, φόβους ανομολόγητες επιθυμίες και νοσηρές διεργασίες. Έτσι πέρα από την φιλοσοφία, την ψυχοπαθολογία, την φιλολογία, την τέχνη, την μυθολογία και τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα, της εποχής του, εμβάθυνε στην ψυχοπαθολογία του ασθενούς, πραγματοποιώντας πρώτος στην Ελλάδα την ψυχανάλυση. Για το θέμα αυτό δέχθηκε διώξεις από το νευροψυχιατρικό κατεστημένο, αλλά δεν θέλησε να πολεμήσει για να το επιβάλλει. Δεν άντεχε την σύγκρουση με την εξουσία. Διετέλεσε από το 1934 έως το 1937 Υφηγητής και μετέπειτα το 1942 εξελέγη Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το 1964 στο ΕΚΠΑ. Ως Καθηγητής στο Αιγινήτειο, καθιέρωσε πολλές πρότυπες νέες θεραπευτικές μεθόδους και ανάδειξε την ψυχανάλυση, ως θεραπεία ανάγκης. Αποχώρησε του Πανεπιστημίου το 1968, λόγω ορίου ηλικίας.
Βασικό βήμα στην πρόοδο της ψυχιατρικής του Αιγινητείου, υπήρξε το άνοιγμα των θαλάμων νοσηλείας και η δυνατότητα κινητοποίησης των Νοσηλευομένων στους εξωτερικούς χώρους του Νοσοκομείου. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, ήταν η πρώτη κλινική που εισήγαγε την Ηλεκτροθεραπεία και την σύγχρονη Ψυχοφαρμακολογία στις θεραπείες των ασθενών. Απεβίωσε το 1984 στην Αθήνα

Πηγή : Μυθική Πραγματικότητα Δ. Μπουκη- Κ. Κυριακόπουλου

 

Επιστροφή στην αρχική σελίδα

ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΗΓΑΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12/2/1891. Εγγράφηκε στην Ιατρική του ΕΚΠΑ και ως
φοιτητής μετά από εξετάσεις, απεστάλη στην Σ. Ἰατρικὴ Σχολὴ τῆς Λυών.

Τον Νοέμβριο 1914, ονομάσθηκε επίκουρος ανθυπίατρος και στις 15/12/1914 Ανθυπίατρος. Μετά την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε στην
Ελλάδα και τοποθετήθηκε στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Εκπαιδεύσεως των Αθηνών. Τον Ιανουάριο 1916, τοποθετήθηκε γιατρός του 24ου Συντάγματος Πεζικού και τον Μάρτιο 1916 στο Νοσοκομείο Τζίντζα. Τον Ιούνιο 1916, επιστρέφει στην Γαλλία και υποστηρίζει την διδακτορική του διατριβή. Από τον Μάρτιο 1917, έως τον Απρίλιο 1918, παρίσταται ως γιατρός στο Δυτικό Μέτωπο. Τον Δεκέμβριο 1918, προάγεται σε Υπίατρο και επιστρέφει στην Ελλάδα τον Ιούνιο 1918 τοποθετούμενος στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Εκπαιδεύσεως των Αθηνών. Τον Σεπτέμβριο 1918 τοποθετείται στην Σ/2 Μοίρα Ορεινού Πυροβολικού. Τον Νοέμβριο 1919, στο Β’ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης. Τον Φεβρουάριο 1921, προάγεται σε Λοχαγό Ιατρό και τον Οκτώβριο 1922, τοποθετείται στο Νοσοκομείο Κομοτινής. Τον Σεπτέμβριο 1923 στο Νοσοκομείο Δράμας. Τον Ιανουάριο 1924, επανακάμπτει στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο Εκπαιδεύσεως Αθηνών.

Κατά την παραμονή του στην Γαλλία, ειδικεύεται στην Νευρολογία- Ψυχιατρική και γίνεται με τις επιστημονικές του εργασίες, ένας από τους πλέον διαπρεπείς Έλληνες Νευρολόγους. Την 7/10/1926, αποστρατεύεται με αίτησή του και το 1928, εκλέγεται καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών έχοντας συγγράψει περί τις εξήντα και πλέον επιστημονικές εργασίες. Ατυχώς την 24/6/1929, πνίγεται στο Φάληρο κολυμπώντας (είχε νοσήσει από Δάγκειο πυρετό, που του είχε δημιουργήσει κάποια ατροφία στον ώμο και η οποία πιθανότατα να υπήρξε και η ειδική αιτία του πνιγμού). Έτσι κόπηκε το νήμα της ζωής του. Ίσως αν δεν είχε πεθάνει ο διαχωρισμὸς της ειδικότητας Νευρολόγου και Ψυχιάτρου να είχε γίνει στην Ελλάδα πολὺ νωρίτερα

Πηγή : Μυθική Πραγματικότητα Δ. Μπουκη- Κ. Κυριακόπουλου

 

Επιστροφή στην αρχική σελίδα


ΠΙΛΑΒΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Ο ιδρυτής της Στρατιωτικής Κτηνιατρικής Υπηρεσίας και της αντίστοιχης Υπηρεσίας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας.

Από το Βιβλίο του Αλέξανδρου Καρδούλη “Η Ιστορία του Ελληνικού Κτηνιατρικού Σώματος” Β ‘Έκδοση 2008

Ὁ Γεώργιος Πιλάβιος τοῦ Νικολάου γεννήθηκε στην ̓Αθήνα” στις 18 Οκτωβρίου 1851. Ὁ Γ. Πιλάβιος σπούδασε σε Alfort και Μόναχο. Την 26 Ιουνίου 1875 κατατάσσεται με τον βαθμό του δοκίμου κτηνιάτρου.

̓Απὸ το 1890 φέρει τον βαθμό του Επικτηνιάτρου και είναι ὁ αρχαιότερος Στρατιωτικός Κτηνίατρος και ὁ σύμβουλος της Υπηρεσίας σε κτηνιατρικά και Ιππωνιακά θέματα. Το 1905 προάγεται στο βαθμὸ τοῦ Αρχικτηνιάτρου και αναλαμβάνει την Διεύθυνση της τότε συγκροτηθείσης Στρατιωτικής Κτηνιατρικής Ὑπηρεσίας.

Συγχρόνως προς τα κύρια καθήκοντά του στην Υπηρεσία, ὁ Γ. Πιλάβιος διετέλεσε καθηγητής της Ιππολογίας στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, στη Σχολή Ιππευτικής και στη Σχολή Υπαξιωματικών. Ήταν μέλος του Ιατροσυνεδρίου” και της Βασιλικής Γεωργικής Εταιρείας, μετείχε ενεργά στα Πανελληνία Ιατρικά Συνέδρια, έκαμνε ανακοινώσεις στην Ιατρική Εταιρεία και υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης της Ιατρικής Εφημερίδος Στρατού.

Τὸν Ἰούλιο του 1911, μετὰ τεσσαράκοντα δύο χρόνια υπηρεσίας, αποστρατεύεται με αίτησή του.

Το 1912 ορίζεται τμηματάρχης του νέου Κτηνιατρικού Τμήματος του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας, στο οποίο παραμένει μέχρι το 1917. Κατά την διάρκεια της παραμονής του στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, τον Απρίλιο του 1914, δημοσιεύεται ὁ βασικός Ιδρυτικός νόμος «Περὶ ὀργανώσεως τῆς Ζωοτεχνικής και Κτηνιατρικής Υπηρεσίας.

Ο Γ. Πιλάβιος έχει δύο αναφαίρετα προνόμια, τους τίτλους του ιδρυτή της Στρατιωτικής Κτηνιατρικής Υπηρεσίας και του διοργανωτή της Κτηνιατρικής Υπηρεσίας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας.

Η παρουσία τοῦ Γ. Πιλαβίου και, γενικότερα, της Κτηνιατρικής Επιστήμης στις Ένοπλες Δυνάμεις και στον επιστημονικὸ κόσμο της χώρας κατέστη ιδιαιτέρα αισθητή με τα βιβλία που συνέγραψε τις δύο τελευταίας δεκαετίες του 19ου αιώνος. Ιδιαίτερα σημαντικά για την εποχή με δεδομένο ότι δεν υπήρχε η Κτηνιατρική Σχολή, που ιδρύθηκε δεκαετίες αργότερα το 1950.

Μερικά από τα Βιβλία του

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΣΑΒΒΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

O θεμελιωτής της Προληπτικής Ιατρικής, της Υγιεινής και της Μικροβιολογίας στην Ελλάδα

Από την “Μυθική Πραγματικότητα” των Δ. Μπούκη – Κ.Κυριακόπουλου

Γεννήθηκε στην Χαλκίδα στις 10 Αυγούστου του 1861. Φοίτησε στο ΕΚΠΑ, απ’ όπου αποφοίτησε στα 1881 – 1882, με βαθμό λίαν καλώς. Κατατάχθηκε στον Ελληνικό Στρατό στις 23 Οκτωβρίου του 1882, με αριθμό μητρώου τον 2860.

Έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897. Παραιτήθηκε στις 16 Ιουνίου 1900, υπίατρος ων. Διορίστηκε Βασιλικός Αρχίατρος.

