Του Στάθη Αποστολάκου, Χειρουργού, Τάξη ΣΙΣ 1969
Διδυμότειχο 1987, μια ελληνοτουρκική κρίση αλλιώτικη από τις άλλες. Στους χώρους διασποράς, καταφθάνουν οι επίστρατοι, Μάρτιος μήνας, κρύο, φήμες, απομάκρυνση οικογενειών, γενικά χαμός.
Συσκέψεις επί συσκέψεων, σήματα, στήσιμο χειρουργείων εκστρατείας και των περίφημων αποστειρωτήρων και μέσα σε όλα αυτά ο κ. Γενικός. Διευθυντής υγειονομικού, χρόνια στη περιοχή, ένας ήπιος γλυκός άνθρωπος, πάντα χαμογελαστός και φιλικός με όλους. Δεν το έχει όμως με τα στρατιωτικά
Σε μια από τις απαραίτητες νυκτερινές συσκέψεις των επιτελών τον συνοδεύουμε και έρχεται η ώρα να πάρει το λόγο
-
Πρέπει να γίνει αυτό κι αυτό κι αυτό, με ύφος ανάλογο της θέσης του.
-
Μα δεν γίνεται αυτό κ. Γενικέ – τον κόβουν σκληρά οι άλλοι – δεν το προβλέπει ο Π.Ο.Υ [Πίνακας Οργανώσεως και Υλικού, το δισκοπότηρο της οργάνωσης του στρατού]
Δεν του άρεσε του κ. Γενικού αλλά περιμένει να επανέλθει, σε λίγο έρχεται ξανά η σειρά του.
-
Πρέπει να γίνει επειγόντως το τάδε, το δείνα και οπωσδήποτε και εκείνο, βέβαιος ότι αυτή τη φορά έπιασε το θέμα
-
Ούτε αυτά γίνονται, δεν προβλέπονται από τον Π.Ο.Υ, επιτιμητικά αυτή τη φορά.
Αφού επαναλήφθηκε αυτό μια δυο φορές ακόμη ο κ. Γενικός θέλει να βάλει τα πράγματα επιτέλους στη θέση τους, αισθάνεται μειωμένος και απευθύνεται στην ομήγυρη με έντονο και αυστηρό ύφος.