ΜΙΑ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ

  • – 2025.01.13
  • – Α. Τασιόπουλος

ΣΤΡΑΤΙΑ – ΛΑΡΙΣΑ – ΙΟΥΛΙΟΣ 1986

Στην Στρατιά, ανεξάρτητα από την εποχή, υπήρχε ο Αξιωματικός Πυρασφάλειας ο οποίος δεν έκανε υπηρεσία παρέμεινε στο σπίτι του, επιφυλακή.

Ήλθε το καλοκαίρι του 1986 και μαζί του οι πυρκαϊές. Μια από αυτές έκαιγε μεγάλη έκταση στα βουνά ανατολικά την Λάρισας, στην περιοχή της Αγιάς. Επενέβη ο Στρατός με τμήματα του Στρατού Ξηράς και τις Αεροπορίας. Τα τμήματα ξεκίνησαν ένα πρωϊνό Δευτέρας προς το Μέτωπο της Πυρκαγιάς. Επικεφαλείς οι Αξιωματικοί Πυρασφάλειας.

Υπηρετούσα στο ΚΕΝΟΚ, στο Χημείο, που ήταν μέσα στην Στρατιά. Με διατάσσουν, το ίδιο απόγευμα να συνοδεύσω ως συνοδηγός ένα Υδροφόρο Όχημά για να εφοδιάσω τα Πυροσβεστικά στο Μέτωπο της Πυρκαγιάς. Απόγευμα Δευτέρας παραδίνω το όχημα το οποίο άμεσα εφοδιάζει τα Πυροσβεστικά του Στρατού και φυσικά αδειάζει.

Κάνω την απλή σκέψη, είναι δυνατόν να φέρνω νερό από την Λάρισα, η περιοχή δεν έχει νερό να εφοδιάσει μια Υδροφόρα; Πηγαίνω στο καφενείο του Χωριού και ζητώ από τους αραχτούς χωρικούς την βοήθειά τους να γεμίσω την Υδροφόρα. Κανείς δεν κουνήθηκε, μου πρόβαλαν χίλιες δικαιολογίες ότι ήταν αδύνατος ο εφοδιασμός γιατί δεν ταίριαζαν οι σωλήνες κ.α. Μου έδωσαν την εντύπωση ότι την ήθελαν την πυρκαγιά. Επέστρεψα άπραγος στο πρόχειρο Στρατόπεδο. Νύχτωνε, και έπρεπε να διανυκτερεύσω εκεί. Δεν είχα μαζί απολύτως τίποτα για διαβιώσω  (παγούρι, καραβάνα, τζάκετ), ήλθα σαν συνοδηγός για να επιστρέψω την ίδια ημέρα.

Νύχτωσε και βρήκα καταφύγιο στη θέση του συνοδηγού της Υδροφόρας. Δεν βολευόμουν και έκανα μια βόλτα. Εκεί συνάντησα τον Δημήτρη Τσελική Φαρμακοποιό της ΠΑΒΥΥ.  Ήταν στην ομάδα των Αξκών Πυρασφάλειας

.

Μικρόσωμος ον είχε βολευτεί στο πίσω μέρος ενός ξεσκέπαστου τζιπ, σκεπασμένος με κάτι έγχρωμα πανιά, η άγνοιά μου τον ρόλο που έπαιζαν αυτά παραλίγο να στοιχίσει ανθρώπινες ζωές. Αφού μιλήσαμε, αστειευτήκαμε, επέστεψα στην Υδροφόρα, αδύνατον να κοιμηθώ και γύρω στις 4 το πρωί απελπισμένος έκανα μια βόλτα.

Εκεί στην ομαλή πλαγιά κάτω από το επίπεδο του αγροτικού δρόμου κοιμόταν ένα Τμήμα της Αεροπορίας, δεν υπήρχε σκοπός και η φωτιά κατέβαινε από τους λόφους, αργά αλλά σταθερά. Τους ξύπνησα και τους υπέδειξα ένα ασφαλές μέρος.