Μετά τις Πανεπιστημιακές του Σπουδές, συνέχισε περαιτέρω, στην Βιέννη και στο Λονδίνο. Διετέλεσε Πρόεδρος του Ιατροσυνεδρείου και Καθηγητής της Μικροβιολογίας στο ΕΚΠΑ. Το  εναρκτήριο μἀθημά του εκδόθηκε σε μικρὸ βιβλιάριο.   Εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Υπήρξε ο βασικός οργανωτής της Υγειονομικής Υπηρεσίας του Κράτους.

Υπήρξε από τους πρώτους που έλαβαν τ’ αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπιση της επιδημίας της Χολέρας. Το αντιχολερικό εμβόλιο επινόησης του Καθηγητού Σάββα, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά παγκοσμίως σε μαζικό εμβολιασμό 500.000 ανθρώπων. (150.000 στρατιωτικοί και 350.000 πολίτες) κατά τὸν Ελληνο-Βουλγαρικό πόλεμο του 1913. Τα αποτελέσματα υπήρξαν εντυπωσιακά, με αποτέλεσμα ο αμερικανός πολεμικός ανταποκριτής, στους Βαλκανικούς πολέμους επαινώντας το έργο των Ελλήνων στρατιωτικών Ιατρών (Σάββα – Μανούσου) να αναγράφει ότι οι Αμερικανοί και Άγγλοι αντίστοιχοι θα έπρεπε να «κοκκινίσουν από ντροπή, βλέποντας τα επιτεύγματα της μικρής Ελλάδας» υποστηρίζοντας ότι «η μικρή Ελληνική σύριγγα, συναγωνίσθηκε με την ελληνική λόγχη στην επίτευξη της νίκης» στους Πολέμους αυτούς.

Πέραν της συμβολής του στον αντιχολερικό αγώνα στην Ελλάδα, καθοριστική υπήρξε και η συμβολή του και στον ανθελονοσιακό, αγώνα. Υπήρξαν μαζί με τον Στρατιωτικό Γιατρό Εμμανουήλ Μανουσάκη, οι άνθρωποι που πρωτοστάτησαν στην αποξήρανση των ελών και στην χρήση της χημειοπροφύλαξης δια της κινίνης, στον Ελληνικό πληθυσμό.

Δείγμα της υπεροχής του καθήκοντος του Στρατιωτικού γιατρού, ο Κωσταντίνος Σάββας υπήρξε ο πρόμαχος της ψήφισης του νόμου ΓΕΝΒ 18/2/1908, για την πώληση της κινίνης από το κράτος, ώστε η διακίνηση της να είναι σε τιμή κόστους, εύκολα ανευρέσιμη και ασφαλής στην χρήση της. Γι’ όλα αυτά οι επερχόμενοι του οφείλουμε πολλά, χωρίς να ξεχνάμε και την σημαντικότητά του, ως κύριου κρίκου στην μυθική πραγματικότητα. Απεβίωσε στο Μπαντ Νάουχαϊμ της Γερμανίας το 1929, λόγω καρδιακού Νοσήματος.

Επιστροφή σε Αρχικό καταλογο

ΣΙΓΑΛΑΣ ΜΑΡΙΝΟΣ (1891-1960)

 

Ο Μαρίνος Σιγάλας γεννήθηκε 1891 στο Μεγαλοχώρι της Σαντορίνης. Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αθήνα και γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ενώ φοιτούσε στο Δ έτος κατετάγη εθελοντικά στον ΕΕΣ κατά τον πόλεμο του 1912. Σαν πτυχιούχος και διδάκτωρ συμμετείχε στον πόλεμο 1917-1918 και μετά το τέλος του πολέμου κατετάγη σαν μόνιμος υγειονομικός αξιωματικός στο Βασιλικό Ναυτικό. Κατά την Μικρασιατικήν εκστρατεία υπηρέτησε στο θρυλικό θωρηκτό Αβέρωφ και μετά την Μικρασιατική καταστροφή διηύθυνε το Λοιμοκαθαρτήριο Πειραιώς.

Το 1924 παραιτήθηκε από το Ναυτικό και πήγε αρχικά στην Γερμανία και μετά στη Γαλλία για μεταπτυχιακές σπουδές. Όταν επέστρεψε στην Αθήνα έγινε επιμελητής του καθηγητή Γ. Φωκά και μετά Διευθυντής του Γαλλικού Νοσοκομείου Αθηνών. Το 1927 Ιδρύεται η Ελληνική Χειρουργική Εταιρία με πρώτο Πρόεδρο τον Μαρίνο Γερουλάνο. Τα επόμενα δύο πρώτα χρόνια αναλαμβάνει ως Πρόεδρος ο Μ. Σιγάλας (1928-1929).

Κατά τον πόλεμο του 1940 υπηρέτησε σαν Διευθυντής χειρουργός στο Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιά και το 1943 διέφυγε στην Μέση Ανατολή και διηύθυνε αρχικά το Ελληνικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο στη Χεντέρα της Παλαιστίνης και αργότερα πήγε στην Ιταλία σαν αρχίατρος της ΙΙ ορεινής ταξιαρχίας στο Ρίμινι.

Προ της αναχωρήσεώς του στη Μ. Ανατολή είχε εκλεγεί καθηγητής Χειρουργικής στη νεοιδρυθείσα από την κατοχική κυβέρνηση Ιατρικής Σχολής στην Θεσσαλονίκη, όπου και εγκαταστάθηκε μονίμως μετά την απελευθέρωση.

Μέσα στο κατοχικό περιβάλλον «γεννιέται» η Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης στις 18 Φεβρουαρίου 1942 με το ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΝ ΔΙΑΤΑΓΜΑ υπ’ αριθ. 1021/1942 και προσπαθεί να «σταθεί» αρχίζοντας να κάνει τους πρώτους βηματισμούς της στο μέλλον. Με πολλές δυσκολίες συστάθηκε μια 7μελής επιτροπή αξιολόγησης των υποψηφίων. Οι πρώτοι καθηγητές της Σχολής διορίζονται με Ν.Δ. στις 22 Δεκεμβρίου 1942 ο Μιχαήλ Πετζετάκης, στις 23 Δεκεμβρίου 1942 και ο Μαρίνος Σιγάλας το Φεβρουάριο του 1943 (ΦΕΚ 26/19.2.1943 τ. Γ΄).

Η πλήρωση των πρώτων εδρών φαίνεται να συνοδεύεται από διάφορα προβλήματα με σημαντικότερο την ελλιπή παρουσία των καθηγητών στο Πανεπιστήμιο, κυρίως εξαιτίας της δυσκολίας μετακινήσεων λόγω της κατοχής (το ταξίδι με το τραίνο Αθήνα-Θεσσαλονίκη ήταν 3ήμερο). Το Μάιο του 1943 η Ιατρική σχολή Θεσσαλονίκης έχει μαζί με το Σιγάλα μόλις ακόμη 12 καθηγητές.

Με την ανασυγκρότηση της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης (Α.Ν. 361/1945), ιδρύεται, με Β.Δ., τακτική έδρα της Χειρουργικής Προπαιδευτικής Κλινικής, Χειρουργικής Παθολογίας και Εγχειρητικής (ΦΕΚ 141/6.6.1945, τ. Α΄, 168/30.6.1945, τ. Α΄, 175/6.7.1945, τ. Α΄) στην οποία διορίζεται ως καθηγητής στις 3 Σεπτεμβρίου 1945, ο Μαρίνος Σιγάλας. Πολλές οι δυσκολίες, μερικοί από τους καθηγητές ζητούν και αποσπώνται στην Αθήνα με με αποδοχές ανωτέρες των υπό δυσχερείς συνθήκας εργαζομένων συναδέλφων τους στην Θεσσαλονίκη. Ο Μαρίνος πάντα παρόν καλύπτει τα κενά στην εκπαίδευση που δημιουργούνται. Αναλαμβάνει διαδοχικά την Εδρα της Περιγραφικής Ανατομικής μετά τον θάνατο του καθηγητή Ν. Μιχαλακέα στη συνέχεια την τακτική έδρα της B΄ Χειρουργικής Κλινικής .

Το 1950 ο Μ. Σιγάλας είναι ο Πρόεδρος του Δ.Σ. του Νοσοκομείο Αφροδισίων και Δερματικών Νοσημάτων που λειτουργούσε από το 1937 ως νομικό πρόσωπο δημοσίου δικαίου.

Εχει αναγνωρισθεί η συμβολή του στην ανέγερση του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ το οποίο ανεγέρθηκε με δαπάνες και φροντίδα της μεγάλης Ελληνοαμερικανικής Οργανώσεως ΑΧΕΠΑ σε συνεργασία μετά την Πολεμική Αμερικανική Περιθάλψη για την Ελλάδα (GWRA). Το Νοσοκομείο αυτό εποφθαλμιούσε η Αθήνα. Ο Μ. Σιγάλας κατάφερε με τις παρεμβάσεις να κρατήσει το Νοσοκομείο αυτό στην Θεσσαλονίκη και μάλιστα από 100 -120 κλίνες να αποκτήσει δυναμικότητα 300 κλινών.

