Ματιές πίσω στο χρόνο
Ο ασυνήθης τρόπος έναρξης λειτουργίας της Μονάδας Εντατικής Παρακολούθησης του 424
Γ.Σ.Ν.Ε
- Ταξίαρχος (ΥΙ) ε.α Χρήστος Σαρηγιάννης
- Τάξη ΣΙΣ 1953, ΑΜ 352
- Ιστορία του 424 ΓΣΝΕ (σ.248)
- Έκδοση ΕΕΥΕΔ
Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1970 (1975-1976) όταν ο Στρατιώτης Μονοβασίλης διακομίσθηκε με ελικόπτερο από τον Έβρο, κολαψαρισμένος με πολλαπλά βαριά κατάγματα
πλευρών και στα δύο ημιθωράκια. Τον υποδεχθήκαμε στο Νοσοκομείο με τον φίλο μου αναισθησιολόγο Στ. Στεφανόπουλο. Μπαίνοντας στο χειρουργείο έκανε ανακοπή. Κάναμε
καρδιοπνευμονική ανάνηψη και μετά από αρκετή προσπάθεια τον ανατάξαμε. Μόνιτορ δεν υπήρχε στο χειρουργείο, αλλά ο καρδιολόγος Στυλ. Αγγελίδης τοποθέτησε ένα φορητό
καρδιογράφο και μας ενημέρωνε για την εξέλιξη.
Τα πολλαπλά κατάγματα πλευρών στα δύο ημιθωράκια με ασταθή θώρακα επέβαλαν ο ασθενής να αντιμετωπισθεί με ελεγχόμενη αναπνοή σε αναπνευστήρα για 3-4 εβδομάδες.
Εντατική δεν υπήρχε στο Νοσοκομείο μας, αλλά επίσημα και σε κανένα άλλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, εκτός από την Β Χειρουργική Κλινική του Κεντρικού Νοσοκομείου, με τον Καθηγητή Α. Μαρσέλο, που δεν διέθετε ελεύθερο κρεββάτι με αναπνευστήρα. Στο Νοσοκομείο μας υπήρχε ένας θάλαμος-αποθήκη που είχε διάφορα μηχανήματα και έναν αναπνευστήρα όγκου RCV-10, που δεν λειτουργούσε. Ευτυχώς που ο αναισθησιολόγος Στεφανόπουλος είχε έλθει από την Αθήνα και ήξερε ότι ο αναπνευστήρας αυτός δεν δούλευε γιατί είχε χαλάσει το αυτόματο σύστημα του. Με εργαλεία του αυτοκινήτου μου, ο Στεφανόπουλος κατόρθωσε μετά τις 02.00 τα μεσάνυχτα να θέσει σε λειτουργία αυτόν τον αναπνευστήρα. Έτσι τοποθετήσαμε τον ασθενή μας με αυτόν τον αναπνευστήρα στο θάλαμο-αποθήκη που εν συνεχεία έγινε και ο πρώτος θάλαμος εντατικής του Νοσοκομείου. Ο αναπνευστήρας αυτός έπρεπε να λειτουργεί μόνον 6-8 ώρες και να αντικατασταθεί για να κρυώσει. Το πρωί, με τηλεφωνική αίτηση στην ΔΥΣ/ΓΕΣ (Αρχηγός Ν. Γλυμής), μας έστειλαν αεροπορικώς δύο παλιούς αναπνευστήρες πιέσεως, που ήταν παροπλισμένοι από κάποιο νοσοκομείο των Αθηνών.
Με αυτούς τους τρεις αναπνευστήρες κρατήσαμε τον ασθενή 23 μέρες σε ελεγχόμενη αναπνοή και αποκαταστάθηκε πλήρως. Η προσπάθεια που κάναμε ήταν μεγάλη γιατί δεν υπήρχε προσωπικό. Βάρδια εκ περιτροπής έκαναν στον ασθενή οι ειδικευόμενοι αναισθησιολόγοι Γιακζίδης, Δημηρόπουλος και Ματακίδης και οι ειδικευόμενοι στη χειρουργική. Αέρια αίματος κάναμε στη Β Χειρουργική του Κεντρικού Νοσοκομείου.
Τα οφέλη από την επιτυχία αυτή ήταν πολλαπλά:
α) Έζησε ένας άνθρωπος και είχε πλήρη αποκατάσταση. Επέστρεψε στη μονάδα ως ικανός I1 μετά από αναρρωτική άδεια,
β) Ήταν μεγάλη ικανοποίηση για μένα, γιατί όλα τα χρόνια που έκανα στην Αγγλία, είχα πλήρη εκπαίδευση στην εντατική. Όλους τους θωρακοχειρουργικούς ασθενείς που
χειρουργούσαμε, την ευθύνη στην εντατική την είχαμε οι χειρουργοί. Εγώ πίστευα στην αξία της εντατικής, αλλά ως νέος επίατρος δεν έπειθα τους ανωτέρους μου.
γ) Το πιο σημαντικό ήταν ότι με την επιτυχία αυτή πείστηκαν οι ανώτεροι και ενθουσιάστηκαν οι νέοι γιατροί, με αποτέλεσμα να συνεχίσει να λειτουργεί η εντατική και με πενιχρά μέσα που διέθετε, είχε πολλές επιτυχίες και έσωσε πολλούς βαριά ασθενείς.
Μεν. Βαδικόλιας
Εδώ πρέπει να αναφερθεί η συμβολή όλου του Νοσοκομείου, από τον Διευθυντή Μεν. Βαδικόλια, την Διευθύνουσα Αικατερίνη Τσιπέλη, που παρά την στενότητα του προσωπικού,
τοποθετούσε στην εντατική νέες προϊστάμενες που είχαν εκπαιδευτεί στην εντατική του 401 Γ.Σ.Ν.Α. Η συμβολή ακόμη των τεχνιτών (Βασίλειος Βαριόπουλος κ.ά.) ήταν ουσιώδης γιατί με τους παλιούς αυτούς αναπνευστήρες πιέσεως που μας έστελναν, τους κανιβαλίζαμε και με ανταλλακτικά του ενός φτιάχναμε τον άλλο. Με την μεγάλη αυτή συμπαράσταση της Διευθύνσεως και όλου του Νοσοκομείου, οι συνθήκες στην εντατική συνεχώς βελτιώνονταν. Έτσι από τον Στρατιώτη Μονοβασίλη και μετά η εντατική δεν έμεινε χωρίς ασθενείς και προσέφερε πολλά.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ (1973)
Από αριστερά Αρτρος Παναγιωτόπουλος, Λγος Τσιπέλη Αικατ., Υπλγος Τζήμου Λεμονιά, Αντγος Ντάβος , Αρτρος Ευσταθίου, Υπλγός Ιωαννίδου Στυλ., Γ. Αρτρος Καζαμιας Ιωάννης, Στεφανόπουλος Στεφ. Ραχανιώτης Βασ. Αξεξάκης Νικ.