Το πρωί ένας από τους Αξιωματικούς Πυρασφάλειας , δήλωσε αδυναμία Διοίκησης ή απλά κατάλαβαν ότι ήταν άχρηστος και τον έστειλαν πίσω. Μου ανέθεσαν την διοίκηση μιας Διμοιρίας. Μου υπέδειξαν τον τομέα όπου θα έπρεπε να σταματήσω την φωτιά (με γυμνά χέρια και τις αρβύλες) και με ένα Φορτηγό του Στρατού βρέθηκα στο σημείο. Εκεί είδαμε ότι η φωτιά έκαιγε σε μια μικρή ρεματιά κατέβασα μέσα τους Στρατιώτες που πράγματι σε λιγότερο από μία ώρα την είχαμε ελέγξει. Στεκόμουν πάνω από την ρεματιά. Είδα ένα πυροσβεστικό αεροσκάφος να κατευθύνεται προς τα εμάς. Έβαλα τις φωνές και ενημέρωσα τους Στρατιώτες να φύγουν από το σημείο εκείνο. Παράλληλα άρχισα να κουνώ τα χέρια να με δει ο πιλότος να μην ρίξει το νερό.

Ο πιλότος δεν με είδε, δεν είχαμε μαζί μας τα ειδικά πλαίσια σηματοδοσίας (αυτά που σκεπαζόταν ο Τσελικής), κανείς δεν με είχε ενημερώσει……..

Το νερό έπεσε εκεί που είχαμε σβήσει την φωτιά, ο αέρας και το νερό σκόρπισαν μικρά κάρβουνα και δεκάδες μικρές εστίες φωτιάς ξεπήδησαν πάλι. Μετρηθήκαμε, δεν έλειπε κανείς.  Φάγαμε δύο ώρες μέχρι να τις σβήσουμε πάλι.

Μετά την ρεματιά βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα μέτωπο φωτιάς, Η βλάστηση ήταν πολύ χαμηλή προφανώς ήταν βοσκότοπος. Στεκόταν οι Στρατιώτες και με κοιτούσαν. περίμεναν εντολές. Θα πολεμήσουμε την φωτιά με την φωτιά, έβαλα φωτιά στα χόρτα και όσο ακόμη ήταν χαμηλή η φωτιά, την έσβησα. Άρχισαν με τους αναπτήρες να βάζουν φωτιά και να την σβήνουμε με τις αρβύλες σχηματίζοντας μια καμένη γραμμή εμπρός από το μέτωπο της φωτιάς. Το μέτωπο της φωτιάς όταν έφτανε στην καμένη γραμμή έσβηνε, οι Στρατιώτες είχαν βρει ένα παιχνίδι και παράλληλα ένιωθαν περήφανοι γιατί εκτελούσαν την αποστολή τους.

Όταν πλέον δεν είχαμε κάτι να σβήσουμε τους ανέβασα στο φορτηγό και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.

Στο δρόμο συναντήσαμε φάλαγγα με περίπου 10 οχήματα φορτηγά, υπό την διοίκηση αντισυνταγματάρχη καταδρομέα. Με ρωτά

– Κύριε Λοχαγέ που πάτε

– Εκτελέσαμε τη αποστολή μας και επιστρέφουμε

– Δεν θα πάτε πουθενά, αναστροφή και μας ακολουθείτε.

Πλέον, την διοίκηση την είχε άλλος, αρχαιότερος, άρα σοφότερος.

Αποβιβαζόμαστε από τα οχήματα, σε άναρχη παράταξη όλοι. Κανείς δεν ήξερε που πάμε και τι θα κάνουμε. Δεν υπήρχε η έννοια της Ομάδος, της Διμοιρίας. Δεν υπήρχαν οι φυσικοί ηγήτορες. Ήταν ένα άναρχο μπουλούκι.

Ο Ανχης βρίσκει ένα χωρικό με γεωργικό ελκυστήρα και αρχίζουν μαζί να αναβαίνουν τον λόφο. Η βλάστηση είναι αραιή με μικρά δένδρα, χωρίς θάμνους λόγω της έντονης βόσκησης. Εμείς ακολουθούμε. Μαζί μου ο Τσελικής, κάποια στιγμή ο αέρας γυρίζει, δυναμώνει και η φωτιά έρχεται πλέον απειλητικά πάνω μας. Αυτόματα όλοι Αξιωματικοί και Στρατιώτες κατεβαίνουν τρέχοντας τον λόφο. Τα πόδια είχαν φθάσει στους ώμους.

Η κούραση μεγάλη, η δίψα ανυπόφορη. παγούρι δεν είχα και μπροστά μου βλέπω στην άκρη ενός χωραφιού μια σωλήνα να τρέχει νερό….. Χωρίς σκέψη περί καταλληλότητας σκύβω και πίνω με λαχτάρα.

Ακούγεται πίσω μου η φωνή του Τσελική, με την γνωστή και διαχρονική σκοπτικότητα του …..