Το έργο της ανέγερσης του Νοσοκομείου, προέβλεπε δυναμικότητα 100-120 κλινών. Ωστόσο επειδή για την κάλυψη των αναγκών απαιτείται η ανέγερση και νέας πτέρυγας δυναμικότητας άλλων 200 τουλάχιστον κλινών, ο Μ. Σιγάλας, συνεχίζοντας τις προσπάθειές του για την ολοκλήρωση του Νοσοκομείου και έχοντας την πληροφορία ότι από το Σχέδιο Μάρσαλ θα διατεθεί ένα σημαντικό ποσό για την αγορά και επισκευή του Ισραηλιτικού Νοσοκομείου Χίρς, αποστέλλει στις 21 Απριλίου 1950 στον Αρχηγό της Αμερικανικής Αποστολής του Σχεδίου Μάρσαλ Hedley επιστολή με την οποία του ζητά «ν’ ανεγερθή πτέρυξ διακοσίων κλινών (200) παρά την ανεγειρομένην ήδη των εκατόν κλινών το οποίον έχει προβλεφθή και κατά την σύνταξιν των αρχικών σχεδίων (…). Κατά τους γενομένους υπολογισμούς η πτέρυξ αύτη διακοσίων (200) κλινών πλήρης θα στοιχίση περίπου 17.000 χρυσάς λίρας ήτοι περί τα τέσσαρα δισεκατομμύρια σημερινών δραχμών, όσον δηλαδή η αγορά και μόνο του οικοπέδου Χίρς».

Η πρώτη αναφορά για την ίδρυση του Νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ γίνεται τον Οκτώβριο του 1945, στη συνεδρίαση της Σχολής αριθμ. 8/31.10.1945 κατά την οποία ο Κοσμήτορας Γ. Χατζηβασιλείου αναφέρει τα εξής: «(…) ευρίσκομαι εις την ευχάριστον θέσιν να σας αναγγείλω ότι τα όνειρά μας πραγματοποιούνται εντός ολίγου χρόνου. Η Ιατρική μας Σχολή αποκτά Νοσοκομείον με κλίνας άνω των 300. Το πολύτιμον τούτο απόκτημα οφείλεται εις την φροντίδαν και τας ενεργείας του Μ. Σιγάλα».

Την έλλειψη μιας σύγχρονης αποκλειστικά σχεδιασμένης και προγραμματισμένης Κλινικής για τα παιδιά επισημαίνει η Σουηδική Φιλανθρωπική Οργάνωση RAEDDA «Σώσατε τα Παιδιά», στις αρχές του 1954 και αποφασίζει να δωρίσει στη Θεσσαλονίκη ένα Νοσοκομείο Παίδων (αρχικά μονόροφο). Αποφασίστηκε όπως το Νοσοκομείο αποτελέσει ένα διόροφο κτίριο (ισόγειο και 1ος όροφος). Για το σκοπό αυτό δημιουργείται η Επιτροπή ανέγερσης της οποίας Πρόεδρος της Επιτροπής ήταν και πάλι ο Μαρίνος Σιγάλας. Το Νοσοκομείο θεμελιώνεται στις 6 Σεπτεμβρίου 1954.

Μεγάλες οι προσφορές του στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Και αυτό του το αναγνωρίζει η πόλη, τιμώντας του με την ονοματοθεσία ενός δρόμου της στον μεγάλο αυτόν επιστήμονα και άνθρωπο.

Τη διετία 1955-1956 ο Μαρίνος Σιγάλας διετέλεσε Κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης. Δύο χρόνια νωρίτερα είχε διατελέσει και Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1953-54)

Σημαντική ήταν και η προσπάθεια του Μ. Σιγάλα και στην παραμονή της Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής στη Θεσσαλονίκη, η οποία ιδρύθηκε και λειτούργησε από το 1925 (Ν.Δ./30.12.1925), η οποία με πολλές διακοπές και επαναλειτουργίες τελικά στις 6 Ιουλίου 1946, εκδίδεται από το Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο, η Ε.Π. 306289/6.7.1946/ΓΕ/Α5 «περί ιδρύσεως εκπαιδευτικής μονάδας υπό την επωνυμία Στρατιωτική Ιατρική Σχολή», με έδρα τη Θεσσαλονίκη.

Σύντομα τέθηκε το θέμα της μεταφοράς της Σχολής στην Αθήνα. Στη συνεδρίαση της Σχολής αριθμ. 30/11.4.1949 ενημερώνει ο Μ. Σιγάλας ότι ο βουλευτής Γ. Μπακατσέλος «ανέλαβε να φροντίση εις τας Αθήνας ίνα μη καρποφορήσουν αι ενέργειαι περί μεταφοράς εις Αθήνας της Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής», η Σχολή αποφασίζει να στείλει στον Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως καθώς και στους Υπουργούς Στρατιωτικών και Παιδείας τηλεγράφημα διαμαρτυρίας και να ορίσει επιτροπή από τους Ν. Κλεισιούνη Κοσμήτορα, Κ. Ηλιάκη, Μ. Σιγάλα και Α. Ρέλια η οποία «μεταβαίνουσα εις Αθήνας λόγω των εορτών του Πάσχα να φροντίση δια την μη μεταφοράν εις Αθήνας της Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής».

Με ενέργειές του ο Μ. Σιγάλας Μ. Σιγάλας πείθει τον Στρατηγό Βεντήρη ο οποίος υποστηρίζει ότι «όχι μόνον δεν πρέπει να μετατεθή εις Αθήνας η Στρατιωτική Ιατρική Σχολή αλλά και να εγκατασταθούν εις Θεσσαλονίκην η Ανωτέρα Σχολή Πολέμου και η Σχολή Ευελπίδων».

Το 1948 ο Μ. Σιγάλας παίρνει στρατιωτικό τίτλο και γίνεται Έφεδρος Αρχίατρος. Μεθ’ ο ανακοινούται το 6806/2.9.1948 έγγραφον της Πρυτανείας δι’ ου διαβιβάζει όμοιον του Γ.Δ.Υ.Σ. διαβιβάζοντος το από 8.7.48 Β.Δ. περί απονομής βαθμού Εφέδρου Αρχιάτρου εις τους καθηγητάς Α. Μισιρλόγλου και Μ. Σιγάλα

Επί πρυτανείας Σιγάλα 1953 και 1954 σημειώθηκε μία ουσιαστική κίνηση γύρω από τον Σταγειρίτη φιλόσοφο, με αποκορύφωμα την απόφαση να μετονομασθεί το Πανεπιστήμιο Αριστοτέλειο. Με το άρθρo 7 του Ν. 3108/1954 το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης μετονομάστηκε, μετά από εισήγηση του και απόφαση της Συγκλήτου, σε «Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης». «(…) εις ένδειξιν ευγνωμοσύνης προς τον Μέγαν Πανεπιστήμονα της Οικουμένης, τον Μακεδόνα Αριστοτέλην». Με τα λόγια αυτά χαιρετίζει ο Σιγάλας την ονομασία του Πανεπιστημίου και είναι ενδεικτικά του πνεύματος κάτω από το οποίο κινήθηκε.

Στην «Έκθεση των Πεπραγμένων» ο Μαρίνος Σιγάλας αναφέρει: «Έναντι της κυρίας εισόδου του κεντρικού κτηρίου του Πανεπιστημίου ετοποθετήθησαν δύο μαρμάρινοι στήλαι, εις ας ανεγράφησαν, ευγνωμοσύνης ένεκεν, τα ονόματα των μεγάλων ευεργετών και των ευεργετών του Πανεπιστημίου. Εν μέσω δε των μαρμάρινων τούτων αναθηματικών στηλών ετοποθετήθη εις ειδικώς διαμορφωθείσαν κόγχην μαρμάρινη προτομή του Αριστοτέλους»’

Ο Μαρίνος Σιγάλας πέθανε σε ηλικία 68 χρόνων από καρκίνο του πνεύμονα στις 17 Δεκεμβρίου 1960. Μέχρι την τελευταία στιγμή δίδασκε στους φοιτητές του (στην Ιατρική, στη Στρατιωτική Ιατρική και στην Οδοντιατρική).

Τα παραπάνω στοιχεία λήφθηκαν από το άρθρο (9/3/2024), της Μαρίας Αρβανίτη Σωτηροπούλου στο SANTONEWS- Ειδήσεις Σαντορίνης & Κυκλάδων, Link: εδώ :

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο


ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Γεννήθηκε στην Πάτρα το 1915. Φοίτησε στην ΣΑΣΥ Αθηνών /ΕΚΠΑ και αποφοίτησε το 1938. Ονομάσθηκε Ανθυπίατρος στις 14/9/1938.

Έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο καθώς και τον εμφύλιο, υπηρετήσας σε σχετικές με τον βαθμό που έφερε Μονάδες του Στρατού. Έλαβε την ειδικότητα του Φυματιολόγου, έχοντας αποκτήσει μεγάλη εμπειρία, εξετάζοντας και θεραπεύοντας μεγάλο αριθμό πασχόντων στρατιωτών- στρατιωτικών, (περιστατικά βαριά με πολλαπλές επιπλοκές και προσπάθειες θεραπείας των, πριν την χρήση των αντιφυματικών φαρμάκων, που χρησιμοποιήθηκαν ευρέως μετά το 1950 και έσωσαν πάμπολες ζωές μετά την ευρεία τους χρήση).

Συνέγραψε πολλές επιστημονικές εργασίες, σχετικές με την φυματίωση, έχοντας υλικό από τα βαριά περιστατικά, που συνάντησε στα Στρατιωτικά Νοσοκομεία και νοσήλευσε. Διετέλεσε Διευθυντής του 424 ΓΣΝΕ 1964- 1965, ότε και εξελέγη, τακτικός Καθηγητής Πνευμονολογίας Φυματιολογίας, στο ΑΠΘ, το 1967. Κρίκος κι’ αυτός της μυθικής πραγματικότητας, προσφέροντας τις υπηρεσίες του στην Πατρίδα και την κοινωνία, στην καταπολέμηση της μάστιγας του 20ου Αιώνα.

Πηγή : Μυθική Πραγματικότητα Δ. Μπουκη- Κ. Κυριακόπουλου

 

Επιστροφή στην αρχική σελίδα


ΣΥΛΛΑΙΔΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Γεννήθηκε στο Αλποχώρι Ηλείας το 1899. Το 1919, μετά από εξετάσεις εισάγεται στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή της Λυών. Αποφοίτησε το 1923 και ονομάζεται ανθυπίατρος. Απέκτησε την ειδικότητα του ΩΡΛ/λόγου και έλαβε μέρος στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Διετέλεσε πρώτος Διοικητής της ΣΙΣ Θεσσαλονίκης, με την έναρξη λειτουργίας της το 1947, οπότε και εξελέγη Καθηγητής ΩΡΛ, στο ΑΠΘ

Πηγή : Μυθική Πραγματικότητα Δ. Μπουκη- Κ. Κυριακόπουλου

 

Επιστροφή στην αρχική σελίδα

ΣΙΣ – ΣΣΑΣ (ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ)

 

ΑΓΑΜΑΝΩΛΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ

Γεννήθηκε το 1938 στην Μυτιλήνη. Εισήλθε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή το 1956. Αποφοίτησε το 1963. Υπηρέτησε στον Στρατό Ξηράς. Εξελέγη καθηγητής Παθολογικής Ανατομικής στο Πανεπιστήμιο Northeast Ohio.

Αρχικός Κατάλογος

ΒΑΖΑΙΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

Κωνσταντίνου και της Αύρας , Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940. Εισήχθη στην ΣΙΣ στο Ιατρικό Τμήμα : στις 12/10/1959 με ΑΜ ΑΜ ΣΙΣ 647. Ονομάσθηκε Ανθυπίατρος τη 21/1/1966 με ΑΣΜ 36688
Έλαβε την ειδικότητα του Χειρουργού Ουρολόγου. Διετέλεσε Διευθυντής της Ουρολογικής Κλινικής του 401 ΓΣΝΑ. Υπηρέτησε στις μονάδες και υπηρεσίες
που προβλεπόντουσαν στην υπηρεσιακή μου εξέλιξη. Αποστρατεύτηκε το 1991 με τον βαθμό του Ταξιάρχου YI.

Διετέλεσε:

  1. Γραμματέας της ΔΕΣΙΦ (Διεθνής Ένωση Στρ.Ιατρικής Φαρμακευτικής).

  2. Ιδρυτικό μέλος του Ιατρικού Κέντρου περίθαλψης θυμάτων Βασανιστηρίων.

  3. Ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Φίλων του Μουσείου Ελληνικής Ιατρικής.

  4. Μέλος επιστημονικών εταιρειών, πνευματικών Ιδρυμάτων πολιτιστικών και
    κοινωνικών φορέων στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Επιστημονική Σταδιοδρομία

  1. Πανεπιστημιακός Βοηθός της Ουρολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. (1970-1974)

  2. Διδάκτωρ Ιατρικής ΕΚΠΑ (1973)

  3. Assistant Etranger V UER PARIS (1977-1978)

  4. Ειδ. Επιστήμων Ιατρικής Σχολής Παν. Ιωαννίνων (1985-1989)

  5. Επίκουρος Καθηγητής Ουρολογίας Παν. Ιωαννίνων (1989)

  6. Ερευνητικές δραστηριότητες στα πλαίσια της Ουρολογίας και ιδιαίτερα στην έρευνα και αντιμετώπιση της Λιθιασικής Νόσου

Παράλληλες δραστηριότητες: (μετά την αποχώρηση από την μάχιμη Ιατρική)
Τακτική συνεργασία στον Ημερήσιο τύπο, εκδοτική δραστηριότητα,
Ιστορική έρευνα.

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΓΚΟΥΡΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Ο Νικόλαος Γκουρτσογιάννης είναι Έλληνας στρατιωτικός ιατρός και διακεκριμένος καθηγητής Ακτινολογίας. Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (Σ.Ι.Σ.) το 1961.

Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, εξελέγη Καθηγητής Ακτινολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης, όπου υπηρέτησε και ως Πρόεδρος του Τμήματος.

Επιπλέον, ο κ. Γκουρτσογιάννης διετέλεσε Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κολεγίου Ακτινολογίας, συμβάλλοντας σημαντικά στην προώθηση της ακτινολογίας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΚΟΥΚΛΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Καθηγητής Παθολογίας – Γαστρεντερολογίας Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης Γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1959, στο Αρσάκειο του Ν. Ροδόπης. όπου και ολοκλήρωσε την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. 

Το 1977 έγινε μέλος της μεγάλης στρατιωτικής οικογένειας με την εισαγωγή του στην ΣΣΑΣ ως πρωτοετής. Ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές σπουδές στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1983 και ορκίσθηκε Ανθυπίατρος τον Σεπτέμβριο του 1983. Ως Υπίατρος υπηρέτησε σε μονάδες του Έβρου. Το 1986 ξεκίνησε την ειδίκευσή του στη Γαστρεντερολογία, την οποία ολοκλήρωσε το 1992. Τα τελευταία δύο χρόνια της ειδίκευσής του ήταν στο Tokyo Metagolitan Komagome Hospital. Έλαβε πρόσθετη εξειδίκευση στην ενδοσκόπηση Χοληφόρων/Παγκρέατος στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του SHOWA University για 6 μήνες. Πήρε τον τίτλο του ειδικού γαστρεντερολόγου τον Δεκέμβριο του 1992.

Από το 1993 έως το 1995 ήταν Διευθυντής του Τμήματος Γαστρεντερολογίας του Στρατιωτικού Νοσοκομείου Ξάνθης και από το 1996 έως το 2004 Διευθυντής του τμήματος Γαστρεντερολογίας του Στρατιωτικού Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Το 2001 ολοκλήρωσε την διαδακτορική του διατριβή. Το 2004 εκλέχτηκε Επίκουρος Καθηγητής Γαστρεντερολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, το 2009 Αναπληρωτής, Καθηγητής και το 2014 Καθηγητής Παθολογίας Γαστρεντερολογίας. Από το 2005 έως το 2019 ήταν διευθυντής της ενδοσκοπικής μονάδας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης.

Από το 2016, κατέχει επίσης τη θέση του διευθυντή της Δεύτερης ενδοσκοπικής μονάδας του Διαβαλκανικού Ιατρικού Νοσοκομείου στη Θεσσαλονίκη. Έχει δημοσιεύσει σε περιοδικά του PubMed 105 κλινικές και ερευνητικές μελέτες και άλλα 23 σε άλλα ιατρικά περιοδικά. Έχει συμμετάσχει 217 φορές ως ομιλητής και συντονιστής στρογγυλής τραπέζης σε διάφορα ελληνικά και διεθνή ιατρικά
συνέδρια με διάφορες δημοσιεύσεις, τρεις από τις οποίες έχουν βραβευτεί. Ως διευθυντής της ενδοσκοπικής μονάδας και ως καθηγητής γαστρεντερολογίας στην πρώτη πανεπιστημιακή κλινική του πανεπιστημίου, είχε και έχει ακόμη την επίβλεψη κλινικών μελετών φάσης 2 και 3. Έχουν ολοκληρωθεί επτά διδακτορικές διατριβές υπό την επίβλεψή του.

 

Επιστροφή σε κατάλογο ΣΙΣ-ΣΣΑΣ

ΚΟΥΣΚΟΥΚΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Γεννήθηκε στο Αιγίνιο Πιερίας το 1946. Εισήχθη στο Ιατρικό Τμήμα της Στρατιώτικής Ιατρικής Σχολής το 1964 στις 12 Σεπτεμβρίου με ΑΜ 831. Ονομάσθηκε Ανθυπίατρος στις 15 Οκτωβρίου 1970

Ελαβε την ειδικότητα Δερματολόγου. Υπηρέτησε σε μονάδες των φρουρών Κιλκίς- Σερρών- Ορεστιάδα -Δράμας- Αθήνας..

Διετέλεσε

  • Καθηγητής Δερματολογίας Δημοκριτείου Πανεπιστήμιο Θράκης- Αντιπρύτανης.

  • Πτυχιούχος Νομικής ΑΠΘ.

  • Καθηγητής Πανεπιστημίου Νέας Υόρκης και Πανεπιστημίου Camerino.

  • Γενικός Γραμματέας Υπουργείου Παιδείας.

  • Πρόεδρος της Ακαδημίας Ελληνικής Ιαματικής Ιατρικής.

  • Πρόεδρος της Παγκόσμιας Ακαδημίας Κινέζικης και Συμπληρωματικής Ιατρικής.

  • Πρόεδρος Συνδέσμου Τουρισμού Υγείας.

  • Βουλευτής ΝΔ 2000.

Τελευταία θέση πριν την αποστρατεία Διευθυντής Δερματολογικής κλινικής 401 ΓΣΝΑ. Α

Αποστρατεύτηκε το 1986 με τον βαθμό του Αρχιάτρου.