– Αυτός που πίνει, είναι αυτός που εξετάζει το νερό σας στο εργαστήριο, πιείτε άφοβα…… και έτσι έγινε το “στράτευμα ξεδίψασε

Στο χωράφι αυτό (πρόσφατα θερισμένο), 20 στρέμματα περίπου, απόλυτα τετραγωνισμένο, με δένδρα στην περίμετρο του, εκεί βρήκε το “στράτευμα” καταφύγιο να γευματίσει στην σκιά των δένδρων της περιμέτρου.

Εκεί εμφανίστηκε και το ελικόπτερο με τον Διοικητή της Στρατιάς. Ζυγίστηκε στο κέντρο του χωραφιού και προσγειώθηκε σηκώνοντας ένα απίθανο σύννεφο σκόνης και υπολειμμάτων του θερισμού που κάθισαν μέσα στα μάτια, τις καραβάνες του προσωπικού και κώλυσαν στα ιδρωμένα σώματα τους. Οι βρισιές με την λέξη “μ@λ@κας” να κυριαρχεί ακουγόταν από από παντού. Βέβαια ο Στρατάρχης δεν μπορούσε να την ακούσει από τον θόρυβο της μηχανής του Ελικοπτέρου. Δεν πήγα στην υποδοχή του, δεν του άξιζε ……..Στεναχωριόμουν για τη κατάντια που έβλεπα !!!!

Το “στράτευμα” εκείνη την ημέρα δεν έσβησε ούτε μια σπίθα φωτιάς. Αργότερα συνάντησα μέσα στην Στρατιά ένα από τους Στρατιώτες που ήταν μαζί μου. Με κοίταξε με σεβασμό και είπε με περηφάνια “εμείς σβήσαμε φωτιές”…….

Στην πορεία μου στην υπηρεσία συνάντησα πολλά στελέχη, λίγα από αυτά ξεχώριζαν για τον “κοινό” νου, για την λογική που όταν συνοδεύεται με γνώσεις μεταφράζεται σε σοφία.


ΠΛΑΙΣΙΑ ΣΗΜΑΤΟΔΟΣΙΑΣ

Τα πλαίσια σηματοδοσίας που τοποθετούνται στο έδαφος για να υποδείξουν την παρουσία προσωπικού, ιδιαίτερα κατά την εναέρια πυρόσβεση, είναι σημάδια ή σήματα προσδιορισμού θέσης που χρησιμοποιούνται για την ασφαλή και αποτελεσματική καθοδήγηση των εναέριων μέσων.

📌 Λειτουργία και σκοπός

  • Χρησιμοποιούνται για να προειδοποιήσουν τα εναέρια μέσα (πυροσβεστικά αεροσκάφη ή ελικόπτερα) ότι υπάρχει προσωπικό εδάφους σε μια συγκεκριμένη περιοχή.
  • Βοηθούν στον συντονισμό των ρίψεων νερού ή επιβραδυντικού υγρού, ώστε να μην τεθεί σε κίνδυνο το προσωπικό εδάφους.
  • Δείχνουν ασφαλείς ή μη ασφαλείς ζώνες, σημεία συγκέντρωσης, εκκένωσης ή ανεφοδιασμού.

🏷 Μορφή και Υλικά

Τα πλαίσια σηματοδοσίας μπορεί να είναι:

  • Μεγάλα υφάσματα ή πανιά έντονου χρώματος (π.χ. κόκκινο, πορτοκαλί).
  • Αντανακλαστικές ταινίες ή σημάνσεις.
  • Πλαστικοί πίνακες ή μεταλλικά πλαίσια με σύμβολα.
  • Καπνογόνα ή άλλα οπτικά σήματα σε περιπτώσεις μειωμένης ορατότητας.

🚁 Διεθνής κωδικοποίηση

Σε πολλές χώρες, υπάρχουν τυποποιημένα σήματα εδάφους για την εναέρια πυρόσβεση, όπως:

  • Ένα “Χ” (Χ-shaped) που δηλώνει “Κίνδυνος, μην πλησιάζετε”.
  • Ένας κύκλος (Ο) που υποδηλώνει “Ασφαλές σημείο”.
  • Ένα “L” που σημαίνει “Σημείο προσγείωσης ελικοπτέρου”.

Τέτοιες σημάνσεις είναι απαραίτητες για την ασφάλεια πυροσβεστών και πιλότων και συνήθως ακολουθούνται συγκεκριμένα πρωτόκολλα επικοινωνίας μεταξύ εδάφους και αέρα.