Μετά την αποστρατεία διαμένει στην Αθήνα

 

Επιστροφή στον αρχικό κατάλογο

ΜΑΝΘΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

Εισήλθε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (ΣΙΣ) το 1965. Ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές του σπουδές ως αρχηγός της ΣΙΣ, και είναι απόστρατος Ταξίαρχος ιατρός της Πολεμικής Αεροπορίας, με πολύχρονη και βαθιά εμπειρία στην οργάνωση, στη διοίκηση και στη στρατηγική. Έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την πολιτική και τον προγραμματισμό της εκπαίδευσης, καθώς και με την οργάνωση όλων των βαθμίδων φροντίδας υγείας. Έχει την ιατρική ειδικότητα του χειρούργου-οφθαλμιάτρου (Οφθαλμολογία & Ιστολογία-Εμβρυολογία).

Ομότιμος Καθηγητής της Ιστολογίας-Εμβρυολογίας. Είναι πτυχιούχος και διδάκτορας της ίδιας Σχολής, στην οποία υπηρέτησε σε όλες τις βαθμίδες ΔΕΠ. Πρύτανης ΑΠΘ 2006-2011

Έχει μετεκπαιδευτεί στο Κέντρο Ηλεκτρονικής Μικροσκοπίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Λωζάνης, στην Ελβετία, σε θέματα υπερμικροσκοπικής υφής κυττάρων-ιστών, και στις τεχνικές που αφορούν το σύνολο των εφαρμογών της ηλεκτρονικής μικροσκοπίας στην έρευνα και την ιατρική πράξη.

Στο ευρύτερο εκπαιδευτικό του έργο συμπεριλαμβάνεται, από το 1977 η διδασκαλία σε προπτυχιακό επίπεδο του αντικειμένου της Ιστολογίας-Εμβρυολογίας, η συνεχής διδασκαλία του επιλεγομένου μαθήματος Κλινική Εμβρυολογία, η συνεχής συμμετοχή στα μεταπτυχιακά-μετεκπαιδευτικά μαθήματα στο αντικείμενο της Ιστολογίας-Εμβρυολογίας και της Οφθαλμολογίας, μεγάλος αριθμός διαλέξεων σε διάφορες ιατρικές ειδικότητες καθώς και σε γενικό ακροατήριο και εισηγήσεις, διαλέξεις, παρουσιάσεις σε ελληνικά και διεθνή συνέδρια κατόπιν προσκλήσεως. Συμμετείχε την περίοδο της έναρξης λειτουργίας του μεταπτυχιακού προγράμματος της Οδοντιατρικής Σχολής, καθώς και στα μεταπτυχιακά προγράμματα της Ιατρικής Σχολής, από της δημιουργίας τους μέχρι σήμερα.

Έχει οργανώσει και συμμετάσχει στη διδασκαλία μετεκπαιδευτικών προγραμμάτων υψηλής εξειδίκευσης, που αφορούν το χώρο έρευνας και διδασκαλίας του (φωτονική-ηλεκτρονική μικροσκοπία, ανοσο-ιστοχημεία).

Σχεδίασε, οργάνωσε και υλοποίησε το 1987 τη συνεχιζόμενη έκδοση του περιοδικού “Προσεγγίσεις” της Στρατιωτικής Σχολής Αξιωματικών Σωμάτων. Το 1989 συμμετείχε καθοριστικά στην αρχική ομάδα οργάνωσης και υλοποίησης της επιστημονικής εκδόσεως της Πανελλήνιας Οφθαλμολογικής Εταιρείας με τον τίτλο “Οφθαλμολογία”. Επί σειρά ετών, ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής και υπεύθυνος συντάξεως της Επιστημονικής Επετηρίδας της Ιατρικής Σχολής. Συμμετείχε στην ομάδα αρχικού σχεδιασμού-οργάνωσης, και είναι μέχρι σήμερα ενεργό μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού του Α.Π.Θ. «Πανεπιστημιούπολη».

Πήρε μέρος και συμμετέχει σε ευρωπαϊκά προγράμματα, όπως το MEDNET , που αφορά τη δημιουργία δικτύου για ιατρικά θέματα οργανώσεως και διδακτικής, και το European Module με θέμα «Medical Economy , Health Care , Medical Engineering in Europe». Συμμετείχε εξαρχής και συνεχίζει μέχρι σήμερα έντονη δραστηριότητα στα προγράμματα «Erasmus» και «Σωκράτης».

Ερευνητικά έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την υπερυφή και ανοσοϊστοχημεία κυττάρων και ιστών, και έχει μεγάλο αριθμό δημοσιευμένων και ανακοινωμένων επιστημονικών εργασιών, πολλές από τις οποίες έτυχαν ειδικών βραβείων. Έχει παρουσιάσει περισσότερες από 200 ερευνητικές εργασίες στον ελληνικό και διεθνή χώρο, εκ των οποίων άνω των 80 είναι δημοσιευμένες. Συμμετείχε σε περισσότερα των 90 επιστημονικών συνεδρίων, στον Ελληνικό και διεθνή χώρο. Επέβλεψε και συμμετείχε σε μεγάλο αριθμό διδακτορικών διατριβών. Οργάνωσε και εξέδωσε ειδικό εκπαιδευτικό άτλαντα ιστολογίας-εμβρυολογίας, και έχει κάνει μεταφράσεις επιστημονικών βιβλίων.

Έχει μεγάλο αριθμό αρθρογραφιών επί διαφόρων θεμάτων της Ακαδημαϊκής κοινότητας, και μεγάλο αριθμό διαλέξεων κατόπιν προσκλήσεως με ευρύτερη επιστημονική και κοινωνική θεματική. Διατέλεσε ή είναι μέλος διοικητικών συμβουλίων διαφόρων επιστημονικών εταιρειών, καθώς και κοινωνικών συλλόγων.

Ως αναπληρωτής πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής είχε οργανώσει, πολλές ακαδημαϊκές καινοτόμες δράσεις, όπως το γραφείο εκπαιδεύσεως Ιατρικής Σχολής, την εξαμηνιαία σχολή Εκπαίδευσης Εκπαιδευτών όπου είχε συμμετάσχει μεγαλύτερο μέρος των μελών ΔΕΠ της Ιατρικής Σχολής, το ευρύτερο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών, τη δημιουργία εσωτερικού κανονιστικού δικαίου, την εκσυγχρονιστική μετεξέλιξη του προπτυχιακού προγράμματος σπουδών (διασύνδεση-απαρτίωση μαθημάτων, δημιουργία τριών εκπαιδευτικών πόλων, σταθερό εξεταστικό πρόγραμμα, άσκηση φοιτητών σε ιατρικές δεξιότητες, κοινωνικοκεντρική ιατρική, νέα μαθήματα, στροφή στη διδασκαλία και μάθηση με βάση το πρόβλημα, εσωτερική αξιολόγηση, κλπ), την καθιέρωση επιστημονικού συνεδρίου της Ιατρικής Σχολής με ερευνητική φοιτητική δραστηριότητα, το Ελληνικό δίκτυο Ιατρικής Εκπαίδευσης, και άλλα.

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΜΗΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Ομότιμος Καθηγητής
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη. Εισήλθε στη ΣΙΣ το 1958 (Α.Μ. 619 ) και αποστρατεύθηκε το 1991 με το βαθμό του Ταξιάρχου, ύστερα από αίτημα του, Ειδικεύθηκε στη Χειρουργική στο 424 ΓΣΝΕ και στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ στην Κλινική του Καθηγητή Ομ. Αλετρά.
Εκπόνησε Διδακτορική Διατριβή στο ΑΠΘ με θέμα « Το Αδενοκαρκίνωμα του Ορθού και και επιβλέποντα τον Καθηγητή Άλκη Ζησιάδη – Μετεκπαιδεύτηκε στο John Radcliffe Hospital στην Οξφόρδη για ενάμιση χρόνο στη Χειρουργική και τις Ενδοσκοπήσεις Πεπτικού.
Υπηρέτησε ως Ειδικευόμενος ή Επιμελητής ή Διευθυντής Χειρουργικής Κλινικής στα Νοσοκομεία 401 ΓΣΝ, 424 ΓΣΝΕ, 120ΓΣΝ (Λήμνος), 404 ΓΣΝ (Λάρισα) και 216 ΚΙΧΝΕ (Αλεξανδρούπολη) στο οποίο διετέλεσε δύο φορές και Διοικητής.
Παράλληλα, με άδεια της Υπηρεσίας, εντάχθηκε στο Πανεπιστήμιο, αρχικά στο ΑΠΘ και μετέπειτα στο ΔΠΘ, ύστερα από επιλογή του από όπου συνταξιοδοτήθηκε με το βαθμό του Καθηγητή αφού προηγουμένως διετέλεσε και Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής.
Εκπόνησε σημαντικό αριθμό Επιστημονικών Εργασιών δημοσιευμένων στον Διεθνή Τύπο και αναρτημένων στο διαδίκτυο, υπήρξε Επιβλέπων Καθηγητής σε 12 Διδακτορικές Διατριβές (οι περισσότερες αφορούν σε Στρατιωτικούς Ιατρούς και, ύστερα από σύσταση του, μετεκπαιδεύτηκαν στην Οξφόρδη έξι συνάδελφοι χειρουργοί.
Μετά την συνταξιοδότηση του εκλέχθηκε Πρόεδρος της Διευρυμένης Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Ροδόπης Έβρου ( Υπερνομάρχης, από όπου υπηρέτησε δύο στρατηγικούς στόχους :
α. Τη συνεργασία με τις γειτονικές χώρες και
β. την προσφορά Υπηρεσιών στις τοπικές κοινωνίες μέσα από Επιχειρησιακό Σχέδιο

Εξ άλλου, μετά από την αποστρατεία του, ως ενεργός Πολίτης, ασχολείται ερασιτεχνικά με τα κοινά . Ενδεικτικά αναφέρεται ότι υπήρξε Πρόεδρος Πολιτιστικού Συλλόγου και Αντιπρόεδρος της ΠΟΘΣ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Θρακικών Σωματείων) και της ΠΟΣΑΡ Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Ανατολικής Ρωμυλίας) ενώ του απονεμήθηκε ο τίτλος του Prefector του Παγκοσμίου Ιδρύματος Θρακών “Παναγία η Κοσμοσώτηρα “ από τον Πρόεδρο του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμο.

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΜΠΟΥΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ

Γεννήθηκε στη Σταμνά Μεσολογγίου (1951), τελείωσε το Γυμνάσιο και το Λύκειο Αιτωλικού, την Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (ΣΙΣ-ΣΣΑΣ) και την Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ (1969-1975) με “άριστα”. Ως ανθυπίατρος και υπίατρος εκπαιδεύτηκε στην ΣΕΥ/401 ΓΣΝΑ (1975-1976) και το 424 ΓΣΝΑ (1976- 1978). Υπηρέτησε ως υπίατρος στο ΤΥΓ και ΛΥΓ Σερρών-Σιδηροκάστρου (1977-1979), και στο ΣΠ Μεσολογγίου (1979-1980), ως λοχαγός -επίατρος (ΥΙ) στο ΚΕΤΧ Πατρών (1985-1986) και ως αρχίατρος στη ΣΕΑΠ στο Ηράκλειο (1990-1992). Διεύθυνε και αναβάθμισε την Πνευμονολογική Κλινική του 401 ΓΣΝΑ (1984-1985 και 1987-1990). Αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Γενικού Αρχιάτρου το 1992 μετά από την εκλογή του ως μέλος ΔΕΠ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Ειδικεύθηκε στην Παθολογία- Πνευμονολογία στην Β. Παθολογική Κλινική του 401 (Δντης Αρχίατρος Χρ. Βελέντζας) και στην πνευμονολογική κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου εκπόνησε την διδακτορική του διατριβή (1988, άριστα). Μετεκπαιδεύθηκε στο Harvard University, στη Βοστόνη και στο Imperial College- Royal Brompton Hospital, στο Λονδίνο. Διετέλεσε Assistant Professor στο Boston University και ερευνητής στο Harvard University.

Υπηρέτησε ως επίκουρος και αναπληρωτής καθηγητής πνευμονολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης (1990-2002) και καθηγητής Πνευμονολογίας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης (2002-2014), και Καθηγητής Πνευμονολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (2014-2019). Διατέλεσε διευθυντής του διαπανεπιστημιακού μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών (Master) “Κλινική φαρμακολογία-Θεραπευτική», καθώς και διευθυντής του μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών του ΔΠΘ «Ιατρική του Ύπνου». Διατέλεσε επιβλέπων πολλών διδακτορικών διατριβών και πρόεδρος της επιτροπής Μεταπτυχιακών σπουδών της Ιατρικής σχολής του ΔΠΘ και Διευθυντής του Τομέα Παθολογίας του ΔΠΘ και του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης. Είναι ιδρυτής της δυναμικής Ομάδας Διαμέσων Νοσημάτων και της Επιστημονικής Εταιρίας Σπανίων Παθήσεων και Ορφανών Φαρμάκων (ΕΕΣΠΟΦ) της οποίας διετέλεσε πρώτος πρόεδρος. Διεύθυνε και οργάνωσε την Πανεπιστημιακή Πνευμονολογική Κλινική του ΔΠΘ στη Αλεξανδρούπολη, αναπτύσσοντας όλα τα σύγχρονα αντικείμενα της ειδικότητος με μονάδες αιχμής, όπως εκείνη της πνευμονικής ίνωσης. Στο παρελθόν έχει διευθύνει και τις πνευμονολογικές κλινικές του Πανεπιστημίου Κρήτης και του τμήματος επειγόντων περιστατικών (ΤΕΠ) του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Ηρακλείου. Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 490 άρθρα σε διεθνή περιοδικά με κριτές (Scopus), εκ των Ελλήνων πνευμονολόγων το επιστημονικό του έργο έχει την μεγαλύτερη διεθνή αναγνώριση με >26.000 ετεροαναφορές (citations), με H-index 72 (Google scholar), (https://scholar.google.com/citations?user=c9z4SR5i9wQC&hl=en), συγκαταλέγεται μεταξύ των πρώτων σε διεθνή αναγνώριση όλων των σχολών των καθηγητών του Πανεπιστημίου Αθηνών, έχει τύχει πολλών βραβεύσεων, και είναι επίτιμο μέλος πολλών διεθνών πνευμονολογικών εταιρειών. Είναι διευθυντής σύνταξης του επίσημου περιοδικού της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας, ΠΝΕΥΜΩΝ. Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής και κριτής πολλών διεθνών ιατρικών περιοδικών, συμπεριλαμβανομένου του μεγαλύτερου περιοδικού πνευμονολογίας LANCET-Respiratory Medicine, κριτής διεθνών ερευνητικών προγραμμάτων, μέλος διεθνών επιτροπών για την έκδοση οδηγιών για την διάγνωση και θεραπεία πολλών νοσημάτων του πνεύμονος, όπως της ιδιοπαθούς πνευμονικής ίνωσης (guidelines 2011, 2018, 2021) και της νέας ταξινόμησης των ιδιοπαθών διαμέσων πνευμονοπαθειών (2013). Είναι ιδρυτικό μέλος των Fellows της European Respiratory Society (FERS) και προσκεκλημένος ομιλητής σε πολλά διεθνή συνέδρια.

Έχει εκδώσει (editor) το textbook Pleural Diseases (2004, Marcel Dekker, NY και Informa 2009, 2η έκδοση) και το βιβλίο «Βασικές αρχές Κλινικής φαρμακολογίας-Θεραπευτικής», 2 η έκδοση).

Συνεργάζεται με πολλά κέντρα του εξωτερικού σε εκπαιδευτικά και ερευνητικά προγράμματα καθώς και προγράμματα ανταλλαγής επιστημόνων. Διετέλεσε πρόεδρος της επιτροπής εγκρίσεως φαρμάκων του ΕΟΦ (ΕΣΕ), της επιτροπής κρίσεως διευθυντών του ΕΣΥ, και μέλος της συγκλήτου το Πανεπιστημίου Κρήτης.

Υπηρέτησε και προτάθηκε για πολλές θέσεις της Ευρωπαϊκής Πνευμονολογικής Εταιρείας (national delegate, auditor, secretary, treasurer, journal editor) και βραβεύθηκε από αυτή ως Visiting professor στο Medical University της Βιέννης (2010). Διετέλεσε μέλος του ΚΕΣΥ [2010-2013], πρόεδρος της επιτροπής τιμών φαρμάκων του ΥΥΚΑ, πρόεδρος της θετικής λίστας φαρμάκων του ΕΟΦ, αντιπρόεδρος του ΔΣ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης και αντιπρόεδρος του ΔΣ του Ινστιτούτου Έρευνας Νοσημάτων Θώρακος και Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΙΕΝΘΥΑΕ) και πρόεδρος της Εθνικής επιτροπής σπανίων νόσων-παθήσεων του ΚΕΣΥ. Είναι εθνικός εκπρόσωπος στον UEMS για τα σπάνια νοσήματα και μέλος του ΔΣ της Ελληνικής Πνευμονολογικής Εταιρείας. Επικεφαλής της μονάδας διαμέσων νοσημάτων της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών στο ΝΝΘΑ (ΣΩΤΗΡΙΑ), η οποία είναι κέντρο αναφοράς για τα διάμεσα νοσήματα του πνεύμονος και της σαρκοείδωσης και δέχεται ασθενείς από πολλές περιοχές της χώρας και το εξωτερικό. Με τους συνεργάτες του, πέραν του κλινικού έργου, πρωτοπορούν στον διεθνή ερευνητικό χώρο στον τομέα της μελέτης και αντιμετώπισης των διαμέσων πνευμονοπαθειών με δημοσιεύσεις σε μεγάλου κύρους ιατρικά περιοδικά. Στην τριακονταετή θητεία του στο Πανεπιστήμιο έχει εκπαιδεύσει περισσότερους από 5.000 φοιτητές ιατρικής και ειδικευόμενους ιατρούς, πολλοί από τους οποίους κατέχουν ακαδημαϊκές θέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνεργάζεται με πολλά ακαδημαϊκά και ερευνητικά κέντρα στην Ευρώπη και την Αμερική και συμμετέχει σε διεθνή κλινικά και ερευνητικά πρωτόκολλα σχετικά με την παθογένεια/παθοφυσιολογία και θεραπεία της ιδιοπαθούς πνευμονικής ίνωσης, όπως είναι και η πρωτοποριακή χρήση των αρχέγονων βλαστικών κυττάρων (stem cells) σε χρόνιες πνευμονολογικές παθήσεις, αλλά και ο χειρισμός ασθενών με πνευμονική ίνωση και συννοσηρότητες, όπως ο καρκίνος του πνεύμονος.

Είναι πρόεδρος της Ένωσης Αιτωλοακαρνάνων Ακαδημαϊκών και της Εταιρείας
Ναυτικής και Ταξιδιωτικής Ιατρικής.  Στα πάρεργά του ασχολείται ιδιαίτερα με την μελέτη της προσωκρατικής φιλοσοφίας και τους Ίωνες φυσικούς, την αττική τραγωδία, την ποίηση και τη μουσική.

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΜΗΝΑΣ ΑΡΙΣΤΙΠΠΟΣ

Στρατιωτική Καριέρα: Εισήλθε στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (ΣΙΣ) το 1955 με αριθμό μητρώου 468. Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις, φτάνοντας μέχρι τον βαθμό του Ταξιάρχου. Διετέλεσε Διευθυντής του 424 Γενικού Στρατιωτικού Νοσοκομείου Εκπαιδεύσεως (ΓΣΝΕ) στη Θεσσαλονίκη. Αποστρατεύτηκε το 1987.

Ακαδημαϊκή Καριέρα: Το 1986, εξελέγη Αναπληρωτής Καθηγητής Δερματολογίας στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Στη συνέχεια, προήχθη σε Καθηγητή και υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ από το 2001 έως το 2003. Συνταξιοδοτήθηκε το 2003 σε ηλικία 67 ετών.

Συγγραφικό Έργο: Εκτός από την επιστημονική του δραστηριότητα, ο Αρίστιππος Μηνάς έχει συγγράψει το βιβλίο “Μνήμη”, μια αυτοβιογραφία που εκδόθηκε το 2009 από τις Εκδόσεις University Studio Press.

Στο βιβλίο ο Αρίστιππος Μηνάς αποδίδει με καθαρά αφηγηματικό τρόπο δύο μακρόχρονες περιόδους, οι οποίες καλύπτουν πενήντα σχεδόν χρόνια δημόσιας ζωής. Η πρώτη άρχισε το 1954, όταν ως πρωτοετής εισήλθε στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή και τελείωσε το 1987, όταν αποστρατεύτηκε ως Ταξίαρχος. Η δεύτερη άρχισε το 1986, όταν εκλέχθηκε Αναπληρωτής Καθηγητής στο ΑΠΘ και τελείωσε τον Αύγουστο του 2003 όταν συνταξιοδοτήθηκε στα 67 του χρόνια ως Καθηγητής. Τα γεγονότα περιγράφονται με τρόπο ιστορικό ή κάπου κάπου και ειρωνικό ή και σατιρικό ακόμη, αλλά πάντα συναισθηματικό και από βάθους καρδιάς. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Στρατός έγινε ένα με τη ζωή του και το Πανεπιστήμιο ταυτίσθηκε με το «είναι» του και έγινε αναγκαίο όπως η αναπνοή του.

Τιμητικές Διακρίσεις: Σε αναγνώριση της προσφοράς του, η αίθουσα συνεδριάσεων του Τμήματος Ιατρικής του ΑΠΘ φέρει το όνομά του, “Αρίστιππος Μηνάς”.

Ο Αρίστιππος Μηνάς αποτελεί παράδειγμα συνδυασμού στρατιωτικής πειθαρχίας και ακαδημαϊκής αριστείας, με σημαντική συμβολή στην ιατρική επιστήμη και την εκπαίδευση στην Ελλάδα.

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΠΑΠΑΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1930. Φοίτησε στο Κολέγιο Ανατόλια”. Εισήλθε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή το 1949 (ΑΜ ΣΙΣ 205).

Ειδικεύτηκε στη Μικροβιολογία και μετεκπαιδεύτηκε στην Ιολογία στο Πανεπιστήμιο0 Ρistburg των ΗΠΑ.

Διετέλεσε Διευθυντής των Εργαστηρίων του ΝΝΑ και του Νοσοκομείου του ΕΕΣ καθώς και του Εθνικού Κέντρου Ηπατίτιδας.

Διετέλεσε Επιμελητής και στη συνέχεια εντεταλμένος Υφηγητής της Επιδημιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Τα έτη 1970-1971 έγινε Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Από το 1977 έως το 1991 ήταν Καθηγητής Επιδημιολογίας και Βιοστατιστικής της Υγειονομικής Σχολής Αθηνών. Καθηγητής Κοινωνικής Ιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης 1986-1988. Το 1988 εξελέγη Καθηγητής Προληπτικής Ιατρικής στην Νοσηλευτική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών οο όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1998.

Στη διάρκεια της Διδακτικής ΕΠ Επιστημονικής 000 σταδιοδρομίας συνεργάστηκε ως ειδικός εμπειρογνώμονας της Παγκοσμίου Οργάνωσης Υγείας, διετέλεσε εκπρόσωπος της Ελλάδος και Πρόεδρος της Επιτροπής Ερευνών για το ΑΙDS της Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης.

 

Έχει συγγράψει τεσσερα (4) διδακτικά πανεπιστημιακά συγγράμματα και έχει δημοσιεύσει εξακόσιες τριάντα εννέα (639) εργασίες σε Ελληνικά και ξένα περιοδικά.

 

ΠΕΡΠΕΡΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

Εισήλθε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή (ΣΙΣ) το 1957. Αποφοίτησε της ΣΙΣ και τουΑριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1964. Yπηρέτησε ως μόνιμος αξιωματικός – Ιατρός του Πολεμικού Ναυτικού. Πτυχίο Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Θεσ/νικης.

1980: Έλαβε τον τίτλο του Διδάκτορος Πανεπιστημίου Αθηνών, περατώσας το Θέμα: Ανίχνευση L.S.P. Αντισωμάτων σε διάφορες μορφές αλκοολικής ηπατικής νόσου.

1987: Αναγορεύθηκε άμισθος επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Το θέμα της Υφηγεσίας το επεξεργάστηκε ερευνητικά και το περάτωσε το 1984, στην Ηπατολογική μονάδα του King’s College Hospital Λονδίνου. Το θέμα ήταν Αντισώματα έναντι ειδικής λιποπρωτείνης, στον ορό πασχόντων απο διάφορα στάδια Οξείας Ιογενούς Ηπατίτιδος. Υπεβλήθη ακολούθως στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Προϋπηρεσία

  • 1975-1978: Επιμελητής Α’ στην Α’ Παθολογική Κλινική Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών.

  • 1979-1981: Μετεκπαιδεύτηκε στην Μονάδα Ηπατικών Νόσων , του King’s College Hospital Λονδίνου, όντας Honorary Senior Registrar και Research Fellow.

  • 1981-1992: Διευθυντής της Α’ Παθολογικής Κλινικής και Ηπατολογικού Τμήματος, στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Συνετέλεσε αποκλειστικά στην αρχική ίδρυση του Ηπατολογικού τμήματος του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών.

  • 1993: Εξήλθε των τάξεων του Πολεμικού Ναυτικού με τον βαθμό του Αρχιπλοιάρχου – Ιατρού.

  • 1993-2005: Εργάστηκε με πλήρη απασχόληση ως Παθολόγος – Ηπατολόγος του Νοσοκομείου «Υγεία».Από τον Απρίλιο του

  • 2011 :- Εργάζεται με πλήρη απασχόληση ως Παθολόγος – Ηπατολόγος στο Νοσοκομείο«Υγεία».

Πηγή : https://www.hygeia.gr/doctor/antonios-perperas/?utm_source=chatgpt.com

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΠΟΤΟΥΠΝΗΣ ΜΙΧΑΗΛ

Καθηγητής Ιατρικής . Βιογραφικό εδώ

1988 Αποφοίτησε από την Στρατιωτική Σχολή Αξιωματικών Σωμάτων το 1988. Ελαβε την ειδικότητα “Ορθοπαιδικός Χειρουργός”.

Το 2002 PhD στην Ιατρική από το ΑΠΘ
2009-2010: Μετεκπαίδευση στο Orthopaedic Dept. – Bone Unit and Metabolic Diseases Dept., Leiden University Medical Center.

  • Γενική Ορθοπαιδική – Τραυματολογία.

  • Επανορθωτική χειρουργική αρθρώσεων.

  • Μεταβολισμός οστών – Οστεοπόρωση.

Διδακτικό έργο με μαθήματα Ορθοπαιδικής, Αναγεννητική Ιατρική και αποκατάσταση, Μεταβολικές παθήσεις των Οστών.

 

Επιστροφή στον αρχικό κατάλογο

ΡΑΝΤΣΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Στρατιωτικός Κτηνίατρος. (Τάξη Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής 1956, ΑΜ 550). Διδάκτορας και υφηγητής (άμισθος επίκουρος καθηγητής) της Κτηνιατρικής Σχολής του ΑΠΘ και της Στρατιωτικής Ιατρικής Σχολής. Μέλος του Ευρωπαϊκού Κολλεγίου Κτηνιατρικής Δημόσιας Υγείας. Επιστημονικός σύμβουλος βιομηχανιών τροφίμων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Διατέλεσε πρόεδρος της Ελληνικής Κτηνιατρικής Εταιρείας, πρόεδρος της Ελληνικής Κτηνιατρικής Ακαδημίας, πρόεδρος της Παγκόσμιας Κτηνιατρικής Εταιρείας, πρόεδρος της Βαλκανικής και Παρευξείνιας Κτηνιατρικής Εταιρείας, πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας Υγιεινής και Τεχνολογίας Τροφίμων της EUROMED του ΝΑΤΟ, πρόεδρος της Κτηνιατρικής Τεχνικής Επιτροπής της Διεθνούς Επιτροπής Στρατιωτικής Ιατρικής και Φαρμακευτικής (ΔΕΣΙΦ), μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του ΕΦΕΤ (Ενιαίου Φορέα Ελέγχου Τροφίμων), μέλος Διοικητικής Επιτροπής του Κλάδου Υγιεινολόγων-Τεχνολόγων Τροφίμων της Ελληνικής Κτηνιατρικής Εταιρείας, μέλος επιτροπών της Ευρωπαϊκής ́Ενωσης για την αξιολόγηση κτηνιατρικών σχολών.

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΡΟΚΚΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ

Εισήλθε στην ΣΣΑΣ την 11/10/1971. Μετά την ΣΣΑΣ υπηρέτησε στο Στρατό
Ξηράς. Έλαβε την ειδικότητα Γαστρεντερολόγου. Αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Γενικού Αρχιάτρου ε.α

  • Διδάκτωρ Ιατρικής, 1988, Πανεπιστήμιο Αθηνών

  • Διδάκτωρ (PhD), 1994, Ιατρική Σχολή Νοσοκομείων  Guy’s, St. Thomas’ και King’s College (Πανεπιστημίου του Λονδίνου)

  • Ε. Καθηγητής Γαστρεντερολογίας, 1994, Ιατρική Σχολή Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας.

  • Συμβούλια – Οργανισμοί

    • 2000-2019 Ευρωπαϊκή Εταιρεία μελέτης ελικοβακτηριδίου του πυλωρού και της μικροβιακή χλωρίδας (microbiota) πεπτικού (EHSMG), Μέλος και πρόεδρος (2002, 2015), Έρευνα, διδασκαλία  και διοργάνωση ετήσιων συνεδρίων.

    • 1988-2019, Ελληνική Εταιρεία Γαστρεντερολογίας, Μέλος (πρόεδρος το 2008), Έρευνα διδασκαλία και διοργάνωση ετήσιων συνεδρίων

    • Ιδρυτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας για τη μελέτη του ελικοβακτηριδίου του πυλωρού (EEMEΠ), Ιδρυτικό μέλος ( πρόεδρος το 2002). Έρευνα διδασκαλία και διοργάνωση ετήσιων συνεδρίων.

  • Βραβεύσεις – Βραβεία έρευνας.

  • 1985, European Society of Clinical Investigation,

  • 1986, European Society of Gastroenterology and Endoscopy

  • 1992, 1st United European Gastroenterology Week.

 

Επιστροφή σε αρχικό κατάλογο

ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (1929-2010)

Γεννήθηκε στην Άρδασα της Πτολεμαΐδας το 1929. Εισήλθε στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή το 1947 και απεφοίτησε το 1953.

Υπήρξε ο πρώτος καθηγητής Ορθοπεδικής στη Βόρεια Ελλάδα και η κλινική του, η οποία εγκαταστάθηκε στο νοσοκομείο «Γ. Παπανικολάου», ήταν η πρώτη αμιγής Πανεπιστημιακή Ορθοπεδική Κλινική.

Άνθρωπος που ξεχώριζε για την επιστημονική του επάρκεια και για το ήθος του, εξελέγη το 2001 αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

Διετέλεσε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ορθοπεδικής Εταιρείας και πρόεδρος της Ορθοπεδικής Εταιρείας Μακεδονίας-Θράκης, ενώ το 1993 εξελέγη πρόεδρος της Ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Ο Π. Συμεωνίδης ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τις παθήσεις και τις κακώσεις του ώμου με δημοσιεύσεις σε περιοδικά του εξωτερικού με θέμα το καθ’ έξιν εξάρθρημα του ώμου.

Ο Παναγιώτης Συμεωνίδης απεβίωσε το 2010 σε ηλικία 81 ετών, αφήνοντας πίσω του σημαντική κληρονομιά στην ορθοπαιδική χειρουργική και την ιατρική εκπαίδευση στην Ελλάδα.

 

Επιστροφή στον αρχικό κατάλογο

ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Ο Καθηγητής Γιώργος Σφακιανάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Επέτυχε στη Στρατιωτική Ιατρική Σχολή, δεύτερος, το 1956 και από τον τρίτο χρόνο ήταν πρώτος στην τάξη του ως το τέλος της φοίτησής του. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης . Έγινε Αρχηγός της Σχολής και τελείωσε με Άριστα τις σπουδές του το 1962. Μετά την  αποφοίτηση, η στρατιωτική υπηρεσία και η επιστημονική εκπαίδευση συνδυάζονταν και εναλλάσσονταν. Υπηρέτησε σε Μονάδες της Βορείου Ελλάδος και στην Κύπρο, τελείωσε την ειδικότητα της Εσωτερικής Παθολογίας στο Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ και έγινε Διδάκτωρ του Α.Π.Θ., με τίτλο διατριβής: «Η Διάφορος Επίδρασις της Ινσουλίνης επί του Πλάσματος και των Ερυθρών Αιμοσφαιρίων του Ανθρώπου».

Το 1969 κέρδισε  μια τρίχρονη υποτροφία του ΙΚΥ  για μετεκπαίδευση στο εξωτερικό  και πήγε το 1970 με την οικογένειά του στις ΗΠΑ, στο Ohio State University (OSU). Εκεί μετεκπαιδεύτηκε στην Πυρηνική Ιατρική και την Ενδοκρινολογία. Έλαβε Master of Science στη Φυσιολογία και πέρασε τις εξετάσεις της Αμερικανικής Πυρηνικής Ιατρικής. Πηγή: Cityportal
https://cityportal.gr/h-iatrikh-sxolh-toy-a-p-th-tima-ton-kathhghth-giwrgo-sfakianakh-16938-40-62-0/?utm_source=chatgpt.com

Ο Γεώργιος Σφακιανάκης έγινε γνωστός για τη συμβολή του στην καταγραφή των γεγονότων του Πολυτεχνείου το 1973. Μετά τα γεγονότα, υπέβαλε την παραίτησή του από το σώμα των αξιωματικών και, σε συνέντευξή του, ανέφερε ότι ο αριθμός των νεκρών στο Πολυτεχνείο ήταν «400 ή 500 συνολικά».

Μετά την πτώση της δικτατορίας, η Βουλή των Ελλήνων ανέστειλε την απόταξή του, και ο Σφακιανάκης προήχθη σε Επίατρο, αποστρατευόμενος το 1983. Στη συνέχεια, μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου εργάστηκε στο Νοσοκομείο Παίδων του Columbus και έγινε γνωστός ως ειδικός στην Πυρηνική Ιατρική στα παιδιά, με πολλές εργασίες και παρουσιάσεις. Το Πανεπιστήμιο του Οχάιο (OSU) του απένειμε τον τίτλο του Assistant Professor.

Το 1979, ως Associate Professor στο University of Miami School of Medicine, άρχισε να εργάζεται στο Jackson Memorial Hospital (JMH) και σε άλλα νοσοκομεία του πανεπιστημίου. Η έρευνά του στις παθήσεις των νεφρών τον έκανε γνωστό σε όλο τον επιστημονικό κόσμο, με την τελική εξέλιξή του στον σημερινό τίτλο του Professor of Radiology and Pediatrics και Director of the Division of Nuclear Medicine στο University of Miami, Miller School of Medicine (UMMSM).

Ο Σφακιανάκης έχει δημοσιεύσει 112 άρθρα σε ιατρικά περιοδικά μετά από κρίση και 185 περιλήψεις. Έχει παρουσιάσει 13 επιστημονικές εκθέσεις, δώσει 96 ομιλίες, κάνει 128 επιστημονικές παρουσιάσεις και 26 δημοσιεύσεις σε πρακτικά συμποσίων. Ήταν 9 φορές προσκεκλημένος καθηγητής και συνέγραψε κεφάλαια σε 6 βιβλία Πυρηνικής Ιατρικής.

Επιπλέον, έχει συμβάλει στην εκπαίδευση Ελλήνων ιατρών, δεχόμενος και συνεργαζόμενος με 12 Έλληνες ιατρούς για μετεκπαίδευση στο τμήμα του από το 1990 μέχρι σήμερα, οι οποίοι αποτελούν σήμερα βασικά στελέχη της Ελληνικής Πυρηνικής Ιατρικής. Ακολουθώντας τις σύγχρονες εξελίξεις στην Πυρηνική Ιατρική, οργάνωσε τμήμα Ποζιτρονικής Τομογραφίας (PET/CT) στα εργαστήριά του και συνάδελφοι από την Ελλάδα άρχισαν να φθάνουν στο Μαϊάμι για μετεκπαίδευση. Οργανώνει ετήσιο τριήμερο διδακτικό σεμινάριο με ομιλητές διακεκριμένους ειδικούς στο PET/CT από τις ΗΠΑ.

Ο Σφακιανάκης είναι ιδρυτικό μέλος και τέως Πρόεδρος του Ελληνικού Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου του Μαϊάμι και του Ελληνικού Σχολείου «Σωκράτης». Είναι μέλος του Ελληνικού Πολιτιστικού και Μορφωτικού Συλλόγου Νότιας Φλόριντα «Νόστος».

Επιστροφή στον αρχικό κατάλογο

ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΕΣ ΔΙΑΤΡΙΒΕΣ